Het is wat somber buiten en ik word tezamen met Rick pas na achten wakker. Ik slaap volgens mijn Fitbit wel goed, maar voor mijn gevoel wissel ik af tussen gewone plezante dromen en periodes van alleen maar aan doemscenario's denken. Mijn gemoed bij het opstaan is dan ook minder dan gisteren.
Rick is altijd weer eerder beneden en zet koffie, want ik moet nog van alles doen voor ik weer kan zien en ik heb een batterij aan pillen in te nemen. Ik vraag Rick of de koffie Douwe Egberts is en dat is het geval. Er was nog een pak over. Toch grappig dat die diepere smaak opvalt na alle Starbucks koffie, die ik ook prima vind overigens.
Als Rick is vertrokken doe ik mijn cardio, op de plaats hardlopen, en daarna dwing ik mezelf tot een rigoureuze gewichtenroutine boven. Een probleem is mijn linkerheup. Die doet flink pijn dus ik probeer hem te ontzien. Dit keer zijn er voor ik het weet 26 minuten voorbij. Ik moet dit van mezelf iedere maandag en donderdag doen, mijn gewoonlijke personal training dagen.
Inmiddels zie ik dat het maar liefst 17 graden is en ik neem Orion weer de achtertuin in. Zo jammer dat hij geen zin heeft om achter een bal of een frisbee aan te rennen. Lorraine zegt dat hij dat voor haar wel doet, maar wellicht is het feit dat ik een zakje hondensnoepjes bij me heb een te grote afleiding.
Ze nemen heel wat proviand mee zodat ze niet meteen weer een supermarkt in hoeven. De katten gaan mee en na een grote knuffel met zijn vieren gaan ze op pad. Ik ben wel heel erg blij dat Saskia Justin heeft! Sowieso dat al onze kinderen een partner hebben.
Dit zijn zware tijden en vooral Katja is ernstig gestrest. Zij wilde nooit verpleegkundige zijn, maar op weg naar nurse practitioner was dit het logische beroep. Nu bevindt ze zich in het midden van een pandemie in de ER.
New Jersey is op het moment een van de harder getroffen staten en Katja leest natuurlijk over de mensen van haar leeftijd, die overleden zijn. Ik probeer haar bij te staan, maar wat is dat moeilijk! Als een van de verpleegkundigen, die hier meelezen tips hebben hoor ik ze graag.
Na het afscheid van Saskia en Justin maken Rick en ik een late lunch van onze salade ingredienten. Rick verzucht dat hij er na vandaag wel klaar mee is en morgen naar Cava gaat. Ik kijk wel hoe het morgen gaat.
Tijd om Walgreens weer te bellen om te proberen mijn medicijnen naar me toegestuurd of bezorgd te krijgen zodat ik er niet binnen hoef. Ik bel hun klantenservice en word heel vriendelijk te woord gestaan. Volgens de medewerker is het nu slechts zaak mijn apotheek te bellen en dan zal het opgestuurd worden.
Optimistisch bel ik dus de Walgreens in Vienna, maar daar krijg ik te horen dat het zo niet werkt. Okay... Dan maar weer het 800 nummer bellen. Dit keer krijg ik veel minder hulp en ik geef het op. Ik denk er al over om mijn recepten dan maar na deze keer naar de CVS over te laten zetten. Die hebben wel makkelijk opsturen.
Na uren aan de telefoon heb ik het echt gehad en ben best overstuur dat dit bedrijf zo weinig flexibel is. En dan is er SuperRick! Hij is naar de Walgreens vlakbij met een drive thru gegaan en al mijn recepten kunnen daarheen verhuisd worden. Niks geen winkel binnen, direct van de apotheker in Ricks auto gaat het. Ideaal en probleem opgelost, weer een stress weg.
Het is intussen werkelijk prachtig weer met 22 graden en ik ga voor het eerst dit seizoen op het deck zitten. Onze kersenbloesems zijn al bijna helemaal uit, wat een heerlijk uitzicht. Ik zit hier een uurtje en Orion is meteen ook veel rustiger want hij is dol op op het deck liggen.
Een paar deuren verderop zien we dat Pazzo Pomodoro ook een afhaalmenu heeft. We nemen daarvan wat antipasti (prociutto en kazen) mee en Rick een gevulde kipgerecht en ik een met kalfsvlees met witte wijnsaus. Het is bizar hoe leeg Vienna is!
