Weekend in Washington State

Zaterdag

Alweer hebben Rick en ik maar zeer matig geslapen.  Vreemd, hoor, het is een lekker bed, de kamer is koel, geen idee waar het aan ligt.  Helaas voor Rick is zijn alarm niet afgegaan om zes uur, maar gelukkig maakt zijn telefoon om half zeven geluid, zodat hij toch nog ruim op tijd voor zijn klas is.

Een blik naar buiten laat dichte mist zien.  Het is ook nog donker en eerst denk ik nog wel een half uurtje te doezelen.  Ik ben echter klaar wakker en besluit dan maar een lekkere kop koffie te brouwen.  Ook eet ik een halve Kind reep om wat in mijn maag te hebben. 

Dan kleed ik me aan om naar de sportruimte te gaan.  Het uitzicht is vandaag niets, wat hadden we gisteren geluk!  De drie kwartier gaan al word feudend, trivia crackend en words with friendend snel voorbij.  Ik haast me naar beneden om terug naar de kamer te gaan en bemerk daar dat ik mijn sleutel op de elliptical heb laten liggen.

Klein probleempje, ik kan niet meer naar boven, want daar heb je, je raadt het al, een sleutel voor nodig.  Gelukkig stappen er net een paar vriendelijke Britten de lift in, die mij genoeg vertrouwen om me mee naar boven te laten gaan.

Eenmaal weer in de kamer pak ik in en breng mijn bagage naar beneden.  Daar roept de bellman een taxi voor me.  De vriendelijke chauffeur komt uit Eritrea en is heel nieuwsgierig hoe het leven aan de oostkust is.  Zo'n vijfentwintig minuten later zet hij me voor het Westin Hotel in Bellevue af.

Ondanks dat het pas half tien is krijg ik toch al de sleutel van onze kamer op de 17e verdieping mee.  Dat is fijn, want dan kan ik de bagage daar gewoon afzetten.  Alleen kijkt deze kamer uit op een bouwput en het lawaai daarvan dringt flink binnen. 

Wetend dat men hier ook op zondag al voor dag en dauw met werken begint en morgen de enige dag deze week is dat Rick niet voor dag en dauw op hoeft, bel ik de receptie om te vragen of ze niet toevallig ook een kamer aan de overkant van de gang hebben.  Dat blijkt het geval en de sleutels worden meteen gebracht.

Snel hevel ik de tassen over en neem dan de lift naar de derde verdieping.  Van daaruit kan ik zo het aan het hotel aansluitende winkelcentrum binnenlopen.  Daar heb ik afgesproken om dim sum te gaan eten met internetkennis Laura, die ik al eens eerder heb ontmoet, maar toen waren haar dochter en Saskia peuters.

Bij Din Tai Fung wordt ons uitgelegd hoe het allemaal werkt, want ik heb ooit zo'n 30 jaar geleden dim sum in New York's Chinatown gegeten en dat was geen succes, want we wisten niet wat te bestellen.  Dit wordt echter een heerlijk ontbijt.

We bestellen soep dumplings, die half gevuld zijn met soep en dus voorzichtig moeten worden gegeten.  Ook hebben we pittige groente en vlees wontons en gestoomde broodjes met een vegetarisch mengsel erin.  Als groente nemen we de spinazie met knoflook.  Het is allemaal even lekker en heel licht. 

Het gesprek vloeit goed en voor we het weten is het eten op.  Ik zou nog best wat meer lusten, maar Laura moet naar haar werk en ik heb zo dan tenminste plaats voor een lunch, die ik met twee andere dames zal gaan nuttigen.

Of althans, die twee worden er een, want als ik terug op de kamer kom is er een berichtje van Kelly dat ze migraine heeft en dus niet kan komen.  Kathleen, de andere dame, sms-t dat ze wat verlaat is dus ik wacht op de kamer.  Deze dames "ken" ik al twintig jaar online, zij hebben dochters, die net als Saskia in december 1995 geboren zijn.  We maakten deel uit van de Dec95 emaillijst, die nu een Facebook groep is.

Er is een weg naar het hotel afgesloten en Kathleen komt me te voet halen.  Ze heeft in de mall tegenover het hotel geparkeerd.  Daar kopen we eerst even een medium Americano, want al was de thee bij de dim sum lekker, ik heb ook even mijn dagelijkse caffeine nodig.

