Nog een gedwongen rustdagje

Tja, wat zal ik eens schrijven. Zo graag zou het zijn dat ik me stukken beter voel dan gisteren en monter mijn bed uitspring.  De realiteit is helaas dat mijn lichaam nog steeds op alle plekken pijn doet. 

Toch lukt het me om half negen op te staan.  Ik probeer me geen zorgen om vrijdag te maken, want ik weet uit ervaring dat de rondleiding me zelfs als ik veel pijn heb gaat lukken.  Me er zorgen om maken verkrampt mijn spieren enkel meer.

Rick is al vroeg naar zijn werk vertrokken en ik zie mijn telefoon op het keukeneiland liggen. Hoopvol pak ik hem op, maar tot mijn schrik is er geen app op mijn startscherm te bekennen!  Rick neemt niet op als ik in paniek bel, maar sms-t dat er iets mis ging en ik inderdaad alle apps opnieuw moet installeren en organiseren op het startscherm.

Dat is de druppel die mijn emmer letterlijk doet overlopen.  Ik heb even in mijn eentje een goede huilbui.  Maar dan bedenk ik me dat we een aantal jaren geleden niet eens zulke smartphones hadden en hoe lang kan het nu helemaal duren (antwoord: de hele ochtend).

Als ontbijt was ik van plan mijn ei, ham en tomaat gerechtje te maken, maar de energie ontbreekt me.  Een paar wafels zijn gauw geroosterd en Rick heeft de koffie al klaargezet. Buiten op het deck geniet ik ervan en installeer intussen de ene na de andere app opnieuw. Tenminste lijkt alles weer te werken wat gisteren niet het geval was.

Onze geraniums staan er zo mooi bij dat het bijna lijkt of ik groene vingers heb

Tegen de tijd dat ik naar Anytime Fitness rijd zijn er al heel wat geinstalleerd.  Op de ARC trainer ga ik verder.  Na een kwartiertje komt Sharon me halen voor een half uur personal training.  Zij begint met mijn rug met een schuimrubberen roller te masseren.  Hopelijk helpt het wat.

Het halve uur gaat snel en alle spiergroepen komen aan bod, maar wel met lichtere gewichten om mijn spieren niet teveel te belasten.  Na afloopt masseert Sharon mijn rug nog wat meer en dan voel ik goed hoe het allemaal een vicieuze cirkel is, die ergens begint en "uitwaait" door mijn hele lichaam.

Thuis loop ik een stukje met Cosmo, maar hij vindt het duidelijk te warm.  Ik vind het ook wel goed, want het is inderdaad weer plakkerig weer.  In de omgeving zijn ook onweersbuien al worden die voor ons pas later vanmiddag voorspeld. Zou ik me daarom zo slecht voelen? Vandaag kwam deze studie naar voren,, die bevestigt wat ik al jaren roep.

Voor de lunch heb ik zin in de Scottish sandwich zonder cream cheese van Sweet Leaf.  Behalve de zalm, die heerlijk met verse citroensap van een halve citroen wordt besprenkeld, neem ik ook heel veel groentes op de meergranenbroodsneetjes.  Buiten op hun terrasje smaakt het voortreffelijk.

Het vervelendst vind ik hoe de pijn mijn energie wegneemt.  Ik besluit maar aan mijn moeheid toe te geven en ga de Boer Zoekt Vrouw Internationaal aflevering van vorige week kijken.  Altijd weer leuk, vooral ook omdat er een boer in de VS meedoet. Wel jammer dat ik lees dat hij naar Fox News kijkt (niet dat ik er verder iets mee hoef, ha ha).

Snickers en Cosmo houden me op het deck gezelschap.  Aan Snickers merk ik niet echt dat hij Meike mist, maar hij lijkt wel een stuk aanhankelijker.  Hij ligt de hele tijd vlakbij mij te slapen, zowel binnen als buiten.

Het is lekker warm (en vochtig) en in de schaduw is het goed te doen.  Ik ben in de zomer altijd dankbaar dat er  's middags geen zon op het deck staat.  Als dat wel zo zou zijn zou het veel te heet zijn.

Mijn vriendin Chris zou om vier uur langskomen om te kletsen, maar hun internet doet het niet en ze moet op de technicien wachten.  We verzetten het dus maar tot morgen en dan om vijf uur, zodat de thee wijn kan worden. 

Intussen rommelt het verwaarlijk en op mijn radar app zie ik onweersbuien uit het noorden komen.  Een ongewone richting voor ons, meestal komen ze uit het westen.  Cosmo vindt het natuurlijk maar niets maar ik blijf buiten tot het eindelijk ook hier wat gaat regenen. Grappig genoeg krijgen we niet vaak de hele lading over ons heen.

Als Rick thuiskomt ziet hij dat het niet goed gaat met me.  Hij weet hoe hij het beter kan maken, zegt hij, en biedt aan sushi als avondeten te gaan halen. Nou, daar heeft hij helemaal gelijk in!  Op dagen als deze is lekker eten het hoogtepunt. 

Niet alleen dat, maar hij heeft onderweg een fles van mijn favoriete rose gehaald bij de wijnboer.  Ik ken mensen met fibromyalgie, die totaal geen steun krijgen van hun familie.  Ik prijs mezelf heel gelukkig dat ik die wel heb.  De kinderen hebben ook de hele dag door gevraagd hoe het gaat. Ondanks de wanhoop, die ik soms voel, geeft dat me toch weer de kracht om door te gaan.