Rondleiding 2, vier Belgische jongeren

Alweer een vroege ochtend voor Rick en mij en kennelijk ook Saskia, want die is al vertrokken naar Kaylee om te sporten.  Het is ook niet moeilijk om vroeg op te staan op het moment.  Het is zo warm dat we ondanks de airconditioning ons bed praktisch uitdrijven!

Na koffie en ontbijt neem ik mijn dit keer bramen Sparkling Ice fles mee en zet Rick me bij het metrostation af.  Ik heb mijn haar maar in een paardestaart gedaan, want los plakt het binnen de kortste keren aan mijn hoofd.  In de stad zag iedereen er gisteren ook zeer verhit uit met zweterig haar en kleren.  Het is met dit weer onmogelijk er een beetje fatsoenlijk bij te lopen.

Eenmaal weer op de Mall staan er al mensen op de enige schaduwplek dicht bij het station, de paal met de metro M erop.  Gelukkig staat er vandaag wel een klein briesje en lijkt het een ietsje pietsje minder erg dan gisteren.  Of misschien raak ik er al een beetje aan gewend.

Wel wil ik uit de trein komend een slok van mijn Sparkling Ice nemen.  Alleen is dit natuurlijk een "sparkling" (lees: prik) drank en met al het lopen staat er druk op.  Zodra ik de dop openmaak spuit het rode spul dus overal heen! 

Voornamelijk maakt het flinke rode vlekken op mijn groene topje, naar woord even weggelaten.  Dat is op het moment mijn favoriet in deze hitte!  Ik heb niets om te proberen het eruit te halen en vrees dat het er ook niet meer uit zal komen.  Gelukkig kan ik het met de riem van mijn tas een beetje verdoezelen.

Mijn gezelschap komt vandaag uit Belgie en het zijn vier volwassenen, dat is alles wat ik weet. Dat is een van de dingen, die het iedere keer weer een heel andere dag maken.  Wie komt er om rondgeleid te worden?  Het zouden twee echtparen kunnen zijn of iets heel anders. 

Vandaag is het iets heel anders.  Een groepje jongens, die ik van ongeveer Katja's leeftijd schat (dus eigenlijk jonge mannen, maar dat klinkt zo ouderwets), loopt op me af en vraagt of ik Petra ben.  Ja, dat ben ik, natuurlijk.

Ze maken stuk voor stuk kennis en ik moet even bijkomen van de gedachte een hele dag in enkel mannelijk gezelschap door te brengen.  Dat is me pas een keer eerder overkomen, namelijk vorig jaar met de vijf, ook Belgische, chirurgen.  Die dag was ontzettend leuk en dat gaat het vandaag vast weer worden, neem ik me voor.

Ook vandaag besluit ik weer de monumenten eerst te doen.  Daar zijn zij het ook mee eens en na de korte geschiedenis over de stad en van het Washington Monument lopen we naar het Tidal Basin.  We mogen echter Independence Avenue niet oversteken.  Die is afgezet door de Secret Service.

Dat betekent vrijwel altijd dat er een stoet met een of ander belangrijk iemand langs gaat komen.  Inderdaad horen we al gauw de sirenes van de eerste politiemotoren daarvan en dan komt er een hele stoet zwarte limousines en SUV's met zwaailichten langs.  Wie daar nu weer inzat zal eeuwig een raadsel blijven, maar het is altijd weer een indrukwekkend gezicht.

We beginnen bij het Jefferson Memorial, waar vrijwel niemand aanwezig is.  Dat viel me gisteren ook op en hetzelfde geldt voor het Franklin Roosevelt Memorial.  Die twee zijn kennelijk inderdaad de minst bezochte op de Mall.  Het Martin Luther King Jr. Memorial is alweer beduidend drukker.  Vooral voor Afrikaanse Amerikanen is dit natuurlijk een belangrijk monument. 

De jongens hebben helemaal niets te drinken mee en het is al 32 graden met een gevoelstemperatuur van veel hoger.  Ze hebben wel wat gedronken bij de waterfontein van het FDR Memorial, maar dat is maar lauw en lest de dorst niet echt.

Bij het Lincoln Memorial is een standje met eten en drinken en ik stel voor daar iets te halen.  Gelukkig stemmen ze daar allemaal mee in.  Het probleem in dit weer is dat welke koude fles met drank je ook krijgt binnen het halve uur lauw is.  Ik zie echter een "summer spritzer" op hun menu, een drankje met fruitsyroop en spuitwater met ijs.

De anderen nemen voornamelijk water, maar ik kies voor dat drankje en neem de witte perzik, want de andere drankjes zijn rood gekleurd en ik heb niet meer rode vlekken nodig van vanochtend!  De mannen stellen voor even in de schaduw van onze drankjes te genieten en dat is inderdaad even heel lekker.

Een drankje met ijs vind ik ook fijn, het wordt niet meteen lauw.  We lopen door het Koreaanse monument naar het Lincoln Memorial.  Daar maak ik de enige foto van hun vieren samen, al heb ik aangeboden dat te doen als zij willen.  Deze foto heeft het Washington Monument op de achtergrond.

De twee heetste monumenten, qua temperatuur dan, zijn het Vietnam Veterans Memorial en het Tweede Wereldoorlog Monument.  In de schaduw vertel ik erover en dan lopen we er snel doorheen.  Ondanks het hete weer zijn er nog heel wat toeristengroepen op de been, al is vooral het Tweede Wereldoorlog Monument heel ongewoon vrijwel uitgestorven.  Inmiddels is het dan ook 36 graden en voelt als meer dan veertig en daar is absoluut geen schaduw.