Onderweg naar Seattle zie ik waarom Washington de "evergreen state" heet.  Het is hier prachtig groen met statige dennenbomen.  Ik vind deze omgeving schitterend en zou er zo willen wonen ware het niet dat het hier heel veel regent.  Kathleen laat ook van de weg af zien waar Sleepless in Seattle o.a. werd gefilmd.

Bij het Seattle Center parkeert ze haar truck en we lopen eerst naar het food court.  Daar zit The Confectional, een mini cheesecake bakkerij.  Kathleen vertelt dat dit Whoopi Goldbergs favoriet is, dus daar gaan we onze lunch mee doen.  We kiezen beiden een triple chocolate en het is een decadente en niet te versmaden traktatie.

Ook Seahawks cheesecakes!

Kathleen heeft haar "12" shirt aan

 

Kathleen is nog niet naar de Chihuly glastentoonstelling hier geweest en ik vind het allerminst erg het nog eens te zien.  Vandaag maak ik misschien nog wel meer foto's dan gisteren.  De Space Needle is uit de mist en de zon schijnt zelfs wat waardoor hij mooi in het glas buiten weerspiegelt.  We brengen er zeker een uur door.

 

Dan moet Kathleen terug naar huis, maar ze raadt mij nog het EMP Museum aan.  Als ik de toegangsprijs van $25 zie twijfel ik of ik dat wel wil betalen.  Maar ja, ik heb nu al van twee kanten gehoord dat dit museum zo de moeite waard is en koop een kaartje. 

Daar heb ik vrijwel meteen spijt van, want het fantasy en science fiction gedeelte waar ik vooral in geinteresseerd ben is ontzettend klein.  Er staan wat kostuums uit The Wizard of Oz en andere films, maar verder vind ik er weinig aan.  De enorme toren met gitaren is interessant en het is ook wel leuk om een gitaar van Jimi Hendrix te kunnen bewonderen in het gedeelte over de geschiedenis van de gitaar.

Misschien is het omdat de vermoeidheid weer toeslaat, maar de rest van de ruimtes kan me niet bekoren en ik roep een Uber taxi.  Deze chauffeur weet een veel snellere weg naar Bellevue en ik zie dat het ongeveer de helft van de taxirit van vanochtend kost.  Dat is toch echt wel de moeite waard.

Omdat die weg naar het hotel is afgesloten en ik niet meer wil betalen omdat hij om moet rijden vraag ik de chauffeur me voor de barricade af te zetten.  Van daaruit is het maar een paar blokken lopen naar het hotel en Bellevue heeft een leuk winkelgedeelte. 

Terug in de kamer gaan de voeten omhoog en wacht ik tot Rick klaar is met zijn training.  Hij belt zodra hij klaar is en we bespreken waar we zullen gaan eten.  Rick heeft hier al veel vaker gelogeerd en weet dat Pearl een goed restaurant is.

De bediening is erg vriendelijk en we nemen ieder drie kleine gerechtjes.  Voor ieder de gerookte zalm, enige klacht is dat er wel heel erg weinig zalm op onze bordjes ligt voor de prijs.  Ook nemen we beiden de Dungeness crab cake, heel lekker.  Rick heeft dan nog de calamari en ik de winter salade.  Die laatste heeft groentes, die ik niet herken, maar erg lekker.

We lopen nog even door de winkelstraat van Bellevue waar alle gebouwen blauw en groen zijn verlicht.  Ook hier, net buiten de stad, is iedereen in de Seahawks spirit.  Morgen gaan we het meemaken hier, de Super Bowl in een stad, die helemaal "12de man" is, iedereen is in de ban!

Zondag

Dit is Ricks ene dag van zijn reis hier dat hij uit kan slapen.  Ik blijf dan ook zo lang mogelijk stil, maar om half acht heb ik te veel hoofd-, nek- en schouderpijn om te blijven liggen.  Stilletjes ga ik met mijn laptop internetten tot om half negen met een klop op de deur het ontbijt wordt bezorgd.

Op de achtergrond alle dennenbomen waardoor de staat Washington de "Evergreen State" heet

We genieten van eieren, voor mij gepocheerd, bacon en hash browns (een soort roesti aardappelpannenkoekje).  Voor mij is er ook V8 en koffie en Rick heeft thee en jus d'orange.  We laten het ons goed smaken en kleden ons dan in sportkleding.

