Dag 5 Hawaii: De Na Pali kust

Gisteravond sliep ik voor mijn doen heel vroeg, om kwart over tien.  Daardoor ben ik nu net na zevenen, ook mede door een nare nachtmerrie, klaar wakker.  Rick ligt nog helemaal voor Pampus, maar ik heb mijn fan app aan op de laptop, waardoor hij mij niet zal horen als ik stilletjes aan doe.

Het koffie apparaat staat hier in de badkamer.  Prima, want zo kan ik daarmee Rick ook niet wekken.  Er is een flinke koffieplantage op Kauai (waar we later vandaag langs zullen rijden, blijkt) en het is dus lokale koffie, die ik brouw.  Met een kop ga ik op het balkon zitten en zie dat er een NCL cruiseschip in de haven ligt.

Als de kop koffie op is, begin ik aan een dubbele Max Capacity training op het balkon.  Met zo'n uitzicht gaat dat vrij snel.  Op een gegeven moment zie ik ook een man een palmboom inklimmen om de bladeren eraf te snijden.  De bomen hier zijn flink hoog, maar hij doet dat als een aap zo bekwaam.

Na iets meer dan een half uur is mijn routine klaar en ben ik toch blij weer wat aan sport gedaan te hebben.  Rick is inmiddels ook op en in de andere kamer heeft Saskia al ontbeten, maar zijn de twee oudsten klaar om naar het ontbijt te gaan. We hebben ons voorgenomen tenminste een keer in ieder hotel te ontbijten.

We krijgen snel een tafeltje, maar daarna gaat het allemaal tergend langzaam.  Het eten is wel heel erg lekker.  We delen flinke schotels verse papaya en ananas en Katja en ik nemen de fritata met spinazie, avocado, champignons en tomaat, heerlijk!  Maar de serveerster komt niet meer kijken of we nog meer te drinken willen en blijft als Rick om de rekening heeft gevraagd ook almaar weg. 

Rick heeft nog van alles te doen voor onze excursie van vandaag en de tijd begint flink te dringen.  Katja en ik blijven dus wachten tot die rekening komt en dat gebeurt maar niet.  Sterker nog, ik zie onze serveerster in geen velden of wegen.  Dan schiet ik maar een van de andere serveersters aan, die zegt op zoek te zullen gaan naar de onze.

Voor ik het weet is al het personeel op zoek naar haar.  Als ik niet zo'n haast had gehad zou het komisch geweest zijn.  Nu ben ik opgelucht als ik een manager met onze rekening aan zie komen.  Zij verontschuldigt zich voor het lange wachten, maar ik doe toch iets wat ik al vele jaren niet heb gedaan.  Ik geef maar een tien procent fooi en vind dat eigenlijk nog teveel voor de slechte bediening, maar wie weet wordt die gedeeld met het andere personeel en het eten was wel goed.

Terug in de kamer haasten we ons en vertrekken een kwartier later dan ik als vertrektijd had gezet.  Gelukkig ken ik ook mijn pappenheimers goed en reken altijd wat extra tijd.  We komen dus, na een mooie rit langs onder anderen die koffieplantage, ruim op tijd voor onze boottocht in Waimea aan.

Sterker nog, er is zelfs nog niemand aanwezig.  Saskia is verkouden en wil graag papieren zakdoekjes en neusspray en we vinden vlakbij een winkel, die dat verkoopt.  We zien hier ook het monument voor Captain Cook, wat feitelijk enkel een standbeeld van hem is.

Inmiddels is de boot voor onze vaartocht naar de Na Pali kust gearriveerd.  We checken in bij Na Pali Riders en krijgen twee waterdichte tassen om onze spullen in te doen.  Daarna rijden we naar het haventje waarvandaan we zullen vertrekken. 

Daar leveren we onze schoenen aan wal in.  Het enige wat op de boot meemag zijn de tassen, snorkelspullen (wij hebben onze eigen mee) en fototoestellen.  De tassen worden aan touwen geklipt en wij gaan in onze zwemkleding op de rand van de zodiak boot zitten.  Het verbaast me dat we geen zwemvest aanhoeven, de strenge regels hier in de VS kennende.

We zijn met dertig mensen op een vrij kleine boot, dus we zitten dicht op elkaar.  Kapitein Chris instrueert ons ons goed vast te houden aan het touw dat rond de boot loopt en waar we allemaal op zitten (helaas zitten er ook knopen waar ik natuurlijk precies op kom te zitten, resulterend in een flinke blauwe plek). 

De kinderen zitten voorin de boot waar je de golven het meest voelt.  Rick en ik zitten meer naar het midden, want ik wil geen zeeziekte riskeren, ondanks dat ik er een pilletje tegen heb genomen.  Aan het begin van de rit lijkt het ook heel erg mee te vallen en vinden wij het ten allen tijde vasthouden aan het touw overdreven.  Ook worden we niet nat.

Zodra we echter de kliffen zien liggen verandert dat.  Opeens wordt de boot letterlijk de speelbal van de golven.  Ik houd mijn hart vast voor Saskia, die zo'n hoofdpijn had na de rit naar de vulkaan.  Ik zie haar echter vrolijk lachen met haar broer en zus en een aantal andere tieners voorin.  Kennelijk gaat het goed.

Als we eenmaal bij de kliffen komen is de natuur adembenemend.  We varen een zeegrot in en zien allerlei watervallen.  Het water is een onbeschrijflijk mooie kleur turquoise-blauw.   Vooral de kliffen, die "cathedraal" heten, zijn schitterend mooi.  Hier zijn ook heel wat films opgenomen, waaronder Jurassic Park.

