Over een ijsdag

Na een nogal pijnlijke nacht word ik nog voor zevenen wakker. Ik kijk naar buiten, want de voorspelling was dat we zeven centimeter sneeuw zouden hebben. Het ziet ernaar uit dat dat er zeker niet ligt.

Rick staat op, maar ik heb geen reden mijn warme bed te verlaten. Pas om acht uur kleed ik me in mijn gewoonlijke sportkleding en doe de laars aan. Het vergt even leren, want hij moet opgepompt worden. Die sportkleding gaat vandaag niet bezweet worden, want mijn voet doet pijn en ik moet me heel rustig houden. 

De wereld is wel wit, maar het is van de ijsregen, die keihard valt. Rick helpt me ontbijt maken, want het doet pijn om op mijn voet te staan. Die pijn had ik ook niet verwacht. Ik eet het zoals gewoonlijk bij de daglichtlamp, terwijl Rick zijn douche neemt.

Dan is het tijd voor Starbucks. We nemen mijn auto, want die is zwaar en heeft 4x4 indien nodig. Die staat gelukkig in de garage, want met deze gladheid en natheid is het geen goed idee om met een gladde niet waterdichte laars buiten te gaan hobbelen. 

Nick overhandigt ons onze koffies en vertelt dat er om half zes, toen hij op zijn werk kwam, nog niets lag. Nu dus wel en er komt nog meer naar beneden. De sneeuwploegen zien we overal bezig, maar met dit ijs is het moeilijk weg te schuiven. We zien ook werkers hakken om de stoepen schoon te maken. 

Rick gaat aan het werk en ik klets bij met Christine. Zij hebben nog steeds geen stromend water, maar gelukkig wel weer stroom. Als ik het zo hoor was het een uitputtende week en zij hebben het nog relatief goed vergeleken met andere Texanen. Christine zegt terecht dat ze zich voelt alsof ze in een derde wereld land woont.

Nu ik weet dat ik zo min mogelijk lichaamsgewicht op mijn linkervoet mag zetten ga ik op zoek naar alternatieven. Ik kan echt niet vier weken lang op een stoel blijven zitten. Niet alleen is dat mentaal slecht, maar ook fysiek, want juist in deze tijd speelt mijn fibromyalgie op. Gelukkig vind ik met behulp van een paar (o.a. Judith) andere sportende vriendinnen alternatieven waar ik morgen mee ga beginnen. 

Voor mijn dagelijkse wiebeloogjes foto kan ik ook niet op stap, dus het moet iets hier binnen zijn. Ik vind de lamp vlakbij mij wel een "gezicht" hebben. 

Mijn gewoonlijke breinspelletjes spelend kom ik de ochtend wel door. Vandaag neem ik wat ze hier een Franse douche noemen, met een washand. Mijn voet is ingetaped of hoe je dat in het Nederlands noemt en ik heb geen zin om die tape met mijn foehn te drogen na een douche. 

Tegen twaalven probeer ik pho van Roll Play te bestellen, maar die zijn vanwege het ijzige weer gesloten. Gelukkig is dat niet het geval met Noodles & Company en ik bestel de courgette noedels garnalen scampi. Rick gaat mee om het op te halen, want ik kan zelf niet op dit ijs lopen. 

Rick maakt voor zichzelf een salade en we eten samen. Dan gaat Rick naar de bar in de basement om het NASA kanaal te kijken. Om ongeveer tien voor vier moet de Perseverance rover op Mars landen. Ik vind het nog te vroeg om te gaan kijken.

Met dit koude weer is thee lekker en Rick zet het voor ons tweeen. Ik kies pepermunt thee en Rick overhandigt me een Eeyore mok. Of hij het expres deed, weet ik niet, maar het is de perfecte mok voor vandaag. Ik voel me erg als Eeyore op het moment!

Opeens hoor ik mijn Alexa Show zeggen dat mijn zwager in Massachusetts opbelt. Ik hobbel er heen en antwoord gelukkig nog net op tijd op. Mijn jongste nichtje, gisteren 13 geworden, wil me bedanken voor haar verjaarscadeautje. Ik heb haar een dagboek met stickers en meer gestuurd. 

Duidelijk is ze daar oprecht blij mee. Het is moeilijk om iets voor tieners uit te zoeken, dus ik ben opgelucht dat het een schot in de roos is. Nu zijn al mijn neefjes en nichtjes dus tieners of ouder, weer een mijlpaal, vooral voor mijn zus en zwager. Het is heel leuk om mijn nichtje, zwager en zus weer eens te zien. 

Tegen de tijd dat ik afscheid van hen heb genomen is het tijd om naar het NASA kanaal te gaan kijken. Het is toch wel heel speciaal dat deze rover landing ook weer goed gaat. Bijzonder wat de wetenschap kan doen. Een plaatselijke jongen heeft de naam Perseverance gegeven en komt ook nog even aan het woord. 

Dan is het tijd voor ons wekelijkse happy hour met Christine en Chuck. Gelukkig hebben ze weer stroom en het water komt langzaam terug. Ze moeten nog wel een heel aantal dagen het water koken. 

Het "hour" wordt anderhalf uur, zoveel gesprekstof is er. Het is altijd weer zo gezellig met ze, net alsof we in elkaars huiskamer zitten. We zijn blij dat zij er relatief ongeschonden uit zijn gekomen, voor heel veel Texanen is het vele malen erger. 

Voor het avondeten bestel ik van Bonaroti, hun heerlijke Michelangelo soep, salade met blauwe kaas en bresaola en verse mozzarella rolletjes. De soep is altijd weer een hit en van die bresaola rolletjes kan ik er wel tien op. De salade laat ik voortaan achterwege, die is niet nodig. Rick haalt zijn favoriete kabobs van Friends, een Perzisch restaurant. 

Een dag voorbij van de 28, ik zou eigenlijk zo'n afkras kalender moeten aanschaffen. Zodra de pijn minder wordt ga ik met de oefeningen, die ik heb gevonden, aan de gang. Hopelijk is dat morgen al.