Chicago Dag 3 en thuisreis

Woensdag

 

Vandaag geen zonneschijn bij het wakker worden, maar het is droog en het weerbericht belooft later wel zon.  Ik begin mijn dag met een Max Capacity routine, zestien minuten oefeningen die alle belangrijke spieren gebruiken. 

Daarna maak ik me klaar om te gaan ontbijten.  Bij het inchecken kreeg ik een zilveren plastic kaart, die mij toegang verschaft tot de “Executive Floor”.  Die ligt op de 24^ste verdieping en er wordt gratis ontbijt geserveerd.

De koffie is er lekker en ik doe me tegoed aan een hardgekookt ei, een muffin en een bakje met verschillende soorten meloen.  Zo kan ik er weer even tegenaan.

Op de kamer klets ik even bij met Rick en dan sms-t Karin dat ze in de lobby staat.  We hebben weer een volle dag op het programma staan.  Als eerste lopen we naar het kantoor van de Chicago Architecture Foundation.

Daar hebben we een wandeltocht geboekt met het thema “De opkomst van de wolkenkrabbers”.   We zijn wat vroeg en kijken eerst rond in de leuke winkel met allerlei originele hebbedingetjes.  Dan krijgen we een sticker en een apparaatje om de gids goed te kunnen horen.

Die gids is Matt, een oudere man, die interessant vertelt over de verschillende gebouwen uit de laat 19^e eeuw en begin 20^e eeuw.  In 1871 is vrijwel heel Chicago afgebrand, dus behalve de Water Tower verderop in de stad is geen enkel gebouw ouder dan dat jaartal.

We lopen de lobby van de Roosevelt University binnen, die door Frank Lloyd Wright is ontworpen.  Werkelijk prachtig!   Intussen is de zon er en de lucht mooi blauw.  De architectuur is prachtig en gevarieerd.

We horen de geschiedenis van een heel aantal gebouwen en gaan er nog een paar heel mooie naar binnen.   Een daarvan is door Frank Lloyd Wright gerestaureerd en een ander heeft allerlei mozaieken. 

Matt vertelt interessant, hoewel het wel heel veel architectuurinformatie is.  Heel af en toe merk ik dat ik mijn aandacht er niet bij kan houden, maar over het algemeen wordt het onderhoudend gebracht.

De twee uur zijn dan ook zo voorbij en we leveren onze luisterapparaatjes weer in.  Het weer is intussen erg lekker en we gaan op zoek naar een terrasje om te lunchen.  Dat vinden we bij het Park Cafe.  Hun menu is ook erg lekker en het is even moeilijk kiezen.

Uiteindelijk nemen we beiden hetzelfde, een salade met asperges en arugula met rauwe ham, kaas en een gepocheerd ei.  Allemaal heel erg lekker.  We vragen of de serveerder een foto van ons kan maken en alweer valt mijn Lumia 1020 meteen op.  De advertenties daarvoor zijn duidelijk effectief.

Na die smakelijke lunch lopen we even terug naar het hotel om mijn te warme regenjas terug te brengen.  Nu krijgt Karin mijn kamer en het uitzicht ook te zien.  Voor de zekerheid neem ik wel een plastic zak voor mijn fototoestel en mijn paraplu mee, want de onweersbuien komen langzaam dichterbij.

Onze excursie van vanmiddag is de Willis Tower.  Helaas is het nu wel weer bewolkt, maar wel een heel aangename temperatuur.  In ieder geval blijft het voorlopig ook nog droog.

De bekende Route 66 eindigt hier in Chicago

De Willis Tower heette vroeger en is nog steeds bekender als de Sears Tower.  Na het vallen van de World Trade Center gebouwen is het het hoogste gebouw op het westelijk halfrond.  Wij gaan naar boven naar het Sky Deck op de 103^e verdieping.  Het is gelukkig helemaal niet druk en we kunnen zo naar boven.

Als we op de lift staan te wachten belt Katja helemaal blij met zeer heuglijk nieuws.  Ze heeft haar eerste officiele full time baan!  Ze gaat 21 oktober beginnen als intermediate medic op ambulances, die patienten vervoeren voor bepaalde procedures in het ziekenhuis.  Ze krijgt er een leuk salaris voor, dus dit zal voor het eerst worden dat een van onze kinderen zichzelf zal kunnen onderhouden.

