Rondleiding nummer een in de hittegolf deze week

Met uitzondering van Kai zijn we allemaal vroeg op.  Ik sta zelfs als laatste om kwart over zeven op.  Of nee, ik neem dat terug, BJ en AM hebben nogal moeite Athena van twaalf uit bed te krijgen.  Het is leuk om te zien hoe leuk Athena en Sandy het hier vonden.  We nemen ons meteen voor niet weer jaren tussen het volgende familiebezoek te laten zitten!

Saskia is al op weg naar Sandy Point strand met haar vrienden.  Dat is een strand aan de Chesapeake Bay en het dichtstbijzijnde strand, ongeveer een uur rijden.  Althans, als je niet de weg door Washington neemt, zoals Saskia op de terugweg deed haar GPS volgend.  Gelukkig wist ik daar niets vanaf, want dat vergt wel wat rijervaring.  Gelukkig heeft ze de vuurdoop goed doorstaan.

De rest van ons eet intussen gezellig samen ontbijt en dan nemen we weer afscheid van de Canadese familie.  Het is inmiddels ook tijd voor mij om te vertrekken voor mijn rondleiding.  Rick zet me af bij de metro en ik moet toegeven er wat tegenop te zien vandaag.  Het voelt namelijk nu al alsof het 37 graden is en de gevoelstemperatuur zal meer dan veertig graden worden vandaag.

Maar, he, spreek ik mezelf toe, ik heb het al eerder gedaan met een echte temperatuur van veertig graden, wie weet wat de gevoelstemperatuur toen was.  Bijkomende zorg is wel dat de eerste van vier is en alle komende dagen wordt het alleen maar nog warmer.  Ik neem me in ieder geval voor heel veel te drinken en heb daartoe al een grote fles Sparkling Ice mee.  Die zijn lekker verfrissend en smaken ook lauw nog wel lekker.  Water daarentegen niet en met dit weer is water binnen het halve uur lauw.

Iets voor half tien stap ik bij het Smithsonias station uit.  Ik zie nog niemand, die op een Nederlands gezin lijkt en zoek het enige stukje schaduw op, de schaduw van de paal van de Metro M.  Als snel zie ik mensen aan komen lopen, die wel eens mijn compagnons zouden kunnen zijn voor vandaag.

Inderdaad, M. komt zich voorstellen en stelt haar man M. en de 17-jarige L. en 19-jarige J. aan me voor.  Er is meteen weer een leuk klik en duidelijk veel interesse in deze stad van iedereen.  Ik stel voor om de monumenten eerst te doen, want daar is minder schaduw.  Alleen doen we dan het Franklin D. Roosevelt Memorial achterstevoren, maar dat vinden zij gelukkig niet erg.

Voordeel van vroeg in de ochtend het Jefferson Memorial bekijken is dat we getrakteerd worden op een mooie weerspiegeling daarvan in het Tidal Basin.  Dat gebeurt niet vaak, want 's middags waait het toch meestal wat meer.

Of het door de warmte komt of de vroegte, het is heel rustig rond het Tidal Basin.  Er is bijvoorbeeld vrijwel niemand, behalve personeel, bij het FDR Memorial.  Bij het Martin Luther King Jr. Memorial zijn wel een aantal groepen aanwezig.

Iedere keer als we bij een monument aankomen vertel ik er wat over in de schaduw voor we er in de volle zonneschijn doorheen lopen.  Ik vind het echt knap van de tieners vooral.  Die tonen iedere keer weer interesse en maken foto's.  L. is van dezelfde leeftijd als Saskia en ik denk dat die laatste zeker tegen ons wel had geklaagd.

We gaan naar boven in het Lincoln Memorial wat hun zeker wat zegt, want ze hebben de film "Night at the Museum 2" gezien.  Abraham Lincoln, gepassioneerd om een einde aan de slavernij te maken,  zit daar iedere keer weer, uitkijkend over het monument voor zijn voorganger en mede-vrijheidsstrijder George Washington.  Maar ook over het monument voor een modernere vrijheidsoorlog, de Tweede Wereldoorlog, wat precies (en expres) tussen die twee in ligt.

Via het Vietnam Veterans Memorial waar ik een vrijwilliger, die volgens mij ook zelf Vietnam veteraan is, een vraag stel over de data van de oorlog.  Terwijl hij antwoordt komt er net een groep Aziatische jongeren met hun gids aanlopen.  Zij maken nogal wat lawaai.

De vrijwilliger verontschuldigt zich en zegt dat het iedere keer weer een feestlocatie lijkt als die groepen langskomen.  Hij loopt naar de gids en zet zijn vinger op zijn lip.  De gids maant de groep tot stilte waar ze maar nauwelijks aan voldoen.  Dit heb ik hier nog niet eerder meegemaakt, eerlijk gezegd.  Meestal loopt men stil en eerbiedig langs die sobere muur met 58.276 namen van gesneuvelden en vermisten.

Onderweg naar het Tweede Wereldoorlog monument zien we een tamme eekhoorn en later nog een, die zelfs even op mijn hand komt kijken of ik iets heb.  Maar probeer ze nooit te pakken, want dan kunnen ze flink bijten!

Het loopt nu tegen twaalven en de temperatuur is ook flink opgelopen.  Met zicht op het monument vinden we bankjes in de schaduw en het gezin, met uitzondering van M., zijgt daar met een zucht op neer.  Er wordt ook een plekje voor mij gemaakt en daar maak ik dankbaar gebruik van.

