Wild weer!

Rick vertrekt al heel vroeg naar Baltimore.  Iets waar ik niet blij mee ben vanwege de weersvoorspellingen van maar liefst twee rondes zwaar weer.  Maar ja, het werk roept natuurlijk.

Saskia is ook al naar school voor haar final en als ik om half negen opsta is het zo donker in onze kamer dat het wel nacht lijkt.  Het is een heel vreemde bewolking waar ik gauw een foto van neem.  Het is nog droog, dus ik laat gauw een nerveuze Cosmo uit, hij heeft de eerste donder al gehoord.

Zodra we binnenstappen gaan de hemelsluizen open.  Mijn hemel wat kan het hier toch regenen!  Onze Mickey regenmeter op het deck laat na afloop een centimeter regen zien en dat binnen de vijf minuten, want net zo plotseling als de bui begon is hij ook weer afgelopen.

 

Net als ik mijn gepocheerde eieren en koffie opheb en aan mijn uur op de elliptical wil beginnen, sms-t Saskia of ik haar Anatomie boek op kan zoeken.  Dat moet vandaag ingeleverd worden, anders moeten we ervoor betalen. Gelukkig vind ik het meteen en breng het gauw even naar de school.

 

Nu heb ik alleen geen tijd meer om een uur te sporten.  Dan maar vijftig minuten en zo hard mogelijk.  Ik stel de elliptical trainer in voor een interval en lees intussen wat de tijd snel doet gaan.  Ik moet me ervan weerhouden al te beginnen in de nieuwe Inferno van Dan Brown.  Die hebben Katja en ik al aangeschaft voor de Kindle, maar mag ik van mezelf pas tijdens de vakantie lezen.

 

Om elf uur heb ik met Claudia afgesproken te gaan wandelen met de honden.  We lieten het nog even van het weer afhangen, maar het is droog en dat lijkt voorlopig ook zo te blijven.  Ranger en Cosmo zijn aandoenlijk blij elkaar weer te zien!

 

Claudia's bedrijfje is bijles geven in wiskunde, natuurkunde en scheikunde.  Ze heeft nog een student, dus ik wacht even terwijl de honden spelen.  Ik moet zeggen dat ik het heel knap vind hoe Claudia zich na haar scheiding helemaal heeft hervonden en nu zo succesvol is dat ze haar bedrijf zelfs via Skype nationaal wil gaan maken.

 



We lopen door het mooie groene Nottoway Park waar ik alweer een tijd niet ben geweest.  Van daaruit gaan we door Claudia's buurt waar wij voor we dit huis kochten ook woonden. 

Het is altijd weer grappig ons oude huis tegenover Claudia te zien.  Ik vond dat ook een heel fijn (rijtjes)huis vlak tegenover de metro, maar het had maar drie slaapkamers en Kai en Katja deelden dus een kamer.  Rick wilde allang naar een vrijstaand huis verhuizen, maar ik wilde de kinderen in dit schooldistrict houden en dicht bij de metro wonen.

We hadden enorm geluk dat destijds deze straat gebouwd zou worden, nog geen kilometer van dat huis.  Wij waren dan ook de eerste kopers van een van de tien huizen hier, zelfs nog voor de aannemer officieel toestemming had hier te gaan bouwen.

Het valt me op dat er nu heel wat huizen te huur staan in deze mooie buurt.  Nu kunnen voor deze huizen flinke verhuurprijzen worden gevraagd.  Veertien jaar geleden hadden wij ook kunnen verhuren, maar we wisten na het verhuren van ons allereerste huisje al dat dat niets voor ons is. 

Claudia en ik hebben elkaar natuurlijk van alles te vertellen.  Haar dochters zijn dezelfde leeftijd als onze dochters en waren vroeger ook vriendinnetjes van elkaar.  Zo hebben we natuurlijk ook een gezamenlijk verleden en al zie ik Claudia niet zo vaak, zij is toch mijn oudste vriendin hier.  Volgend jaar zijn we twintig jaar bevriend.

Omdat ik een afspraak met de loodgieter heb en tussen 12 en 4 thuis moet zijn daarvoor, haast ik me na de wandeling terug.  Maar goed ook, want een paar minuten later belt Able Plumbing dat de loodgieter onderweg is. 

