Een schitterende rondleiding

Stralende zonneschijn stroomt de kamer binnen vanochtend, het makkelijker makend om wat vroeger op te staan dan gewoonlijk.  Rick is zelfs al op en we eten samen ontbijt.  Daarna rijdt Rick me naar de metro.  Hij gaat ook nog even naar zijn werk, maar zal vroeg thuiskomen om in te pakken.

De trein staat al klaar en de rit naar Washington gaat vlot.  Bij het Foggy Bottom station komt er echter opeens een donkere man de trein binnen, die de passagiers om een baantje vraagt.  Hij vertelt net uit de gevangenis te zijn na twee jaar vastgezeten te hebben en smeekt om werk, want elders wordt hij niet aangenomen en hij is echt wel te vertrouwen, verzekert hij ons.

Als niemand reageert, vraagt hij of er mensen zijn die een dollar kunnen missen voor hem.  Ook daarop komt geen reactie en bij het volgende station verlaat de man de trein ons allemaal naar de hel verwensend.  Ik zou ook echt niet geweten hebben wat voor werk te geven aan hem en had geen dollars bij me, maar dit lijkt me sowieso niet de manier om aan werk te komen. 

De vrouw naast mij vertelt dat ze hem de afgelopen maand regelmatig 's avonds in de treinen heeft gezien.  Ik voel me er niet prettig bij.  Voor hetzelfde geld heeft zo iemand een pistool bij zich en begint om zich heen te schieten.  Er zijn genoeg instanties in Washington die hem zouden kunnen helpen.

Bij het Smithsonian station stap ik uit en kom op de Mall weer boven de grond.  Ik zie nog niemand die aan de beschrijving van B. en M., mijn gezelschap voor vandaag voldoet.  Tot ik aan de overkant een stel wat er wel erg Nederlands uitziet aan zie komen lopen.  En ja, hoor, het zijn M. en B.  Wat ze nu precies zo Nederlands eruitziend maakt?  Geen idee.

We maken kennis en ik gebruik weer eens de kaart, die daar staat, om te vertellen over de vroege geschiedenis van de stad.  Daarna lopen we langs de Smithsonian musea naar het Capitool.  Zij hebben gisteren al een rondleiding in het Capitool gedaan, dus ik vertel wat over de buitenkant en hoe het Congres werkt.

Daarna gaan we de Library of Congress binnen.  Dat gebouw maakt altijd weer indruk.  Voor degenen, die het zich afvragen, ook nog steeds op mij.  Ik zie iedere keer weer nieuwe spreuken op de muren of plafonds.

Via het Supreme Court gebouw dat nog steeds in de steigers staat, lopen we naar de voorkant van het Capitool.  Het is zulk schitterend weer en dat gebouw ziet er nog mooier uit met die staalblauwe lucht erachter.  Er worden dan ook de nodige foto's genomen.

Bij het Newseum is er alweer geen Nederlandse krant te zien.  Ik wacht nog op die dag.  Het is altijd weer leuk om de voorpagina's te lezen.  Daarna lopen we Chinatown in om M. en B. een meer bruisende buurt van Washington te laten zien.  Het typische toeristengedeelte van de Mall is namelijk wel mooi, maar gezellig is het niet te noemen.  Deze buurt is heel anders.

Zelfs na zoveel rondleidingen gebeurt er nog weleens iets wat ik nog nooit heb gedaan, zo ook vandaag.  M. en B. hebben gelezen over de portretten van Martin Luther King Jr. in de Martin Luther King Jr. bibliotheek van Washington.

Dit gebouw is niet mijn favoriet qua architectuur, al is het ontworpen door de befaamde architect Ludwig Mies van der Rohe.  Binnen blijken echter mooie portretten van MLK te hangen, die door kinderen zijn gemaakt.  Er is ook een mooie muurschildering te bewonderen.  Weer wat nieuws geleerd dankzij mijn klanten, nota bene.

We gaan ook naar binnen in St. Patrick's Church.  M. en B. zijn Rooms Katholiek en willen graag een kaarsje branden, maar we kunnen niet vinden hoe dat hier werkt.  Dan geven we maar ons kleingeld voor de mensen in Oklahoma, die hun hebben en houden hebben verloren door de tornado's.

