Een gezellige rondleiding

Alweer was het vannacht veel koeler dan gewoonlijk eind juli.  Ik had het zelfs even koud onder ons zomerdekbed, maar wel beter dan de nachten waar het niet onder de 28 graden kwam een paar weken geleden. 

Het is stralend weer als ik om kwart voor acht opsta, maar "maar" een graad of negentien en dat voelt koud aan als je boven de dertig gewend bent.  Even overweeg ik een vest mee te brengen voor het begin van de rondleiding vandaag, maar bedenk dan dat het wel snel op zal warmen tot ver in de twintig.

Na mijn ontbijt wek ik Saskia, die heeft beloofd me naar de metro te brengen.  Ik heb altijd al zin in de rondleidingen, maar vandaag helemaal.  Ik "ken" I. namelijk al een tijdje online en kan het virtueel goed met haar vinden.  Ik zie er dus naar uit haar en haar gezin te ontmoeten.

Zij hebben de rondleiding langs het Witte Huis en de monumenten geboekt en daarvoor spraken we af bij de uitgang voor het Witte Huis van het McPherson Square metrostation.  Daar kom ik om kwart over negen aan, maar zie nog niemand, die op I. lijkt.

Om vijf over half tien zijn ze er nog niet, dus ik besluit er maar een belletje aan te wagen.   Het blijkt dat ze met de auto zijn gekomen en nu bij de andere uitgang van het station wachten.  Dat is ook dicht bij het Witte Huis, dus we vinden elkaar al gauw. 

I. komt met man P. en zonen D. en L.  L. is nog maar negen, dus goed dat ze de halve rondleiding heeft gekozen.  Ook dat is toch altijd nog een hele wandeling.  We beginnen bij de voorkant van het Witte Huis.  Daar loopt Secret Service op het dak, meestal een teken dat de familie thuis is.

Vandaag heb ik besloten alle foto's met mijn telefoon te nemen en het zou zomaar kunnen dat ik dat vaker ga doen.  Ik ben er namelijk zeer tevreden over!  Mooi scherp, mooie kleuren en als ik kleine eendjes zie in de verte kan ik er heel dicht op inzoemen en nog een scherpe foto hebben.

Na de achterkant van het Witte Huis lopen we de Mall op.  Het Washington Monument vind ik eigenlijk ook best mooi zo in de steigers.  Bij het Tweede Wereldoorlog Monument is het een heel stuk drukker dan tijdens de hittegolf.  Net of de toeristen toen echt binnen schuilden voor de hitte.

Als we wat foto's van de weerspiegeling van het Lincoln Memorial in de Reflecting Pool willen maken, zien we ook een moedereend met een aantal schattige kleintjes.  Daar zie ik hoe goed ik kan inzoemen met deze telefoon, want het is maar een kleine hoopje bruin op de originele foto.

Via het Vietnam Veteranen Memorial komen we bij het Lincoln Memorial aan.  Binnen zien we inderdaad de groene verf, die donderdagnacht op het beeld is gegooid.  Echt zonde van dat mooie beeld.  De National Parks Service denkt het er wel allemaal vanaf te kunnen halen, al zien we daar nu niemand mee bezig.  Wel zien we een interview van NBC met een park ranger erover.

Later thuis lees ik dat er ook groene verf op het beeld voor het Smithsonian "kasteel" is gevonden en op het orgel van de cathedraal.  Ik ben benieuwd of die allemaal gerelateerd zijn.  Waarom je er lol in hebt in het holst van de nacht standbeelden e.d. met verf te besproeien zal mij altijd een raadsel blijven.  Maar gelukkig is het vrij onschuldig, de stad heeft wel ergere dingen meegemaakt.

Kleine L.  is nu toch wel moe en voelt zijn voeten.  We besluiten even te pauseren en iets te drinken bij het standje naast het Lincoln Memorial.  Er is helaas niets in de schaduw open, maar ook in de zon is het vandaag best uit te houden.  Zij komen uit Ohio en zijn de hitte ook goed gewend.

Na een kwartiertje lopen we verder door het Koreaanse oorlogsmonument.  Daar heeft dit weekend de viering van vijftig jaar wapenstilstand van deze oorlog plaatsgevonden.  Er is nooit een vrede getekend voor die oorlog (voor Vietnam ook niet trouwens).  Nu staan er allerlei kransen bij het monument, een mooi gezicht.

