Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zaterdag, januari 31, 2015

Dag 1 Seattle: Pioneer Square en Space Needle

Vannacht had ik erge last van hoofd-, nek- en schouderpijn.  Daardoor heb ik niet goed geslapen en ben dan ook klaarwakker als Rick om half zeven opstaat.  Dat voelt voor mij toch als half tien, dus de jet lag zal er ook wel mee te maken hebben.

Rick vertrekt voor zijn laatste training sessies en ik neem rustig de tijd.  Ik zet wat koffie voor mezelf, Starbucks natuurlijk in de moederstad van dat bedrijf.  Dan raap ik mijn Kindle Fire, telefoon en waterflesje bijeen en ga eens op zoek naar de fitnesskamer in dit hotel.

Dat het een gigantisch hotel is werd me gisteren al duidelijk en het is dus even zoeken.  Er blijken twee torens te zijn en de fitness club is op de 35ste verdieping van de hoogste toren.  En wat een fitness club is het!  Twee verdiepingen maar liefst met splinternieuwe machines en een prachtig uitzicht over de stad.


Na even van dat uitzicht te hebben genoten stel ik mijn elliptical in voor een uur en kijk intussen een achterstallige aflevering van Downton Abbey.  Ik heb alleen nog de eerste aflevering van het vijfde seizoen gezien.  Al kijkend vliegt de tijd en voor ik het weet is het uur voorbij.  Katja sms-t ook nog dat haar sollicitatiegesprek goed is gegaan, dus allemaal even duimen dat ze de baan krijgt!

Terug bij de kamer blijkt mijn sleutel niet meer te werken.  Balend, want ik zie er natuurlijk niet uit na het gesport, loop ik weer door de lobby met nette zakenmensen naar de receptie.  Gelukkig hoef ik geen identiteitsbewijs te laten zien, want dat had ik natuurlijk niet mee.  Ik bedacht nog dat ik ze in nood mijn Facebook op mijn telefoon zou kunnen laten zien, maar dat blijkt niet nodig.

Gauw maak ik me dan klaar om op pad te gaan.  Behalve de koffie heb ik nog geen ontbijt op en wil dat graag gaan nuttigen bij The Crumpet Shop.  Maar helaas, helaas, laten ze nou net deze week gesloten zijn voor renovaties! 

Dan maar naar Starbucks aan de overkant, daar moet je in Seattle zeker geweest zijn.  Ik verbeeld me dat mijn kaas en ei broodje en koffie hier beter smaken dan thuis, of misschien heb ik gewoon heel veel trek.  Ik krijg ook een van hun zeldzame Seahawks 12 cadeaukaartjes.

Na het eten besluit ik naar Pioneer Square, een van de historische buurten van de stad, te lopen.  Het is wel zonnig, maar ook komen er flarden mist voorbij.  Dat maakt het toch wat kil.  Ik ben blij een winterjack mee te hebben.  Het is een leuke wandeling en ik maak de nodige foto's. 

Overal is ook de 12 te zien en om de haverklap hebben mensen een Seahawks trui of t-shirt aan.  De bomen langs de straten hebben zelfs blauwe en groene lichtjes!  Ik neem een andere avenue terug en kijk dan nog even wat rond in Pike Place Market.  Bij de befaamde viskraam daar worden de vissen heen en weer gegooid.  Het bronzen varkensbeeld is ook "aangekleed" voor de Super Bowl.

Op weg naar het restaurant waar ik Rick voor de lunch stop ik bij de Walgreens voor een paar toiletspullen en breng die nog gauw even naar de kamer.  Dan loop ik naar de Daily Grill naast het hotel waar Rick me al opwacht.  We hebben een werkelijk heerlijke lunch, mijn tonijn wordt geserveerd met gefrituurde spinazie, zo ontzettend lekker!

Voor we het weten is Ricks uur voorbij en gaat hij naar zijn laatste klas.  Ik heb inmiddels uitgevonden dat er een Pandora winkel in een mall vlakbij zit.  Daar ga ik een bedel voor mijn armband kopen.  Helaas hebben ze geen Space Needle, maar wel de skyline met de Space Needle en Mount Rainier erop.   De verkoper vertelt ook dat Pandora maar een belangrijk gebouw uit elk land maakt en voor de VS is dat het Vrijheidsbeeld.  Die heb ik inmiddels ook aan mijn pols hangen.

Blij met mijn aanwinst loop ik terug naar de kamer.  Rick zal rond kwart over twee klaar zijn en ik neem even een uurtje om mijn voeten rust te gunnen.  Als Rick klaar is verkleedt hij zich gauw en gaan we weer de stad in.

Als eerste halen we de huurauto voor de rest van de dagen hier op bij Avis.  Daarmee rijden we naar de Starbucks Reserved Roastery & Tasting Room.  Hier wordt de koffie geroosterd en direct daarna geserveerd.  We bestellen een paar heerlijke drankjes.  Een Americano met opgeklopte melk, die als room smaakt, voor mij en Rick een latte.  De koffie smaakt inderdaad ontzettend lekker, helemaal niet bitter.

