Een rondleiding met bekenden

Gelukkig vind ik het helemaal niet moeilijk om op te staan als mijn wekker om half acht afgaat.  Rick heeft al koffie gezet en ik maak een broodje ei warm in de magnetron als ontbijt.  Rick heeft zijn thee en cereal en dan gaan we op weg naar de stad.

Nu we met zijn tweeen zijn kunnen we de HOV (twee of meer personen per auto) van de I-66 nemen.  Onderweg zien we heel wat mensen alleen in hun auto zitten.  Jammer genoeg nergens politie, want hierdoor komen we toch in langzaamrijdend verkeer terecht. 

Spitsverkeer de stad in is altijd druk, ook de brug over rijden we stapvoets.  Maar eenmaal in de stad weet Rick sluiproutes en bijna een half uur voor ik heb afgesproken zet hij mij voor het Smithsonian kasteel af.  Het is altijd handig daar even een pre-tour pit stop te maken.

Daarna loop ik naar het Smithsonian metrostation en wacht op mijn groepje.  Die zie ik niet veel later de roltrap afkomen.  Martijn en Linda ken ik al jaren en heb ze ook een paar keer in persoon ontmoet.  Linda's ouders zijn er ook.  Ik vind het heel leuk hen de stad te laten zien.

Na mijn korte geschiedenis over het ontstaan van de stad lopen we naar het Washington Monument.  Dat is duidelijk nog steeds gesloten vanwege problemen met de lift, want er is vrijwel niemand.  Ik ben benieuwd of het dit jaar weer open zal gaan of dat ze meteen aan de lift renovaties gaan beginnen.

Het is lekker weer, maar belooft wel weer flink warm te worden.  Vooralsnog staat er een verkoelende bries en is het goed uit te houden.  We lopen naar het Tweede Wereldoorlog monument waar voor het eerst in maanden weer een Honor Flight groep aanwezig is.  Waarschijnlijk heeft men de hete zomermaanden gemeden.  Alweer zijn er heel wat veteranen van de Tweede Wereldoorlog bij.

We lopen verder via de Reflecting Pool en halen dan wat koud water bij het standje nabij het Vietnam Veteranen Memorial.  Bij dat monument is het heel rustig.  Het blijft een indrukwekkende muur en er wordt enthousiast gefotografeerd, zelfs door mij af en toe.

Het is duidelijk niet meer toeristenseizoen hoewel ik nog verbaasd ben hoe druk het is.  Heel veel buitenlanders zijn er op het moment. In het Lincoln Memorial is het ook rustiger, maar nog altijd vochtig en warm.  Toch blijft het een bijzonder gevoel hier te staan en al die toeristen te zien, die het misschien wel de enige keer in hun leven zien.

Wij lopen verder naar het Koreaanse Oorlogsmonument en Linda en Martijn, die tien jaar geleden in Washington waren, herinneren zich deze nog goed. Het is allemaal nieuw voor Linda's ouders.  Het blijft ook mijn favoriet, de soldaten zijn zo levensecht!

Tien jaar geleden zijn Linda en Martijn niet bij het Tidal Basin geweest dus vanaf nu is alles ook nieuw voor hen.  We bekijken het Martin Luther King Jr. Memorial en ik bel intussen Mark bij de Old Ebbitt Grill even, want de reservering voor kwart over twaalf gaan we niet halen.  Gelukkig maakt dat nooit wat uit zolang ik het even aangeef.

Bij het Franklin Delano Roosevelt Memorial valt ons alweer op dat er hele groepen Pokemon Go spelers zitten.  Ik heb mijn iPhone mee en terwijl de anderen het monument bekijken moet ik toch eens zien waarom.  Veel tijd heb ik natuurlijk niet, maar ik zie Magikarps en andere water Pokemon.  Op een vrije dag moet ik hier ook eens heen.

Wij lopen verder naar het Jefferson Memorial.  Opeens komen er drie helicopters overvliegen en ik zeg dat die weleens voor de president kunnen zijn.  Eentje gaat inderdaad richting Witte Huis. 

We bekijken het Jefferson Memorial en zien dan weer drie helicopters overvliegen.  Nu weet ik wel zeker dat de president in een ervan zit.  Inderdaad, online staat dat hij op weg is naar Philadelphia om voor Hillary Clinton campagne te voeren (en later lees ik dat hij een fantastische speech hield, waarom kan hij nou niet net als Franklin Roosevelt langer president blijven??).

Wij lopen de lange weg naar de Old Ebbitt Grill.  Dat valt altijd weer tegen en iedereen is blij er aan te komen.  We moeten even wachten, maar dan heeft Mark een prima tafeltje voor ons in de hoofdzaal.

