San Francisco

Ondanks het tijdsverschil van drie uur en het late naar bed gaan gisteravond, omdat we nog op de pizza moesten wachten, ben ik toch om half negen klaar wakker.  Ik maak de rest ook maar meteen wakker, want het is goed om alvast te proberen in het plaatselijke ritme te komen.  Een van de redenen om hier in San Francisco te stoppen is tenslotte om de jet lag een beetje te verminderen.

De kamer is heel modern ingericht en in plaats van de zware gordijnen in de meeste hotels hebben we hier een geel rolgordijn.  Ik haal het wat naar boven en zie tot mijn verwondering staalblauwe lucht en zon.  Dat is heel ongewoon in San Francisco in de zomer, meestal beginnen de dagen met een mistige bwolking.

Toen ik hier in oktober was heb ik het Hollywood Cafe ontdekt.  We logeren daar nu weer heel dichtbij en gaan er ontbijten.  Ondanks dat het een vrij klein restaurant is en er zeker vijf wachtenden voor ons zijn, hoeven we maar een kwartiertje te wachten.  Precies genoeg voor Katja en Kai om ook klaar te zijn. 

We krijgen bovendien een tafeltje buiten, dus helemaal goed.  De anderen weten niet wat hun te wachten staat als ze fruit in plaats van aardappelen kiezen bij hun gerechten!  Ik heb natuurlijk in oktober al meegemaakt dat je dan een bak met fruit voorgeschoteld krijgt, die meer is dan je gewoonlijk in een week naar binnen krijgt!

En niet gewoon de saaie meloen en enkele aardbei, zoals bij andere restaurants, maar twee soorten kersen, bramen, bosbessen, sinaasappel, kiwi, appel, druiven, grapefruit en ik ben er vast nog een aantal vergeten.  Daarbij zijn hun omeletten ook heerlijk en de echte San Francisco sour dough toast ook.  Het is alleen wel allemaal veel te veel om op te kunnen, al doen we flink ons best.

Helemaal voldaan beginnen we aan onze verkenning van de stad.  Ik voel me hier ook een beetje gids van het gezin, want zij zijn hier al acht jaar niet geweest.  Vooral Kai en Saskia waren toen nog heel jong. 

We beginnen bij het eindpunt van de trolley op Powell Street.  Daar zien we hoe een van de trolley’s met de hand wordt omgedraaid.  Bij de halte is het nog erg rustig en we besluiten in te stappen.  We zitten aan de buitenkant en voor het grootste gedeelte van de rit ga ik staan met niemand voor me.  Daardoor kan ik onbelemmerd fotograferen. 

Het is bijzonder om te zien hoe de chauffeur met de hendels werkt op de wel heel steile heuvels!  Een enkele reis met de trolley kost trouwens $6 per persoon, voor de geinteresseerden, al zijn er ook passen, maar wij hebben ons daar niet genoeg op voorbereid.

Bij Union Square stappen we uit.  Daar staan allerlei standbeelden van harten met scenes uit San Francisco erop geschilderd.  De kinderen poseren wat en ik neem foto’s.  Rick heeft voor de zoveelste keer zijn SD kaart in zijn laptop laten zitten.  Gelukkig vinden we meteen een souvenirwinkel, die ook camera’s verkoopt en daarmee ook SD kaarten.

De focus van de meisjes is meteen op de Victoria’s Secret winkel.  Beiden hebben niet genoeg ondergoed mee voor de hele reis en ik ga met ze mee naar binnen om wat nieuwe dingen te kopen.  Helaas is er geen Walmart of Target hier en de meiden vertrekken met mooier en duurder ondergoed dan ik heb!

 

Chinatown

 

We besluiten door Chinatown en Little Italy naar de Coit Tower te lopen.  Dat heb ik in oktober ook gedaan (wel vanaf de Victoriaanse huizen waar San Francisco zo beroemd om is) en ik heb toen ook de Hop On Hop Off gedaan, die me nog vers in het geheugen ligt.  Zo voel ik me dus echt de gids van mijn gezin in deze stad en vertel ze over dingen, die we onderweg zien. 

Bij de Coit Tower is het vrij druk, maar duurt maar een kwartier voor we met de lift naar boven kunnen.  We hebben intussen al door dat er heel wat Europese toeristen zijn.  De mensen voor ons zijn Nederlands en we wisselen een paar woorden en Kai heeft ook al heel wat Duits opgemerkt.

Het uitzicht van boven over de stad is prachtig, zeker op een heldere dag als vandaag.  Zelfs de Golden Gate Bridge is voor het grootste deel zichtbaar.  Alleen de toppen ervan zitten een beetje in de mist.  Het is wel bijzonder om die mist zo te zien  hangen.

Eenmaal weer beneden lopen we Lombard Street af, heuvel op en neer, om de “crookedest street in the world” te gaan bekijken.  Daar komt een eindeloze stroom auto’s van het met hortensia’s omlijnde zigzaggende straatje naar beneden.  In 2005 hebben wij dit straatje ook gereden.

