Naar het eiland Hawaii

Blog naar Hawaii,

Rick en ik zijn duidelijk opgewonden om aan onze special reis te beginnen en zijn daarom om half acht al klaar wakker.  Ook Kai is al uit de veren en zelfs al gedoucht.  Katja komt wat moeilijker tot leven en Saskia helemaal.  Zij zegt maar twee uur te hebben geslapen en nadat ze helemaal is ingepakt gaat ze weer even een tijdje liggen.

Wij leggen de laatste hand aan het inpakken en wegen dan de maar liefst zeven tassen, die we mee hebben, met een bagageweegschaaltje.  Dat is maar goed ook, want zowel Ricks tas als de tas van Kai en Saskia wegen meer dan de toegestane 50 lbs.  Er volgt wat geschuifel met spullen tot alles onder die limiet weegt.  Lang leve dat weegschaaltje, want dat was een gedoe geweest op het vliegveld!

Met al die bagage en vijf personen hebben we twee taxi’s besteld.  Dat is goedkoper dan de hele tijd dat we weg zullen zijn op het vliegveld parkeren.   Rick heeft de taxi’s voor half tien besteld, maar een ervan is maar liefst tien minuten te laat.  Ben ik even blij dat ik erop heb gestaan ze een half uur eerder te bestellen dan Rick nodig vond!

Rick en de meisjes nemen de ene taxi en Kai en ik de ander.  De rit naar het vliegveld verloopt gelukkig voorspoedig.  Ik reken af en Kai en ik nemen onze tassen naar binnen.  Daar staan Rick en de anderen ook al, hun taxi reed iets sneller.

Rick heeft voor deze reis Gold status van United Premier en ik Silver.  Daarmee zouden we vijf tassen gratis mee moeten mogen nemen, maar de computers doen moeilijk.  Het neemt even voor de United agent het voor elkaar heeft, maar dan hoeven we maar voor twee van de tassen bij te betalen. 

De veiligheidscontrole gaat enorm snel.  We zijn daar natuurlijk zo langzamerhand ook goed op voorbereid.  Laptop in een bak, schoenen, zakje vloeistoffen en Fitbit in een andere en tassen apart.  Dan door de scanner, armen omhoog en natuurlijk “ziet” die mijn armbanden en horloges, dus mijn polsen moeten apart bekeken worden.

De trein brengt ons naar de C terminal waar we nog ongeveer een uur hebben voor we aan boord zullen gaan.  We besteden dat met drankjes en lunch kopen.  Dat laatste doen we bij California Tortilla.  Ik kies hun “street taco’s”, drie verschillende mais mini taco’s, die ontzettend lekker zijn.  De anderen hebben burrito’s in een bowl (dus zonder tortilla eromheen).

Keurig op tijd gaan we aan boord voor onze vlucht naar Los Angeles.   De agent die onze instapkaarten aanneemt zegt vrolijk dat dit de vlucht naar Hollywood is.  Inderdaad, en dat hebben wij in het verleden ook al bezocht, maar dit keer gaan we verder weg.  Het verst ooit in ons leven van huis en toch blijven we in hetzelfde land!

Rick en ik hebben Economy Plus in de exit rij.  Ik heb de raamplaats en geen stoel voor me, waardoor ik enorm veel beenruimte heb.  Klein nadeel is wel dat mijn tas ver weg is, maar veel heb ik daar toch niet uit nodig.  De kinderen zitten in een gewone rij stoelen twee rijen achter ons.

 

Dit wordt een lange vlucht van bijna vijf uur.  De film kan me niet boeien, maar mijn nieuwe boek van Juliette Sobanet, Midight Train to Paris, des te meer.  Vrijwel zonder pauze lees ik het in ongeveer 3,5 uur uit!  Volgende op de lijst is Inferno van Dan Brown, maar ik kan niet zomaar van het ene naar het andere spannende verhaal gaan.  De laatste anderhalf uur van de vlucht besteed ik dan ook met blog schrijven en spelletjes op mijn laptop.

Om kwart voor zes onze tijd en kwart voor drie Californie tijd landen we op LAX, het vliegveld van Los Angeles.  Voor ons gevoel is het ongeveer tijd voor avondeten, dus we gaan op zoek naar een restaurant.  Er blijkt er in deze terminal maar een te zijn, waar het niet meeneem eten is, de B Grill.

