En dan eindelijk de terugreis!

Half zes komt al heel snel en we haasten ons om zes uur beneden te zijn.  Voor zessen is er nog geen bellman dus we slepen onze bagage met vereende krachten zelf naar beneden.  Gisteravond heb ik een taxi besteld voor zes uur en de bellman gaf me de naam Thomas.

Wat er ook komt om zes uur, geen taxi voor ons.  Gelukkig is er inmiddels wel een bellman, die voor ons gaat checken.  Wat er met Thomas gebeurd is zal altijd een raadsel blijven, want die komt niet opdagen. 

Terwijl we op de taxi wachten kan Saskia wel snel ontbijt halen van het cafeetje dat ook net open is.  Rick neemt voor mij ook een laatste lekker sterke ijs Americano mee.  Dan rijd eindelijk om kwart over zes een taxi voor.  Die racet naar het vliegveld.

Daar treffen we een lange rij gefrustreerde passagiers aan.  Het is vandaag net zo chaotisch als gisteren.  Sommige mensen wordt verteld dat ze weliswaar naar Washington kunnen vliegen, maar geen aansluiting naar huis zullen hebben. 

Alles gaat tergend langzaam en het geduld met het zeer onvriendelijke personeel hier op.  Als wij eindelijk aan de beurt zijn kunnen we nog net de kiosk gebruiken.  Na ons gaan twee van de drie offline, leidend tot nog meer ergernis.

Om onverklaarbare redenen worden maar vier van onze zes bagagelabels uitgeprint.  Ook dat leidt weer tot vertraging.  Tot overmaat van ramp zie ik de gevreesde SSSS weer op mijn instapkaart staan.  Weer zal ik bij de veiligheidscontrole al mijn spullen moeten uitpakken.  Ik probeer uit te leggen dat ik dat gisteren ook al moest doen, maar ze zijn natuurlijk onvermurwbaar.

Rick komt echter met een genieus idee.  Ze weten toch niet wat mijn bagage is, dus hij neemt mijn tas ook met de zijne mee en ik alleen mijn fototoestel tas.  Dat duurt beduidend minder lang, gelukkig.  Wel moet ik ook weer een van onze ingecheckte tassen gaan laten doorzoeken.  Nog een gelukje, want dat blijken de snorkelspullen te zijn, dus lekker makkelijk.

Intussen is het nog steeds chaotisch bij het inchecken horen we van mensen, die na ons binnen komen druipen.  Zulk gedoe verbroedert wel, gedeelde smart is halve smart, dat is waar.  Ik heb vooral te doen met mensen met kleine kinderen.  Die kinderen zijn doodop en ook de ouders aan het eind van hun Latijn.

Niemand is verbaasd als de aangekondigde vertrektijd van acht uur komt en gaat zonder instapactie.  We beginnen bijna weer te wanhopen als we opeens aan boord mogen.  Wonder boven wonder zitten we om kwart voor negen dan toch echt in het vliegtuig.  Ik zie onze bagage er ook ingaan, dus helemaal goed.

Wat zijn wij blij hierin te stappen!

Als we opstijgen gaat er spontaan gejuig op.  Meestal ben je niet blij een paradijselijk Caribisch eiland te verlaten dus dit is wel grappig.

De vlucht verloopt vlot.  Kan komen omdat ik weer een tekening met zentangle patronen maak.  Dit keer is hij geinspireerd door ons snorkelen in de Caribische zee.  Een paar vissen, schelpen en onderwater planten, ik vind het zo leuk om te doen!

Als ik er klaar mee ben hebben we de landing al ingezet.  Het is fijn Virginia weer onder ons te zien.  Het was een heerlijke week, maar teveel stress tijdens de terugreis.  Iedereen klapt dan ook van opluchting als we landen op Dulles.

Virginia onder ons

Voor Rick en mij is immigratie en douane heel snel met onze Global Entry.  Kai en Saskia moeten door de gewone rij.  Wij hebben onze bagage al van de band gehaald als die twee er doorheen zijn.  Helaas mogen ze niet met ons mee door de douane en aansluiten in de vrij lange rij, maar ach, het gaat allemaal toch snel vandaag.

Met al onze bagage hebben we een grote taxi nodig en die is ook vrijwel meteen voorradig.  Twintig minuten later zijn we dan eindelijk thuis.  We laten de tassen op de oprit in de hete zon staan.  Al werden er geen bedwantsen aan getroffen in onze kamer, we kregen te horen dat de insekten, die ons beten, ook goede meelifters in kleding zijn.

We nemen dus het zekere voor het onzekere en dragen de kleding in vuilniszakken naar binnen en gooien het meteen in de wasmachine. Wassen en drogen is zeer afdoend met alle insekten.  In de zon op de oprit is het ook zeker 45 graden en ook dat vinden die beestjes niet fijn.  Hopelijk is het dus gedaan met de kriebel, die sowieso nu thuis al een stuk minder lijkt.

Saskia vertrekt meteen met Laura naar Richmond.  Rick gaat lunch halen bij Panera en met Kai eten we het op het deck op.  Ik vul ook de kolibrie buisjes weer, hopelijk heeft het vogeltje het niet opgegeven na een week geen voer.

Terwijl Rick de wassen draait ga ik Cosmo ophalen.  Het is altijd weer zo fijn hoe blij hij is mij weer te zien.  Ik krijg allerlei knuffels en hij wil telkens voorin zitten naast mij.  Dat gaat alleen niet met zijn autoharnas aan.  Thuis rolt Cosmo vol overtuiging in het gras, duidelijk blij met zijn vrijheid.  Hij krijgt natuurlijk wel drie wandelingen per dag van de kennel, maar zo vrij als thuis is hij natuurlijk niet.

Thuis roept Rick me naar de basement.  Waren we zo bang om insekten uit Grand Cayman mee het huis in te nemen, hebben we sowieso al een plaag in huis!  Het zijn honderden kleine zwarte kevertjes, een paar millimeter en ze zitten overal.

Gelukkig kunnen ze niet vliegen en zijn ze niet snel.  We halen de stofzuiger te voorschijn en moe als we zijn zuigen we ieder hoekje en gaatje en de paar insekten, die het plafond hebben gehaald, ook weg.  Ze zijn ook boven, vooral in de keuken, maar gelukkig in veel mindere getallen. 

Een paar uur later hebben we het gros weggezogen, maar we moeten waarschijnlijk een professioneel bedrijf inhuren om ze helemaal weg te krijgen.  Bah!  In ieder geval bijten deze beestjes niet, dat scheelt.

Doodmoe zijg ik in mijn stoel neer.  We bestellen Zpizza als avondeten en hopelijk kunnen we op tijd de slaap vatten vanavond, want het is hier een uur later dan in Grand Cayman en voelt dus vroeger voor ons.  Hopelijk was het vroege opstaan genoeg om ons moe te krijgen, want Rick en ik moeten morgen weer aan de bak.