Na die caffeine, die ik hard nodig had, gaan we naar de Space Needle.  Daar bekijken we eerst de Chihuly Garden and Glass.  Chihuly is een kunstenaar, die prachtige glazen constructies maakt.  Rick, die er eerst nogal skeptisch over was, zegt na afloop dat hij het veel mooier vond dan gedacht.
 
 

Om vijf uur lopen we de Space Needle binnen waar we kaartjes voor hebben om naar boven te gaan.  We twijfelden of we wel zouden gaan, want beneden is het flink mistig.  Al in de lift zien we echter dat het prachtig gaat worden boven. 

We zien de zon ondergaan boven de mist over het water en in de verte kleurt Mount Rainier roze in de zonsondergang.  Langzaam gaan de lichten in de gebouwen aan en zien we het reuzerad en de toppen van sommige gebouwen groen met blauw, de Seahawks kleuren, verlicht.

Na zo'n veertig minuten en vele foto's gaan we weer naar beneden.  We geven de auto af aan de valet van het hotel en nemen een taxi naar de werf.  Daar is ons het Crab Pot restaurant aangeraden, maar daar is een wachttijd van een uur en bovendien vind ik het er maar matig uitzien.

Ernaast zien we The Fisherman's.  Daar is nog wel een tafeltje vrij en de bediening ontzettend vriendelijk.  Het eten is ook goed en redelijk geprijsd.  Rick en ik beginnen met een Dungeness crab cocktail.  Als hoofdgerecht hebben we de mesquite gegrilde koningszalm, die hier in de Columbia rivier wordt gevangen.  Allemaal ontzettend smakelijk bereid.

Een kennis van ons spaart Starbucks cadeaukaartjes en zag op Facebook de 12 kaart, die ik vanochtend kreeg.  Zij zou die ook graag willen hebben.  Rick en ik besluiten terug te lopen door Pike Place Market, zodat we dat kaartje voor C. kunnen kopen.  Gelukkig zijn er nog een paar over, want ze zijn zo populair dat je ernaar moet vragen, want de barrista's zijn bang dat ze anders gestolen worden.

Als we terugkomen in het hotel krijg ik een sms van Saskia dat haar kamergenootje Michelle door de politie is opgehaald.  Ik bel Saskia gauw om het verhaal te krijgen.  Michelle dreigde eerder vandaag met zelfmoord en toen Saskia terugkwam in haar kamer zag ze van alles op Michelle's bed liggen: injectienaalden, pillen, een mes en meer. 

Saskia heeft haar Resident Assistant gebeld (die het hoofd van hun dorm is) en die heeft de politie geroepen.  De agenten kwamen met Michelle praten en besloten haar mee te nemen en naar het ziekenhuis te brengen. 

Flink heftig dus allemaal voor Saskia en haar huisgenootjes.  Volgens Saskia komt Michelle nu niet meer terug.  Dat hopen wij van harte, want anders gaan wij er werk van maken.  Saskia kan dit allemaal helemaal niet gebruiken!

En zo blijft het interessant in het leven van onze meisjes.  Kai sms-t dat alles thuis prima gaat, maar het ijzig koud is.  Het vriest flink en de gevoelstemperatuur is -20, zo hard waait het.  Hier in Seattle is het in vergelijking warm met een graad of tien overdag.  Ik vind het heerlijk om die kou even niet te hoeven voelen!

Foto's van Seattle gisteren en vandaag staan hier

donderdag, januari 29, 2015

Reis naar Seattle

Zoals wel vaker als ik weet dat ik vroeger dan gewoonlijk op moet staan ben ik ruim voor de wekker gaat klaarwakker.  Gisteravond heb ik al afscheid genomen van Kai en Cosmo dus die laat ik rustig liggen.

Door het vroegere opstaan heb ik ruim de tijd om een kop koffie en een paar wafels te nuttigen.  Net als ik mijn laatste spullen inpak zie ik de Washington Flyer taxi de oprit oprijden.  Het is een aardige chauffeur in een Toyota Prius en zo'n twintig minuten later zet hij me af bijj Dulles Airport.

Daar wordt mijn tas door een heel vriendelijke United agent ingecheckt.  Ik heb nog niet meegemaakt dat iemand er zo voor zorgde dat ik alles zou weten te vinden.  Ik heb, dankzij de vader van Saskia's vriendin Kaylee, een eerste klas zitplaats.  Weliswaar is die op de eerste rij, zodat ik mijn tas niet bij mijn voeten kan hebben, maar dat neem ik wel op de koop toe.

Bij de TSA Pre zijn ze ook al zo vriendelijk en vrolijk.  Dat ondanks het feit dat ik twee keer "piep".  Eerst moeten mijn Dansko klompen toch uit en dan mijn Pandora armbanden.  Daarna piept het poortje niet meer en ben ik in vijf minuten ingecheckt en door de veiligheidscontrole!


Mijn gate is in de D terminal en dat betekent het ouderwetse "people mover" karretje in plaats van de trein erheen.  Ik koop wat water en nieuwe "oortjes" en ga dan bij de gate zitten.  Daar zie ik dat er nog plaats is in eerste klas en wel in rij 4.  Die heb ik veel liever.

