Dag 12 Hawaii: De Road to Hana

Om half zeven gaat Ricks wekker af. Ik ben om de een of andere reden al een tijdje wakker .  Het is weer een prachtige dag hier aan Kaanapali Beach, maar vandaag gaan we een ander deel van het eiland verkennen, namelijk het tropische oerwoud aan de oostkant van het eiland. 

De kinderen zijn ook al op en we halen beneden koffie.  Dan gaan we ontbijt eten en een picknick lunch bestellen bij CJ’s.  Dit was een tip van de concierge van het hotel en het is een goede.  Mijn omelet met spinazie, tomaat en feta is heerlijk.  Intussen worden onze lunches in een koelbox gedaan.

Met een gevulde koelbox gaan we op weg naar de weg naar Hana.  Deze weg is zo legendarisch dat er cd’s worden verkocht met informatie over wat er te zien en doen valt.  We beginnen daarnaar te luisteren in het leuke plaatsje Paia.

Niet veel later begint de Road to Hana (deze link is van de cd waar we naar luisterden).  De verteller op de cd vertelt ons waar we het beste kunnen stoppen.  We beginnen met een klimtocht van ongeveer een kilometer naar boven door een tropische jungle op het Waikamoi Ridge Trail.  Het is werkelijk schitterend en de meest exotische planten bloeien er.  Helaas dreigt het te gaan regenen, dus we durven niet het hele pad af te lopen.  Zo  hebben we in ieder geval wel een goede indruk gekregen.

We rijden verder en er komen steeds meer haarspeldbochten in de weg en heel veel  een baansbruggetjes.  De afstand naar Hana bedraagt maar een kilometer of zestig, maar we verwachten hier zeker een uur of drie over te zullen doen.

De volgende stop is de Haipua’ena Waterval.  Die is erg mooi en er zwemmen mensen in het “zwembad” onder de waterval.  Wij hebben onze zwemkleding ook aan, maar vinden het nog te vroeg om al nat te worden.  Na de nodige foto’s gaan we verder.

We komen langs van alles moois en af en toe een gehuchtje met eetstandjes.  Ook zien we overal fruitstandjes zonder bemanning.  Er wordt gewoon op vertrouwd dat mensen eerlijk betalen.  Er ligt van alles, bananen, mango’s, papaya’s en meer.

De volgende waterval is een heel mooie, mijn favoriet van vandaag, de Three Bears Falls.  Die waterval heet zo omdat hij met die verschillende groottes stromen naar beneden komt.  Hier blijven we een tijdje fotograferen, maar nemen niet de tijd naar de basis te klimmen, want dat ziet er nogal moeilijk uit.

De cd zegt er niets over, maar onze reisgids wel, de lava grot bij Nahiku.  Daar gaan we eens een kijkje nemen.  Eerst denkt Rick dat het een toeristisch gedoe is, maar het blijkt een interessante stop.  Deze mensen hebben een lava grot in hun tuin waar ze voor $12,50 toeristen een kijkje in laten nemen.  Dat willen wij natuurlijk wel.

We kunnen tot ongeveer drie kwart kilometer de grot in.  We krijgen een zaklantaarn en de man legt uit waar we wat kunnen zien in de grot.  Een lava stalactiet komt alleen maar in dit soort grotten voor en er zijn er niet veel van in de wereld.  Heel bijzonder dus en eenmaal in de grot is er nog meer uitleg op bordjes om de zoveel stappen. 

Na zo’n twintig minuten staan we weer buiten, blij dat we dit gedaan hebben.  De man vertelt dat hij eens de hele grot heeft afgelopen naar zee en dat hij daar 27 uur over deed.  Nu is de rest van de grot van de staat en alleen het eerste gedeelte privebezit van hem.

Inmiddels rommelen de magen.  In Wai’anapanapa State Park is een zwart zand strand een van de dingen, die we deze vakantie nog niet hebben bezocht.  Ook horen we op de cd dat daar picknicktafels en wc’s zijn, twee dingen die we ook graag hebben.

We parkeren en lopen het korte pad naar de camping.  Het is hier werkelijk schitterend, dus er worden ook de nodige foto’s gemaakt.  Het zwarte zand met al het groen is prachtig!  We vinden een lege picknicktafel en genieten van het idyllische uitzicht tijdens het eten.

De lunches zijn erg lekker.  Ik heb negen granen brood met ham en cheddar kaas.  Daar zit apart heel verse tomaat, sla en uien bij.  Alles is lekker koel door de koelbox.  Er is ook een toetje bij, maar dat is mij te zoet, dus ik geef mijn deel aan Kai.

Na het eten lopen we naar beneden naar het strand.  Het zwarte “zand” bestaat eigenlijk uit allemaal kleine kiezelsteentjes.  Het is wel uniek er even met de voeten in het water te gaan.  Tijd voor meer hebben we niet, want er is nog veel Road to Hana te gaan, of althans, Hana is vlakbij, maar wij willen nog een stukje verder rijden.

