Perfect weer voor een rondleiding vandaag

Rick is al vroeg op en mijn wekker gaat om kwart voor acht.  Tot mijn verbazing heb ik Rick nog niet zien douchen en neem dan zelf de badkamer maar in beslag.  Pas als ik al aangekleed en klaar ben komt Rick naar boven.  Ja, hij is verlaat en ja, hij kan me nu toch naar de metro brengen, want ik ben juist vroeger klaar, hoera!

Gauw prop ik een paar wafels en een kop koffie naar binnen en vertel Kai dat hij kan blijven liggen.  Hij had eerst lief aangeboden me naar het station te brengen.  Het is maar goed dat ik vroeg ben, want natuurlijk is er weer een vertraging op de oranje en zilver lijnen, zucht!  Dat terwijl er net in het gratis Express krantje staat dat ons verkeer het slechtst in het land is.  Op het openbaar vervoer kun je ook vaak niet rekenen, duidelijk.

Het valt vandaag allemaal mee en om tien over negen stap ik bij het Smithsonian station uit.  Het is er heel stil, al help ik toch een aantal toeristen op weg terwijl ik wacht.  Opeens zie ik een stel naar boven komen waarvan ik denk: "zou het?".  En ja, hoor, het zijn G. en E., ook weer rond Katja en Kevin's leeftijd net als maandag.

We maken kennis en ik vertel over de geschiedenis van de stad.  Zij vragen keurig of ze "jij" mogen zeggen en daar ben ik blij om, want ik ben geen "u"!  Dat vind ik altijd heerlijk van het Engels, geen formeel gedoe, iedereen is "you". 

Bij het Washington Monument kijken we of er nog kaartjes zijn om naar boven te gaan.  Het is zo'n mooie dag, het uitzicht zal schitterend zijn.  Ze krijgen nog de laatste twee kaartjes voor vier uur vanmiddag, dus na de rondleiding. 

De vlaggen bij het Washington Monument hangen net als maandag halfstok.  Ik kan nergens vinden waarvoor, al dacht ik maandag te lezen dat het voor Julian Bond is.  Vandaag zou het net zo goed kunnen zijn voor de twee journalisten, die vroeg vanochtend tijdens een live uitzending neergeknald werden in zuidwest Virginia, dichtbij waar Katja woonde.  Hun leeftijden van 24 en 27 maken dat ik het niet goed los kan laten, het hadden onze kinderen kunnen zijn.

We lopen verder langs de monumenten, die weer allemaal flinke indruk maken.  Ze zijn dan ook allemaal zo doordacht!  De symboliek vind ik nog altijd zo knap gedaan, zelfs bij de oudere monumenten.  E. stelt voor een foto van mij "aan het werk" te maken met Abraham Lincoln (ik probeerde een selfie te nemen, maar dat lukte me niet).  Hij wordt leuk!

Ook vandaag stappen we goed door en zie ik dat we voor de lunch nog tijd hebben voor de voor- en achterkant van het Witte Huis.  Beiden hebben ook een stappenteller en die krijgen we vandaag wel bij elkaar. 

Bij de Old Ebbitt Grill heeft Mark meteen weer een tafeltje voor ons in de hoofdzaal.  Tony, die mij nog steeds "honey bunny" noemt, de enige man behalve Rick waar ik dat van kan velen, komt vragen of we nu voortaan in de hoofdzaal willen zitten en dat is het geval.  Hij zal daarvan een aantekening bij mijn naam maken.  Toch wel bijzonder om mijn naam in de database van de oudste saloon en een van de populairste restaurants van Washington te hebben als vaste klant!

E. en G. bestellen beiden de fish and chips als hun maaltijd.  Daar smullen ze van, maar wat een portie!  Meestal zijn de porties in dit restaurant niet idioot groot, maar deze wel.  Ze kunnen het dan ook niet op.  Ik ben op het moment helemaal verslaafd aan het flatbread en eet dat weer met vele smaak.

Na het eten lopen we Pennsylvania Avenue af en zij zijn vooral geinteresseerd in de Onafhankelijkheidsverklaring en Constitutie te zien.  Na de rondleiding wijs ik ze dan ook naar de National Archives.  Ze zullen nog ruim de tijd hebben voor hun kaartjes voor het Washington Monument.

Zoals altijd eindigen wij in de Library of Congress.  Het verveelt gewoon nooit, dit gebouw.  Ik zie nog steed nieuwe uitspraken of bedenk weer wat een mooie quote een, die ik al ken, is.  Zo vind ik "They are never alone that are with noble thoughts" prachtig. 

In de winkel koopt E. nog de Jefferson Bible voor haar moeder en wat andere souvenirs.  Dan lopen we weer naar buiten en nemen afscheid.  Een erg leuk en enthousiast stel vond ik hen, net als het paar op maandag.  Ze doen me aan Katja en Kevin denken.  Ik wijs hen richting Archives en loop zelf naar het Capitol South metrostation.  Alweer is het pas half drie, in de zomer ben ik vaak pas na vieren klaar.

Maakt allemaal helemaal niet uit, maar opvallend is het wel.  Nu ik voor drieen in de trein stap betaal ik net iets minder voor de metro.  Ook vandaag komt Kai met van Vienna ophalen. Nog steeds weet hij niets meer over Duitsland en hij lijkt erdoor gefrustreerd.  Ik stel voor dat hij morgen gewoon in het Engels opbelt, want de tijd begint te dringen. Hij lijkt het daarmee eens te zijn.

Het is wat koel (ja, je leest het goed, het is 27 graden, maar er staat een koele wind) voor het zwembad dus ik ga op het deck zitten.  Ik heb zin weer een zentangle achtig iets te maken en neem een glas en maak allerlei door elkaar cirkels op papier.  De bedoeling is al die vormen in te vullen met verschillende patronen.  Ik ben benieuwd naar het resultaat, na een paar uur heb ik ongeveer een kwart getekend.

Laura komt eindelijk weer eens om me een massage te geven.  Ironisch genoeg voel ik me vandaag juist goed na lange tijd veel pijn.  Helaas merk ik echt dat Laura minder rigoureus masseert.  Dat vind ik moeilijk, want ik heb echt deep tissue nodig en ik ken haar natuurlijk al vele jaren dus wil haar niet "ontslaan".  Bovendien heb ik nog niemand gevonden, die het beter doet. 

Rick komt thuis met eten van Whole Foods.  Voor mij is er hun heerlijke zalm en de mannen hebben kippenborsten.  Rick maakt zoete aardappelfrietjes in de oven en we hebben er een lekkere tomaat en komkommersalade bij.  Het smaakt allemaal prima!

Morgen ga ik richting de kust naar broer en schoonzus!  Heb er zin in, al wil een gedeelte van mij ieder wakend uur mogelijk met Kai besteden.  Realiteit is echter dat hij boven in zijn kamer zit of met koptelefoon aan de computer dus dingen samen doen is er niet bij.  Ik denk dat het makkelijker zal zijn als hij eenmaal op weg is. Dan kunnen wij ook verder met ons leven.