Van Washington naar Washington

Na een verschrikkelijke nacht ben ik ver voor half zes klaar wakker. Ik kon gewoon geen adem krijgen, dat wordt leuk vliegen straks! Rick heeft wat meer moeite met opstaan, maar komt er om tien over half zes ook uit. Saskia staat inmiddels al onder de douche, want voor haar is dit dagelijkse kost.

We maken ons klaar en doen de tassen in de auto en na afscheid van onze grote meid te hebben genomen rijden we naar Dulles Airport. Rick grapt, dat we van Washington (stad) naar Washington (staat) gaan reizen.

Om deze tijd van de dag is er nauwelijks verkeer en binnen het halve uur leveren we de auto af bij de valetparking. Omdat dit voor Rick een zakenreis is, mag hij daar parkeren. Lekker handig, want de andere garages zijn nog een stuk lopen van de terminal verwijderd.

Rick is Premier bij United, dus ook het inchecken van de tassen gaat snel en is gratis. Ook door de veiligheidscontrole mogen we versneld, omdat Rick Premier status heeft. Heel fijn allemaal, want zo hebben we nog tijd om te ontbijten.

Met de trein gaan we naar de C gates, waar Rick eerst een Starbucks koffie voor ons haalt en dan een ontbijtsandwich van Wendy's.

Vergeleken bij Reagan National heeft Dulles nog steeds maar bar weinig restaurants en dat voor een internationaal vliegveld! Het zoete broodje met kaas en ei smaakt in ieder geval best goed (het is een "frescuit" met maple siroop erin, die had ik nog niet eerder op).

Al heel gauw is het tijd om aan boord te gaan. Alles loopt vanochtend lekker soepel. Ricks wens, om voor mij een upgrade naar eerste klas te regelen, gaat niet door. Ik vind dat wel prima, ik reis liever gewoon samen.

Onze stoelen bevinden zich in de een na laatste rij, aan het gangpad en aan het raam. Wonder boven wonder komt er niemand tussen ons inzitten, wat de 5,5 uur vliegen een stuk aangenamer maakt. Ik lees op mijn Kindle en bestel halverwege, als mijn maag begint te rommelen, een snackbox. Daar zitten crackers, tonijn en appelmoes in en $1 van de $7 zal naar Feeding America gaan. Zo doe ik vandaag onverwachts ook nog een goede daad.

Het wordt een nogal ruwe vlucht met veel turbulentie en herhaalde malen moet de bemanning ook gaan zitten. Ik ben dan ook blij, als de piloot aankondigt, dat de landing gaat beginnen. Helaas is het enorm bewolkt en zien we niets van de prachtige bergen (mijn favoriet is Mount Rainier), die om Seattle heenliggen.

We maken een werkelijk prachtige, zachte landing, wat de flight attendant ook opmerkt. Helaas miezert het een beetje en is het maar zo'n 15 graden. Heel anders, dan thuis, waar het nog zo warm zal worden. Ik ben blij een jack mee te hebben genomen.

Bij de bagageband vinden we onze tassen al. Ongelooflijk, hoe snel die kwamen! We lopen naar Avis, waar Rick een rode Ford Escape meekrijgt. Ze hebben hier zelfs een speciale Microsoft balie!

We stellen de GPS in op het W Hotel en rijden al gauw op de I-5. Meteen vallen me weer de hoofden van George Washington op, waarmee hier de secundaire wegen worden aangeduid. Ook treft het me weer, zoals altijd, want dit is zeker de tiende keer, dat ik in Seattle ben, hoe groen het hier is. Niet voor niets is Washington de "Evergreen State" en wordt Seattle ook wel de "Emerald City" genoemd.

Al gauw zien we de mooie skyline van Seattle voor ons opdoemen. Via de steile heuvels rijden we naar het centrum en geven de auto aan de valet van het hotel. Helaas is onze kamer nog niet klaar, de receptioniste zal ons opbellen, als dat het geval is.

We geven onze bagage aan de bellman en gaan dan op zoek naar een restaurant voor de lunch, want het is voor ons gevoel al bijna half drie. We lopen langs het Seattle Art Museum en zien, dat dat een heel modern restaurant heeft met alleen lokale produkten, Sam Taste.