Boven op de 103^e verdieping maken we de nodige foto’s van de skyline.  Er zijn nu ook een aantal doorzichtige balkonnetjes gebouwd.  Als je daarop gaat staan kun je dus zo naar beneden naar de straat kijken. 

Het is een bijzondere ervaring.  Karin en ik laten een paar foto’s maken terwijl we op het balkon staan.  Eerst eentje van mij alleen, want Karin heeft dit al eerder gedaan, en daarna eentje van ons beiden.  Ik kan me voorstellen dat dit eng is als je hoogtevrees hebt, maar ik vind het een gave belevenis.

Eenmaal weer beneden lopen we rond de toren en neem ik wat foto’s van die balkonnen van beneden.  Dan zie je ook hoe hoog ze zijn.  De mensen die erop staan lijken niet groter dan mieren!

We hebben allebei dorst en zin om onze voeten weer even wat rust te gunnen.  We halen een paar cola lights bij Au Bon Pain en gaan op hun terrasje zitten kletsen.  Dat kletsen wordt telkens onderbroken door de “El” treinen, die om de haverklap over de rails midden boven de straat voorbij denderen.  Praten is dan echt niet mogelijk!

Op de terugweg naar het hotel bekijken we nog het historische Macy's gebouw, wat vroeger Marshall Field was en dus een beetje pijnlijk voor Chicagoans, want hun grote warenhuisbedrijf werd overgenomen door de New Yorkse concurrent.  Het plafond hier is helemaal mozaiek, prachtig!

Op de radar van mijn telefoonapp zie ik dat het onweer steeds dichterbij komt.  We voelen nu ook wel de eerste druppels.  Ik zag die stormen vanochtend al over Iowa en ze hebben er dus de hele dag over gedaan hier te komen (gelukkig, want zo hielden wij het droog).

Terug in het hotel gaat Karin haar andere schoenen uit de auto halen voor het avondeten en ik verwissel mijn sandalen voor mijn zwarte Dansko's om dezelfde reden.  Dan ontmoeten we elkaar weer op de 24ste verdieping.

Daar laat ik mijn zilveren "executive" kaartje weer zien en dan mogen we plaatsnemen in de executive lounge.  Daar zijn allerlei hapjes en drankjes.  We nemen niet veel te eten, want hebben straks ook een speciaal restaurant daarvoor. 

Terwijl we zitten te kletsen horen we opeens een flinke donderslag!  Inderdaad regent het flink als we  niet veel later een taxi willen nemen.  De bellman houdt een enorme paraplu boven onze hoofden bij het instappen.

Eenmaal bij het Hancock gebouw drupt het alleen nog maar, dus we gaan vrijwel droog naar binnen.  Ons restaurant, Signature Room, hier ligt op de 95ste verdieping.  Karin heeft gereserveerd en we krijgen een tafeltje aan het raam met uitzicht op de Navy Pier.

Opeens komt het onweer dan echt aan!  We zien de wolken op deze hoogte natuurlijk gewoon binnenrollen en horen de donder en bliksem.  Het wordt echt spectaculair!

Op het menu staat dat iedereen een hoofdgerecht moet bestellen.  Karin wilde eigenlijk liever een voorafje en een salade, die bij elkaar hetzelfde zouden kosten, maar dat mag dus niet.  Igor, onze serveerder, die geen persoonlijkheid heeft, is daar zeer streng in.

Dan neemt Karin maar het zalmhoofdgerecht en ik de St. Jacobsschelpen met paddestoelen, erwten en een mosterdsaus.  Het is allemaal zeker lekker, maar dit is, net als in de Seattle Space Needle, zo'n restaurant dat pretendeert je van het te zijn, maar het van de locatie moet hebben. 

Zo vroegen we of de rose zoet was.  Volgens de serveerder was dat zeker het geval.  Wij waagden het toch op een glas en dat bleek een superlekkere droge rose te zijn.  Hoeveel mensen hebben die niet besteld, omdat de serveerder niet weet hoe die smaakt ?