Vandaag lopen Rick, Kai en ik de 239 treden naar boven.  De meisjes blijven onderaan staan.   Katja voelt zich vandaag helaas niet zo lekker en Saskia houdt haar gezelschap.  We spreken bij de kruising van Leavenworth en Chestnut, een blok dichter bij het water, af elkaar weer te ontmoeten.

Inmiddels is het al na enen en zelfs na dat enorme ontbijt rommelen de magen.  We lopen naar The Cannery en vinden daar het Blue Mermaid restaurant.  Dat heeft een gezellig terras en er is nog plaats voor vijf.  Het is een duidelijk visrestaurant, maar Saskia vindt de salade met geitenkaas lekker op het menu.

Katja en ik delen een enorme schaal met allerlei schaaldieren.  Er zijn oesters en clams (weet ik niet hoe ze in het Nederlands heten), garnalen, een halve Dungeness crab en heerlijke gerookte mosselen.  Het lijkt veel, maar is heel licht en perfect voor de lunch.  Al onze vitamines hebben we verder vanochtend al binnen gekregen, althans zo redeneren we.

Na de lunch gaan we even terug naar het hotel, vooral om de verschillende telefoons even op te laden.  Bovendien heb ik een aanvraag voor een rondleiding waar ik meteen op wil reageren.  Het is er een van een gezin dat mij op aanraden van een gezin dat ik vorig jaar heb rondgeleid heeft gevonden.  Dat is natuurlijk extra leuk, als een van jullie hier meeleest: hartelijk dank voor de reclame!

Volgende week gaat een drukke week worden met rondleidingen van maandag tot en met woensdag en nog een vrijdag.  Ik bestel ook meteen nieuwe Teva sandalen.  Ik heb uitgerekend dat ik zo’n vijfhonderd mijl op mijn ouwe getrouwe heb gelopen inmiddels en bedenk met dat de vering er daarmee wel uit zal zijn.  Hopelijk komt het nieuwe paar op tijd voor mijn rondleiding donderdag.

Na deze pauze gaan we er weer op uit.  Het is heerlijk weer, zonnig en een graad of 21.  In de zon warm genoeg zonder jas, maar in de schaduw en met de wind te koel voor korte mouwen.  De jassen gaan dus aan en uit. Dat is wel een van de redenen dat ik hier niet zou willen wonen, mij te koel in de zomer, vooral als de mist er bijna de hele dag hangt.

We lopen langs Fishermans Wharf waar Saskia gruwelt van de vislucht.  Zij is de enige reden dat we hier niet zijn gaan lunchen.  Verser kan het namelijk niet.  Maar ja, er is niets vegetarisch te bekennen. 

Overal staan advertenties dat er nu otters zijn in het aquarium.  Wij zijn dol op zeeotters en in Seattle is dat altijd een van mijn favoriete dingen om te bezoeken.  De kinderen zijn al heel lang niet in een aquarium geweest en reageren enthousiast om erheen te gaan.  De entreeprijs is niet mis, $21,95 per persoon, maar we krijgen dan ook met zo’n kaartje 15% korting bij het restaurant waar we vanavond gaan eten.

Wij zijn natuurlijk verwend met het aquarium in Baltimore niet ver weg en ik ben ook in het grote aquarium in Chattanooga, Tennessee, geweest en nog vele anderen in het land, maar we zijn niet erg onder de indruk van dit aquarium.  Ja, de tunnels met zoals het er onder water in de baai hier uit zou zien en verschillende haaien zijn leuk. 

Er zijn wat bakken met zeesterren, roggen en dergelijke, die je aan kunt raken.  Katja en ik raken daar voor het eerst een luipaard haai aan.  Ook de kwallen zijn mooi en we zien een inktvis.  Verder is er weinig en de otters blijken rivierotters te zijn (die we in de dierentuin van Washington ook hebben, sterker nog, de foto’s zijn gemaakt in de National Zoo) en slapen helaas. 

 

We hebben wel Nemo en Dory gevonden

 

Nou ja, het was goed voor een half uurtje vertier, maar aan mensen die San Francisco en omgeving bezoeken raad ik het Monterey aquarium aan.  Dat is ouder, maar maakte veel meer indruk dan dit. 

Wij gaan verder en de volgende stop zijn de zeeleeuwen bij Pier 39.  Althans dat blijkt vandaag een enkele zeeleeuw te zijn.  Wat een verschil met toen ik hier vorig jaar was en ze elkaar van de houten vlonders verdrongen. 

Op een bord lezen we dat vrijwel alle dieren in de zomermaanden vertrekt om te paren.  Slechts de enkele alleenstaande zeeleeuw blijft over.  Nou ja, er is er tenminste een en die krijgt ruimschoots aandacht.  De kinderen geven hem zelfs een naam, “Spud” (slang voor aardappel), omdat hij daar zo liggend op lijkt.

