Verkiezingsdag

Eindelijk is het zover!  Na al het moddergooien naar elkaar (en niet alleen door de presidentskandidaten, want we hebben vandaag ook senatoren en afgevaardigden op ons stembiljet), de eindeloze telefoontjes over voor wie wij gaan stemmen, is het eindelijk de eerste dinsdag in november.  Of eigenlijk volgens de wet van 1845 de eerste dinsdag na de eerste maandag in november, dus het kan in sommige jaren op de tweede dinsdag vallen.

Hoe dan ook staat alles zodra ik opsta in het teken van de verkiezingen.  Mijn Facebook staat vol met opgeluchte mensen, die eindelijk hun stem hebben kunnen laten horen.  Het nieuws gonst van problemen met stemmachines en lange rijen bij stembureaus.  De beste tijd om te gaan stemmen, lees ik, is tussen tien en vier.

Op mijn gemak drink ik een paar koppen koffie en eet mijn Griekse yoghurtje.  Net na tienen rijd ik naar Cedar Lane school, waar ons stembureau is gevestigd.  Daar heb ik even moeite een parkeerplaats te vinden, maar de lange rij, die ik verwachtte, staat er gelukkig niet.

Eenmaal binnen staat er toch een redelijke rij, terwijl ik hier nog nooit heb moeten wachten.  Ik laat mijn rijbewijs zien, geef mijn naam en adres en krijg dan een kaartje aangereikt.  Dit is mijn vierde presidentsverkiezing en ik heb hier een paar keer gestaan met grote twijfel op wie ik zou stemmen.  Die heb ik vandaag gelukkig niet.

 

Obama/Biden bordjes

 

En andere kandidaten erachter

 

We hebben de keuze om op papier of electronisch te stemmen.  Er is helemaal geen wachttijd voor papier, maar ik besluit toch electronisch te kiezen.  Ik heb inmiddels, ook voor het eerst ooit, een heel aantal bekenden ontdekt.  Ik groet hen en sluit in de electronische rij aan.

Nog geen minuut later komt mijn Mormoonse buurvrouw en dus groot Mitt Romney fan, Linda, achter me staan.  "We're going to cancel out each other's vote!", zegt ze vrolijk.  Inderdaad, dit keer wel.  Maar we zijn meer dan politieke tegenstandsters, dus we kletsen gezellig over onze kinderen.  Zij heeft er zeven, waarvan drie van dezelfde leeftijd als de onzen, dus genoeg materiaal.

Zo gaat het halve uur wachten op de stemcomputer lekker snel.  Het gaat zo langzaam, omdat er lang niet alleen mensen op het stembiljet staan om op te stemmen.  Zo wil Virginia twee veranderingen in de constitutie van de staat aanbrengen en Fairfax County extra bonden verkopen voor drie verschillende dingen. 

Lappen tekst staan er om te lezen in een moeilijke taal, dus het neemt iedereen langer dan gewoonlijk om die rode "VOTE" knop in te drukken.  Voor wie wil weten, wat ik voor mijn neus krijg, klik hier.  Ik heb al van tevoren al die lappen tekst doorgelezen en besloten dat ik ze allemaal wel goed vind.  Ik stem op Obama/Biden, Tim Kaine voor de Senaat, Gerry Connolly voor het Huis van Afgevaardigden, helemaal Democraat, dus, dit keer.  Binnen twee minuten ben ik klaar.

Meteen rijd ik door naar de sportschool.  Onderweg kom ik langs twee andere stembureaus en zie daar files in de parkeerplaatsen en lange rijen buiten de deur.  Ik ben maar blij dat wij zo'n "rustige" locatie hebben.

Sharon is er ook en heeft ook gestemd.  Heel veel mensen hebben een "I voted" sticker op hun kleding.  Die van mij ligt nog in de van, want die gaat niet op mijn shirt blijven zitten tijdens het sporten.  Bovendien loop ik toch al niet zo graag met zo'n stickertje op.

Na bijna een uur op de crosstrainer is het inmiddels al ruimschoots lunchtijd.  Ik rijd naar Whole Foods om hun nieuwe lekkere rijstpapier rol gevuld met wortel, komkommer, advocade en tonijn en zalm als lunch te halen.  Ik besluit ook meteen maar avondeten voor mezelf mee te nemen, want Rick zal pas later vanavond weer thuis zijn.

Cosmo heeft wel weer eens een wandeling verdiend, dus ik neem hem mee de buurt in.  Onderweg kom ik Niall tegen.  Hij is van oorsprong Iers en we hebben het erover hoe fijn het is om mee te kunnen stemmen in dit land.  Voor mij heeft het vijftien jaar geduurd voor ik dat mocht, want met een groene kaart mag je niet stemmen.  Maar sinds 1999 heb ik een Amerikaans paspoort en sindsdien heb ik geen verkiezing overgeslagen.

Saskia wil de van meenemen naar Caffe Amouri met Kaylee, maar dat gaat niet door.  Ik heb een afspraak bij de Toyota garage voor een beurt voor de van, dus zet de dames af.  Ik begin echt uit te zien naar het moment dat Saskia haar eigen auto heeft!

Bij de garage krijg ik te horen dat er nogal wat gedaan moet worden.  Het zal zeker drie uur duren.  Ik heb geen zin om daarop te wachten en bovendien zal het dan donker zijn en ik wil niet in het donker hoeven rijden.  Gelukkig mag ik dan een leenauto meenemen tot morgen.

In een zwarte 2012 Corolla rijd ik niet veel later naar huis.  Net als ik de oprit oprijd, belt Saskia dat ze opgehaald willen worden.  De zon gaat net onder en doet de lucht vrijwel in brand staan!  Nog een paar uur en de stembureaus gaan dicht. 

Virginia is een van de belangrijkste staten in deze verkiezingen.  Ik vind het heel bijzonder om daar deel van te maken.  Het is een ding om een stem uit te brengen in een staat, waarvan al van tevoren bekend staat wie er gaat winnen.  Het feit dat dat in Virginia niet zo is, maakt dat ik het gevoel krijg dat mijn stem ook echt meetelt. 

Katja heeft vandaag ook in Blacksburg gestemd en Rick en Kai dus al twee weken geleden.  Al kijkend naar de nieuwsberichten smul ik van een stuk zalm van Whole Foods en hun spruitjes met ui.  Toen ik hoorde dat Rick niet thuis zou zijn voor het avondeten, heb ik die meteen ook aangeschaft voor vanavond en ze zijn weer heerlijk!

Het wordt vast een heel lange avond en nacht, maar ik hoop toch van harte niet op een herhaling van 2000, toen we wekenlang niet wisten wie er president zou worden.  Wat er ook gebeurt, ik hoop op een duidelijke uitslag.  Als Obama niet wint, zal dat voor mij de eerste keer zijn dat ik op een verliezende kandidaat heb gestemd.