Thuis ontsmetten we alles en genieten dan van het eten. Ik moet zeggen dat ik regelmatig emotioneel word van al het saamhorige in deze moeilijke tijd. Ik heb meer contact met familie waar ik voorheen nauwelijks contact mee had (mijn tante en neven en nichten), mijn broers en zus en natuurlijk met de kinderen, maar ook hier in Vienna is het zo'n "we zitten allemaal in hetzelfde bootje" gevoel. En daarmee eindig ik dit blog, liefs aan allen.
7 reacties:
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is nu je kinderen zo ver weg zijn.
Ik slaap goed tot een uur of 5 en dan begint het malen.
Wij proberen ook de lokale bedrijven te steunen, ik hoop dat het helpt.
Net werd hier op veel radiozenders en in heel veel andere landen ‘You’ll never walk alone’ gedraaid op de radio, toch mooi dat er zulke mooie initiatieven ontstaan.
Ik verlang naar de zomer en hopelijk betere tijden!
Probeer te genieten van de vrijdag.
Begrijpelijk dat je je grote zorgen maakt, doen wij ook.
Duimen dat er toch snel een soort anti virus gemaakt kan worden en elkaar ondertussen zo min mogelijk proberen te besmetten.
Hier ook heel lege straten, openbaar vervoer en winkels, anders dan supermarkten.
Sterkte voor Katja, kan me goed voorstellen hoe moeilijk het is; applaus voor alle werkers in de zorg.
Dank je nog wel voor de link van het koffiezetapparaat. Ik vind hem heel mooi,
alleen is hij hier niet te koop. Ik kijk nu uit naar iets soortgelijks.
Het is heel onwerkelijk allemaal en op het laatst maak je je werkelijk overal
zorgen over. Mijn oudste werkt ook in het ziekenhuis. Hij verwacht dat hij het
niet kan ontlopen. Ik probeer er zoveel mogelijk niet aan te denken. En anders
dat ook veel mensen het nauwelijks merken.
De bezorgmaaltijden vind ik ook moeilijk: want hoe lang blijft het virus op de
verpakking of in het eten? Er is zoveel niet bekend :(.
Ondanks alles: prettig weekend!
Wat een tijden. Hier een thuiswerkende man en 5 schoolgaande kinderen waarvan niet iedereen even gemotiveerd aan zijn huiswerk gaat. 2 krijgen we nml niet/nauwelijks aan het werk, stressvol! We laten ze maar, want geruzie in deze tijden lost niets op.
Ja inderdaad voor iedereen een moeilijke en stressvolle tijd. Verschrikkelijke toestanden in Italië en Spanje. Hier in België is alles dicht, enkel supermarkten en apotheken zijn open. Winkelen moet met een gecontroleerd aantal gebeuren en in een tijdspanne van 30 minuten. Het heet geen lockdown maar het lijkt er sterk op. Enkel hoogstnodige verplaatsingen kunnen nog en wat wandelen of joggen in je eigen buurt met afstand van anderen. We kunnen enkel hopen en dromen dat dit vlug voorbij zal zijn! Achteraf zal niets nog vanzelfsprekend zijn.
Groetjes,
Brin
Hier ook veel (telefonisch) contact met familie en vrienden.
Het is een hele rare tijd. Laten we genieten van de saamhorigheid en hopen dat we gezond blijven.
@Anja - Ja, dat malen. Konden we onze breinen maar afzetten.
@Tineke - Dank je, ze kan de sterkte goed gebruiken.
@Marion - Wat de bezorgmaaltijden betreft wordt hier heel goede hygiene toegepast. En dan nog zijn we heel voorzichtig. De persoon, die mij vanmiddag mijn bestelling overhandigde waste eerst haar handen grondig alvorens de verpakking aan te raken.
@Anoniem - Ik zou het ook maar laten gaan, je hebt zo al genoeg stress. Sterkte!
@Brin - Hier is het prachtig weer en dan is het toch wel druk buiten, maar mensen houden goed afstand. Ik heb geen idee hoe ver alles hier in Virginia zal gaan. Iedere dag komen er gevallen bij, maar de haarden zijn op het moment New York (wordt ook het meeste getest), Seattle en San Francisco. Ik hoop maar dat het in New Jersey niet te erg wordt voor Katja.
@Petra - Amen, goed gezegd.
Een reactie posten