Alweer tref ik een zeer vriendelijke United medewerker, die dat wel even voor me regelt.  We halen ook nog even nostalgische herinneringen op, want hij blijkt tijdens mijn reisagente tijd al bij United gewerkt te hebben.  De kans is heel groot dat ik hem in die jaren bij American Express ben tegengekomen als vertegenwoordiger van het nu niet meer door United gebruikte Apollo computersysteem.

We vertrekken zelfs een paar minuten te vroeg en er is satelliet tv aan boord.  We krijgen een drankje en een chocolate chip scone als versnaperingen.  Als vertier kijk ik een paar afleveringen van de Antiques Road Show, de Britse Tussen Kunst en Kitsch.  Voor ik het weet is alweer tijd om in Chicago te landen.
Een lekkere bloody Mary om eerste klas te vieren

Daar zie ik dat mijn gate naar Seattle vlak naast onze aankomstgate ligt.  Mijn stappen krijg ik zo vandaag niet bij elkaar, maar het is wel zo gemakkelijk.  Voor deze vlucht heb ik economy plus geboekt, dus meer beenruimte, maar tot mijn verrassing staat mijn naam weer bovenaan standby voor eerste klas. 

Er is op het scherm nog een eerste klas zitplaats open dus ik hoop vurig dat ik die voor de 4,5 uur durende vlucht ga krijgen!  Het duurt tot het boarden al is begonnen als mijn naam inderdaad wordt omgeroepen.  Hoera, stoel 2B!  Superaardig van Jim, Kaylee's vader, om zijn upgrade aan mij te geven!

We moeten even op wat verlate reizigers wachten (waarom wachten ze nou nooit eens als wij verlaat zijn??) en vertrekken dan.  We krijgen een drankje en warm doekje voor onze handen en onze lunchbestelling wordt opgenomen.

De keuze is tussen een rosbief met kaas broodje en een salade met fruit en kip.  Ik kies de laatste en ook de kop champignonsoep.  Daarbij een lekker glaasje prosecco en het is een feestmaaltijd.  Het smaakt dan ook allemaal zeer goed.

Deze vlucht heeft wifi waar ik dankbaar gebruik van maak.  De flight attendant komt telkens mijn waterglas bijvullen.  Op een gegeven moment zegt ze dat ze trots op me is.  "Waarom dan?", vraag ik.  "Omdat je zo goed veel water drinkt, veel mensen doen dat veel te weinig tijdens een vlucht" is haar antwoord.  Ja, ik drink inderdaad water als een vis, Rick vraagt zich altijd af waarom ik niet constant naar het toilet moet, hi hi.

Omdat ik wifi heb klets ik op FB ook met Katja, die naar de DMV (Department of Motor Vehicles) is gegaan voor haar New Jersey rijbewijs.  Zij is, na mij want ik had een Nederlands rijbewijs, de eerste van ons gezin die een rijbewijs van een andere staat of land heeft.  Ze is nu een echte "Jersey girl".

De vlucht verloopt rustig en snel.  Tijdens de landing hebben we prachtig zicht op Mount Rainier, die helemaal uit de wolken is. Tien minuten voor op schema landen we op Seattle-Tacoma Airport.  Gauw loop ik naar de baggage claim en wat komt daar vrijwel meteen als eerste aanrollen?  Jawel, mijn tas!  Zelden heb ik zo'n voorspoedige reis gehad, vooral niet met een overstap!
Mount Rainier
Het is hier zo prachtig!

Het is even zoeken naar de taxi, maar die heb ik ook gauw gevonden.  Ik krijg een vriendelijke taxichauffeur uit India, die mij er veel te jong uit vindt zien om al volwassen kinderen te hebben.  Nou, meneer, u bent verzekerd van een goede tip!

Onderweg wijst hij ook de "12" vlaggen aan.  Seattle is helemaal in de ban van de "12th Man" voor de Super Bowl op zondag.  Voor we het weten rijden we voor bij het Sheraton Hotel waar Rick al de hele week logeert.

Bij de balie krijg ik mijn sleutel, ze weten al van mijn bestaan af dankzij Rick.  Ik neem de lift naar de 26ste verdieping en dan valt mijn mond open.  Ik wist wel dat Rick een suite had, die krijgen medewerkers, die langer dan 20 jaar bij Microsoft werken tijdens deze jaarlijkse week.  Dat het er een met grote zitkamer en twee badkamers is, dat wist ik niet!  Het uitzicht over de stad is ook prachtig.
Als ik even op adem ben gekomen ga ik wat rondlopen in het centrum.  Overal hangen inderdaad vlaggen met "12".  Eigenlijk wil ik ook wel een Super Bowl Seahawks shirt, maar het enige dat ik tegenkom is $115.   Dat is een beetje teveel van het goede.  Ik heb mijn Seahawks t-shirt mee dus kan dat eventueel ook aandoen zondag.