We steken over naar het Tidal Basin waar Martin Luther King Jr. in de steigers staat om de controversiele spreuk weg te halen.  Het weerhoudt niemand ervan het monument te bezoeken.   Ook bij het Franklin Roosevelt Memorial en Jefferson Memorial zijn weer meer toeristen aanwezig. 

Kleine L. heeft het nu wel echt helemaal gehad, dus het is maar goed dat we teruglopen naar de Mall.  I. en ik hebben onderweg ook lekker bijgekletst, trouwens.  Ik vraag wat hun volgende plannen zijn, denkend ze de weg te kunnen wijzen.  Dat is lunch en I. vraagt of ik zin heb mee te gaan.  Dat lijkt me wel gezellig, ja.

Het beste restaurant in de buurt, je raadt het al, is de Old Ebbitt Grill.  Ik heb daar echter niet gereserveerd en besluit eerst mijn maatjes Tony of Mark te bellen om te zien wat de wachttijd is.  Ik krijg Mark aan de lijn en die belooft een tafel klaar te hebben als we aankomen.  Helemaal goed!

Na een kwartiertje lopen we het restaurant binnen en worden meteen naar een tafeltje op de binnenplaats gebracht.  Prima, want er stond een rij en ik ben allang blij dat we zonder te wachten een tafel voor vijf kregen.

Op mijn weg naar het toilet kom ik echter Tony tegen, die vraagt of we niet liever in het restaurant zelf willen zitten.  Ik verzeker hem ervan dat we blij zijn met onze tafel.  Ook Mark vertelt bezorgd dat hij ons eigenlijk in het restaurant had willen zetten, maar de serveerster ons naar de verkeerde tafel bracht. 

Die tafels op de binnenplaats zijn echter wel groter en het is er niet zo koud met airco als in de rest van het restaurant, dus wij blijven lekker zitten.  Mark vraagt nog of ik niet boos ben en Tony grapt dat ik natuurlijk razend ben, kan hij dat niet zien? 

Erg leuk om zo als belangrijke klant behandeld te worden in dit toch wel zeer gerenommeerde restaurant in de hoofdstad van Amerika! Wie had dat ooit gedacht, ik zeker niet!

Het wordt weer een lekkere en gezellige lunch.  I. en ik nemen beiden de zalmsalade met meloen en feta (voor mij, I. neemt zonder feta).  De jongens lijken hun lunches ook zeer te waarderen en van P.'s reuben is ook niet veel meer over.  Wij volwassenen slaan het dessert over, maar de kinderen bestellen nog een ijsje van het kindermenu.

Het is intussen al half drie en L. ziet er erg moe uit.  Zij hebben de afgelopen paar dagen ook al veel gelopen en gezien, dus besluiten terug naar hun hotel te gaan.  Na nog even nagekletst te hebben op de hoek van de straat nemen we afscheid.  Ik loop terug naar de metro en het gezin naar hun parkeergarage.  Heel erg leuk om nu een levende persoon bij de foto's en naam van I. te weten en haar gezin ontmoet te hebben.  Hopelijk komen ze hier nog vaker uit Ohio.

Bij het McPherson Square station wacht ik op mijn trein en realiseer me dan dat ik na Metro Center opstap.  De trein is afgeladen en een station later stap ik weer uit.  Ik heb geen zin om helemaal tot in Virginia te staan.  Ik neem een trein de andere richting op en stap bij het station voor Metro Center in.  Nu kan ik meteen gaan zitten, heerlijk!

Kai komt me van het station halen en we gaan gelijk door naar Whole Foods.   Daar halen we avondeten en spullen voor een picknick morgen.  We hebben morgen namelijk een excursie in de planning.

Mijn avondeten bestaat uit een lekkere moot zalm, een broodje met allerlei zaden en een salade met asperges, boontjes, palmharten (is dat de naam in het Nederlands?).  Kai heeft kip met Parmezaanse kaas, ook een broodje en een zelf samengestelde salade.  Het smaakt prima.

Saskia gaat naar een film met vrienden en ik kijk naar het soap einde van de Bachelorette.  Vraag me niet waarom, want het is een uur kijken naar huilende mensen.  Bizarre Foods America is veel leuker!  Dat is in Birmingham, Alabama, niet ver van Christine.  Ik ga op tijd naar bed, zodat ik morgen ook op tijd weer uitgerust zal zijn.

Foto's van vandaag staan hier