Een rondleiding door onweer

Al het hele weekend heb ik het weerbericht voor vandaag angstvallig in de gaten gehouden.  Zaterdag kreeg ik een aanvraag voor een rondleiding en toen al zag ik dat er een 70% kans op regen en onweer zou zijn.  Vanochtend is de kans op regen bijna 100% en worden er de hele dag zware (onweers)buien.

Zou dit dan mijn eerste helemaal verregende rondleidingsdag worden?  In ieder geval gaan zowel mijn paraplu als mijn regenjas mee.  Al hoop ik die laatste niet aan te hoeven, want het is ondanks de bewolking wel heel vochtig warm. 

Na twee bosbessen wafels getoast te hebben voor mijn ontbijt en een kop koffie (meer niet, anders moet ik meteen in Washington een wc opzoeken) achterover gegooid te hebben, brengt Rick mij naar de metro.  Hier in Vienna begint het te regenen, dus dat belooft niet veel goeds.

Tot mijn opluchting is het als ik bij de uitgang van het Smithsonian de Mall oploop droog.  Zwaar bewolkt, maar droog, en op mijn My Radar app zie ik dat alle regen op het moment ten westen van ons trekt.  Dat is dan weer minder, omdat Katja die kant op moet om terug naar Blacksburg te rijden vanmiddag.

Niet veel later zie ik een stel aan komen lopen waarvan ik denk dat het W. en C. zouden kunnen zijn.  Waarom ik dat dacht weet ik niet, want ze zien er niet bij uitstek Europees uit.  Maar ik had gelijk en we maken kennis.  Gelukkig zijn zij ook goed voorbereid op regenachtig weer.

Op het moment hebben we nog geluk.  Het heeft vannacht wel flink geregend en de plassen op de Mall vermijdend lopen we richting Capitool.  Nu zien we het hele kunstwerk van One Million Bones dat zaterdag werd neergelegd.  Het is indrukwekkend, al die "botten", leuk om gezien te hebben dankzij mijn rondleidingen.

Bij het Capitool wijs ik meestal aan hoe de naam van de hond in de K9 politieauto op de auto geschilderd staat.  Dit keer is het "Gus".  Gus is net auto's aan het besnuiven en W. gaat foto's maken van de auto. 

Daarna praat hij ook met de Capitol Police agent, die probeert Gus goed te laten poseren, maar die is meer geinteresseerd in W. begroeten, zo te zien.  De politieagenten hier zijn altijd erg vriendelijk, helemaal niet de strenge agenten, die je vaak op tv ziet in politieseries.

Wij lopen door naar de Library of Congress.  We moeten even wachten voor we de grote leeszaal mogen gaan bekijken, maar dat is hier nooit een straf.  Er is zoveel te zien en lezen en fotograferen!  Alleen de grote leeszaal (een van de 23 in deze bibliotheek, trouwens) mag niet gefotografeerd worden.

Na uitgebreid rondgekeken te hebben, lopen we weer naar buiten.  Daar is het nog steeds droog, maar de vochtigheid valt als een warme deken over ons heen.  Via Pennsylvania Avenue en Chinatown lopen we verder.  We gaan St. Patrick's Church in en komen langs Ford's Theatre en de FBI.

Dan lopen we weer op Pennsylvania Avenue en het is nog steeds droog!  Net voor we de Old Ebbitt Grill binnen willen lopen, horen we allemaal sirenes aankomen.  We blijven even kijken, want de straat is afgezet en dat betekent meestal iemand belangrijk hier tegenover het Witte Huis. 

En inderdaad, daar komen allerlei officiele zwarte auto's, veel sirenes en in een ervan zie ik duidelijk president Obama zitten!  Ze buigen inderdaad af naar het Witte Huis.  Dat is mijn eerste keer dat ik deze president zie.

Bij Old Ebbitt krijgen we meteen een tafeltje in een van de gezellige kamers.  Ik probeer vandaag eens een heel ander gerecht, de met kaas gevulde ravioli met erwten, asperges en wilde paddestoelen en een champignon bouillon.  Daar krijg ik geen spijt van!  Het is mijn nieuwe favoriete gerecht op het zomermenu.  W. neemt de crabcake en C. een fettuccini gerecht, beiden zijn er zeer tevreden over

Terwijl we aan het eten waren regende het een beetje, maar het is weer droog als we naar buiten stappen.  We bezoeken het kerkje van de presidenten en lopen daarna naar de voorkant van het Witte Huis. 

Daar is veel meer Secret Service aanwezig dan gewoonlijk en we mogen niet zomaar Pennsylvania Avenue oversteken.  Als ik een stap op de straat zet wordt me meteen "blijf op de stoep!" toegeroepen.

Verderop zie ik wel mensen oversteken, dus dan lopen we daar dan maar heen, ons afvragend wat er aan de hand is.  Ik zie een buitenlandse vlag van het Blair House hangen, duidelijk is er een staatshoofd op bezoek.  We herkennen de vlag echter niet en ik vraag een Secret Service agent welke het is.  Het blijkt dat de president van Peru op bezoek is.

Even later wordt ook duidelijk waarom we niet de straat op mochten.  Alweer sirenes en officiele auto's komen Pennsylvania Avenue voor het Witte Huis (waar gewoonlijk geen verkeer mag) oprijden.  Officieel uitziende mensen stappen uit, maar de hoofdauto rijdt door de oprit van het Witte Huis op. 

Overal zien we Secret Service, ook in de tuin en op het dak van het Witte Huis.  Het is toch altijd wel spannend als er van alles gaande is hier.  Na nog even gekeken te hebben, lopen we door naar de achterkant van de presidentiele woning.  Intussen begint het genoeg te regenen om de paraplu's en regenjacks te gebruiken.