Tien minuten later belt dezelfde aardige loodgieter als vorige week aan.  Hij grapt dat hij hier wel een abonnement kan nemen.  Ik laat hem de lekkende wc hier op de midden verdieping zien en hij vindt het probleem onmiddellijk.  Gelukkig is het eenvoudig, enkele schroeven zijn verroest en een rubber iets moet vervangen worden.  Een half uurtje later is alles weer gemaakt.

Gauw maak ik lunch voor mezelf, die ik buiten op het deck opeet.  Het is opeens weer lekker zonnig weer en ik besluit daar volop van te gaan genieten, wetend dat er later vanmiddag meer zwaar weer wordt verwacht. 

Al lezend houd ik ook de radar in de gaten en het is wel duidelijk dat er een flink onweer onze kant opkomt.  Het rommelt al een tijdje en net na vieren wordt de lucht opeens paars.  Er wordt een tornado waarschuwing afgegeven, maar het onweer komt hier zo snel voorbij dat we niet eens tijd hebben te schuilen. 

Het zwaarste weer trekt, zoals gewoonlijk, om ons heen.  Het moet wel iets met onze locatie te maken hebben, want dat gebeurt zo vaak.  Ditzelfde onweer veroorzaakte ten westen van ons wel een tornado.

Saskia moet vanavond werken, maar ze heeft morgen twee examens, die zwaar meetellen voor haar eindejaarscijfer.  Ze is half in paniek, want ze kan geen vervanging vinden en heeft de tijd en slaap nodig om het goed te doen morgen. 

Tijd om als ouder op te treden, want Saskia's schoolwerk gaat nu echt voor.  Die manager heeft allemaal high school studenten als werknemers en kan dan toch wel verwachten dat ze tijdens de finals weken niet tot sluitingstijd mogen werken. Ik bel dus op om te zeggen dat Saskia niet mag werken van ons. 

Helaas is de manager zelf niet aanwezig en sms-t zij Saskia later boos dat ze dat wel eerder had kunnen laten weten.  Tja, Saskia dacht klaar te zullen zijn en was dat niet.  School gaat op dit moment zeker voor het werk.  Bovendien betaalt deze dame Saskia minder dan het minimumloon wat absoluut tegen de wet is, dus ze moet niet vervelend worden, anders weet ik nog wel een instantie waar ik kan klagen over het uitbuiten van minderjarigen.

Het is inmiddels weer droog en ik vertrek naar de Safeway voor een paar boodschappen.  Rick belt vanuit verschrikkelijk slecht weer op zijn weg terug uit Baltimore.  Hij rijdt precies door het gebied waar net een tornado is waargenomen en is vrij nerveus.  Ik druk hem op het hart te gaan schuilen.  Dan maar wat later thuis.  Brr, ik vind het maar niets!

Dit is echt zo'n gevalletje van maar beter niet weten, want nu heb ik geen rustig moment voor ik weet dat hij veilig uit die stormen is gekomen.  Ik vergeet dan ook de helft van de dingen bij Safeway en moet twee keer langs de kassa daardoor.  Ik zocht ook een leuke Vaderdagkaart, maar hier hebben ze alleen van die sappige gedichten.  Dat moet morgen dan maar.

Gelukkig belt Rick een half uur later dat hij veilig door het noodweer is gekomen.  Eerst Katja vrijdag met haar aquaplaning en nu Rick weer met de tornado's, ik hoop dat het met het noodweer hier nu wel gedaan is. 

 

Wolken alsof ze in brand staan tijdens de zonsondergang

Andere angsten zijn er voor Lisa en Luke, mijn schoonzus en zwager.  Zij wonen in Parker, Colorado, niet ver van de grootste bosbranden in die staat ooit.  We zijn blij een email van Lisa te krijgen dat zij voorlopig veilig zijn, al maakt ze wel een lijst van dingen, die ze mee wil nemen, mocht een evacuatie worden afgeroepen.  Natuurlijk hopen we van harte dat dat niet nodig gaat zijn!

Dit weer maakt dat ik veel meer pijn heb en ook doodmoe daarvan ben.  Rick is moe van zijn drukke dag en het terugrijden door al dat weer.  We bestellen voor het eerst in lange tijd weer eens een dunne korst pizza van Pizza Hut en maken het vanavond zeker niet laat!