Seattle

Vrijdag

Rick en ik hebben beiden heerlijk geslapen, dit W Hotel heeft een superlekker bed! Door het tijdsverschil zijn we lekker vroeg wakker en Rick staat om zeven uur op om zich klaar te maken. Hij heeft vanochtend een aantal afspraken met collega’s bij het hoofdkwartier, dus ik ga me alleen vermaken.

Eerst willen we samen ontbijten. Na een blik op de ontbijtprijzen van room service, die werkelijk exorbitant zijn ($20 voor een omelet, plus 22% service en 17% belasting!), rent Rick naar de overkant om Starbucks ontbijt te halen. We eten het in de kamer op en de spinaziewrap van $5 smaakt volgens mij net zo goed als zo’n dure omelet!

Als Rick vertrokken is, sta ik even in dubio. Ik was van plan om naar de fitnessruimte van het hotel te gaan, maar in tegenstelling tot de weersvoorspellingen is het buiten droog en probeert de zon in de verte door de mist te komen. De straten van Seattle zijn veelal heel steile heuvels en ik bedenk me, dat die op en neer lopen net zo goed “fitness” is.

Zo gedacht, zo gedaan, aan gaan de gympen en de regenjas (voor het geval die wolken toch wat “vloeibare zonneschijn”, zoals een kennis in Oregon het noemt, zullen produceren) en ik stap naar buiten. Het leukst lopen is het natuurlijk langs het water, dus ik daal de heel steile heuvel naar de Puget Sound af.

Uiteraard is mijn trouwe fototoestel ook mee en al plaatjes schietend loop ik eerst naar de terminal van de Washington State Ferries en daarna de andere kant op naar de cruise terminal, waar net een cruiseship vol Japanners is aangekomen. De kade staat vol met koffers en mensen, die in diverse bussen worden geladen. Zou het een cruise naar Alaska zijn geweest? Die staat ook nog heel hoog op mijn verlanglijstje.

Als ik langs het aquarium loop, bedenk ik me, dat ik zin heb dat te bezoeken. Ik bel Rick om te kijken, wanneer hij klaar denkt te zijn en er blijkt nog meer dan genoeg tijd te zijn. Ik ben zonder geld vertrokken en heb ook erge dorst, dus loop eerst terug naar het hotel. Via de “Pike Streeet Hill Climb”, die ongeveer tien trappen bevat, kom ik boven bij Pike Place Market uit en ga zo terug naar het hotel.

Gelaafd en met tas neem ik diezelfde Pike Street Hill Climb weer naar beneden en koop een toegangskaartje voor het aquarium. Ik ben hier al een paar keer vaker geweest en weet, wat mijn favorieten zijn. Het is geen groot aquarium, maar ze hebben dieren, die in de Grote Oceaan rond Seattle voorkomen en die zijn weer heel anders, dan de dieren, die je in aquaria aan de oostkust tegenkomt.

Als eerste ga ik zeesterren, zeeegels en vooral anemonen aanraken in de speciaal daarvoor bestemde basins. De anemonen voelen kleverig aan, net alsof ze zich aan mijn vingers vastzuigen. Ik vind het net zo leuk, als de kleintjes en hun ouders om me heen!

Even verderop zwemt een gigantische rode inktvis. Zijn tentakels zijn bijna net zo lang als ik! Hij heeft een speciaal aquarium met een “brug” van het ene naar het andere gedeelte. Wat een prachtbeest, ik blijf er een tijdje gefascineerd naar kijken. Dit is eens wat anders, dan de kleine inktvissen, die we in het Caribisch gebied tijdens het snorkelen zien.

Het tropische gedeelte is leuk, maar ik loop er vrij snel doorheen. Mijn interesse gaat vooral uit naar de zoogdieren, die dit aquarium rijk is. Er zwemmen twee havenzeehonden, die af en toe nieuwsgierig komen kijken, wie er naar hen staat te kijken. Een andere soort zeehond, de “fur seal”, is al even druk aan het zwemmen.

Zo niet mijn absolute favorieten hier, de zeeotters. Er zijn er drie, die heerlijk lui op hun rug liggen te drijven. Zo af en toe spelen ze eens met elkaar, om vervolgens weer lekker te gaan liggen. Ze zien er ook zo schattig uit met hun harige kopjes. Jammer, dat ze wel heel moeilijk als huisdier te houden zouden zijn! Ik blijf zeker een half uur van ze genieten.