De koffie is lekker sterk

Rick gaat buiten hardlopen en ik begeef me naar de fitness ruimte hier.  Ook hier weer de Life Fitness ellipticals, die ieder hotel heeft.  Tijdens het sporten speel ik weer spelletjes en lees wat.  Intussen zie ik het buiten regenen en inderdaad werd Rick flink nat. Hij heeft intussen wel een populaire bar gevonden om de Super Bowl te kijken. 

Het is pas 11 uur, maar er staan al zo'n 25 mensen in de rij bij Tavern Hall.  Meer dan de helft van het restaurant is gereserveerd, dus Rick sluit aan achter in die rij.  Het is viereneenhalf uur voor de wedstrijd begint, maar we zijn hier in Seahawks gebied en de "twaalvers", zoals ze de fans hier noemen zijn in drommen aanwezig.

Tegen twaalven als de bar opengaat schaar ik me bij Rick.  We krijgen een paar stoelen op de hoek van een van de bars met goed zicht op alle tv's.  We zijn niets te vroeg, want alle tafels en stoelen zijn bezet.  Een gemiddelde American footballwedstrijd duurt een uur of drieeneenhalf en ik moet er niet aan denken al die tijd te staan!

 

Nu we onze stoelen hebben kan ik even terug naar de hotelkamer.  Daar laad ik Ricks tablet en mijn telefoon nog even gauw op voor de schoonmaakster komt.  Intussen regent het buiten, maar ze hebben hier alles goed voor elkaar en zonder zelfs buiten te komen kun je van de hotels naar de winkelcentra en restaurants lopen.

Om half vier begint de wedstrijd dan eindelijk.  Het wordt een heel spannende!  Het is erg leuk om het met de "twaalvers" te kijken.  Iedereen heeft shirts met nummers van spelers of het nummer 12 aan.  Rick heeft nummer 25 voor speler Sherman en ik nummer 3 voor de quarterback Russell Wilson, die ik de meest sympathieke speler van de Seahawks vind.

Nu even Seahawks fan, ik vind hun logo en kleuren ook erg leuk

 

We delen een bord met erg lekkere nachos als snack.  Als de Seahawks scoren kopen mensen aan de bar voor iedereen Seahawks jello shots.  Die zijn werkelijk verschrikkelijk smakend, maar toch leuk om te doen.

Lekker eten

Zeer onsmakelijke gelatine "shots"

 

Gespannen naar de wedstrijd kijken

De wedstrijd is spannend tot het einde als de Seahawks helaas een in ieders ogen verkeerde beslissing nemen en een vrijwel zekere kans op scoren verloren laten gaan.  Met vier punten verschil verliezen ze en de New England Patriots worden de football kampioenen. 

We betalen onze rekening en druipen met de andere teleurgestelde fans af.  Ondanks het verlies vond ik het bijzonder dit met de plaatselijke fans mee te maken.  Na afloop werd er hard geklapt voor de toch heel goede wedstrijd, die hun team speelde.

Rick heeft al heel wat gegeten in de bar, maar mij was dat eten te zwaar.  Ik wil dus nog wel wat lichtst te eten.  Het hotel biedt niet veel, dus we lopen naar Din Tai Fung waar ik gisteren ontbijt at.  Daar bestel ik de hot and sour soep en dumplings om mee naar de kamer te nemen.  Het is een prima keuze voor een lichte maaltijd.

De rest van de avond kijken we tv.  Anthony Bordain is in Amsterdam, erg leuk om te zien welke bars en restaurants hij bezoekt.  Dit is nu al het tweede Travel Channel programma in net zoveel weken dat in Nederland speelt.  Morgen moet Rick er weer vroeg uit, dus de lichten gaan bijtijds uit.

PS: Intussen maak ik me zorgen om Saskia's situatie.  Het meisje is terug en Saskia voelt zich er duidelijk niet fijn bij en haar huisgenootjes ook niet.  Het verhaal is dat ze binnen twee weken weg moet, maar wij vinden het allemaal maar heel vreemd dat ze door de politie werd weggehaald en naar het ziekenhuis gebracht en dan drie dagen later terug is alsof er niets gebeurd is?  Bovendien sms-te haar moeder Saskia alsof zij niets wist van het gebeurde en proberend Saskia zich schuldig te doen voelen.  Dit heeft Saskia zo helemaal niet nodig na haar moeilijke tijd met L.!!!