White Oak Canyon Trail, Shenandoah National Park

Opgewonden word ik wakker, want Kai en ik gaan vandaag een dag in de natuur doorbrengen.  Niet zomaar "de natuur", maar Shenandoah National Park dat niet voor niets een National Park is.  Het weer is er schitterend voor, lage luchtvochtigheid en niet te warm.

Na Kai gewekt te hebben en een snelle douche pakken we onze picknick in.  We nemen ieder een anderhalve liter fles water mee, want ik wil niet weer te weinig water meehebben zoals in Hawaii.  Ook voor Cosmo gaat er een fles en een bakje om uit te drinken mee.

Om tien uur zijn we klaar om te vertrekken.  Cosmo valt al gauw achterin in slaap en Kai zet zijn Duitse nieuwsradiozender aan.  Ik heb de GPS ingesteld op de tweede uitgang van het park en zie een andere route dan ik meestal neem.  Die besluit ik te nemen.

Te laat realiseer ik me dat die route naar Front Royal gaat en de noordelijke ingang van Skyline Drive.  Dat had ik op de terugweg willen doen als we tijd over hadden, maar er zit nu niets anders op.  Ik laat mijn National Parks pas zien en we rijden het park binnen.  Ik moet wel toegeven dat ik gek ben op deze weg met zijn prachtige natuur en uitkijkpunten over de Shenandoah vallei.

Alleen willen we vandaag zo snel mogelijk bij het begin van onze "hike" (natuurwandeling) zijn en deze weg gaat wat langzamer met al zijn bochten.  Gelukkig is het niet druk, dus we schieten toch aardig op.  We slaan dit keer alle uitkijkpunten over, ondanks het mooie heldere weer.

Tijdens de eerste paar kilometers zien we al zo'n zeven herten rustig in de berm grazen.  Allerlei wilde bloemen bloeien in de bermen, vooral paarse en gele, en die trekken kennelijk vlinders aan.  Ik heb nog nooit zoveel vlinders in de natuur gezien! 

Ze zitten letterlijk met bosjes op de bloemen en zijn voornamelijk "swallowtail" vlinders, familie van de pages in Europa heb ik recentelijk geleerd.  Helaas vliegen ze ook vaak de weg over en we zien regelmatig vlinderlijkjes.

Na ongeveer dertig kilometer hebben we een groepje motorfietsen voor ons en rijden langzaam.  Gelukkig maar, want opeens komt er een jonge beer uit het struikgewas en huppelt vrolijk voor de motorfiets voor ons langs! 

Het gaat te snel om te fotograferen en hij of zij is meteen ook weer in het dichte struikgewas verdwenen.  Mijn dag is meteen gemaakt, ik vind het zo bijzonder, die beren!  Alleen zo jammer dat ik hem niet kon fotograferen!  Gevalletje van ik weet nog niet wat ons te wachten staat vandaag!  We hebben hier een mooi gezegde: "Be careful what you wish for" (wees voorzichtig met wat je wenst).

Genietend van al het moois om ons heen, Kai heeft de radio zelfs uitgezet, rijden we verder.  Vooral al die vlinders zijn heel bijzonder.  De paarse bloem, die hier bloeit, moet wel echt heel veel aantrekkingskracht daarvoor hebben.  Ik zou die wel in onze tuin willen hebben!

Voor we aan de wandeling beginnen stop ik nog even bij het dichtstbijzijnde "comfort station".  Het enige waar ik me altijd druk om maak voor zo'n lange wandeling in de natuur is het feit dat ik best vaak moet plassen, omdat ik veel water drink.  Voorzieningen daarvoor zijn er onderweg natuurlijk niet.

Vandaag heb ik al geprobeerd zo min mogelijk tot me te nemen aan koffie en water, maar wil toch voor de zekerheid nog even mijn blaas legen.  Kai daarentegen heeft een blaas, die eindeloos meegaat.  Hij drinkt dan ook beduidend minder, dat wel.

Om klokslag twaalf uur komen we bij de parkeerplaats voor het White Oak Canyon pad aan.  We zitten hier boven de duizend meter hoogte en de temperatuur is een stuk lager dan waar wij wonen!  Het is maar 17 graden en ik doe mijn meegebrachte jasje aan.

De rugzakken met proviand gaan op de ruggen en mijn fototoestel om mijn nek.  Dan beginnen we aan het pad naar beneden.  Al vrijwel meteen zien we een paar herten, die meteen op de vlucht gaan als ze Cosmo zien. 

Niet veel verder staat nog een hert, onopgemerkt door Cosmo.  Zij (denk ik, want geen gewei) blijft een tijdje stokstijf naar ons staan kijken.  Zo lang zelfs dat we nadat ik een paar foto's heb genomen maar doorlopen.

Onderweg zien we allerlei kleurige paddestoelen, rood, oranje en geel, en elfenbankjes aan de bomen.   We zien prachtige bloemen, vlinders en watervalletjes.  Af en toe komen we andere hikers tegen, maar gelukkig net niet als de natuur voor mij weer "roept".  Mannen hebben het wat dat betreft toch zoveel makkelijker!  Gelukkig hoef ik maar een keer.


Na anderhalf uur hebben we ons doel bereikt, het uitkijkpunt op de enorme waterval.  We zouden naar beneden kunnen klimmen, maar het is niet warm genoeg om te zwemmen en we hebben ook geen zwemkleding mee. Op warme dagen schijnt het daar best druk te zijn.