Onderaan de straat is de beroemde Pike Place Market en ik loop er wat doorheen.  Morgen zal ik het wat uitgebreider bezoeken, denk ik.  Ik ben altijd zo gaar van een vlucht en voor mij voelt het ook drie uur later.

Langzaam loop ik terug naar het hotel waar ik mijn schoenen uittrek en op de comfortabele bank op Rick wacht.  Ik zie een prachtige zonsondergang en kijk eens waar we zullen gaan eten en wat ik morgen en de komende dagen wil gaan doen. 
We zijn echt in Seahawks gebied, de hele stad is groen en blauw met het logo!

Het is zo fijn om Rick weer te zien!  Hij verkleedt zich snel en we lopen naar Shuckers, het restaurant van mijn keuze.  Het blijkt een goede te zijn.  Rick neemt een garnalencocktail en zalm.  Ik heb de lekkerste gerookte oesters ooit en worstel daarna met een overheerlijke Dungeness crab, die in dit gebied wordt gevangen.  Ze zijn wel heel groot en het neemt even voor ik hem ontleed heb.  Helemaal de moeite waard, echter!

Intussen is het voor mijn gevoel elf uur en ik probeer nog wat wakker te blijven om een beetje in deze tijdzone te komen.  Rick moet morgenochtend heel vroeg op, dus ik mag vast al snel aan mijn moeheid toegeven.

woensdag, januari 28, 2015

De warmte opzoeken op een winterse dag

De hele nacht heeft het hard gewaaid en mijn kamer voelt als een ijsbox als ik wakker word.  Het neemt dan ook even tijd voor ik de moed opvat mijn warme nest te verlaten.  De witte wereld ziet er net zo koud uit als de -6 op de thermometer laat zien.  Ik prijs ons wel weer gelukkig dat we niet de lading sneeuw, die mijn zus en gezin over zich heen kregen, hebben.


Beneden zie ik dat ons vogelcafe weer druk wordt bezocht.  Ik zie dezelfde vogeltjes als gisteren en niet veel later tot mijn vreugde een cardinalenpaartje.  Zij komen komen ook een paar keer terug.  Zulke mooie beestjes zijn het!

Na een paar lekker warme wafels en sloten koffie rijd ik naar Anytime Fitness.  Daar wacht Sharon me al op voor drie kwartier personal training.  Na afloop doe ik nog eens drie kwartier cardio tot ik dicht bij mijn doel van 10000 stappen ben.

Aan de overkant ga ik bij Panera lunch halen.  Ik bestel een van hun soba noedel bowls, die ik vind ik nog smakelijker dan de linzen en quinoa bowl en dat zegt wat!  Op deze koude dagen vind ik een hete soep het lekkerst.

Vanochtend heb ik mijn zwemspullen al meegenomen en na de lunch rijd ik naar Lifetime Fitness.  Ik heb inmiddels mijn permanente lidmaatschapskaart en meteen wordt de verkoper erbij geroepen.  Ik heb mijn uur personal training en voedingsconsultatie nog niet gereserveerd zegt hij in paniek.  Volgens mij is er iets te verkopen daarbij, want ik heb er al ettelijke emails en telefoontjes over genegeerd.  Ik beloof na mijn reis wel iets te bespreken en mag dan door naar de kleedkamers.

Dat is wel een beetje ergerlijk aan deze club.  Ze zijn heel agressieve verkopers van van alles en nog wat en je moet sterk staan om je niet een of ander vitaminepreparaat of iets dergelijks te laten aansmeren.  Daarentegen wil ik wel gebruik maken van het gratis uur personal training, want dat kost hier gewoonlijk ook zeker twee keer zoveel als Sharon vraagt.

Gauw trek ik mijn bikini aan en loop het zwembadgedeelte in.  Ik wissel de hot tub af met de sauna en neem er vandaag lekker de tijd voor.  Ik voel de kou gewoon uit mijn spieren trekken in de sauna.  Al kan ik het er maar op zijn hoogst tien minuten achter elkaar in uithouden, het helpt enorm.  Gisteravond en vanochtend deed alles weer scherp pijn en als ik na bijna twee uur naar de douches loopt voel ik me bijna normaal.  Onvoorstelbaar!
Op weg naar huis stop ik nog even bij Trader Joe's.  Annette zei dat ze daar Old Amsterdam hebben en jawel, hoor, daar ligt een heel opgesneden wiel.  Het zijn vrij grote stukken en ik vrees dus voor de prijs, maar die valt alles mee.  Ik neem een stuk mee, als Kaylee's vader het niet wil komt het hier wel op.

Thuis vliegen de vogeltjes weer af en aan en vooral Flapjack geniet van de vogel "tv".  Hij heeft ook dat typische geluidje als hij ze ziet.  Meike heeft af en toe interesse en Snickers wil enkel maar naar buiten.  Dat mag hij niet van mij, want ik wil het risico niet lopen dat hij een van de vogeltjes vangt.  Ik heb het voer wel zo hoog gehangen dat geen kat of eekhoorn erbij kan.
Moe van het vogel "tv" kijken

Boven doe ik nog wat laatste was en pak dan mijn tassen in.  Ook bestel ik de taxi voor morgenochtend.  Kai gaat bijna een week alleen hier thuis zijn en voor de dieren e.d. zorgen.  Ik maak dus ook een lijstje voor hem met dagelijkse klusjes.  De meesten weet hij wel, maar zo vergeet hij niets.
Deze tulpen zijn weer zo mooi!