We hebben allemaal dorst gekregen en zien dat Bubba Gump een mooi uitzicht over de baai heeft.  We krijgen inderdaad een perfecte tafel daarvoor.  Op het menu staat een Blue Hawaiian zoals ik me hem herinner (ik had er een in Hawaii die erg kokosnootachtig was) en die bestel ik om het af te leren. Ook Rick en Katja nemen een van de lekkere cocktails.  We bestellen er vis hush puppies bij, die gretig aftrek vinden bij de kinderen.

 

De Blue Hawaiian

Pier 39 heeft natuurlijk ook een ruime keuze aan winkels en vooral de meisjes kunnen niet wachten om die te bekijken.  Er worden (ook door mij, want ik vind een paar superlekkere sportsokken) sokken gekocht bij Sock Heaven.

In de chocolade winkel vindt Kai de reep van Ritter waar hij in Duitsland zo dol op was.  Saskia koopt er een aantal heel pure (86%) chocolade repen van Ghirardelli en Katja lekkernijen, die ook plaatselijk gemaakt zijn. 

De tijd vliegt en voor we het weten is het tijd voor onze reservering bij het Fog Harbor restaurant.  Daar heb ik in oktober ook met onze buurman Chuck gegeten en staat de hele Dungeness crab op het menu.  Gisteren heb ik hiervoor vanuit Maui al gereserveerd wat in de zomer echt moet, ondanks de vele mist is dit duidelijk hoogseizoen in San Francisco, in ieder geval een heel stuk drukker dan in oktober.

We krijgen een tafel met uitzicht op de Golden Gate Bridge, maar na een kwartiertje doet het restaurant zijn naam al eer aan.  De brug verdwijnt uit zicht door de inrollende mist.  Waar het vanochtend allemaal mooi zonnig en helder was is het nu een en al mist.  Ik had nog gehoopt de zonsondergang te zien, maar de zon verdwijnt achter de wolken en er zijn nog slechts wat slierten van kleur te zien.

Katja en ik bestellen weer eens precies hetzelfde.  Twee oesters als voorafje en de hele Dungeness crab als hoofdgerecht.  Voor Katja is dit voor het eerst en ze vindt het maar niets als de serveerder de papieren slab om haar nek knoopt, ha ha.  Dat vraagt natuurlijk om een aantal foto’s!

De anderen zijn minder avontuurlijk.  Rick neemt de clam chowder en een salade met garnalen.  Kai en Saskia laten de vis helemaal links liggen.  Kai vindt zijn filet mignon wel heel erg lekker, knap van een visrestaurant.  Saskia heeft de pasta met groentes, die ze ook lekker lijkt te vinden. 

Na het eten zetten we onze winkeltocht vrolijk voort.  De meisjes en ik zijn vooral geinteresseerd in Harry Mason.  Deze unieke juwelier verkoopt spiraal oorbellen en veel meer.  Van die spiralen heb ik er al een aantal, dus ik kies eens iets anders.  Het is een oorbel, die op mijn oorlel “ligt” en van achteren hangen kettinkjes.  Moeilijk te beschrijven, maar ik ben er helemaal blij mee.

Ook Katja en Saskia vinden dingen naar hun smaak.  Intussen zijn Rick en ik echt doodmoe, maar Kai en Saskia hebben de puzzelwinkel naast Harry Mason ontdekt.  Daar doen zij allerlei puzzels en willen daar een paar van kopen.  Ze proberen Rick en mij nog zover te krijgen ook te spelen, maar daar bedanken we vriendelijk voor.

Het is al negen uur als we klaar zijn om terug naar het hotel te lopen.  Duidelijk gaat Pier 39 ook om negen uur dicht, vroeg, vinden wij, voor zo’n toeristische bestemming.  Zelfs Tysons Corner bij ons in de buurt is later open!

Onderweg stoppen we nog in een Seven Eleven voor drankjes en wat medicijn voor Katja.  Dan vallen we letterlijk op onze bedden in de hotelkamer!  Rick gaat nog naar de receptie om vervoer naar het vliegveld te regelen. 

Dat blijkt niet makkelijk, want je kunt hier geen taxi’s van tevoren bestellen om naar het vliegveld te gaan zoals ik in oktober ook al ondervond. Taxi’s zijn ook enorm duur!  Wij waren geschokt hoeveel de rit van het vliegveld naar het hotel kostte, terwijl het minder ver is dan van ons huis naar het vliegveld.  Uiteindelijk weet Rick iets te regelen, hopelijk groot genoeg om al de bagage ook mee te nemen!

Mijn doel om meteen op westkust schema te zijn heeft gewerkt.  Ver voor middernacht gaan de lichten uit en ligt iedereen in diepe rust.  Ik ga het samenzijn met ons vijven zeker missen, maar realiseer me ook dat dit een bijzondere vakantie was en het in de toekomst steeds minder voor zal komen dat iedereen mee kan. 

Wat me heel blij stemt is de sterke band, die we als gezin hebben.  We zijn tweeeneenhalve week heel veel samen geweest en behalve een enkele irritatie, die te verwachten valt, heeft iedereen genoten en heb ik de kinderen ook weer nader tot elkaar zien komen.  Meer kan ik niet wensen.