Kapitein Chris neemt de tijd om alles rustig te bekijken en lijkt zelf nog net zo verliefd op dit gebied als altijd.  Hij zegt wat ik ook altijd zeg als mensen vragen of de rondleidingen niet saai worden.  Het is iedere keer weer anders.

Op de terugweg stoppen we in een baaitje om te snorkelen.  Op het strand daar liggen zeker drie enorme zeeschildpadden, maar ook een monk seal, die op de lijst van beschermde dieren staat.  Dat is dus een soort zeehond, al weet ik de precieze vertaling in het Nederlands niet. 

Het snorkelen is maar zeer matig hier, al vindt Rick een enorme schildpad waar we een stukje mee zwemmen.  Verder is er weinig varieteit in vissen.  Eigenlijk is die zeehond voor mij het hoogtepunt hier.  Ik zwem er wat dichter naar toe, maar op het strand gaan is natuurlijk uit den boze.  Die dieren hebben hun rust nodig.

Opeens hoor ik de kapitein roepen niet op het strand te gaan.  Ik ben er een flink eind vandaan, maar denk dat hij het tegen mij heeft omdat ik net dacht dat dat geen goed idee zou zijn (hij kan toch niet telepathisch zijn?).  Ik zwem terug naar de boot en zie dan dat Rick degene was, die te dicht bij de kust kwam.  Het zal mijn eigenwijze man weer niet zijn!

Terug aan boord blijkt Rick zijn benen ook flink open te hebben geschaafd aan de rotsen.  Chris, de kapitein, maakt er een grapje van, maar ik zie dat hij niet bepaald blij is met Ricks gedrag.  Grappig genoeg heeft Rick daar helemaal geen erg in, hoor ik later van hem.

De terugrit is zo nodig nog ruiger en zelfs bij het schrijven van dit blog voel ik me nog alsof ik op de woelige baren zit!  Ik ben dan ook blij als we weer aan land zijn!  Maar alweer was het de ruige bootrit meer dan waard om deze overweldigende natuur te aanschouwen.

We gaan terug naar het kantoor en zien de foto's, die vandaag gemaakt zijn door fotograaf Philip.  Die van ons als gezin zijn leuk gelukt, voor zover dat met iedereen in badkleding kan, dan.  Niet de flatteuste kleding, maar ach, we kopen de cd ermee toch.  Of het een foto voor de Kerstkaart is valt nog te bezien. 

Terwijl Katja en ik nog wachten tot de dvd met de video's klaar is, gaan Rick en de andere twee drankjes kopen bij de McDonald's.  Volgens Rick is die vlakbij, maar het duurt maar en duurt maar.  Iedereen is intussen vertrokken en Chris en Philip zijn hard aan het werk de boot schoon te maken.

Het gesprek tussen die twee gaat over de tochten van vandaag.  Katja en ik horen hoe ook Rick de revue passeert.  Chris was dus echt boos op hem en heeft het er zelfs over het snorkelen maar uit de excursie te halen.  Kennelijk is Rick niet de enige, die zich niet aan de regels houdt.

Eindelijk zien we de zwarte van weer verschijnen.  Het blijkt dat de McDonald's een stuk verder weg was dan gedacht.  Op de weg terug naar het hotel stopt Rick nog even bij de koffie plantage.  Daar neem ik wat foto's van de planten.  Graag was ik ook naar het bezoekerscentrum gegaan, maar helaas ben ik de enige koffiedrinkster in dit gezin, hoewel Katja het ook steeds lekkerder vindt.

We zijn al in zwemkleding, dus op naar het zwembad eenmaal terug in het hotel.  Ik ga weer een van de gratis Mai Tai's halen.  De anderen houden er niet van en ik ga die gratis drankjes niet laten verlopen!  Hij smaakt weer heerlijk en ik lees intussen verder in Inferno. 

Rick en Kai vermaken zich intussen in het zwembad.  Het is opeens bewolkt en ik heb vandaag genoeg water gezien, waardoor ik de behoefte tot een duik niet voel.  Katja is van dezelfde mening en Saskia heeft zelfs geen zin in het zwembad en is alweer boven op de kamer.  Vandaag is het zes maanden geleden dat zij verkering kreeg met Lawrence, een mijlpaal in een jong leven.

Feitelijk hebben we, behalve een paar stukjes appel en sinaasappel en een zakje chips, de lunch overgeslagen.  We hebben dus allemaal flinke trek als we om een tafeltje vragen bij Kukui's, het Japans-Amerikaanse restaurant langs het zwembad.  Hier aten we ook ontbijt, maar de sfeer 's avonds is heel anders (en de bediening gelukkig ook).

We krijgen een tafel met zich op zee en het zwembad.  Net als we de drankjes en voorafjes hebben besteld begint het plotseling flink te regenen.  "Welkom op Kauai", zegt de serveerder, die de hele laag op zich krijgt.  Wij zitten vrijwel droog onder een parasol en zo gauw als de regen kwam is hij ook weer weg.

Mijn maal wordt helemaal sushi.  Als dat op het menu staat kan ik niet anders.  Rick en Katja bestellen sushi als voorafje, maar verder neemt iedereen een warm hoofdgerecht.  Alweer stelt niets teleur.  Ik vind de sushi hier zelfs enorm lekker en vers.  Jammer, dat ik alleen Katja er warm voor kan krijgen, anders zou ik het morgenavond weer willen eten.

Moe van de lange dag gaan we allemaal op bed liggen computeren.  Laat zal het weer niet worden en maar goed ook, want morgenvroeg hebben we een van de bijzonderste excursies van deze vakantie gepland.  Ik kan echt niet wachten en hoop op net zulk mooi weer als vandaag.

Foto's van vandaag staan hier (wel met kleine fototoestel in onderwaterbehuizing genomen, dus zou veel beter kunnen, maar geeft hopelijk een goede indruk)