Voor ons avondeten bestellen we Thais.  Mijn kapow is zo pittig dat ik er liters water bij drink om de brand te blussen, maar dat is juist wat ik graag heb.  Dan gaan de benen omhoog en de tv aan.  Vanavond probeer ik vroeg naar bed te gaan, want morgenochtend zal de wekker vroeg gaan.
 
Bijna klaar met het fotothema "Nummers".  Vandaag 28-1 is het $28

Foto's van de cardinaaltjes staan hier

dinsdag, januari 27, 2015

Museumbezoek op een koude sneeuwdag

Vannacht heb ik de ramen gesloten, want het waaide te hard.  Toen sneeuwde het ook nog, maar veel is er niet bij gevallen.  We hebben een centimeter of zes gekregen.  Net genoeg om mooi te zijn, niet genoeg om het leven lam te leggen.


Ook bij Katja is het allemaal erg meegevallen.  Zij hebben een centimeter of twintig gekregen. Voor ons gebied is dat veel, maar daar zijn ze aan zulke hoeveelheden gewend.  Bij mijn zusje in Newburyport, Massachusetts is het echter een ander verhaal.

Daar hebben ze inderdaad een zware "blizzard".  Het laatste wat ik hoorde lagen er 30 inches, dus ongeveer 75 cm, en ze zijn er nog zeker een dag niet klaar mee!  Gelukkig hebben ze nog wel stroom.

Terwijl ik koffie en ontbijt maak zie ik een koolmeesje van ons vogelvoer genieten.  Niet veel later komt er een titmouse (ook een meessoort, maar weet niet of er een Nederlandse naam voor is).  Gauw grijp ik mijn fototoestel en maak wat foto's.  Ons vogelcafe is duidelijk echt ontdekt!

Na het warme ontbijt van twee gepocheerde eieren met kaas haast ik me naar boven.  Ik doe bijna een uur op de elliptical en kleed me dan warm aan om naar Washington te gaan.  Met Anja heb ik afgesproken daar te gaan lunchen en een museum te bezoeken.

Eerst zou Anja hierheen komen en dan zouden we weer met de metro gaan.  Anja voelt zich echter niet zeker over de wegen en ik wil echt heel graag deze excursie doen.  We hebben hem vorige week ook al uitgesteld.  Ik stel voor om Anja op te komen halen en dan naar Washington te rijden (achteraf helemaal goed, want er was weer eens vertraging op onze metrolijn).

De wegen zijn prima schoongemaakt en door mooi besneeuwd landschap rijd ik naar Reston.  Daar staat Anja al klaar en zonder oponthoud rijden we de hoofdstad van de VS binnen.  Na al die jaren voel ik me nog steeds heel bevoorrecht hier "zomaar" heen te kunnen.  Daar is het Witte Huis links van ons en het Washington Monument rechts.
In Washington is er niet veel sneeuw gevallen

In Chinatown parkeer ik de van op de enige openluchtparkeerplaats.  We lopen naar Zaytinya om te gaan lunchen.   Een van mijn allerfavoriete restaurants hier en Anja is er nog nooit geweest.  Zoals altijd smullen we van het lekkers.

We bestellen beiden de overheerlijke bloedsinaasappelsalade met feta.  Dan delen we een gerecht met allerlei verschillende paddestoelen, dadels en amandelen.  En, voor Anja helemaal nieuw, we delen de kibbeh nayah, rauwe biefstuk met bulgur graan, ook erg lekker.

Na de lunch lopen we naar de overkant het Smithsonian American Art Museum and National Portrait Gallery binnen.  Dit is weer een gratis museum dus we kunnen zo doorlopen.  We beginnen met de Amerikaanse kunst kant.

Daar is een speciale tentoonstelling van Richard Estes.  Hij schildert fotorealistische schilderijen.  We vinden ze ontzettend goed en zoeken telkens naar zijn handtekening, want die heeft hij heel bekwaam in de schilderijen verstopt.  We nemen goed de tijd om zijn schilderijen te bekijken.

Daarna lopen we de andere twee verdiepingen met interessante kunst door.  Dit museum ligt niet op de Mall en wordt daarom vaak door toeristen overgeslagen, maar het is zeer de moeite waard.  Na de kunst en foto's van het mooie oude gedeelte lopen door de tentoonstelling met de portretten van de Amerikaanse presidenten.  Kennedy en Clinton zijn daarvan verreweg de meest interessante kunstwerken.
Mijn favoriete kunstwerken in dit museum

Als laatste kijken we nog even rond in het leuke winkeltje.  Ik koop er een cadeautje en dan lopen we terug naar de van.  Op de snelweg valt het op hoe rustig het is, terwijl het bijna spitsuur is.  Kennelijk zijn veel mensen vanwege het weer toch thuis blijven werken.