Wij vragen een tafeltje en krijgen er een bij het raam.  Alleen staat er nauwelijks iets vegetarisch op het menu, dus Saskia haalt een tosti en tomatensoep bij het cafe ernaast.  Ik bestel de zalm met broccoli en frietjes en die is best lekker.  Het is in ieder geval al zo genieten om met het hele gezin te zijn! 

Na het eten gaan de kinderen hun verschillende apparaten even opladen.  Dit vliegveld heeft veel stopcontacten, heel fijn daarvoor.  Rick en ik hebben gezien dat de bar in het restaurant ook allerlei stopcontacten heeft  en we hebben nog meer dan een uur voor het vertrek. 

Tijd voor nog een biertje en wijntje, dus, en Eric bedient ons heel vriendelijk.  We laden onze laptops op en naast ons zitten een paar aardige, maar zeer aangeschoten Australiers.  Rick is dan altijd heel vriendelijk en gaat het gesprek met ze aan.  Het maakt mij altijd een beetje ongemakkelijk, dus ik werk mijn blog maar weer eens bij.  Jullie krijgen een van minuut tot minuut verslag zo, ha ha.

Opeens zie ik dat ze bij onze gate al mensen aan boord laten.  United boordt per groep en wij hebben een hoge prioriteit,  groep 2.   Gauw neemt Rick afscheid van zijn nieuwe Australische vrienden en we manen de kinderen om zich klaar te maken.

Ook deze vlucht hebben Rick en ik de raam- en gangpadplaats bij een exit.  Tussen ons in komt een Russische man te zitten, die graag bij zijn familie wil en probeert Rick de middenplaats aan te smeren.  Daar voelt Rick niks voor, dus de man komt tussen ons in te zitten.  Heel romantisch, maar niet heus, maar de middenplaats is nu eenmaal geen fijne plek om te vertoeven.

De kinderen zitten dit keer acht rijen achter ons en achter mij zit een kind, die het leuk vindt mijn stoel te trappen.  Ik heb met de moeder te doen, want ik ben zeker ook in die positie geweest vroeger, dus ik doe er niet moeilijk over.

Deze vlucht duurt zelfs nog langer dan die naar Los Angeles en er is dit keer zelfs geen film te bekijken!  Wel is er een spelletje gaande wie precies raadt wanneer we halverwege zijn.  Aangezien ik absoluut geen wiskunde kan doe ik daar maar niet aan mee. 

 

Na een heel lange dag gaat net voor de landing in Hawaii de zon onder

 

De tijd kom ik door met lezen in Inferno, waar ik meteen in ben, en spelletjes op de computer.  Ook komen de flight attendants regelmatig langs in hun Hawaiiaanse schorten om drankjes rond te brengen.  Eigenlijk zou ik moeten slapen, want tegen de tijd dat we landen is het voor ons gevoel twee uur ’s nachts, maar slapen in een vliegtuig moet ik na al die jaren nog steeds leren!

De bagage komt al snel en alle zeven tassen zijn er, gelukkig.  We nemen het busje van Budget naar hun kantoor en sluiten aan in de korte rij om onze auto op te halen.  Alleen heeft Rick een Ford Explorer geboekt en we denken niet dat we daar met zijn vijven en alle bagage inkunnen.  Gelukkig hebben ze ook nog een Dodge minivan voor dezelfde prijs en daar past alles keurig in.

Over een nogal donkere weg rijden we de ongeveer 25 kilometer naar ons hotel, het Hilton Waikoloa Village.  Daar gaat het inchecken vlot en onze bagage wordt ook al gauw gebracht.  Onze kamers zijn niet naast elkaar, maar wel op dezelfde verdieping.  Prima dus, de kinderen zijn oud genoeg om zonder supervisie te kunnen.

Kai en Saskia gaan meteen slapen, maar Rick, Katja en ik hebben nog trek en bestellen room service.  Ik neem een kop uiensoep, licht, maar toch genoeg vullend.  Voor ons gevoel is het al tegen vijven 's ochtends, dus zodra het op is duiken we onze bedden in.