Intussen krijg ik sms-jes van Katja dat zij door verschrikkelijk slecht weer rijdt.  Ze is zich rotgeschrokken van aquaplaning en een tijdje gestopt om te wachten tot het beter wordt.  Niet veel later blijkt dat ze door een gebied met tornado waarschuwingen rijdt.  Natuurlijk ben ik zeer opgelucht als ik eindelijk het sms-je krijg dat ze veilig is aangekomen.  Ik denk dat Katja deze rit niet snel gaat vergeten!

Wij hebben nog wel foto's van de achterkant van het Witte Huis kunnen nemen, maar dan openen de hemelsluizen zich pas echt!  Ook hoor ik donder en met onweer langs de monumenten lopen, wetend hoe het hier kan huishouden, doe ik liever niet.  Daar is geen gelegenheid tot schuilen.

We besluiten te gaan schuilen in het tijdelijke Witte Huis bezoekerscentrum hier.  Het gewoonlijke langs Pennsylvania Avenue wordt al heel lang gerenoveerd.  Hier speelt een film over het Witte Huis, die erg interessant is en we brengen er ongeveer een half uur door. 

Dan lijkt het lichter te worden en van de radar lijkt het alsof we het ergste hebben gehad (laat wel zien dat die radar niet 100% accuraat is).  We wagen het er dus op en nog wel in de flinke regen lopen we verder naar het Washington Monument.  Het regent inmiddels te hard om de fototoestellen te gebruiken, jammer voor W., die graag fotografeert.

Het houdt op met zachtjes regenen, zoals mijn opa zou zeggen, en tegen de tijd dat we bij het Tweede Wereldoorlog Monument aankomen zijn onze broeken doorweekt.  Er loopt hier ook vrijwel niemand, we hebben het monument vrijwel voor onszelf.  We lopen er vrij snel doorheen, want fotograferen gaat niet met dit weer. 

Door diepe plassen en de regen drummend op onze paraplu's, die eigenlijk maar weinig helpen, lopen we richting het Vietnam Veteranen Monument.  Intussen dondert het ook flink om ons heen, niet prettig lopen is dit! 

Voordeeltje van dit weer is dat het overal uitgestorven is.  Vrijwel niemand is zo gek als wij om door het onweer toch door te lopen.  En het is ook weer eens wat anders zo'n kleddernatte Vietnam muur.  De namen zijn nauwelijks te onderscheiden door de druppels op de muur.  Het is een natte boel!

Mijn hele broek is kledder en mijn schoenen natuurlijk ook.  Gelukkig heb ik sandalen aan die daar goed tegen kunnen, maar de schoenen van W. en C. zijn gesloten en ik kan me zo voorstellen dat ze daarin soppen! 

We zien doorweekte mensen langskomen en mensen in poncho's, die redelijk droog zijn.  Ik neem me meteen voor te investeren in een regenponcho.  Voor een regenjack is het namelijk echt te warm, dan word je net zo nat door transpiratie als door regen.

Gelukkig zijn we net in het Lincoln Memorial als het zo hard gaat regenen dat we het Washington Monument zelfs nauwelijks meer kunnen zien.  En dan gebeurt er een wonder.  Opeens is het droog en komt de zon door!  Dat maakt het ook meteen heel warm, maar wij klagen niet.

In de zon lopen we door een heel nat Koreaans monument.  Voor mij is dit ook nieuw en ik zie dat de foto's op de muur bijvoorbeeld door het natte nauwelijks te zien zijn.  Ook hier is het zoveel rustiger dan gewoonlijk.

Intussen hebben we al besproken dat we niet het hele Tidal Bason rond gaan wandelen.  Het is nu dan droog, maar dat zal niet zo blijven.  We bekijken het Martin Luther King Jr. Memorial, ik vertel over Thomas Jefferson met zijn Memorial aan de overkant van de grote vijver. 

Na alle regen liggen er flinke, soms niet te vermijden, plassen op het pad hier.  We bekijken het Franklin D. Roosevelt Memorial en gaan dan terug.  De zon schijnt nog steeds, maar donkere wolken grijpen zich samen en het is duidelijk dat dat niet zo gaat blijven.

Onderweg zien we nog een stoet met een belangrijk iemand langskomen.  W. en C. hebben daarmee echt de jackpot getroffen.  Ook voor mij is dit wel het vaakst op een dag.  Meestal is het er een of op zijn hoogst twee.

Bij het Federal Triangle metrostation nemen we afscheid.  Het was ondanks alle regen en nattigheid toch weer een bijzondere dag.  Als er iets is aan de rondleidingen dat ik moeilijk vind is het wel het afscheid.  Je hebt toch samen een intensieve dag doorgemaakt en je leert mensen in die uren ook wel een beetje kennen. 

Mijn trein komt al snel en eenmaal weer boven de grond in Virginia bel ik Rick of hij al thuis is.  Dat blijkt het geval en hij kan mij ophalen.  Alleen vergat hij even de tijd en sta ik alweer in een stortbui op hem te wachten.  Mijn hemel wat een water komt er naar beneden!  Het bliksemt en dondert ook, tot Cosmo's ongenoegen.

Rick heeft eten gehaald bij Whole Foods.  Het smaakt allemaal heerlijk, de zalm, spinazie en olijfbrood.  Intussen komt er nog een heel zwaar onweer over ons en het lekt in de eetkamer uit een van de plafondlampen.  Dat wordt weer een uitdaging om te vinden waar dat vandaan komt!

De hele avond blijft het zwaar weer.  Om ons heen worden tornado waarschuwingen afgeroepen en de hoeveelheid water, die uit de lucht valt, is onvoorstelbaar.  Voorlopig hebben wij hier geen droogte, volgens mij!

Foto's van vandaag staan hier.