Zo zittend vertel ik over dit monument en ik krijg het gevoel dat het gros van het gezelschap geen behoefte heeft het in de zinderende hitte van dichtbij te gaan bekijken.  Daar heb ik gelijk in.  Alleen M. met de videocamera gaat het wel bekijken.  Intussen kletsen wij gewoon gezellig over van alles en nog wat.  Dat maakt een prive rondleiding zo fijn, gewoon doen wat de meesten willen is dan makkelijk.

Dit gezin heeft verkozen niet bij de Old Ebbitt Grill te gaan eten, maar bij een sandwichshop.  Vind ik ook prima en leid ze naar Potbelly Sandwich Works.  Daar is het druk, maar de meeste mensen nemen hun lunch mee en daardoor is er nog een tafeltje vrij.

Mijn vegetarische sandwich met champignons en verschillende soorten kaas is erg lekker.  De anderen lijken ook van hun lunch te genieten.  Het is ook lekker koel, maar niet koud in het restaurant.  We genieten even van deze koele pauze en hervatten dan de toer.

Tijdens de lunch hebben we al besproken dat ze Chinatown over willen slaan.  Een goede beslissing, denk ik, want ze logeren al bij Dupont Circle wat ook een gezellige buurt in de stad is.  Ik laat Chinatown (absoluut niet als die in New York of San Francisco) voornamelijk zien om te tonen dat DC niet alleen kantoor- en regeringsgebouwen, musea en monumenten is, zoals in de buurt waar ik meestal rondleid, maar ook gezellige buurten met restaurants, cafe's en winkels heeft. 

We lopen dus, na het bezichtigen van het Witte Huis, Pennsylvania Avenue af, langs de FBI en het Newseum. Heel af en toe komt er een briesje en wat is dat lekker!  L. blijkt ook last van astma te hebben, zeker niet fijn met dit weer!  Op Capitol Hill krijgt ze daar echt last van, maar gelukkig heeft ze medicijn mee en zijn we bijna aan het einde van de rondleiding.

 

Voorkant Witte Huis

De airconditioning van de Library of Congress is heel welkom!  We moeten door de veiligheidscontrole en dan staan we binnen dit mooie gebouw.  We gaan naar boven om de grote leeszaal te bekijken.  Ook dit is bekend bij het gezin, want ze hebben de film National Treasure, Book of Secrets gezien.  Nu mogen we er dus zonder flits fotograferen, voor mij nog steeds heel bijzonder.

 

Panorama van de Library of Congress

Dit is mijn laatste kans voor toiletten voor ik de metro terug naar huis neem en daar neem ik gebuik van.  De anderen wacht op mij en als ik terugkom is er duidelijk overleg geweest.  Ze wilden eerst og naar een Smithsonian museum, maar de hitte heeft de overhand gekregen en nu wil iedereen het liefst terug naar het hotel.

Eerlijk gezegd klinkt me dat als muziek in mijn oren, maar ik was natuurlijk nog wel meegegaan als zij verder hadden gewild.  Ik sta tenslotte tot het einde van de middag tot hun beschikking, maar moet toegeven dat ik hun beslissing 100% begrijp.  Ze hebben alles van de rondleiding gezien en het was inderdaad flink heet, zelfs voor mij.

We lopen naar het Capitol South metrostation wat gelukkig dichtbij is.  Ik help met het verkrijgen van kaartjes wat hier in Washington nog weleens moeilijk kan zijn.  We nemen dezelfde oranje lijn trein en nemen alvast afscheid voor het instappen.  Bij McPherson Square stapt het gezin uit, nog een laatste zwaai en dan zijn ze uit het oog verdwenen.

Gelukkig is deze wagon lekker koel van de airconditioning, maar bij West Falls Church moeten we eruit.  De trein heeft technische mankementen en we moeten overstappen naar een trein, die al klaar staat.  Daarin is het snikheet, maar ach, nog twee stations. 

Intussen heb ik Kai gebeld om mij op te halen.  Hij komt trouw met de van.  Ik heb maar een gedachte inmiddels: het zwembad!  Ik vraag Kai mee te gaan, maar daar heeft hij geen interesse in.  Ik verkleed me echter meteen, neem een blikje frisdrank mee en mijn Kindle gaat in de waterdichte hoes.

Het duurt vijf minuten en dan loop ik het zwembad binnen.  Wat een luxe is dit toch!  Buurvrouw Lorraine is er en ik zag haar vanochtend ook al, dus ze vraagt of ik het overleefd heb.  Duidelijk wel en het was ondanks de hitte een erg leuke dag. 

Het water is zeker niet koud te noemen, maar wel lekker verfrissend na al die hitte.  Ik klets wat met Lorraine en met Chris, de enige mensen, die ik hier ken.  Dan ga ik met mijn waterdichte Kindle in het water liggen lezen.  Heerlijk ontspannend en ik neem me voor dit morgen weer te gaan doen.

Pas na zessen ga ik weer huiswaarts.  Daar wacht Rick me op met een verrassing.  Hij weet hoe warm het was vandaag en wat mijn favoriete eten is en voila, lekker koele sushi voor het avondeten.  Straks zo op tijd mogelijk naar bed, morgen weer een vroege dag en een hete rondleiding.

Foto's van vandaag staan hier.