Na Anja weer bij haar thuis te hebben afgezet stop ik onderweg bij het postkantoor.  Katja had nog wat dingen vergeten, waaronder Django's medicijn en speeltjes.  Gelukkig hebben ze een doos, die je vol kunt stoppen, en maar een prijs betaalt om te versturen ongeacht het gewicht.  Als het goed is komt alles donderdag bij Katja aan. 

Over Katja gesproken, zij heeft al een telefonisch sollicitatiegesprek bij een orthopeed morgen.  Ik merk een rust in haar nu ze van die andere baan af is.  Ik maakte me zorgen om mijn anders zo gelijkmatig gehumeurde oudste.  Ik had haar nog niet eerder zo depressief en snel huilend meegemaakt!

Bij Whole Foods haal ik een paar boodschappen en neem ook wat reserve en vintage oude Goudse kaas mee.  De ene is 2,5 jaar en de ander 5 jaar oud.  De vader van Saskia's beste vriendin heeft in Nederland gewoond en had het gisteravond op Facebook over Old Amsterdam.  Die kon ik vandaag niet vinden, maar hoop dat hij deze ook lekker vindt.  Hij heeft mij namelijk een eerste klas zitplaats bezorgd voor mijn eerste vlucht donderdag en daar wil ik hem voor bedanken.

Met Kai overleg ik waar we zullen gaan eten en we kiezen Sea Pearl.  Hun happy hour $1 sushi is altijd een lekker hapje om mee te beginnen.  Verder kan ik hun gefrituurde spruitjes met granaatappel en pindasaus en natuurlijk de crispy rijstcake met tonijn nooit aan me voorbij laten gaan. 

Thuis gaat de open haard aan.  De wind waait flink hard en het zal vannacht flink gaan vriezen.  Ik zie er wel naar uit deze winterse kou een weekje achter me te laten, al zal het ook in Seattle en New Orleans niet heel warm zijn.  Alles warmer dan tien graden voelt op het moment echter als zomer!
Meike poseert mooi
 
Foto's van de vogels staan hier
 
Foto's van het museumbezoek staan hier


maandag, januari 26, 2015

Een sneeuwerig begin van de week

Tot mijn verbazing zie ik door de lamellen toch wat wit op de takken van de bomen.  Het sneeuwt ook licht als ik opsta en dat zal het de hele dag af en aan blijven doen volgens de voorspelling.  Gelukkig blijft het nauwelijks liggen, zodat het er enkel toch wel gezellig uitziet.


Na mijn laatste beschuit met hagelslag ontbijt, helaas zijn de beschuiten en clotted cream nu op, maak ik me klaar voor de sportschool. Na even opwarmen heeft Sharon weer een goede routine klaar voor mij.

Voor ik het huis verliet sms-te ik Katja of ze goed op haar werk was gekomen.  Zij sms-t tijdens de personal training terug van ja, maar dat ze alweer op weg naar huis is.  Niet veel later belt Katja.  Haar manager heeft haar bij zich geroepen om te vragen hoe het tot nu toe ging. 

Katja was eerlijk en vertelde haar hoezeer ze zich alles toch persoonlijk aantrekt en het gevoel had het niet lang te kunnen volhouden.  De manager was zeer sympathiek en vertelde dat mensen bij dit soort werk al heel gauw doorhebben of ze het kunnen volhouden of niet.  Er werd gezamenlijk besloten Katja's training daar niet door te zetten. 

Nu is Katja dus tijdelijk werkloos, maar zoals mijn oma altijd zei "Wie weet waar het goed voor is".  Ze heeft wat spaargeld waardoor ze een maand of twee kan zoeken naar iets anders.  Er zijn drie ziekennhuizen in hun omgeving waar ze wil sollictieren en anders wil ze weer in een restaurant gaan werken.

Dit geeft haar ook de rust om een paar benodigde vakken voor Physician's Assistant school te nemen en te studeren voor de toelatingstest.  Deze gang van zaken was niet wat Katja gehoopt had, maar ik heb haar nog nooit eerder zo ongelukkig meegemaakt dus dit is dan maar het beste.  In ieder geval kan ze de sneeuwstorm nu thuis uitzitten.

Na het uur personal training doe ik nog een cardio op de elliptical tot ik 8000 stappen bijeen heb.  Het is buiten waterkoud en thuis neem ik een lange hete douche!  Dit weer maakt dat ik eigenlijk gewoon weer mijn bed op wil zoeken.

In plaats daarvan ga ik lekker pho eten bij Pho Thang Long.  Daarna houd ik het nog even Vietnamees en laat Phuong mijn nagels weer helemaal netjes maken.  Ik ben de enige klant bij Pro Nails 3, heel ongewoon.  Ik kies dit keer een soort parelmoer kleur, grijs met een paarsige glans.

Thuis doe ik de open haard aan en ga Boer Zoekt Vrouw kijken.  Het is weer een heerlijke aflevering!  Ik blijf het een heel leuke serie vinden en de recensies erna lezen maakt het nog leuker.