We bekijken de voor- en achterkant van het Witte Huis en zijn dan helemaal klaar voor een pauze in de airconditioning.  Bij aankomst bij de Old Ebbitt Grill begroet de host, waarvan ik nu de naam ook weer moet vragen aan Tony, mij bij mijn voornaam en verkondigt dat onze tafel al helemaal gedekt is.  Zo langzamerhand voel ik me hier echt een VIP!  Tony komt ook speciaal nog even hallo zeggen.

Zoals wel vaker wordt mij gevraagd wat hier goed is om te eten.  Dat zijn zeker de plaatselijke crab cakes en die zijn deze maand ook nog eens de special en minder duur dan gewoonlijk.  P. en S. nemen het gerecht met twee crabcakes, ik met een.  Dat wordt geserveerd met gegrilde aardappelschijfjes en een "Chesapeake" van mais en tomaat, erg lekkere combinatie.

K. en J. nemen een zalmgerecht.  K. de linguini, die ik denk ik ook ga kiezen morgen of vrijdag, en J. het zalmhoofdgerecht wat er ook goed uitziet.  Gelukkig is iedereen zeer te spreken over het eten.  Ik moet nog meemaken dat iemand het eten hier niet lekker vindt. Ongetwijfeld is het daarom zo'n populair restaurant.

Na lekker afgekoeld te zijn in de airconditioning beginnen we aan de tweede helft van de tocht. 
Vandaag doen we gewoon de hele rondleiding, Chinatown dus ook, al kopen we soms onderweg wel water.  Daartoe zijn er allerlei slimme entrepeneurs, die met dit hete weer waterflesjes voor $1 verkopen, terwijl ze die zelf waarschijnlijk voor een paar dubbeltjes hebben verkregen. 

Dat kan je ze niet kwalijk nemen en een ervan staat precies als mijn drankje alweer helemaal warm is en ik met het vele praten toch de hele dag door dorst heb.  Alleen heb ik enkel een $20 biljet om te betalen en zij heeft maar $9 om terug te betalen.

Ach, denk ik dan, het wordt gewoon mijn goede daad van vandaag.  Ik neem het bevroren flesje water aan en zeg haar dat dit haar fooi van vandaag is.  Dan krijg ik me toch even een enorme omhelzing wat het allemaal goed maakt.

Dat bevroren flesje houd ik tegen mijn nek aan en dat geeft wat verkoeling.  Ik heb het eens bijgehouden en het duurt minder dan een half uur om het te ontdooien!  Ook K. heeft een flesje gekocht, de anderen niet.  Ik weet niet hoe ze het met zo weinig vocht volhouden!

Bij het Newseum lezen we de vijftig voorpagina's van de kranten uit de verschillende staten.  Daarna is het tijd voor Capitol Hill.  We zien dat zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden in sessie zijn.  Zij hebben hier nog een volle dag en ik geef tips voor activiteiten, zoals een rondleiding in het Capitool en dan een bezoek aan het Huis van Afgevaardigden.  Veel makkelijker als buitenlander, je laat je paspoort zien aan de balie en je krijgt een pas.

Op Capitol Hill is maar heel weinig schaduw.  We blijven daar dan ook niet lang.  Ik vertel snel over het Supreme Court en dan haasten we ons de Library of Congress in.  Een aantal hebben de film "National Treasure, Book of Secrets" gezien waar de grote leeszaal in dit gebouw ook in speelde.

 

Poging tot een panorama van de leeszaal

Nu beginnen we aan het laatste deel van de rondleiding.  Al een paar dagen zien we op het nieuws dat er ieder moment een bijzondere bloem, Titan Arum, gaat bloeien in de Botanical Garden, waar we langs lopen.  Deze Indonesische bloem schijnt naar rottend vlees te ruiken.  Daar zijn we natuurlijk benieuwd naar, maar eenmaal binnen (hier geen veiligheidscontrole) blijkt die bloem nog in de knop.  Jammer!

We lopen verder langs de verschillende musea waar zij morgen ook heen willen naar het Smithsonian Station.  Daar neem ik afscheid en wijs ze de weg naar de Barnes and Noble, hun volgende stop.  Wat een leuke dag was dit ook weer! 

De jongens gaan overmorgen door naar Las Vegas en tenminste drie van hen hebben daarna nog van alles moois te zien.  Ze gaan een "rondje" (nogal wat kilometers) Grand Canyon, Death Valley, LA, San Francisco en meer doen.  Ik hoop tenminste deze dag in Washington speciaal gemaakt te hebben voor hen.

Kai komt me van het metrostation halen en ik doe vrijwel meteen mijn bikini aan en vertrek naar het zwembad.  Daar zie ik niemand, die ik ken, en vind een stoel onder een van de enorme parasollen.  Ik spring meteen in het water. Dat is voor echte zwemmers al te warm, maar ik vind het heerlijk er even in te springen.  Wat een luxe toch dit aan de overkant te hebben!

Na nog wat gelezen te hebben sms-t Rick dat hij ook thuis is.  We zitten nog wat buiten, maar op het moment zijn er heel veel muggen, die mij altijd weer weten te vinden, grrr!!  We eten dus maar binnen en dan is het lekker ontspannen en tv kijken.  Het was toch weer een erg leuke dag (hoewel ik merk dat ik minder fotografeer in deze hitte)!