Wij nemen onze picknick wat verder mee naar boven.  Daar zijn vlakke stenen vlak naast de waterval net voor die steil naar beneden gaat.  Vlak naast het naar beneden razende water nemen we plaats.  We geven Cosmo zijn "lunch", Pupperoni's en water.

Kai en ik hebben sportrepen, kaasjes, pita chips en een bakje met aardbeien, frambozen, bosbessen en bramen.  Het smaakt allemaal even goed hier in de natuur.  Ik zou hier werkelijk wel uren kunnen blijven!  We horen alleen het stromende water en dat is zo ontspannend dat ik bijna zou kunnen gaan slapen!

Panorama van ons picknick plekje

Na een uurtje genieten beginnen we aan de terugweg.  Die is dus vrijwel helemaal naar boven en een stuk inspannender.  Aan het einde zegt mijn Fitbit dat ik 111 trappen heb gelopen.  Met de vrij zware rugzak en fototoestel moet ik halverwege wel even wat drinken en rusten.

Kai en ik hebben het intussen over de enorme beer, die hier vorige keer was.  Gelukkig vertelden andere wandelaars ons daar toen over, zodat ik met Cosmo ver weg kon blijven en Kai ging verkennen waar die beer was.  Hij nam toen ook een paar foto's van die enorme beer. 

Erg om ons heen kijkend lopen we dan ook verder, want nu zijn we precies waar die beer toen was.  Ieder geluidje doet ons stilstaan en er zeker van maken dat het slechts een eekhoorn was.  Als het struikgewas weer dichter wordt denken we veilig te zijn.

Op een gegeven moment stopt Kai, die voor mij loopt met Cosmo, opeens en kijkt het struikgewas in.  "Een beer!", fluistert hij me toe, want het dier blijkt vlakbij te zijn.  Ik schat op nog geen vijf meter afstand.  Hij loopt ook onze kant uit. 

We rennen een stukje terug op het pad, zodat er wat wij denken een veilige afstand tussen ons is als die beer ons pad oversteekt.  Onze zorg is vooral Cosmo, die gaat blaffen als hij een beer ziet, weten wij uit ervaring.  Ik vraag Kai nog een stuk verder weg te gaan met Cosmo, maar hij wil de beer ook zien.

In spanning wachten we af tot het dier het pad oversteekt.  Dat gebeurt een paar minuten later en het is maar goed dat Kai Cosmo's bek vasthoudt, want die wil blaffen en er achteraan.  Wij hebben geen idee hoe beren op een blaffende hond reageren en we staan er toch nog echt heel dichtbij welbeschouwd.

De beer kijkt in onze richting, maar steekt dan het pad over en gaat het struikgewas weer in.  We wachten nog even voor wij verder gaan en maar goed ook, want daar komt beer nummer twee!  Die is ook nog eens een stuk groter.  Duidelijk een paar, dus, maar gelukkig geen kleintjes, want dan zijn ze agressiever.

Pappa Beer loopt het pad op en blijft dan toch een tijdje (voor mijn gevoel dan, het waren waarschijnlijk enkel seconden) in onze richting kijken.  Wat we zouden doen als hij besluit op ons af te komen weten we niet, bepraten Kai en ik later.  Zo'n beer is veel sneller dan wij!  Hartstoppende seconden zijn het en dan loopt meneer door.

Het was natuurlijk fantastisch om deze dieren zo in het wild van dichtbij te zien, maar ook wel erg angstaanjagend.  Zonder Cosmo had ik dat minder gevonden, maar Cosmo's gepiep was zonder twijfel de reden dat de beren ons opmerkten.  Enfin, het is weer goed afgelopen en Kai en ik hebben wat te vertellen.  Mijn blog heeft weer een terechte naam.

Al heel snel zijn we terug bij de van.  Daar geef ik Cosmo zijn laatste water en drink zelf ook bijna de rest van mijn fles leeg.  Nog een kaasje en dan beginnen we aan de terugweg.  Ik zou serieus iedere dag in dit park kunnen zijn, zo mooi!

Voor we het park uitrijden wil ik echt nog stoppen om foto's van de bloemen met al die vlinders erop te maken.  Dat lukt wel, maar toch ook niet.  Ik krijg mooie foto's, maar kan al die vlinders die hier vliegen niet op een foto laten zien.  Moeten jullie toch eens zelf komen kijken.

De weg terug naar Washington is mooi door het boerenland hier.  Ik weet dat Kai dat niet kan waarderen, want dat is wat hij kent.  Ik vind de wijngaarden, standjes met allerlei vruchten en lokale produkten en maisvelden echter prachtig.  Ik houd van Virginia, het is zo'n afwisselende staat en er is nog veel wat ik wil zien hier.

Thuis treffen we Saskia met vriendinnen.  Zij maakt hun vegan avondeten.  Kai en ik besluiten dat we zin in Japans hebben en ik haal kip katsu voor hem en sushi voor mezelf van Yama.  Het is een perfect einde van een perfecte dag.  Ik zou wel iedere dag zo'n wandeling in de natuur willen maken en die vlinders!  Wat een prachtpark is de Shenandoah toch en zo super om het relatief dichtbij te hebben!

Foto's van vandaag staan hier