Intussen komt er ook een familie van grootmoeder, moeder en twee jongetjes bijstaan. Tegen de jongetjes spreken ze Engels, maar ik hoor opeens, dat hun moeder tegen haar moeder Nederlands spreekt. Als ik dat opmerk, vinden ze het heel grappig hier Nederlands te horen spreken, maar ik durf niet nieuwsgierig te zijn, omdat ze zelf verder ook niets vragen. Zou alleen de grootmoeder hier wonen, of zij allemaal? Aangezien de jongetjes Engels spreken, denk ik het laatste.

Met moeite trek ik me van de zeeotters los. Even verderop spelen hun riviersoortgenoten, die er toch weer heel anders uitzien. Dan heb ik alles gezien en ben blij, dat ik gegaan ben. Deze dieren in het wild zien is natuurlijk het leukst, maar dit is een goede tweede.

Voor de tweede keer loop ik de “Pike Street Hill Climb” op. Alleen dit twee keer doen is al heel goede cardiotraining! Op de markt blijf ik nog even bij de visstand staan kijken en zie ze een paar flinke vissen naar elkaar gooien! Opvallend zijn ook de vele rode “Nebraska” t-shirts en truien, die overal rondlopen. Er blijkt morgen een footballwedstrijd tussen University of Washington (Huskies) en University of Nebraska (Cornhuskers)_ te zijn, waarvoor letterlijk duizenden fans uit Nebraska hierheen zijn gekomen! Een fan vertelt me, dat ze zijn uitgeroepen tot beste fans van een collegeteam in het land.

Langs de rest van de marktkraampjes loop ik weer richting hotel. Als ik langs een standje met versgebrande noten komt, ruikt het zo lekker, dat ik er een zakje van koop. Er zijn allerlei soorten en smaken en ik kies de versgebrande pinda’s (daar gaat niets boven!) en de pistachenoten met een zoet “jasje”. Al snackend klim ik de steile heuvel naar het hotel weer op. Heel even laat de zon zich nu ook zien.

Als ik me heb opgefrist, is Rick inmiddels ook terug. Het is lunchtijd en we willen ergens aan het water eten. Tijdens mijn wandeling heb ik Ivar’s gezien, wat er gezellig uitzag. Ook leuk daaraan vind ik het standbeeld van Ivar zelf, die de meeuwen voert, en het bordje, dat het is toegestaan de meeuwen te voeren, maar de duiven niet.

We moeten even op een tafeltje wachten, want ook hier zijn de Nebraska fans ruimschoots aanwezig, maar dan krijgen we er een bij het raam met uitzicht op het water. Ik ben dol op het eten hier in het Noordwesten. Lekker veel vis en schaaldieren staan er overal op het menu. Dit keer bestel ik zes oesters en een cocktail van garnalen, crabklauwen en Dungeness crab met mango en avocado. Rick neemt de zalm chowder en de vistaco’s. Het gaat er allemaal prima in.

Ons plan voor vanmiddag is om een veerboot over de Puget Sound te nemen. De Washington State Ferries zie je de hele dag af en aan varen hier en wij hebben er nog nooit een genomen. De keuze van bestemmingen is Bremerton of Bainbridge Island. Wij kiezen de laatste, want dat is dichterbij en er is meer te doen is mij verteld.

We kopen een retourtje voor iets meer dan $6 per persoon, daarbij krijgen we ook een foldertje met een kaart en bezienswaardigheden op het eiland. Om kwart voor drie mogen we aan boord. Helaas is het gedaan met het droge weer. Het miezert en ik heb het, misschien ook omdat ik me nog steeds niet lekker voel, koud.

De veerboot is veel en veel groter, dan we hadden verwacht. Er is een restaurant en wi-fi aan boord, dus een gerieflijk transport, als je zo dagelijks naar je werk moet. We lopen via het buitendek rond de boot en trotseren de regen en koude wind om van het uitzicht op de skyline van Seattle te genieten. Daarna ga ik naar binnen om op te warmen, maar Rick, die nergens last van lijkt te hebben, blijft buiten.

De overtocht duurt maar een half uurtje en al gauw komt Bainbridge Island in zicht. We gaan van boord en lopen naar de winkelstraat van het plaatsje. Die valt een beetje tegen. We hadden iets gezelligers verwacht. Er is zelfs geen koffiehuis, waar we even gezellig op kunnen warmen.