Na het eten zijn de bliksemschichten boven het meer en boven de stad helemaal spectaculair.  Dit is geen ronddraaiend restaurant, maar de mensen, die er zitten te eten, vinden het prima als anderen tussen hun tafeltjes komen fotograferen. 

Terwijl ik echter de Willis Tower en andere bekende gebouwen fotografeer, komt een medewerker van het restaurant me vertellen dat ik dat niet mag doen.  Ik antwoord dat ik hier heb gegeten en dan druipt hij af.  Ik snap het best dat ze willen voorkomen dat niet-klanten profiteren van het uitzicht hier, maar ik vind het slecht dat ze het zo aanpakken. 

Het is even wat rustiger qua regen als we het restaurant verlaten.  Dat duurt niet lang, want al gauw beginnen de dikke druppels weer.  We zijn dan ook heel blij meteen een taxi te vinden.  Het is echt noodweer als we bij het hotel uitstappen!

Ondanks de paraplu van de bellman ben ik toch flink nat na nog geen minuut in die regen!  Karin en ik nemen afscheid en dat vind ik eigenlijk best moeilijk.  Alweer iemand, waar ik het zo enorm goed mee kan vinden, die zo ver weg woont.  We beloven elkaar meer reisavonturen samen te gaan maken!

Gisteravond heb ik toch wel bij de klantenservice verteld dat ik teleurgesteld was dat het kaas- en fruitbord al verwijderd.  Er werd mij een nieuw bord beloofd, maar dat is er om negen uur nog niet.  Eigenlijk wil ik me klaar maken voor bed, maar ja, als er nog een man van room service moet komen wil ik natuurlijk niet al in pijama zijn!

Voor de zekerheid bel ik de klantenservice toch nog eens.  Duizend verontschuldigingen volgen en het is echt onderweg.  Een kwartiertje later wordt er inderdaad geklopt en krijg ik nog een mooie combinatie van fruit en kaas. 

Veel eet ik er niet van, want ik ben moe en wil gaan slapen, maar morgen zal het ontbijt zijn.  Alweer slaap ik vrijwel meteen.

Donderdag

Boem, flits, boem, flits!  Een betere wekker dan een flink onweer is er niet.  Het loopt tegen zevenen als ik gewekt wordt door dit natuurspektakel. 

Helaas blijft het ook hangen, waarschijnlijk vanwege het meer, en ik doezel door, want kan met dit weer toch niet naar buiten.  Om een uur of half negen sta ik op.  Het regent nog steeds, dus mijn plan om een lange wandeling in de stad te maken laat ik varen.

Beneden haal ik een Americano en eet ontbijt van mijn bord met fruit en kaas.  Dan ga ik naar de sportschool hier.  Ik heb er spijt van mijn zwempak niet mee te hebben, want er is hier een prachtig zwembad met jacuzzi. Dat was perfect geweest voor een grijze, regenachtige ochtend als vandaag.

In plaats daarvan kies ik een voor mij onbekende Precor machine.  Hij doet me aan de ARC trainer denken, maar is toch weer anders.  Na een kwartier vind ik echter dat ik er niet genoeg stappen van krijg en verplaats me naar de gewone elliptical. 

Na bijna een uur ben ik er wel klaar mee.  Buiten ziet het er nog steeds somber uit, maar ik hoop toch de rest van mijn 10000 stappen buiten te kunnen doen.

Terug op de kamer douche ik, pak weer in en kijk telkens naar buiten of de auto's hun ruitenwissers nog aan hebben.  Dat is telkens nog het geval, helaas.  Ik klets wat met Katja, die natuurlijk de hemel te rijk is met haar nieuwe baan.

Eindelijk om een uur of elf lijkt het droog te zijn en ik wil echt nog even wat wandelen voor ik naar het vliegveld vertrek.  Ik besluit uit te checken en mijn bagage even af te geven.  Dat kost $2 per stuk, maar ach, prima.

