Dag 14 Hawaii: Nog een dag genieten in het paradijs

Grappig hoe dat is met vakanties, aan de ene kant lijken ze om te vliegen, aan de andere kant lijkt het al weer tijden geleden dat we veertien dagen terug op het eiland Hawaii landden.  We hebben zoveel gezien en gedaan en zoveel heerlijke herinneringen opgedaan.

Vandaag is de laatste dag in Hawaii en ik ben vastbesloten daar alles uit te halen wat ik kan.  Daarom sta ik om half acht op, terwijl de anderen nog in diepe rust liggen.  Ik neem mijn fototoestel mee en begin aan een power walk op het padh langs het strand.

Eerst loop ik richting het Hyatt hotel links van ons hotel.  Af en toe stop ik om foto’s te nemen van het uitzicht op de eilanden Lanai en Molokai, de surfers, de exotische bloemen, allemaal dingen, die ik niet wil vergeten.

Op de terugweg zie ik het Starbucks logo bij het Marriott hotel.  Denkend dat het net zo’n koffiestandje met Starbucks koffie is als bij ons hotel ga ik er een ijskoffie halen.  Eenmaal binnen blijkt het een full service Starbucks te zijn.  Ze hebben er zelfs de sandwiches, die wij vaak als zondags ontbijt eten.

Daar sms ik Rick over, want ik weet dat hij daar heel blij mee zal zijn.  Ik ben alweer op weg met mijn venti ijs-Americano, precies gemaakt zoals ik het lekker vind, als hij terug sms-t.  Inderdaad gaat hij daar zijn ontbijt halen.

Na het pad tot het Sheraton hotel de andere kant op gelopen te hebben, ga ik terug naar de Westin met als plan een half uur cardio in hun fitnessruimte.  Als ik de trap oploop komt Rick er ook net aan. 

We kletsen even en dan voel ik waar mijn Fitbit zou moeten zitten om te kijken hoe  ver ik heb gelopen, maar de Fitbit is weg!  Ik had hem dom genoeg aan de onderkant van mijn topje geclipt en waarschijnlijk is hij daar door het fototoestel dat om mijn schouder hing eraf gegaan.

Niks geen Westin Workout for mij dus, maar opnieuw het pad lopen om te kijken of ik hem kan vinden.  Dit keer loop ik nog sneller zodat ik mijn cardio ook meteen krijg.  Ik vraag bij de Starbucks en een aantal standjes of iemand hem misschien gevonden heeft en kijk constant naar de grond, maar geen succes.  Balen, maar het is ook zo’n klein ding, wie weet waar hij heen “gesprongen” is.

Intussen heb ik nog niet ontbeten en eenmaal terug in het hotel bestel ik de granola bowl waar Saskia en Katja zo weg van zijn.  Die bestaat uit een acai aardbeien smoothie met granola, pure chocolade stukjes, verse banaan en aardbeien.  Inderdaad een superlekkere en gezonde combinatie.  De vogels vinden dat ook, want een aantal komt heel brutaal op mijn tafel bedelen voor kruimeltjes!

Vindend dat ik wel weer genoeg beweging heb gehad vanochtend, maak ik me boven klaar voor het zwembad.  De rest van de familie ligt daar al te luieren.  Het volgende uur lezen we en nemen af en toe een duik.  Gelukkig hoeven we thuis een zwembad ook niet te missen al zijn daar geen mooie watervallen en een serveerder, die telkens komt vragen of je nog iets wil drinken.

Saskia heeft al gauw weer honger en we gaan een tafeltje vragen bij de Hula Grill voor de lunch.  Katja en ik, die bijna altijd hetzelfde bestellen, nemen de vissandwich, een heerlijk stuk gegrilde mahi mahi.  Ook krijgen we nu het gratis dessert waar we een paar dagen geleden geen tijd voor hadden.  Het is een ijssandwich en vooral Katja en Kai doen zich er tegoed aan.

Nu we toch in het Whalers Village winkelcentrum zijn gaan we ook even winkelen.  Saskia heeft bij PacSun een jurk gezien, die ze leuk vindt en koopt die.  Ik kijk ook even in de winkel waar Rick gisteravond een Hawaiiaans shirt kocht, maar het is gewoon niet mijn smaak en erg duur.

Terug in het zwembad is het weer een paar uur luieren.  Ik nader het einde van Inferno en zal het morgen in het vliegtuig vast uitlezen.  Het is best een goed boek, maar zo spannend als de Da Vinci Code of Angels and Demons vind ik het niet.  Datzelfde had ik met het Verloren Symbool, al vond ik dat speciaal, omdat het in Washington speelde.  Ik denk dat Dan Brown er teveel beschrijvingen tussendoor gooit en bovendien vond ik delen van dit boek wat ver gezocht.

Rick en ik gaan nog eens snorkelen bij Black Rock.  Daar is het weer superhelder water, maar de schildpad heeft de boodschap niet gekregen zich op onze laatste snorkeltocht te laten zien.  Wel zien we een enorme mureen en allerlei andere kleurige vissen.  Het is wel koud en langer dan een uur houden we het niet uit.

Terug in het zwembad bestelt Rick weer de komkommercocktail voor mij.  Ook neemt hij een foto van de ingredienten, zodat ik hem thuis ook kan proberen te maken.  Hij is zo lekker en verfrissend en weinig calorieen voor een alcoholisch drankje.

Veel te snel naar onze zin is het alweer tijd ons klaar te maken voor het avondeten.  We willen voor de zonsondergang beneden zijn.  Vijfentwintig jaar geleden nam iemand een foto van ons tweeen met een prachtige zonsondergang op de achtergrond.  Die willen we opnieuw laten maken, maar tot nu toe waren de zonsondergangen niet soortgelijk.

Vanavond lijkt het er wel wat op, al ontbreekt het vurige.  De kinderen doen weer lang over hun toilet en we zijn blij als een ander stel aanbiedt ons te fotograferen.  Het worden leuke foto’s, maar niet zo spectaculair als we zouden willen.

Dat spectaculaire zien we pas op weg naar het restaurant in Lahaina, maar dan is er nergens voor Rick om te stoppen.  Op een gegeven moment vinden we wel een plek waar Katja en ik uit kunnen stappen om te fotograferen, maar Rick is bang te laat te zijn voor onze reservering en gaat de auto parkeren. 

De kleuren zijn werkelijk prachtig, de lucht lijkt in brand te staan!  Een lokale bewoner stopt zelfs en zegt dat deze bij de top tien dit jaar hoort.  Kennelijk is het eiland Molokai aan de overkant vrijwel nooit zonder wolken en vanavond wel.

Rick en ik hebben intussen niet die spectaculaire zonsondergang foto, helaas.  Tijd om over vijf of tien jaar terug te komen en het dan te proberen.  Rick vooral is teleurgesteld, maar we hebben verder ook erg veel leuke foto’s met ons tweeen en de kinderen, gelukkig.

Bij Mala moeten we even wachten en bestellen vast een drankje aan de bar.  Dan krijgen we de perfecte tafel!  Vlak aan het raam, de oceaan is nog geen meter weg.  Ook het eten is heerlijk!  We delen een bakje warme olijven, hummus, rajta en andere Griekse lekkernijen.

Als hoofdgerecht kies ik twee voorafjes, die zelfs nog teveel zijn.  De bruschetta met tonijn is heerlijk en de ceviche van mahi mahi ook.  Helaas kan ik het niet allemaal op.  Dit restaurant en Honu van dezelfde eigenaar waar we aan het begin van de week aten zijn onze favorieten hier.

Op de terugweg naar het hotel zingen de meisjes liedjes van de musical Phantom of the Opera.  Dat is een van mijn favorieten en ik heb hem een keer gezien.  Het is altijd leuk om als een vakantie bijna voorbij is een volgend avontuur te bedenken en wij nemen ons voor die musical op Broadway te gaan zien.  Toevallig is het dit jaar ook het 25^ste jaar dat die speelt en het is de langst spelende musical daar nu.  Wanneer wij precies zullen gaan weten we niet, maar het is een plan dat iedereen leuk vindt.

Helaas kunnen we nu het inpakken niet meer uitstellen.  Onze vlucht morgen is naar San Francisco en vanochtend is daar een Koreaans vliegtuig neergestort.  De vlucht van Maui naar San Francisco vandaag was daardoor afgelast, hopelijk kunnen wij morgen wel gewoon mee.

De rest van de foto's volgt later, waarschijnlijk pas tegen het weekend.