Eindelijk heb ik weer eens tijd voor mijn puzzel.  Hij schiet heus wel op, maar het gaat zeer langzaam.  Flapjack komt weer "helpen" en gooit een heleboel stukjes op de grond waaronder een door het (gelukkig dichte) verwarmingsrooster.  Ik moet toegeven dat ik mijn moordneigingen maar nauwelijks kan bedwingen.  Het is dat hij zo schattig is!

Kai en ik bestellen makkelijk Zpizza vanavond.  Het is intussen weer begonnen met harder sneeuwen.  Er wordt 5 tot 8 centimeter voorspeld.  Gelukkig net genoeg om mooi te zijn, maar niet om erdoor gehinderd te worden.
Cosmo vindt het zo lekker buiten dat hij niet naar binnen wil

Vandaag heb ik ook nog wat foto's van mijn nieuwe tulpen gemaakt, lekker wat kleur, klik hier.

 

zondag, januari 25, 2015

Katja en Kevin verhuizen naar New Jersey

Zaterdag

Na een beetje uitslapen staan Rick en ik op.  De kinderen hebben gisteravond een lijstje met ontbijtwensen achtergelaten en wij rijden Vienna in.  Ik bestel sandwiches bij Panera en Rick haalt de koffies bij Starbucks. 


Tegen de tijd dat we terugzijn is iedereen wakker en op.  We eten met zijn allen ontbijt en dan vertrekken Katja en Kevin naar U-Haul om hun gehuurde mini-vrachtwagentje op te halen.  Rick haalt vast dingen van Katja van zolder en ik ga mijn uur sporten op de elliptical.

Intussen krijg ik sms-jes van Katja dat hun gehuurde truck een lekke band heeft.  Ze krijgen nu een veel grotere mee.  En al is het weer hier bij ons redelijk, het heeft in New Jersey gesneeuwd.  Ze zullen dus niet vanavond maar morgenochtend terugrijden, zodat Kevin dat bakbeest niet op donkere gladde wegen hoeft te rijden.  Dat vind ik natuurlijk extra gezellig!

Na mijn uur interval zie ik op de elliptical dat ik op deze machine in 198 uur al 858 mijl heb "gelopen"!  Dat is 1382 kilometer, best een end weg als je dat echt zou lopen!

Met vereende krachten worden Katja's spullen in de truck geladen.  Behalve de queen matras en wat tafels zijn het voornamelijk dozen met kleding en boeken.  Het is toch een vreemd gevoel dat ze nu echt het huis uit verhuist.  Voorheen was dit toch nog altijd haar thuishaven.  Het voelt dan ook erg permanent en hopelijk is het dat ook, want Kevin is echt een leuke man en goed voor Katja.

We nemen even pauze om met zijn allen te gaan lunchen bij Potbelly.  Daar is het druk, want veel mensen willen deze nieuwkomer in Vienna wel meemaken.  Het duurt dus ook vrij lang voor we onze sandwiches hebben.

Daardoor moet Rick zich haasten om op tijd weg te komen naar het vliegveld.  Zijn taxi staat al te wachten.  Gauw neemt hij afscheid van mij en de kinderen en vertrekt naar Seattle.   Daar zal ik hem donderdag weerzien.

Katja en Kevin gaan verder aan het inpakken.  Intussen vermaak ik me met het vogelpaar dat ons voerhuisje aan het raam heeft ontdekt en Flapjack en Zorro, die dat zeer interessante "kattentv" vinden.  Zorro maakt er zelfs allerlei geluidjes bij.
Deze Carolina wren kwam
En daarna dit spechtje
 
Zorro en Flapjack op de loer
 
Tegen zessen hebben ze alles in de truck en ziet Katja's kamer er een stuk leger, maar netjes uit.  We zetten onze namen op de lijst voor Matchbox waar de wachttijd voor een tafeltje meer dan een uur bedraagt.  Intussen halen we wat huishoudelijke spullen voor het appartement van K. en K.  Ze hebben duidelijk echt zin daar morgen in te trekken.
 
We hebben net een drankje van mijn favoriete barkeeper Sean besteld als onze tafel al klaar is bij Matchbox.  Het wordt een gezellige maaltijd.  Kevin voelt al helemaal deel van ons gezin.  Het eten is ook weer prima, Katja en ik nemen de tonijn tartaar als voorafje.  Mijn zalm is ook weer heerlijk.
 
Thuis zitten heel ongewoon alle vier de katten bij elkaar.  Morgen neemt Katja Zorro en Django met zich mee en ik moet zeggen, ik ben daar klaar voor.  Ik vind zes huisdieren echt teveel.  Ook omdat Katja's dieren niet de makkelijkste zijn voor onze dieren, hoe lief ze individueel ook zijn.
 
De Amerikaanse nationale kampioenschappen kunstschaatsen zijn dit weekend en ik kijk het damesprogramma.  Onvoorstelbaar toch wat een talent er hier is!  Ieder klein foutje in een programma wordt dan ook fors bestraft door de jury.  De kampioene, Ashley Wagner, schaatste dan ook een compleet foutloos en prachtig programma.
 
