Dag 6 Hawaii: Helicoptervlucht en Waimea Canyon

Alweer heel vroeg staan we op.  Een blik naar buiten laat nogal wat wolken zien en het lijkt of het ieder moment kan gaan regenen.  Daar zijn wij niet blij mee, want we hebben vandaag mooi weer nodig!  Gelukkig merken we al gauw dat het weer hier letterlijk met de minuut verandert.

Terwijl ik mijn koffie maak, gaat Rick op het balkon ontbijt.  Opeens hoor ik hem enthousiast roepen dat ik moet komen.  Een van de mooiste regenbogen, die wij ooit hebben gezien, hangt recht voor ons.  Hij begint zo te zien bij het cruise schip wat Rick doet grappen dat die mensen dus het goud gevonden moeten hebben en is een perfecte boog.  De dag begint dus al prachtig.

Wij hebben vanochtend een helicopter toer gereserveerd bij Jack Harter.  Voor Rick en mij de tweede keer in een helicopter, voor de kinderen zal het de eerste keer zijn.  Het kantoor is maar vijf kilometer van ons hotel verwijderd, dus we zijn er zo.

Daar moeten we allemaal op de weegschaal, maar ons gewicht wordt gelukkig geheim gehouden. Cornell vertelt ons hoe het allemaal gaat verlopen en dan mogen we in een busje stappen dat ons naar de helipads brengt. 

Onze piloot Craig zit al klaar.  We hebben een prive vlucht in een helicopter voor zes personen. Saskia en ik zitten voorin, de anderen achter ons.  Als we opstijgen regent het helaas en ik krijg daardoor slechts een grijze foto van ons hotel uit de lucht.

Gelukkig klaart het gauw op en hebben we schitterend uitzicht op het landschap onder ons.  Het is onmogelijk om de prachtige natuur van dit eiland te beschrijven of zelfs te fotograferen, al proberen we dat laatste zeker. 

We vliegen door groene valleien, zien de waterval van Jurassic Park, meer regenbogen en meer watervallen.  Dan de Waimea canyon, de grootste canyon in de Pacific.  Ik vind hem mooier dan de Grand Canyon zelfs.  Wij vliegen er helemaal in, heel speciaal.  Ik had verwacht bang te zijn in een helicopter, maar merk dat ik het alleen maar allemaal fantastisch en prachtig vind zo uit de lucht gezien.

We vliegen langs de Na Pali kust en in valleien daar waar een boot natuurlijk niet kan komen.  Ook zien we een van de grotten van gisteren van boven. Het is allemaal weer heel anders vanuit de lucht gezien.  Ook de noordelijke kust,  waar we morgen heen hopen te gaan, is prachtig.

Veel te snel voor mijn gevoel is het alweer tijd om te landen.  Wat een ervaring was dit!  Ik zou zo weer willen.  We hebben zoveel moois gezien en Craig was ook een goede gids.  Zowel de gids van gisteren als vandaag zeiden dat het nooit hetzelfde is en zo voel ik het in Washington dus ook.  Ik vind het grappig hun beiden dat ook onafhankelijk van elkaar te horen zeggen.

 Met het busje gaan we terug naar onze van en dan op zoek naar een restaurant voor de lunch.  Eerst stoppen we nog even bij een Hilo Hattie.  Daar krijgen we een gratis schelpen"lei" (Hawaiiaanse ketting) en kijken rond.  De meisjes en ik vinden wat leuke bloemen haardingen en Kai een sticker met "Kai" erop (zijn naam betekent "oceaan" in het Hawaiiaans en we zien het overal).  Rick vindt echter niet zijn begeerde Hawaiiaanse shirt.

Via Yelp hebben we Dani's restaurant in Lihue gevonden voor de lunch.  Het kreeg vier sterren en blijkt een heel simpel restaurant met inderdaad een authentiek plaatselijk menu.  Katja en ik krijgen er meteen zin in, maar voor de anderen is het wat te avontuurlijk.  Vooral Saskia ziet er geen enkel vegetarisch gerecht op het menu.

Dan maar terug naar het hotel, want daar lijken de leukste restaurants in dit gebied te zijn.  Inderdaad eten we een heerlijke lunch bij de Barefoot Bar met zicht op zee.  Saskia bestelt een vegetarisch gerecht en de rest van ons het heel Hawaiiaanse taro (een soort wortel) broodje met barbecue varkensvlees.  Die varkens zijn wilde varkens, die overal in Hawaii ruimschoots vertoeven en dus ook gejaagd worden.

Helaas heeft Saskia een flinke verkoudheid opgelopen en voelt zich helemaal niet lekker.  Zij blijft in het hotel en kletst met haar vrienden thuis, die ze na een week alweer flink mist.  Lawrence was weg met een kamp, dus daar heeft ze ook maar miniem contact mee kunnen hebben.  Gelukkig geven haar broer en zus haar genoeg vertier, het is leuk om te zien hoe die drie met elkaar omgaan.
 
Rick, Katja, Kai en ik gaan op een excursie naar Waimea Canyon, de Grand Canyon van de Pacific.  Hiervoor rijden we terug naar het kantoor van de boottocht gisteren, want de weg daarheen begint er vlak tegenover. De kapitein raadde dat gisteren ook hard aan.