Buiten is het inderdaad droog, maar heel vochtig en warm!  De wolken hangen zo laag dat er geen skyline te zien is.  Zelfs de beroemde Buckingham Fountain valt bijna weg tegen de mist.  Zo lopend besluit ik toch ook maar hier lunch te eten, want Rick sms-te al dat er twee uur vertragingen zijn op O'Hare, een van de drukste vliegvelden ter wereld.

Geen skyline vandaag

 

Terug in het hotel neem ik een broodje met rosbief en kaas in het cafetaria daar. Niets bijzonders, maar het vult de maag.  Ik haal mijn bagage weer op en vraag om een taxi, die er meteen is.  Drie kwartier later word ik, na toch ook weer wat files, afgezet bij de United terminal.

Het inchecken gaat snel en de veiligheidscontrole voor dit vliegveld ook.  Nu heb ik nog wel heel veel tijd, bijna tweeeneenhalf uur, voor vertrek!  Mijn gate is ook nog eens tegenover de veiligheidscontrole, dus ik hoef nergens heen.

Dit vliegveld is echter superdruk en er is bijna geen stoel te vinden bij mijn gate.  De meeste vluchten zijn enorm vertraagd, maar die van mij wonder boven wonder niet. Ik loop eens wat rond, maar ook bij de cafe's en restaurants zit alles vol.

Als de vlucht naar Denver bij "mijn" gate eenmaal is vertrokken zijn er ook wat zitplaatsen vrij.  Ik ga dit blog schrijven, maar dan komt er een luid kauwende dame vlak naast me zitten en ik heb ook weer dorst, dus ga naar Hudson News en koop drinken en een zakje met een snack.

Terug met mijn proviand vind ik toch weer een plek bij de gate weg van de luid kauwende dame.  Veel zitplaatsen zijn er niet en dat blijkt wel als een Nederlands stel de stoel naast de mijne en die daarnaast wil nemen.  Maar alleen de stoel naast mij is echt vrij, die andere wordt al bezet gehouden voor iemands vrouw.

De Nederlandse man gaat zitten en de vrouw blijft staan, al klopt hij op zijn knieen. Ik kan het niet laten en zeg dat zij lekker op zijn schoot moet gaan zitten.  Dat heeft een heel leuk gesprek tot gevolg en ik geef ze mijn visitekaartje.  Wie weet?  Echt leuke mensen waren het en dit keer gingen ze naar Canada, maar ze klonken ook open voor een reisje naar het zuiden van de VS.

Toch ook weer vertraagd, want ons vliegtuig uit Vancouver kwam laat aan, gaan wij aan boord.  Ik heb een economy plus stoel met extra beenruimte aan het raam en er is DirecTV op deze vlucht.  Die ga ik dus makkelijk doorkomen met naar Pawn Stars te kijken. 

We stijgen op en vliegen over de stad, erg leuk!  Het is inmiddels weer helemaal helder en ik zie de bekende gebouwen eventjes, net niet lang genoeg om er een goede foto van te maken. 

De vlucht verloopt vlot, maar ongeveer drie kwartier voor de landing wordt er omgeroepen of er een dokter aan boord is.  Een man achterin het vliegtuig is onwel geworden en zo te zien zijn er twee doktoren, die zich over hem ontfermen. 

Gelukkig landen we wel gewoon in Washington en komt het medisch personeel daar meteen aan boord.  De man kan echter zelf het vliegtuig uit wandelen en een van de doktoren denkt dat hij enkel flauw was gevallen.  We kregen, vertelt de flight attendant, flinke voorrang om te landen en de piloot deed dat dan ook zeer rap!

Rick beaamt dat als ik hem even later bij de uitgang ontmoet.  Op de monitors stond onze aankomsttijd een kwartier later dan toen ik hem sms-te dat we geland waren.  Zoals een van de doktoren zei: "All is well that ends well" en zo is het maar net!

Na mijn tas van de band gehaald te hebben rijden we huiswaarts.  Het is etenstijd en we kiezen Sea Pearl om te gaan eten.  Dat is altijd erg lekker, ik neem de ceviche en de sashimi salade.  Intussen wil Rick alles over mijn avonturen in Chicago met Karin horen.  Het waren zulke leuke dagen, die omgevlogen zijn!

De rest van de foto's volgen dit weekend.