We eten er heerlijk. Ik bestel een flatbread met gerookte zalm, die lokaal gevangen is. Rick neemt een hamburger met een lokaal gemaakte Goudse kaas, die hij erg lekker vindt. Ik kijk mijn ogen uit naar de mix van mensen, die langskomt. Seattle is ook een erg moderne stad en de meeste mensen zijn modieus gekleed. Hier is het al koel genoeg om laarzen te dragen en die zien we dan ook in alle soorten en maten.

Helaas is de miezer inmiddels overgegaan in ware regen en we besluiten naar Pike Place Market te lopen. Daar is het een drukte van jewelste en terecht. Wat een kleurrijk geheel is dit toch!

We kijken even bij de visstand, waar ze al roepend enorme vissen naar elkaar gooien, en vergapen ons aan de grootte van vooral de krabben (Dungeness) en inktvissen. Daarna lopen we verder langs fleurige bloemenstandjes, waar de boeketten veel goedkoper zijn, dan bij ons, en geurende groente- en fruitstandjes, waar we stukjes lokale perzik en nectarine mogen proeven. Ook probeer ik een chocolade linguini bij een pastastandje.

Bij het einde aangekomen lopen we naar de overkant langs de originele Starbuckswinkel. Daar staat zo'n lange rij, dat we maar niet naar binnen gaan dit keer.

Intussen begin ik me steeds beroerder te voelen en we gaan op zoek naar een drugstore, want mijn neusspray is op. We lopen door het gezellige winkelcentrum van de stad, waar ook overal langs de straten kleurige bakken met bloemen hangen. Een drugstore lijkt echter nergens te bekennen.

Pas vlakbij het hotel zien we een Bartell Drugs. Daar hebben ze wel zes verschillende soorten Afrin neusspray. Ik ben (gelukkig) vrijwel nooit verkouden, dus ik kies er maar een op goed geluk.

Terwijl Rick afrekent moet ik even gaan zitten en ik ben blij, dat we vlakbij het hotel zijn. Gelukkig is onze kamer, op de negentiende verdieping, nu wel klaar. Zodra de bellman met de bagage is geweest, kleed ik me in hun heel comfortabele badjas en ga slapen.

Pas meer dan een uur later word ik wakker, me gelukkig een stuk beter voelend, want vanavond moet ik nog lang mee. Ik baal enorm, dat ik net nu verkouden moest worden, maar probeer het ons reisje hierheen niet te laten vergallen.

Rick haalt warme thee bij Starbucks en we computeren rustig wat op de kamer. Dan wordt het tijd om ons in het netjes te steken. We nemen een taxi naar McCaw Hall, waar we met champagne worden onthaald. Dit is de hoofdreden voor deze reis: de cocktailreceptie en het diner, dat Ricks bedrijf aan de medewerkers, die er twintig en vijfentwintig jaar werken, aanbiedt.

De hal is prachtig en er staan als "versiering" levende ballerina's in iedere deuropening. Het blijkt, dat het ballet van Seattle hier zijn voorstellingen geeft. We kletsen, al hors d'oeuvres etend, met deze en gene, waaronder Microsoft's baas, Steve Balmer. Toch bijzonder om zo "gewoon" te staan praten met de man, die deels verantwoordelijk is voor het succes van dat bedrijf. Het wordt me duidelijk, waarom, want hij straalt een enorm enthousiasme uit.

Tegen achten worden we de zaal ingeloodst, waar prachtig gedekte tafels staan. Steve Balmer houdt een toespraak en dan krijgen we een maaltijd van drie gangen. Een tomatensalade met een heerlijke Oosterse dressing vooraf, voor mij de "surf en turf" (filet mignon en vol au vent met scallops en kreeft) als hoofdgerecht en we sluiten de maaltijd af met mini desserts, chocola en tiramisu.

Aan onze tafels zitten mensen uit Canada, Charlotte, North Carolina en hier uit Seattle. Het wordt een geanimeerd gesprek, dat niet eens alleen over werk gaat. Tegen tienen nemen we afscheid en terug in het hotel duiken we meteen ons bed in.

Foto's van vandaag staan hier.