Op de kaart, die ik in Seattle kreeg, staat, dat er bij het water wel een koffiehuis is. Het Pegasus Coffee House is inderdaad gezellig. Een aantal lokale mensen zitten er te kaarten en er staan lekker warme drankjes op het menu. Rick neemt een latte en ik een chai thee. Met de drankjes lopen we terug naar de boot, blij, dat we niet langer ingepland hebben hier. Met mooi weer zou het leuk zijn op het terras aan het water te gaan zitten, maar verder is er niet veel te doen.

Zo langzamerhand voel ik mijn voeten goed en ga tijdens de vaart terug naar Seattle op een van de gerieflijke stoelen binnen zitten. Op de voorste rij heb ik prima uitzicht op de skyline. Rick, de bikkel, blijft weer de hele tijd buiten. De tocht met de veerboot was zeker een leuke ervaring, die je eigenlijk, als je in Seattle bent, gedaan moet hebben.

In de stad is het inmiddels weer droog en we beklimmen de heuvel terug naar het hotel weer. Pff, ik klaag nooit meer over de heuvels bij ons in de buurt! Ik vind het superknap van de fietsers hier, dat het ze lukt naar boven te komen.

In de kamer verkleden we ons voor het avondeten en nemen dan een taxi naar Six Seven. Dit restaurant ligt in het Edgewater Hotel, het enige in Seattle, dat aan de Puget Sound ligt. Het restaurant heeft ramen, die van de vloer tot het plafond reiken, en dus overal een prima uitzicht. Het is erg gezellig ingericht en alle gerechten zijn samengesteld uit plaatselijke ingredienten. Ook de wijnkaart en de bierkeuzes zijn allemaal uit de omgeving.

Mijn crabcake van Dungeness crab en de scallops met zeeasperges, nota bene uit Bainbridge Island afkomstig, zijn bijzonder van smaak. Ook Rick is helemaal weg van zijn zalm met hazelnoten, waarvan ik ook een hapje mag proeven. We delen een erg smakelijke crème brulee en zijn het erover eens, dat dit restaurant een prima keuze is in Seattle.

In het hotel nemen we nog even een night cap in de modern gedecoreerde bar en dan zoeken we, moe van al het gewandel en indrukken, gauw ons bed op. Seattle blijft een van mijn favoriete steden en de omgeving is zo prachtig! Als het klimaat anders was geweest, hadden we hier waarschijnlijk allang gewoond, aangezien Ricks bedrijf hier gevestigd is.

Zaterdag

We staan bijtijds op, want we willen nog beneden ontbijten voor we naar het vliegveld vertrekken. Alweer hebben we erg goed geslapen. Ik zou thuis ook zo graag een king bed hebben, wie weet ooit. We pakken alles alvast in, want we willen meteen na het ontbijt weg.

De bediening in het restaurant, Earth & Ocean, is erg langzaam, ondanks, dat we hebben vermeld, dat we naar het vliegveld moeten. Ik bestel een Northwest benedict, die wordt geserveerd met een gepocheerd ei, Dungeness crab, zeeasperge (alweer!), wilde paddestoelen (er zijn hier enorm veel soorten paddestoelen zag ik op de markt, een resultaat van het natte klimaat denkelijk) en aardappeltjes. Het moet gezegd, het is een bijzonder smaakvolle combinatie.

Iets achter op ons schema stappen we rond kwart voor negen in de auto. Zonder verkeer op de vroege zaterdagmorgen blijkt het vliegveld zo bereikt en hebben we het verloren kwartier alweer ingehaald. We leveren de auto in bij Avis en lopen dan naar de balie.

Gisteren probeerde Rick Economy Plus stoelen voor ons te regelen, maar de United agent maakte een fout en zette hem in Economy Plus en liet mij helemaal zielig alleen achterin zitten. Nu zou ik dat best overleven, maar we wisten, dat er Economy Plus stoelen open waren. Tegen de tijd, dat we bemerkten, dat er een fout was begaan, konden de stoelen alleen op het vliegveld nog veranderd worden.

Nadat we de tassen hebben ingecheckt, vragen we dus naar een United medewerker. Rick legt de situatie uit, want hij als Premier lid mag een mede-reiziger gratis mee in Economy Plus. Zonder problemen krijg ik de stoel naast Rick. Het is een middenplaats, maar dat mag de pret niet drukken. We zitten bij de nooduitgang en dat is nog meer plaats, dan gewoon Economy Plus. Ook van Chicago naar Washington hebben we Economy Plus, heerlijk!