Zondag
 
Om een uur of negen pakken Katja en Kevin de laatste spullen in.  Ik kijk eens naar het weerbericht, want er wordt voor morgen sneeuw voorspeld.  Dan zie ik dat er voor het gebied in New Jersey waar Katja en Kevin wonen maar liefst 30 centimeter wordt voorspeld.
 
Als Katja dat hoort is ze flink overstuur, want ze vindt haar baan al vreselijk en nu komt ze daar waarschijnlijk een paar nachten vast te zitten.  Haar werk is een uur rijden vanaf hun appartement en ze moet tijdens haar dienst op ieder moment oproepbaar zijn. 
 
Op weg naar Panera voor ons ontbijt bespreken we mogelijke oplossingen.  Terwijl ik het ontbijt haal, want Katja huilt nog en wil niet in het restaurant eten, komen ze tot de conclusie dat het niet het einde van de wereld is als Katja een paar nachten bij haar werk in een hotel moet verblijven.  Gelukkig, want ik heb Katja werkelijk in jaren niet zo vaak zien huilen.  Het is duidelijk dat ze iets anders moet vinden.
 
Thuis eten we onze sandwiches en dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen.   Katja neemt Zorro en Django bij haar in de auto en Kevin rijdt in de U-Haul truck achter haar aan.  Zo komen ze halverwege de middag bij hun appartement en kunnen ze de spullen nog uitpakken en de U-Haul terugbrengen. 
 
Kai en ik vertrekken naar boven voor een snel half uur cardio.  Dan maak ik me klaar om Lois en Jim op te halen.  Met hen rijd ik naar Middleburg naar de Chrysalis wijngaard.  Ik wil graag nog een paar van Chrysalis' wijnglazen kopen en weet dat Lois en Jim ook graag naar wijngaarden gaan.
 
De weg naar Middleburg is, zodra we uit het stedelijke gebied zijn (wat overigens steeds verder strekt), prachtig.  Oude plaatsjes en glooiend heuvelland zien we onderweg.  De weg naar Chrysalis is onverhard en modderig, maar verder gelukkig ondanks de sneeuw van gisteren goed te doen.
 
Voor Lois en Jim is dit de eerste keer bij Chrysalis.  Ik laat ze het graf van Sarah Gertrude Lynn zien in de tuin van de wijngaard.  Sarah was een vroegere bewoonster, die op haar zestiende stierf aan tuberculosis.  Een aantal van de wijnen van Chrysalis zijn naar haar genoemd.
 
Het is rustig vandaag en we besluiten een wijnproeverij te doen.  Ik neem de gewone proeverij met vijf wijnen en Lois en Jim de "estate" proeverij met tien wijnen.  Ik vind hier de Mariposa rose en de Sarah's Patio Red heel lekker en daarvan neem ik dan ook een fles mee. Ook koop ik dus een paar van hun wijnglazen.
Het logo van Chrysalis vind ik ook zo leuk
 
Omdat het bij Chrysalis zo stil is stel ik voor ook nog naar de vrij nieuwe grote wijngaard Cana vlakbij te gaan.  Daar blijkt het een stuk levendiger met een gitaarspeler, die country liedjes zingt.  We bestellen wat kaas en stokbrood en ieder een glas wijn, voor mij de rose.
 
Na een paar uur genieten van het lekkers en de gezelligheid is het tijd terug naar de bewoonde wereld.  Ik zet Lois en Jim weer bij hun thuis, afsprekend dat we zoiets vaker zullen doen.  Het was zo stukken leuker dan als ik alleen was gegaan!
 
De van is bijna leeg en ik gooi hem toch maar even snel vol bij de Shell.  Er wordt hier nauwelijks sneeuw voorspeld, maar het is zo druk overal dat je zou denken dat wij ook een grote sneeuwstorm zullen krijgen.  Ook bij Whole Foods waar ik een paar nieuwe bosjes tulpen koop is het een gekkenhuis.
 
Kai en ik gaan vanavond samen eten.  Ik ben wel erg blij dat hij nog thuis is, anders zou het helemaal zo leeg zijn nu!  We kiezen Sweet Ginger.  Kai neemt erg lekker uitziende kipspiesjes en ik spinaziesalade en sashimi. 
 
Thuis boeken we ook Kai's vlucht naar Amsterdam.  Hij vertrekt bijna een week eerder dan wij en gaat ook iets eerder terug.  Hij gaat daar bij zijn vriendin logeren, erg leuk voor hem.
 
Intussen houdt Katja me op de hoogte.  De truck is uitgepakt en ze zijn nu dozen aan het uitpakken.  Haar werk heeft ge-emaild dat ze bij een Best Western hotelkamers hebben gereserveerd voor tijdens de sneeuwstorm.  Zolang Katja er maar niet doorheen hoeft te rijden vind ik alles best! Nu de eerste schok voorbij is is Katja ook blij met een hotel natuurlijk, het is tenminste een bed.
Cosmo is helemaal ontspannen vanavond