Moeder natuur was ons weer gunstig gezind tijdens de rondleiding van vandaag

Van de hele week heeft vandaag het slechtste weerbericht en uitgerekend vandaag heb ik dus een rondleiding.  Gelukkig hebben we vannacht een stuk beter geslapen en voel ik me niet meer naar als ik om kwart voor acht opsta.

Het weer ziet er dreigend uit, maar het is droog en op de radar zie ik ook niet veel alarmerends.  Het weerbericht is nog steeds veel buien vanochtend en dan zwaar onweer vanmiddag.  Ik neem dus mijn regenjack en paraplu mee.

Rick zet me af bij de metro en een half uur later stap ik bij het Smithsonian station uit.  Daar zie ik nog niemand die aan de beschrijving van mijn groepje van vandaag voldoet.  Ik loop wat rond en kijk ook bij het Smithsonian castle voor het geval ze dachten elkaar daar te ontmoeten. 

Om tien over half tien besluit ik het nummer dat ik opgekregen heb eens te bellen.  H. neemt op en zij lopen net deze kant op.  Ik besluit hen tegemoet te lopen en we vinden elkaar op de hoek van 14th Street en Independence Avenue.  Later hoor ik dat zij dachten dat we om tien uur zouden beginnen, mijn emails erop nakijkend heb ik nergens een tijd genoemd, oeps!  Mijn excuses als jullie hier meelezen, familie W.!

In ieder geval is het allemaal goed gekomen en we maken kennis.  Na een beetje de geschiedenis van de stad uitgelegd te hebben, staan we hier ook met heel goed zicht op het nu helemaal in enorme "stenen" gehulde Washington Monument.  Een paar dagen geleden is de verlichting ook aangegaan, ik hoop het binnenkort te gaan bekijken.

Al bij het kennismaken heb ik voorgesteld de gewoonlijke rondleiding om te draaien.  Als de voorspelde zware onweersbuien vanmiddag ook komen, wil ik niet weer bij de monumenten lopen zonder enige schuilplek, vooral niet met kinderen mee.  In het andere gedeelte van de stad zijn er allerlei schuilplekken.

Dat is natuurlijk prima en vandaag beginnen we dus met het Jefferson Memorial.  Daarna het Franklin Delano Roosevelt Memorial, maar achterstevoren, we beginnen nu bij zijn laatste termijn (en dood).  Dat is een van de redenenen dat ik de rondleiding meestal omgekeerd doe.  Ik denk (hoop) niet dat mijn gezelschap het erg vond.

Na het Martin Luther King Jr. Memorial steken we over naar het Koreaanse oorlogsmonument.  Het valt me op dat het overal erg rustig is.  Of het weer houdt de toeristen weg, of die komen voornamelijk in de middag.  Het is nog steeds droog al zien we in het oosten dreigende luchten.  Daar hoeven we ons niet druk om te maken, weer komt meestal uit het westen hier.

Bij het Lincoln Memorial komt de zon zelfs voorzichtig door.  Dat maakt de temperatuur ook meteen een stuk warmer, dat wel.  Ik ben blij dat ik mijn zonnebril mee heb, ik heb even overwogen die thuis te laten. 

 

 

 

Klik op de foto voor een panorama van het World War II Memorial

Er worden regelmatig foto's genomen en ik neem foto's van het hele gezin bij de belangrijke plekken.  Het Old Executive Building is nog versierd voor 4 juli en bij de voorkant van het Witte Huis zit Consuela nog steeds te protesteren tegen Israel en nucleaire wapens.  Zij doet dat al sinds 1982, maar roept ons nog net zo gepassioneerd toe.  Wat ze zegt verstaan we niet.  Ze heeft dan ook geen tanden meer.

Bij het kerkje van de presidenten is een dienst gaande, dus we gaan daar niet helemaal naar binnen.  Dat is wel jammer, want het laat altijd goed zien hoe laat 18e eeuwse, begin 19e eeuwse kerkjes eruitzagen.

Bij de Old Ebbitt Grill word ik nu ook door de andere host herkend, die hier altijd is.  Ik moet zijn naam eens aan Tony vragen.  Tony had al een tafel voor ons klaar, maar daar blijken andere mensen te zitten.  Hij maakt gauw de tafel ernaast klaar en vraagt dan of ik mijn huistelefoonnummer doorgeef als ik reserveer.

Dat is inderdaad het geval, want dat is het makkelijkste nummer.  Tony vertelt dat er een heel mooie taart werd bezorgd voor een "Mrs. P." vanochtend en hij wilde er zeker van zijn dat ik dat niet was (was ik niet, helaas). Ik voel me helemaal een VIP in dit restaurant zo!  Wat wil je ook als de Maitre D' je "Honey Bunny" noemt, ha ha! 

Het eten is ook weer erg lekker.  Ik neem weer eens de linzenburger en de serveerder vraagt me hoe die is.  Dat is het enige op het menu wat hij nog niet heeft geprobeerd.  Nou, ik kan het van harte aanraden!  Iedere keer smul ik er weer van, al bestel ik hem niet altijd.  Wat J.  heeft vind ik er ook lekker uitzien, de zalm linguini.  Misschien voor een maal volgende week als ik drie keer bij dit restaurant ga eten.

Ook als we weer naar buiten stappen schijnt de zon nog.  Het gezin logeert maar liefst bij het Willard Intercontinental hotel.  Dat is wel een van de meest gunstig gelegen hotels in de stad.  Fijn voor de meisjes, want zij hebben geen zonnebrillen mee en gaan die even op hun kamer halen.  D. heeft ook haar schoeisel verwisseld voor Teva sandalen, net als haar moeder en ik.  Die zijn werkelijk de beste voor zulke lange wandelingen.