De veiligheidscontrole gaat snel en met de trein zijn we binnen de kortste keren bij de gate. Bij binnenkomst wordt er omgeroepen, dat er nu gratis wi-fi is op dit vliegveld. Daar gaan we dus gebruik van maken, want we hebben nog anderhalf uur voor we aan boord moeten.

Omdat we nooit van tevoren weten, wat er aan boord geserveerd zal worden, kopen we sandwiches van Starbucks. Rick met ciabatta met kip en cheddar en ik meergranenbrood met kalkoen, kaas en komkommer. Eenmaal aan boord blijkt de keuze aan sandwiches van United flink uitgebreid te zijn, goed om te weten voor een volgende vlucht.

Eenmaal aan boord blijkt de vlucht allerminst vol te zitten. Er komt wel iemand in de raamplaats naast mij zitten, maar de exit rij schuin tegenover ons is helemaal leeg. We vragen een flight attendant of we mogen verkassen en dat mag. Zo heb ik toch mijn begeerde raamplaats en zit er niemand tussen ons in. Super!

Dat niet alleen, want als we opstijgen blijk ik ook nog eens aan de goede kant voor uitzicht op Mount Rainier te zitten. Natuurlijk is het uitgerekend vandaag weer lekker zonnig weer. Helaas missen we dat in de stad, maar Mount Rainier is erdoor uit de wolken en ik heb een schitterend uitzicht op mijn favoriete berg van Amerika.

De vlucht verloopt lekker rustig. Ik werk aan mijn foto’s en dit blog en koop de “Luxe” snack box, maar daarvan neem ik het gros mee in mijn rugzak, want ik heb niet veel trek na die sandwich. Voor we het weten is het tijd om te landen in Chicago. Kennelijk hebben we wind mee, want de vlucht duurde maar net iets meer dan drie uur.

Bijna een half uur te vroeg komen we bij Chicago’s O’Hare vliegveld aan. We lopen van de B gates naar de C gates en gaan dan op zoek naar iets te eten. Veel soeps blijkt hier niet te zijn, dus we kiezen het Food Court maar. Daar neem ik een zeer matig smakende loempia en wat hot and sour soep. Het vult de maag zullen we maar zeggen.

Iets te laat vertrekken we uit Chicago, maar de piloot belooft de verloren tijd in te halen. We zitten weer Economy Plus, maar dit keer een raam- en middenplaats en zoals altijd zit het vliegtuig naar Washington vol. Ik vermaak me met luisteren naar de communicatie tussen de verschillende piloten en de verkeersleiding. Dit is een service, die alleen United biedt, en ik vind het altijd interessant te luisteren.
De piloot is helemaal blij, als hij een bepaalde route krijgt, hoor ik (“School”, als ik het goed versta). Waarom wordt niet veel later duidelijk, want voor we het weten landen we! Nota bene vroeger, dan op het schema stond.

Met de ouderwetse “people mover” worden we naar de hoofdterminal gebracht en de bagage is er al snel. Thuis treffen we een keurig netjes huis aan met twee huiswerkmakende meisjes. Wauw! Ik moet zeggen, dat ik supertrots ben op Saskia en Shannon, want ze zijn toch nog geen vijftien. De keuken is keurig, de dieren goed verzorgd en ze zijn op tijd naar school gegaan.

Het enige mindere was, dat Cosmo weer eens flink stout was. Donderdagnacht kauwde hij Shannons lunchtas kapot en het pakje met druivensap daarin ook, een donkerrode vlek op ons tapijt achterlatend. Saskia belde me daar helemaal ontdaan over op, bang, dat ik boos zou zijn. Dat zijn echter dingen, die ons ook kunnen overkomen. Cosmo verveelde zich waarschijnlijk, want hij heeft de afgelopen dagen geen lange wandelingen gehad.

We hebben een heerlijke paar dagen gehad, maar ik ben ook weer erg blij terug te zijn in het warme Virginia. Zelfs nu om half elf is het nog 25 graden en de krekels zingen weer vrolijk. Toch heeft de Pacific Northwest ook een deel van mijn hart. Het is er zo mooi, de mensen zijn vriendelijk en overal krijg je de lekkerste koffie!

Alle foto's staan hier.