Hij zei niets te veel, want het is een schitterende weg.  We vinden zelfs een heel mooie waterval in het droogste gebied van het eiland.  De lucht ziet er dreigend uit en bij aankomst bij het uitkijkpunt van de canyon plenst het.  Zullen wij weer hebben, er valt hier gemiddeld maar ongeveer vijftig centimeter per jaar, maar wij zijn er als er een aantal millimeters daarvan naar beneden komen.

Denkend dat het vast wel over zal drijven, wachten we even in de auto.  Anderen om ons heen doen dat ook.  Langzaamaan trekt de regen inderdaad weg.  We lopen naar het uitkijkpunt en krijgen mooie foto's met mistflarden en dan als het helemaal opentrekt met de diepe rode en groene kleuren, die de canyon zo bijzonder maken.  We besteden er bijna een uur met fotograferen en gewoon deze prachtige natuur in ons opnemend.

Op de terugweg wil Rick graag gaan kijken bij een winkel met Hawaiiaanse kleding, die zich in het Grand Hyatt hotel in Poipu bevindt.  Zo zien we ook weer een beetje meer van het eiland.  We komen onder anderen door het leuke oude plaatsje Koloa. 

De Grand Hyatt is een schitterend hotel, vandaar dat de prijzen daar ons budget te boven gingen.  Rick vindt zijn winkel, maar dat zijn naar mijn mening echt allemaal oude mannen shirts daar.  Rick draagt graag Hawaiiaans-achtige shirts in de zomer en dat kan ook goed in ons gebied waar het nota bene op het moment telkens flink warmer is dan hier in Hawaii!  Maar ik vind dat het wel een beetje vlot moet zijn, geen bloemetjes shirt (en al zeker niet voor $100!).

We kijken nog even verder rond hier en rijden dan terug naar Lihue.  Daar stoppen we bij de supermarkt voor snacks en dranken voor morgen.  Dan gaan we de noordkant van het eiland verkennen en daar zullen geen restaurants zijn. 

Saskia voelt zich gelukkig weer wat beter en met zijn allen gaan we naar het Gaylord's restaurant voor het avondeten.  Dit ligt in een oude plantage en het restaurant is gesitueerd op de binnenplaats daarvan.  Het is een heel mooie en romantische atmosfeer.  Wij krijgen een tafel aan het grote gazon en horen niet veel later de luau aan de overkant beginnen.

Onze waterglazen worden gevuld en daarna gebeurt er een tijdje helemaal niets.  De andere tafels om ons heen worden op hun wenken bediend intussen.  Net als Rick wil vragen of we iets kunnen bestellen, komt de serveerder, die zich verontschuldigt voor de wachttijd. 

We krijgen onze drankjes en de voorafjes, die erg lekker zijn.  Kai en Saskia nemen geen voorafje en hebben zin in het brood dat alweer netjes bij de tafels om ons heen wordt bezorgd, maar niet bij ons.  Als de tafel achter ons voor de tweede keer brood krijgt, terwijl zij later dan wij aankwamen, zeg ik er wat van.  Eindelijk krijgen de kinderen hun begeerde stukje (met de nadruk daarop, want het zijn kapjes van een stokbrood) brood.

Het is gezellig en we kletsen met zijn allen, maar jee, het hoofdgerecht blijft wel heel lang weg en niemand komt eens vragen of we nog wat willen drinken of zo.  Na anderhalf uur heeft zelfs Rick (hij is nooit confronterend in tegenstelling tot ondergetekende) er genoeg van en vraagt of ons eten al onderweg is. Oh ja, hoor, wij zullen de volgenden zijn, zegt de serveerder met klem.

Tien minuten later is hij terug.  Het spijt hem zeer, maar onze bestelling is nooit doorgekomen en sterker nog, hij weet niet meer wat die was.  Hij belooft dat zijn manager meteen zal komen om het goed te maken.  Tja, vergissen is menselijk, dus we reageren sympathiek en worden niet boos.

De manager lijkt echter niet zo bezorgd hierom en het duurt even voor hij komt.  Dan is zijn reactie echt zo van het kan gebeuren en het spijt ons, maar ja.  Tja, dan moet je niet bij Rick zijn.  Die is altijd een mak lam, maar niet als hij voelt dat hem onrecht wordt aangedaan.  Hij vertelt de manager dat dit iets is dat hem nog nooit in zijn leven is overkomen en hij heeft al bij heel wat restaurants gegeten (lees honderden, zo niet duizenden).

De manager voelt duidelijk dat hij hier niet met wat provinciaaltjes te maken heeft en opeens krijgen we allemaal, al dan niet gewild, een gratis rondje drankjes.  Het eten komt dan eindelijk ook en is goed, maar waarschijnlijk door de haast niet fantastisch te noemen. 

De manager komt nog even langs om te kijken of het gesmaakt heeft en daar blijft het bij.  Katja is zelf serveerster geweest en zelfs zij vindt dit beneden peil.  Rick, die altijd heel ruim fooi geeft, geeft hier maar tien procent.  Dat is eigenlijk in alle jaren dat we samen zijn nog nooit gebeurd! 

Toch frappant dat wij, die meestal minstens 17% en meestal 20% fooi geven, hier op Kauai al twee keer maar tien procent hebben gegeven.  En geloof mij, het is met moeite, maar wij vonden het beide keren echt niet verdiend om 15% te geven.

Het is al te laat om nog veel anders te doen vanavond.  We zetten nog wat foto's online en gaan dan slapen.  Morgen willen we weer vroeg op pad voor onze laatste dag op dit prachtige eiland.

Foto's van de helicoptervlucht staan hier.

Foto's van Waimea Canyon staan hier.