Wij zetten onze tocht voort via Pennsylvania Avenue en gaan dan links op 10th Street.  Daar komen we langs het FBI hoofdgebouw, Ford's Theatre (waar Lincoln van achteren door het hoofd werd geschoten) en het huis waar Lincoln overleed. 

Ook zien we hier Madame Tussauds waar het gezin morgen heengaat en het oudste kerkje, St. Patrick's.  Hier kunnen we wel naar binnen en het valt weer op hoe sober dit kerkje is voor een Katholieke kerk. 

We stappen even binnen in de DC Public Library voor een blik op de portretten van Martin Luther King Jr.  daar, gemaakt door de kinderen van de stad.  We maken wat foto's en gaan dan weer naar buiten.

In Chinatown bewonderen we de mooie Chinese boog en ik vertel over de geschiedenis van deze buurt.  Nu een drukke buurt met restaurants, winkels, musea en een sportcentrum, toen wij hier kwamen wonen in de jaren tachtig wilde je je er niet begeven. 

Destijds had Washington de bijnaam "Moordhoofdstad" en toch ging ik daar als twintiger vrolijk uit.  Ik herinner mezelf daaraan als ik me weer eens bezorgd voel over de kinderen.  Ik heb mezelf hier in de VS als jongere een aantal keren op plekken bevonden waarvan ik me achteraf afvraag hoe ik daar levend uit ben gekomen.  Ook in andere steden, overigens, in New Orleans werd er iemand vermoord op een plaats waar wij nog geen uur later liepen. 

Inmiddels is Washington gelukkig een heel andere stad.  De misdaad gaat ieder jaar omlaag en de meeste buurten zijn net zo veilig of zelfs veiliger om te bezoeken dan welke grote stad ook.  Dat niet alleen, het zijn nu leuke buurten met veel vertier geworden en dit is niet de enige in de stad, integendeel.

Na alle bezienswaardigheden in Chinatown aangewezen te hebben zijn we terug op Pennsylvania Avenue.  Het weer gedraagt zich nog steeds prima.  Mijn buienradar app laat geen drupje regen zien.  Wel is het heel vochtig, maar beter dan plensregen met bliksem en donder.

We bekijken de voorpagina's bij het Newseum en lopen dan Capitol Hill op.  Voor de verandering zijn zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden aan het werk, de vlaggen waaien op de vleugels. 

De meisjes lopen nu wel duidelijk op hun laatste tenen.  Als laatste gaan we de Library of Congress in.  Opeens mogen we foto's van de grote leeszaal maken zolang we maar geen flits gebruiken.  Wacht...voorheen was dat altijd strikt verboden.  Voor de zekerheid ga ik het nog eens vragen bij een van de gidsen en inderdaad, deze week is die regel veranderd, er mag nu zonder flits gefotografeerd worden.  Daar maak ik natuurlijk meteen gebruik van!

H. is geinteresseerd in de tentoonstelling over de Burgeroorlog daar en we lopen er samen doorheen, terwijl de dames even snel wat rust zoeken op een van de bankjes.  Het is dan ook echt een flinke wandeling en mijn voeten protesteren ook.

Op de terugweg zien we iemand in keurig pak in de boeien geslagen worden bij het Capitool.  Niet veel verderop zien we nog eens iemand gearresteerd worden, ook in de boeien.  Hm, misschien was ik wat voorbarig met mijn commentaar dat de stad zoveel veiliger is.  Beide mensen zidn er totaal onschuldig uit, dus geen idee waarom ze gearresteerd werden.

Bij het American Indian Museum staan wat standjes met drankjes en ijsjes.  Ik heb nog genoeg, maar de anderen kopen verse frisdranken.  Dan lopen we langs de Mall terug naar het Smithsonian station.  Onderweg wijs ik de verschillende musea aan.  Ze hebben nog twee volle dagen hier en hopelijk tijd om een paar van de Smithsonians te bezoeken.  Ze zijn de moeite waard!

Na weer een gezellige dag met leuk gezelschap neem ik afscheid.  Zij hebben niet veel verder te lopen naar hun hotel en de meisjes dromen van hun voeten in ijswater.  Ik moet toegeven dat ik blij ben dat Kai thuis is en mij met de van het station kan halen.  Hij komt precies aan als ik aan kom lopen.

Gelukkig zijn mijn nieuwe Teva sandalen vandaag aangekomen.  Ze voelen heerlijk aan en nu merk ik inderdaad dat de vering uit mijn oude paar is.  Ik ben benieuwd hoe ik volgende week vier rondleidingen ga doen. Donderdag is een rustdag tussendoor, maar wel de meeste, die ik in een week heb gedaan tot nu toe.

Thuis voelt het binnen net zo warm als buiten.  Rick vertelde me vanochtend al dat hij dacht dat de airco niet werkte.  Inderdaad komt er warme lucht uit.  Gelukkig hebben we er twee, dus boven is goed te doen, maar hier beneden is het een oven. 

We bestellen Chinees als avondeten.  Rick en ik zijn beiden totaal uitgeput en hopen in het weekend wat tijd te krijgen om helemaal uit te pakken.  Het is zo vochtig buiten op het moment dat mensen geld verdienen met het verwijderen van schimmels. 

Om te voorkomen dat ons huis daar ook aan onderhevig gaat zijn zetten we overal fans aan.  Hopelijk kunnen we snel een afspraak krijgen want langere tijd zonder airconditioning zijn is hierin de zomer een flink probleem. 

Foto's van vandaag staan hier.