Kan het nog warmer? Ja, hoor!

Zodra we op zijn lopen we naar buiten om het hornetsnest te bekijken.  Duidelijk heeft Chuck het midden in de nacht bespoten, want er ligt een leger insektenlijkjes onder.  We zien er echter nog steeds beweging in, dus er zal een tweede ronde nodig zijn.

Na mijn ontbijt zet Rick me weer af bij de metro voor de vierde en laatste rondleiding deze week.  Vandaag belooft ook nog eens de warmste dag te worden en voor vanmiddag is er een excessive heat warning afgegeven.

Net voor ik in de trein stap krijg ik een sms-je van Katja.  Ze is geslaagd voor haar theorieexamen en mag zich nu officieel een E(mergency)M(edical)T(echnician)-I(ntermediate) noemen.  Ze heeft daarvoor naast haar gewone studie het afgelopen jaar een cursus met veel klinische uren gevolgd en is dus met recht trots op het resultaat.  Ze mag nu onder anderen infusen aanbrengen en intuberen.

Eenmaal in de trein realiseer ik me dat ik in alle haast ben vergeten met in te smeren tegen de zon.  Hopelijk gaat het lukken vaak in de schaduw te lopen.  Eenmaal op de Mall zie ik al hoe vochtig het is.  Het Capitool een paar kilometer verderop ziet er helemaal wazig uit.

Na een paar minuten zie ik het gezin van vandaag aan komen lopen.  Het bestaat uit A. en G. en hun kinderen, 12-jarige S., 15-jarige T. en 17-jarige F.  Ze komen kersvers uit Nederland, maar gelukkig is het daar ook warm dan is de overgang iets minder groot.  Na voor allemaal flesjes water te hebben gekocht beginnen we aan onze tocht langs de monumenten.

Al snel voel ik inderdaad dat het vandaag nog een stuk vochtiger is dan de afgelopen dagen en zie op mijn telefoon dat de gevoelstemperatuur 42 graden is.  Behalve op te merken dat ze nog nooit zoveel getranspireerd hebben, loopt iedereen echter vlot mee rond het Tidal Basin. Heel af en toe waait er een warme wind, die toch wel wat verkoeling brengt, vreemd genoeg.

Bij het standje bij het Lincoln Memorial kopen we voor allemaal de "summer spritzer", die ik deze week als een verkoelend drankje heb leren kennen.   We drinken die in de schaduw op en gaan dan verder met onze tocht. 

Het loopt inmiddels tegen twaalven en dus het heetst van de dag.  De National Park Service heeft weer sproeiers neergezet om mensen af te koelen en daar spelen vooral veel kinderen in.  S.  heeft ook wel zin in wat verkoeling, maar wil ook weer niet helemaal nat worden, dus vangt wat druppels aan de zijkant op.

We bezoeken gauw de drie resterende monumenten en bekijken het Tweede Wereldoorlog monument van boven.  Het is opvallend rustig bij de monumenten die in de volle zon liggen.  De gewoonlijke grote groepen toeristen ontbreken.  Waarschijnlijk verschoven die de bezoeken naar vroeger in de ochtend of later in de middag.  Ik kan ze geen ongelijk geven want de vergelijking met een oven gaat allerminst mank.

De achterkant van het Witte Huis is afgezet en we kunnen dat dus enkel van verre bekijken.  Bij de Old Ebbitt Grill worden we al opgewacht door Tony en Mark.  We krijgen een heel ruime tafel met zijn zessen en Tony biedt aan onze waterflesjes met koud water te vullen.  Ik heb de mijne al in de recycling bak gegooid, maar A. heeft er nog twee, die even later met koud water erin terugkomen.

Onze serveerder heet Charlie, die superaardig is, maar niet een van de snelste.  F. moet wel drie keer om de wifi code vragen, bijvoorbeeld.  Op het menu vandaag staat een heerlijk verfrissende gazpacho waar A., G. en ik van smullen.

Als hoofdgerecht neem ik weer de heirloom tomatensalade.  Ook de anderen hebben gerechten, die hun goed smaken.  Het wordt een gezellige lunch en we eindigen met een kopje espresso en voor sommigen een aantal heerlijk uitziende desserts, vooral de bramen shortcake ziet er super uit. 

Het is al half drie als we onze tocht voortzetten.  Net als woensdag heb ik voorgesteld de metro van het Witte Huis naar het Capitool te nemen.  Dat werd met dank aangenomen, want het vooruitzicht om langer druipend door de stad te lopen trok niemand aan.

Binnen bij de Library of Congress is het lekker koel en natuurlijk maakt dit gebouw weer indruk.  Dit gezin heeft ook heel wat films gezien, die in Washington spelen en G. heeft ook het Verloren Symbool van Dan Brown gelezen.  Dan zeggen dit soort plekken natuurlijk nog meer.

De laatste stop van vandaag is weer de Botanische Tuin waar we hopen de Titan Arum te zien bloeien.  Helaas is die nog steeds gesloten.  We kijken ook nog wat rond in de jungle van deze mooie tuin, maar ook daar is het natuurlijk niet bepaald koel.   Lang blijven we dus niet.

Bij Federal Center SW nemen we de metro weer en zij rijden tot Foggy Bottom met mij mee.  Daar nemen we afscheid en ik ga door naar Vienna.  Het was alweer een erg leuk gezin om te leren kennen!

Eenmaal in Vienna staat Rick me al op te wachten.  Zodra ik thuis spring ik onder de douche om de plakkerigheid eraf te wassen.   Daarna bel ik gauw mijn zus om eindelijk na weken weer eens bij te kletsen.  Zij beleven net als wij ook een flinke hittegolf net te noorden van Boston.  Ik hoorde op de radio dat 118 miljoen Amerikanen erdoor zijn getroffen en ook dat de hitte het dodelijkste weersverschijnsel is in dit land.  Vele malen dodelijker dan tornado's of bliksem of iets dergelijks. 

Voor het avondeten ga ik met mijn mannen naar Blackfinn Ameripub.  Om te vieren dat het weekend is bestel ik mijn favoriete martini met wat Bloody Mary mix erdoor en de rand van het glas in Old Bay seasoning gedoopt.  Niet ieder restaurant heeft daar de ingredienten voor, dus ik geniet er extra van.

Op het menu staat ook onder anderen Ahi Poke, gemarineerde rauwe tonijn waarvan we zoveel aten in Hawaii.  Die neem ik als hoofdgerecht en smaakt net zo lekker als op de eilanden.  Als hoofdgerecht neem ik de zalm met spinazie salade, precies goed voor deze hete dag. 

Eenmaal weer thuis gaan Chuck en Rick zodra het schemert het hornetsnest nog eens besproeien.  Chuck kleedt zich daarvoor helemaal in zijn motorkleding en Rick assisteert door de koplampen van zijn auto op het nest te schijnen.  Hij zit verder gelukkig goed beschermd binnen in zijn auto.  We zullen zien of de tweede keer besproeien voldoende is. 

Mijn voeten zien ernaar uit om nu een paar dagen wat rust te krijgen.  Al moet ik zeggen dat de Teva's hun werk goet doen.  Op mijn Fitbit statistieken zie ik dat ik deze week maar liefst 102000 stappen heb gezet!!