Hana is een slaperig plaatsje en aangezien we geen behoefte aan eten of drinken hebben stoppen we er niet.  Na Hana blijft de weg prachtig, maar wordt zo nodig nog nauwer.  Rick kan nu niet harder dan een kilometer of dertig rijden en soms zelfs dat niet. 

Daardoor duurt het een goed uur om vijftien kilometer te rijden.  Na die vijftien kilometer komen we net als eergisteren weer in Haleakala National Park.  Na vertoon van mijn Nationale Parken pas hoeven we de $10 entree niet te betalen.

Na geparkeerd te hebben lopen we naar de attractie waar we hier voor gekomen zijn: de zeven heilige baden.  Saskia heeft geen zin om mee te gaan en blijft in de auto.  Met zijn vieren lopen we het pad af naar de “pools”.  Deze herinner ik me nog goed van 25 jaar geleden.

De bedoeling is om erin te gaan zwemmen en we klauteren naar waar iedereen een duik neemt.  Na het voelen van de watertemperatuur besluit ik meteen dat het voor mij bij pootje baden gaat blijven, brrr!  De anderen zijn wel zo dapper en zwemmen naar de waterval. 

Na een fijne steen om op te zitten te hebben gevonden met mijn voeten in het water probeer ik de mooie roze libelles die er rondvliegen op de foto te krijgen.  Dat lukt niet en ik mis daardoor hoe Rick onder de waterval stond, kennelijk.  Rick helemaal boos natuurlijk, want Katja en Kai heb ik wel op de foto, oeps!

Na ongeveer een uur hier is het tijd om aan de terugrit te beginnen.  Nu we niet meer bij alle watervallen hoeven te stoppen gaat die iets sneller, maar niet veel.  Je kunt nu eenmaal niet door haarspeldbochten vliegen.

In Hana stoppen we bij het brandweerstation.  Daar staat een bord dat er t-shirt te krijgen zijn en Katja is daarin geinteresseerd, zijnde een ambulancemedewerkster.  Rick en zij gaan er binnen en komen tien minuten later met t-shirt terug.  Katja had ook nog een leuke conversatie met haar collega in Hana.  Hier zijn de brandweerwagens en ambulances in een kazerne.

Ook op de terugweg is de weg naar Hana weer prachtig.  Geen wonder dat hier zoveel mensen heengaan.  Hoewel het vandaag vrij rustig was, misschien omdat het 4 juli is, de Amerikaanse onafhankelijkheidsdag, waardoor meer mensen naar de festiviteiten daarvoor gingen.

In Paia maak ik nog wat foto’s van allemaal surfboards op een rij en dan rijden we door naar Lahaina, de enige plek op het eiland waar een officieel vuurwerk zal worden afgestoken.  Dat zal om acht uur gebeuren en wij komen om zeven uur aan. 

Wonder boven wonder vinden we vrijwel meteen een gunstige parkeerplek.  Dat doet ons hopen dat we ook een tafeltje in een restaurant zullen kunnen bemachtigen.  Die hoop vervliegt echter als de eerste twee restaurants ons niet voor negenen kunnen herbergen.

Plan B dan maar, we zoeken een goed plekje om het vuurwerk te zien en besluiten het eten uit te stellen tot we terug in het hotel zijn.  We vinden nog een plekje vlak aan het water voor het vuurwerk wat klokslag acht uur begint.

Om het verkeer erna voor te zijn hebben we besloten tien minuten te blijven kijken en dan terug naar de auto te gaan.  Tot onze verbazing is het vuurwerk echter na tien minuten ook afgelopen.  Zeker niet het mooiste dat we ooit hebben gezien, maar wel erg leuk om de 4 juli viering zo hier mee te hebben kunnen maken.

Onze parkeergarage is vlakbij en we zijn het gros van het verkeer voor en zo weer terug bij het hotel.  Daar neemt de valet de auto over, want de parkeerplaats is weer vol.  Saskia is moe en gaat naar bed, de rest van ons loopt naar het restaurant in het hotel.

Daar zingt een zangeres erg leuke liedjes en hangt er een gezellige sfeer.  We bestellen drankjes en eten en kletsen na over deze weer bijzondere dag.  Katja en ik delen de varkensvlees sliders en ik neem weer de tonijnsalade. 

Nog even gaan we ontspannen op de kamer en dan gauw slapen, want morgen gaat de wekker weer om half zeven.  Uitslapen is er deze vakantie niet bij geweest, maar misschien gaat dat straks de jet lag vergemakkelijken. 

Foto's van de luau van gisteren staan hier.

Dit hotel heeft een langzame internetverbinding en we hebben weinig tijd om op te laden, dus foto's volgen later en misschien pas thuis.