Over een warrelwind van een woensdag (ja, het is Afrikaans)

Het is een bijzondere dag voor Rick. Voor het eerst in anderhalf jaar gaat hij vandaag weer naar zijn werk. Niet permanent, maar voor vergaderingen en daarna een borrel waar ze speciaal toestemming voor hebben moeten vragen. 

Zo blij als een kind vertrekt Rick dan ook al voor achten. Ik eet op mijn gemak mijn ontbijt en geef Orion het zijne. Dan besluit ik eerst mijn cardio van vandaag te doen, dan ben ik er fijn vroeg vanaf.

Dit keer deel ik het op in 3500 stappen op de plaats hardlopen, 3500 op de elliptische machine boven en 3000 op de mini elliptische machine. Dat bevalt me wel, zo lijkt het allemaal wat sneller te gaan. Net na negenen trilt mijn Fitbit dat ik de tienduizend stappen heb behaald. 

Nu heb ik mijn nitro brew wel verdiend en ga die bij het Starbucks cafe in het Pan Am Center ophalen. We komen hier niet meer zo vaak, maar Keri, een van de barrista's, herkent me en we praten even bij. 

Nu ik toch in deze contreien ben, kan ik ook de H Mart wel even bezoeken. Ik koop houten oorzwammen en witte beukenzwammen. Dan loop ik zoals altijd even de winkel door. 

Er zijn zoveel exotische producten, waaronder onderstaande, die wel op borrelnootjes lijken. Ik neem ze maar niet mee anders zijn ze zo op. 

Het is zo koud, grauw en grijs en ik wil wat vrolijkheid. Dat voel ik altijd als ik langs het Grinch huis kom. Ik hoop dat zij de wedstrijd voor best versierde huis winnen dit jaar. 

Thuis heb ik nog tijd om een begin te maken aan onze jaarlijkse familiekalender. Vorig jaar maakte ik er een met natuur- en andere foto's, omdat ik niet genoeg mensenfoto's had. Dat is dit jaar heel anders en nu is het kiezen welke van alle leuke foto's in de kalender te zetten. 

De makkelijkste maanden zijn degenen met verjaardagen en trouwdagen. Ik heb die (zeven) allemaal klaar als het lunchtijd is. De rest komt vanmiddag wel.

Mijn lunch haal ik op deze koude middag van Noodles & Company. De courgette noedels met geroosterde kip, tomaat, champignons en spinazie gaat er goed in. 

Net op tijd voor de schoonmaakploeg ben ik klaar en doe Orion snel in zijn bench voor zij naar binnen kunnen. Ik heb vanmiddag een heel lijstje af te werken. Fijn, want ik zit hen liever niet in de weg. 

Als eerste rijd ik naar het postkantoor in Oakton, want dat in Vienna is me altijd veel te druk. Ik wil kerstpostzegels kopen. Gewoonlijk is dat geen probleem, maar tot mijn schrik zijn ze uitverkocht. Ik weet dat het kleinere postkantoor in Vienna dat ook zal zijn.

Er zit niets anders op dan naar het hoofdpostkantoor in Merrifield te rijden. Onderweg bedenk ik me wat ik zal doen als de kerstpostzegels daar ook niet meer te krijgen zijn. Mij maakt het eerlijk gezegd niet zoveel uit, maar ook dit is een van Ricks tradities.

Gelukkig hoef ik er niet verder over na te denken. De Kerstman postzegels en de internationale kerstster zegels zijn allemaal voorradig. De kaarten zijn vandaag aangekomen, dus ik hoop ze morgen te verzenden. 

Mijn volgende stop is Petco voor de kerstcadeautjes voor de huisdieren. Onderstaande foto zijn allemaal kostuumpjes. Dat doen we Orion niet aan!

Het is maar goed dat ik dit vandaag doe, want ik neem nog net de paar laatste hondenspeeltjes mee. Gelukkig is er genoeg voor de katten en ze zullen allemaal niet verhongeren. De dieren hebben het goed bij ons met Kerst!

Om twee uur heb ik bij de Freeman House afgesproken met Susan, die daar twee dagen per week werkt. Ik heb haar maandag tijdens het happy hour ontmoet. Susan hield een slabbetje met Vienna, Virginia en de locomotief erop achter voor een stocking cadeautje voor Fiona. Het was de laatste, dus heel aardig. 

We praten wat en Susan zegt dat zij een kennis had, die haar naam als Petra uitsprak. Toch anders dan ik, merkt zij op, want iedereen noemde mij Pet-trah. Oeps, dat is natuurlijk niet correct en ik vertel Susan dat ik daar vaak de moeite maar niet voor neem. Ik kan wel aan het verbeteren blijven, maar misschien moet ik dat toch vaker doen. 

Susan neemt me mee naar boven in het historische 19e eeuwse huis dat tijdens de Burgeroorlog als hospitaal werd gebruikt. Die kamer is helemaal volgens die tijd ingericht en Nancy heeft hem ook prachtig versierd. Nancy is de moeder van een vroegere klasgenote van Kai op de basisschool. 

Het wordt al gauw een leuk gesprek. Na helemaal bij gepraat te zijn bekijk ik de details van de kamer en de portretten van een man (een op de foto) en vrouw vallen me op. Ik vraag wie ze zijn en niemand weet dat. Wel heeft men geconstateerd dat het geschilderd is door een van de bekende schilders uit die tijd. 

Na deze interessante rondleiding neem ik afscheid. De schoonmaakploeg is nog niet klaar en ik besluit weer een masala chai thee van Caffe Amouri te halen. Die is zo lekker!

Als het huis eindelijk schoon is ga ik met de dierencadeautjes naar binnen. Ik zet ze op de trap om naar boven te nemen, maar vergat dat er een krokodilletje los inzit. Orion heeft dat meteen opgegraven en rent weg om erop te gaan knauwen. Het is te schattig om het van hem af te nemen. 

Christine heeft foto's en tekeningen van haar Nederlandse tante. Daarin beschrijft die over het leven in het Japanse concentratiekmap, waar zij met haar moeder en Christine's vader verbleef. Christine's grootvader en haar oudste oom zaten in een dwangkamp. De oom is later aan de verwondingen daarvan overleden. 

Dit alles weet ik, omdat ik de Nederandse labels bij de foto's en tekeningen vanmiddag vertaald heb. Het was nog best een werk en morgen ga ik het optypen voor Christine. 

Als ik klaar ben ga ik verder met de kalender. De tijd vliegt en als ik de kalender afheb en besteld is het ruim tijd voor mijn avondeten. Ik laat sashimi bezorgen van Passion Fin, altijd weer heerlijk. 

Na deze productieve dag is het tijd om op mijn luie stoel Jeopardy te gaan kijken. Daarna volgt A Crown For Christmas, een van mijn favoriete Hallmark films. De helft van de week is alweer voorbij, het gaat zo snel!

Fiona is dol op avocado: