De terugreis naar huis

Om tien voor half acht gaat Ricks wekker en ik ben nog lang niet klaar om op te staan!  Maar ja, dat moet wel, want we hebben een vlucht te halen.  Gauw neem ik een douche en pak mijn laatste spullen in.

Rick en Katja hebben nog van alles te doen.  Saskia en ik wilden heel graag weer bij het Hollywood Cafe ontbijt eten, maar helaas is daar geen tijd voor.  Gisteren hebben we vlakbij ons hotel ook een Starbucks ontdekt en met Kai en Saskia loop ik daarheen.  Rick en Katja hebben hun bestellingen al gegeven.

Zoals altijd staat er een rij in de winkel, maar we zijn toch al vrij snel aan de beurt.  Natuurlijk hebben we wel vijf drankjes en eten en ik zie de minuten wegtikken.  Ons vervoer naar het vliegveld zal om half negen komen en om tien voor half negen zijn we terug bij het hotel.

Daar zie ik een auto met chauffeur staan, die veel te klein is om onze bagage te herbergen.  Ik vrees dus het ergste.  Rick gaat polshoogte nemen en gelukkig is dit niet ons vervoer naar het vliegveld.  Terwijl de kinderen en ik alle bagage naar beneden slepen, checkt Rick waar ons vervoer blijft

Precies om half negen komt er een enorme witte sjieke limousine voorrijden.  De kinderen en ik kijken elkaar aan, het zal toch niet?  Maar jawel, hoor, dit was Ricks verrassing voor vandaag.  Deze limousine is nota bene minder duur dan twee taxi’s!

Alle bagage gaat erin, heel veel achterin, er blijken speciale riemen voor te zijn zodat de achterklep open blijft. Wij gaan gerieflijk in de zwarte leren stoelen zitten.  De chauffeur laat zien  dat er bier en Scotch en Whiskey is.  Dat is ons nog wat te vroeg in de ochtend, maar het Starbucks ontbijt smaakt goed in deze luxueuze omgeving.

Helaas vertelt de chauffeur dat er ongewoon veel verkeer is.  We staan inderdaad zo’n drie kwartier in de file om de stad zelfs uit te komen.  Eindelijk neemt de chauffeur een andere route en de snelweg (freeway heet die hier in Californie) gaat snel.

Anderhalf uur voor vertrek komen we bij het vliegveld aan.  Daar maken we gebruik van de check in buiten, ideaal met al die bagage!  Sowieso neem ik me voor die in de toekomst meer te gaan gebruiken.  Het is de paar extra dollars zeker waard.

Omdat we Premier status hebben is de rij voor de veiligheidscontrole ook erg kort en we zijn er zo doorheen.  Dat geeft ons tijd om wat drankjes en tijdschriften voor aan boord te kopen.  Het blijkt dat onze vlucht ook een kwartier vertraging heeft, dus ruim op tijd komen we bij de gate aan.

 

Bijna weg!

 

Rick en ik hebben weer Economy Plus met veel beenruimte, maar de kinderen zitten helemaal achterin in rij 28!  Tussen Rick en mij in komt een Aziatisch jongetje te zitten, die bijna geen Engels spreekt.  Hij slaapt ook vrijwel de hele reis, dus zeker een makkelijk kind.

Bij het opstijgen zie ik duidelijk het wrak van het Asiana vliegtuig dat hier op zaterdag neerstortte.  Het is moeilijk fotograferen terwijl het vliegtuig opstijgt, maar ik krijg hopelijk een goede foto ervan.  Misschien wat ramp toerist gedrag, maar hoe vaak zie je nu een neergestort vliegtuig in je leven (hopelijk nooit weer!).

Als lunch bestel ik kaas, gedroogd fruit en crackers.  Daarna ga ik lezen in The Winner van David Baldacci.  Daar moet ik mezelf echt uitrukken om dit blog te schrijven.  Wat een spannend boek is dat ook weer en het leest zo makkelijk weg.  Ik heb Katja ook al aan Absolute Power gekregen, dus Baldacci heeft er twee fans bij.

De vier en een half uur durende lucht gaat heel snel.  Onderweg luister ik ook naar de communicaties tussen de verkeerstorens en de piloten.  Zo weet ik ook waar we ongeveer zijn.  Voor we het weten wordt de landing ingezet.  Eerder vandaag voelde ik me wat emotioneel over het einde van deze bijzondere vakantie, maar Virginia weer van boven zien maakt me blij om thuis te zijn.  Het is zo’n mooie staat!

Nog steeds luister ik naar de piloten en hun conversaties met de toren.  Er blijkt een of ander probleem met een United vliegtuig te zijn.  De verkeersleider van de Dulles toren heeft een verhit gesprek met de piloot van dat vliegtuig en onze piloot, want volgens hem is United de boosdoener hier. 

Het is vermakelijk mee te luisteren, maar na een tijdje krijgen we opeens muziek te horen.  Duidelijk wilde de piloot niet dat we de rest van deze ruzie hoorden. Toch interessant dat zulk soort “ruzies” voorkomen.  Ik heb voorheen niets anders dan professionele uitwisselingen gehoord.  Niet dat hier werd gescholden of zo, maar er was duidelijk ergernis van beide kanten.

Eenmaal uit het vliegtuig en weer in de terminal nemen we de trein naar de baggage claim.  Onze bagage heeft “Priority” en voor de verandering komen ze ook inderdaad meteen aan.  We gaan op zoek naar een taxi, die groot genoeg is.

We krijgen nota bene een Chevy Tahoe, die we in Maui ook hadden en waar we nauwelijks met zijn vijven en bagage in pasten, laat staan met nog een taxichauffeur erbij!  Wonder boven wonder weet deze chauffeur alle bagage en ons vijven in zijn auto te proppen.

Het is wat ongemakkelijk met zijn vieren op de achterbank en ik vind het feit dat we zo geen riemen aankunnen niet zo fijn.  We willen echter z.s.m. naar huis en klagen maar niet.  Bovendien scheelt het ons de kosten van een tweede taxi.  Niet dat die nog veel uitmaken op de kosten van de hele vakantie, maar zoals we hier zeggen: a penny saved is a penny earned.

Een half uurtje later zijn we thuis.  Dat is ook wel weer erg fijn!  Alles is mooi groen en de katten zijn duidelijk blij ons weer te zien.  Heel lekker is het natuurlijk, vooral voor mij, dat het hier zelfs nog warmer is dan in Hawaii.  Mijn spieren reageren daar meteen goed op, want in San Francisco voelde ik de pijnen alweer en hier niet meer.

We bestellen Thais eten dat bezorgd wordt en Katja doet snel haar was.  Zij moet morgen bijtijds terug naar Blacksburg, helaas.  De vakantie is nu echt voorbij, maar we hebben zoveel mooie herinneringen en nog een hele zomer en meer om er meer te maken.  Natuurlijk heb ik nog een heel aantal foto’s, die nog online gezet moeten worden.  Zodra dat gebeurt zet ik hier de links.