Over donderdag

Vandaag zal het de warmste dag van de week en sinds november worden. Rick is alweer een vroege vogel en komt al boven voor ik goed en wel wakker ben. Hij gaat douchen, ik kleed me aan en daarna vertrekken we naar Starbucks.

Daar zien we voor het eerst in een tijdje Nick weer. Hij doet ons altijd een beetje aan Eeyore denken, maar vandaag is hij vrolijk, want hij mag met dit mooie weer bijna buiten zijn, bestellingen aanreikend. 

Met de koffies gaan we huiswaarts en spelen onderweg nog een beetje Pokemon Go. Ricks training begint pas om tien uur. Thuis plaatst Rick de mini elliptische machine op het deck en ik maak mijn ontbijt. 

Het is al zo warm als ik begin met mijn cardio dat ik in de schaduw ga zitten. Ik trap drie kwartier en dan is het tijd om me klaar te maken voor personal training. Mijn benen, vooral mijn linkerbeen met de laars, doen ontzettend veel pijn. 

Sharon heeft een goede bovenlichaam routine en masseert mijn heupen en benen dan met een van haar heel goede apparaten. Die pees is misschien wel geheeld als ik uit die laars kan, maar van alles anders is juist erger geworden door dat ding. 

Omdat de personal training vandaag later was is het ook al snel weer lunchtijd. Rick en ik eten onze salades, die van mij van Subway, buiten op het deck. Met deze training krijgt hij een uur lunch, dus heel gezellig en niet zo gehaast als gewoonlijk.

Om ons heen beginnen de esdoorns kleur te krijgen. Er komt dan een rode waas over de bomen, die de natuur minder grijs doet zijn. Ik merk ook wel dat de pollen omhoog gaan. Heel erg allergisch ben ik niet, maar krijg wel kriebelende ogen. 

De tulpen binnen zijn helemaal uit en dat zorgt ook weer voor een paar mooie plaatjes. Ik vind veel bloemen mooi, maar tulpen hebben wel een speciaal plekje in mijn hart. Ze zijn mooi van pas uit tot uitgebloeid.

Mijn been doet zoveel pijn dat ik eigenlijk nergens heen wil. Ik neem wat ibuprofen en dat maakt het draaglijker. Ik besluit naar het centrum van Vienna te rijden en daar een bankje op te zoeken. Ik zie nog een nieuw schilderij op een van de afvoerputten. 

Het is druk in ons stadje en ik vind nog net een leeg bankje in het Vienna Green park. De anderen zijn bezet met tieners en oudere mensen. Er zitten ook heel wat mensen op een deken in het gras. Het is echt zomers, 26 graden maar liefst.

Na een uurtje begint mijn been me weer parten te spelen en ik besluit naar Ben & Jerry's te gaan. Daar mag maar een klant tegelijk naar binnen, maar gelukkig is er maar een groepje voor mij. Ik bestel de kleine maat ananas en passievrucht sorbet voor mezelf en het hondenijsje voor Orion.

Een kleine sorbet hier is zeker een grote in Nederland! Het is heel erg lekker, maar ik heb altijd al snel genoeg van zoet. Na een derde ervan heb ik er genoeg van en helaas gooi ik de rest dus weg. Ik zou willen dat ze hier ook een bolletje gaven, dat kan ik op, meer niet. 

Thuis tref ik een trotse Rick aan. Hij heeft zijn training goed volbracht en net zijn diploma daarvoor gekregen. Dat betekent dat hij vroeg vrij is en Rick zou Rick niet zijn als hij niet nog honderd dingen in en rond het huis vindt te doen.

Orion heeft intussen het hondenijs geroken. Ik houd het bakje vast, terwijl hij het leeg likt. Als er ooit een hond in de zevende hemel was is dat Orion nu! Hij vindt het heerlijk en likt het bakje leeg tot het karton bijna uit elkaar valt. Dat is dus voor herhaling vatbaar. 

Omdat ik het aan mezelf had beloofd ga ik even in de hangmat liggen. Rick steekt me echter aan om ook wat winterdingen weg te halen. Zo vervang ik de vlag van ons deck, de sneeuwpop gaat naar binnen, de schildpad vlag hangt weer vrolijk. 

Ook haal ik de sneeuwpop stickers van de garage deur. Dat gaat makkelijker dan verwacht, het laat alleen wat plakkerig spul achter. Dan help ik Rick met de ladder om de allerlaatste kerstlichtjes naar beneden te halen van boven de garage. Nu is al het kerstspul definitief weg, het laatst ooit.

Langzamerhand wordt het tijd ons klaar te maken voor het happy hour met Chuck en Christine. Rick snijdt wat plakjes Poolse worst en besmeert een paar crackers met zalmsalade. We gaan weer aan de bar zitten, zo gebruiken we die nog best vaak. Ik kan niet wachten tot we weer mensen kunnen uitnodigen!

Het uur vliegt voorbij. We zijn het erover eens dat we juist nu het vaccin zo dichtbij is steeds ongeduldiger worden. We willen er NU vanaf zijn. Nog even geduld, maar dat geduld is op. Chuck en Christine zijn dit hele jaar bijna nergens heen geweest. Wij hadden tenminste nog een viertal reisjes.

Nadat we weer voor een week afscheid hebben genomen, bestellen Rick en ik ons avondeten. Voor mij wordt het Passion Fin, de sashimi en zij kunnen alles zonder rijst maken. Zo lekker! Rick heeft Mexicaans eten van het restaurant er tegenover. 

Nu kijken we naar de speech van president Biden. Ik ben zo blij dat we weer een mens met gevoel aan het hoofd van dit land hebben staan. Is hij perfect? Natuurlijk niet, maar hij is mens en hij spreekt met empathie. 

Het voelt nog steeds als het wakker worden uit een nachtmerrie van de afgelopen vier jaar. Ik had me niet gerealiseerd hoezeer die verschrikking van de afgelopen vier jaar mijn gemoed heeft beinvloed. Hopelijk is het met die vorige man voor altijd gedaan, al probeert hij nog hard toch weer in het nieuws te komen. 

Een goede speech van Biden, hij geeft hoop en dat is belangrijk. Hopelijk kunnen wij inderdaad voor 1 mei gevaccineerd worden, dan hoeven we ons geen zorgen te maken om Katja's babyshower.