Intussen krijg ik ook sms-jes van Katja, die vandaag thuis moet komen.  Zij moet op het laatste nippertje nog allerlei gevallen van trauma, mentale problemen en druk op de borst meemaken om haar EMT klas af te maken.  Gelukkig werken de patienten mee en om een uur of twee is ze daarmee klaar.

Wij lopen intussen via de FBI en het stadhuis naar de Old Ebbitt Grill.  Daar word ik nu ook door de andere hosts herkend en we krijgen meteen een tafeltje. M. neemt op mijn aanraden de crabcake, die ze erg lekker vindt. B. en ik bestellen de ravioli, maar die is niet hetzelfde als vorige week.  Het is nu een roomsaus en dat is me eigenlijk wat te zwaar.  Ik eet dus maar zo min mogelijk saus en het smaakt wel erg lekker.

Na de lunch klets ik nog even met Tony, de maitre d' van het restaurant.  We hebben het erover hoe Washington in de afgelopen 30 jaar zo veranderd is.  Het is nu echt een wereldstad, toen wij hier kwamen wonen absoluut niet. 

Tony is een geboren en getogen Washingtonian en was dertig jaar geleden ook al werkzaam hier.  Hij vertelt dat de omzet toen $6 miljoen per jaar was, nu is het 30 miljoen!  Onvoorstelbaar, toch, voor een restaurant?  Maar het is hier dan ook altijd druk, maakt niet uit welk tijdstip het is.

Nadat B. wat geld uit de muur heeft getrokken bij de bank tegenover het Witte Huis lopen we naar het kerkje van de presidenten.  De knielkussens met de namen van de presidenten en de vele glas in lood ramen maken dit kerkje zeer de moeite van een bezoek waard.

Op het dak van het Witte Huis lopen Secret Service agenten en dat betekent meestal dat de president er is.  Op het internet heb ik inderdaad gezien dat hij vergaderingen in het Witte Huis heeft.  We mogen dan ook niet dicht bij de achterkant van het gebouw komen.  Dan maar foto's van verre, die wel het hele huis erop hebben.

Het Washington Monument is nu helemaal "versierd" met blauw doek alsof het heel grote stenen heeft.  Ik moet zeggen dat dat ook wel wat heeft.  Het is in ieder geval beter voor foto's dan kale steigers. 

Bij het Tweede Wereldoorlog Monument is het weer druk in de fontein.  Ik probeer me maar niet te ergeren aan de badende mensen, want ik vind het zo weinig respect voor de betekenis van dit monument tonen.  Maar ja, het is warm en het is water.  Aan de park rangers om dit te voorkomen, al heb ik de neiging iedereen eruit te jagen.

Het Vietnam Memorial blijft indrukwekkend in zijn soberheid.  Lincoln zit in zijn tempel in het op een na oudste monument in de stad.  De roestvrij stalen soldaten in het Koreaanse monument vereeuwigen de angst, die de soldaten in die jungle hebben moeten voelen.

 

Deze laatste brief naar huis van een soldaat is zo verdrietig

Aan de rand van het Tidal Basin staat het Martin Luther King Jr. Memorial.  Na de nodige foto's hier vraag ik weer of ze helemaal rond het Tidal Basin willen lopen of met het Franklin D. Roosevelt eindigen.  Het besluit is het laatste.  We hebben tenslotte dan uiteindelijk vandaag ook 16 kilometer gelopen!

Terug bij het Smithsonian metrostation laat ik nog even zien hoe ze meer geld op hun Smartrip kaart kunnen zetten.  Dan nemen we afscheid en gaan M. en B. nog even naar het Air and Space museum voor het sluit.  Ik spring in de trein naar Vienna, die net aankomt.

Daar komt Rick me van het station halen en we gaan verder met inpakken.  Saskia en Lawrence komen even thuis om Saskia's spullen in te pakken en vertrekken dan weer om te eten en naar de film te gaan. De tortelduifjes zullen elkaar drie weken niet zien, ik verwacht wat moeilijke dagen.

Rick haalt avondeten van Friends Kabob, ook voor Katja.  Die komt tegen achten aanrijden en dan is iedereen weer thuis.  Ik geloof nooit dat iets bijzonders ook echt gaat gebeuren tot we in het vliegtuig zitten, maar begin nu te denken dat het allemaal gaat gebeuren, die bijzondere reis naar Hawaii voor ons 25-jarig huwelijk waar Rick en ik het al vele jaren over hebben.

Foto's van vandaag staan hier