Over de terugrit

We zijn gisteravond niet lang opgebleven en zijn dan ook tegen achten uitgerust wakker. We maken ons klaar en pakken in en intussen is Katja ook weer paraat. We nemen haar bestellingen voor koffie en ontbijt en gaan dan op pad.

Het vriest en er staat een heel harde ijzige wind. Ik heb moeite mijn deur vast te houden. Hij vliegt uit mijn handen en raakt gelukkig net de auto naast ons niet. Ik moet al mijn kracht gebruiken om hem dicht te trekken!

Die koffie wordt even een dingetje. De Starbucks waar Rick gisteren heenging is opeens een bouwplaats geworden. Kennelijk wordt hij gerenoveerd, maar in ieder geval is er geen koffie te krijgen. 

We kijken op de app waar de dichtstbijzijnde andere filialen zijn, maar kennen de omgeving niet. We willen zo dicht mogelijk bij het restaurant, waarvan we ontbijt gaan halen, uitkomen. Na wat zoeken blijkt dat de Starbucks in Wall te zijn. 

Nu we eindelijk onze koffies hebben, bestel ik ontbijt van The Buttered Biscuit in Bradley Beach. Daar hebben we wel vaker met Katja gegeten en ik vind hun menu heerlijk! Met de gerechten rijden we naar Neptune, waar Katja ons ongeduldig opwacht. Het heeft allemaal wat tijd genomen.

We komen nog langs Katja's ziekenhuis, hier zal ons kleinkind ook geboren worden 

Het eten is echter zeer de moeite waard. Ik heb twee gepocheerde eieren met krab en asperges op een muffin. Katja heeft een omelet met krab en Rick er een met gerookte zalm. Best luxe ontbijten zijn het zo op de maandagochtend.

We praten nog even en zien Kevin ook een paar minuten en dan gaan we op weg naar huis. Behalve een paar pit stops schieten we goed op. Zo zonder verkeer is het eigenlijk helemaal geen erge rit. We rijden over een paar bruggen en door een tunnel en dan zijn we bijna vier uur later weer in Virginia. 

De Mormoonse tempel is altijd een buitenwerelds gezicht als we ons gebied inrijden

Het is al bijna twee uur en we hebben trek. We halen makkelijk salades van Subway en rijden dan naar huis. Lorraine heeft Orion uit zijn bench gelaten en die wacht ons dus bij de garagedeur op. Hij heeft ons zoveel gemist dat hij iedere keer dat Rick bagage naar binnen gaat halen bij de deur staat te piepen, zo aandoenlijk! Dan zou je willend dat je honds sprak om hem gerust te stellen. 

Om de een of andere reden voelt het in huis als een graftombe met maar 15 graden. Hoe dat kan weten we niet, maar ik vind het wel vervelend dat Lorraine en Patricia hier in de kou moesten zitten. Lorraine sms-t echter dat ze vooral buiten waren met Orion. Orion zelf kan wel wat (lees heel veel) kou hebben. 

Rick doet wat werk en dan gaan we naar de Pie Gourmet. Ik heb voor de verandering eens iets gewonnen via onze Foodies Facebook groep: een fruit, zoete of hartige taart van de Pie Gourmet voor Pi dag gisteren. Ik win nooit, dus dit is leuk, niet koolhydraatarm, maar we kiezen een hartige taart en daar kunnen we de vulling uit eten zonder al te veel van de bodem.

Alle taarten zijn verkiesbaar en willen eens iets anders proberen. Vroeger, toen we nog quiches aten, waren dat een quiche Lorraine of een spinazie en kip quiche. Dit keer nemen we de krab en champignons quiche mee. Zo hebben we vanavond een gratis en lekker maal.

Nadat Rick nog een paar uur gewerkt heeft, gaan we verder aan onze puzzel. Die is bijna klaar, althans zo lijkt het. Het duurt nog veertig minuten voor we hem afhebben. Wij vinden deze puzzels met allerlei kleinere plaatjes erg leuk. Amerikaanse nostalgie is het thema van deze.

Het avondeten wordt dus dankzij de Pie Gourmet heel makkelijk. Rick maakt een komkommer en tomaatsalade bij de quiche en smullen maar. Deze quiche is er zeker een waar ik wel een beetje wil zondigen op mijn dieet. Orion profiteert van de overgebleven korst. 

En zo is het alweer half maart. De narcissen zijn uit, de magnolia bijna, maar we hebben deze week nog koude temperaturen. Hopelijk zijn het de laatste stuiptrekkingen van de winter. Dat moet haast wel. Laat de lente maar komen!