De tomatensalade met mozzarella staat nog op hun menu dus ik weet meteen mijn keuze.  Martijn neemt de French dip, Linda de kip sandwich en de ouders beiden een kop van soep van de dag, die romige groentesoep is.  Die ziet er ook erg lekker uit, had ik ook eigenlijk best willen hebben.

Alles smaakt lekker en het wordt een gezellige maaltijd.  Ook is het erg fijn even in de airco te zitten, want wat is het weer warm voor september!  Morgen wordt het nog warmer, waarschijnlijk recordtemperaturen.  Ik las dat het in Nederland net zo is.

Buiten voor het restaurant zit de aardige dakloze veteraan weer in zijn rolstoel.  Hij begroet me als een goede vriendin en zegt dat ik net de paparazzi heb gemist van het leger, die foto's van hem kwamen nemen.  Waarom weet hij niet.  Ik vat eindelijk de moed om hem eens naar zijn situatie te vragen.

Hij verblijft op het moment in tijdelijke huisvesting terwijl men een huis voor hem probeert te vinden.  Het probleem is dat er nog maar weinig huisvesting voor lage inkomens is in de stad en hij moet een aan zijn rolstoel aangepast huis hebben. 

Wat zou ik graag meer helpen, maar ik krijg ook het gevoel dat hij het zeer waardeert dat ik gewoon met hem praat. De meeste mensen lopen de andere kant op kijkend langs hem heen.  Ik heb besloten meer persoonlijke aandacht aan de daklozen hier te geven als zij daar zelf om lijken te geven. 

Wij lopen verder naar de achterkant van het Witte Huis.  We weten dus dat de president niet thuis is.  Zij hebben morgenochtend een rondleiding binnen en dan zal hij er wel weer zijn, dus wie weet komt hij groeten.

Aan de voorkant van het Witte Huis vertel ik wat over de geschiedenis ervan en we bekijken het protesttentje dat er al 35 jaar zit. Nog van voor ik naar de VS verhuisde, ik herinner me de eerste keer dat ik het zag, meer dan drie decennia geleden.  Ze hadden toen een enorm bord "Repent or Burn" (Doe Boete of Verbrand) wat ik zo eng vond, destijds. Tegenwoordig is het een stuk minder confronterend.

We bezoeken het Kerkje van de Presidenten nog even. Altijd even lekker in de koelte en ook is het mooi en niet Europees van binnen.  Dan lopen we naar de metro en nemen die naar Capitol South. 

Voor het Capitool vertel ik over de geschiedenis van het regeringsstelsel hier en het gebouw zelf.  Voor de verandering zijn zowel het Huis van Afgevaardigden als de Senaat aan het werk (kun je aan de vlaggen boven de vleugels zien).  Het mooist is echter de koepel, die eindelijk weer uit de steigers is.

Als laatste lopen we de Library of Congress binnen.  We besluiten de beneden ingang te nemen zodat we de lift naar boven kunnen nemen.  Om onverklaarbare redenen piep ik twee keer als ik door het poortje loop, maar heb niets "pieperigs" aan.  De Capitol Police agent is super aardig en wuift me gewoon door.

Ook Linda's vader piept telkens en wordt met een staaf gecontroleerd.  De agent is heel aardig en lacht het allemaal wat weg.  Grappig toch, sommigen zijn stijf en authoritair als het maar kan en anderen heel vriendelijk, al nemen ze allemaal hun baan zeker serieus.

We bedanken de vriendelijke agent en nemen de lift naar het uitkijkpunt over de grote leeszaal. Ooit wil ik daar beneden zijn, maar het komt er maar niet van.  Het is lekker rustig wat mij de tijd geeft te vertellen over wat we hier zien.

Een verdieping lager laat ik nog een aantal dingen aan de muren en de weer opgezette bibliotheek van Thomas Jefferson zien.  Op de onderste verdieping bewonderen we de twee vijftiende eeuwse bijbels en de eerste kaart van de Verenigde Staten van Amerika.  Dit gebouw verveelt ook nooit.

Buiten nemen we weer afscheid.  Ik krijg een tasje met echte Bossche cadeautjes aangereikt.  Het zijn een zakje Koekwaus en een flesje met Zoete Lieve Gerritje, zo leuk (dat liedje zit nu de hele avond al in mijn hoofd).

Na hen de richting naar de metro te hebben gewezen sms ik Rick.  Hij is ook klaar met zijn werk en we besluiten elkaar halverwege te ontmoeten.  Ik loop dus Capitol Hill af en we treffen elkaar op een kruispunt onderaan de heuvel. Mijn ogen doen pijn want het zweet liep erin en ik ben dus blij in Ricks koele auto plaats te nemen. 

Thuis wacht Cosmo me op en ik laat hem gauw nog even uit.  Dan gaan de voeten omhoog en we bestellen makkelijk pizza als avondeten.  Morgen weer vroeg op dus ik hoop op tijd mijn bed op te zoeken.