Dag 8 St. Kitts & Nevis: Nog een ochtendje genieten en dan naar huis

Kennelijk is mijn lichaam nu op schema, want om half acht ben ik klaar wakker. Ik loop naar het restaurant en bestel dit keer eens kokosnoot pannenkoekjes. Die zijn heel erg lekker en dat vind het vogelpaartje wat iedere ochtend mijn ontbijt komt bestuderen ook. Het mannetje hipt dan ook mij volkomen negerend op mijn bord en begint aan mijn overgebleven pannenkoek te pikken.

Na het eten blijf ik nog even van het uitzicht op zee genieten. Terwijl ik de blauwe kleuren in mijn geheugen opneem, zie ik opeens een enorme manta rog uit het water "vliegen". Hier heb ik wel vaker van gehoord, maar nog nooit gezien! Bijzonder!

Om toch wat beweging te krijgen besluit ik het strand af te lopen. Dat is niet erg groot, maar toch een leuke wandeling nu het zand nog niet super heet is. Als ik me omdraai om terug te lopen zie ik donkere wolk de heuvel overkomen. Het zal toch niet?

Maar jawel, het begint weer eens te plenzen. Gelukkig ben ik dicht genoeg bij een van de strandbars waar ik de bui afwacht. Ik heb trouwens het hele strand afgelopen maar het restaurant waar Janice het gisteravond over had nog niet gevonden. Ik ben wel blij dat ik daar niet in het donker naar ben gaan zoeken.

Op een stoel op het strand geniet ik nog een uurtje van het uitzicht en ga dan naar de kamer om me klaar te maken. Ik douche en doe mijn reiskleding aan. Dan sleep ik mijn tassen een voor een naar de receptie. Daar mogen ze blijven staan terwijl ik lunch.

Waar ik bijna iedere avond doorbracht

Althans dat denk ik, dat je om kwart voor twaalf wel kunt lunchen in het restaurant. Er staat tenslotte dat ze tussen half acht 's ochtends en negen uur 's avonds eten serveren. Maar nee, ze zijn net klaar met ontbijt (waarvan ik ook niets meer kan kiezen) en de keuken weigert voor mij een visgerecht te maken. Ik kan een croissant of een muffin krijgen en besluit dan maar bij het vliegveld te gaan lunchen.

Er staat een taxi te wachten en het is dezelfde "African Queen" dame, die me een paar dagen geleden naar de cruise haven bracht. Een kwartiertje later zet ze me af bij het vliegveld. Een porter helpt met mijn bagage en binnen een mum van tijd ben ik ingecheckt.

Nu ben ik wel heel vroeg met 2,5 uur door te brengen voor ik aan boord kan. Boven aan de trap is een restaurant en daar zie ik ook grouper op het menu staan. En die blijkt nog net zo goed te smaken ook, alleen is er niet het mooie uitzicht op zee.

Dan sluit ik aan in de rij voor de paspoortcontrole, die maar langzaam gaat, maar ik heb ruim de tijd. Dan volgt de veiligheidscontrole en daarna stap in de heel warme en stampvolle vertrekhal.  Er zijn maar liefst 3 gates!

Er is ook een barretje en ik besluit nog een laatste rum punch te bestellen. Die maken ze hier met Worcestershire saus en peperkorrels dus hij is niet vreselijk zoet. Daardoor is het een van de weinige rum punches, die ik geprobeerd heb, en lekker vind.

Langzaam maar zeker wordt het tijd om aan boord te gaan. Eerst moet er nog een Delta vlucht door onze gate en meteen daarop volgt onze vlucht. Dat maakt sommige mensen natuurlijk verward en de United agent moet regelmatig Delta passagiers naar de andere kant sturen.

Uiteindelijk ben ik er als een van de eersten door en kan via het trapje bij de staart van het vliegtuig naar binnen. Ik zit aan het raam en naar blijkt aan de goede kant. Als we vertrekken zie ik het eiland onder me wegglijden en kan vanuit de lucht foto's maken van Timothy Beach. Ik zal het missen!

De vlucht naar Newark verloopt spoedig en ook immigratie en douane gaan snel met mijn Global Entry. Jammer genoeg heb ik geen tijd om te eten en ik heb flinke trek. Ik sms Rick om te vragen of hij wat sushi voor me kan halen aangezien het restaurant om tien uur sluit en ik niet weet of ik daar op tijd voor terug ben.

Voor de vlucht naar Newark heb ik een eerste klas stoel. Dat is wel fijn al duurt de vlucht maar vijfenveertig minuten. En dan landen we weer op Washington National Airport, dit keer jammer genoeg van de Alexandria kant dus geen zicht op de National Mall.

Rick staat me bij de baggage claim op te wachten en binnen en mum van tijd zitten we in de auto naar huis. Daar knuffel ik eerst met Orion, die dolblij is me weer te zien. Dan laat ik me de sushi goed smaken en klets Rick de oren van het hoofd met mijn verhalen. Het was een heerlijke week!

PS: Vandaag hoorde ik van een vriendin van haar dat mijn vroegere masseuse Laura is overleden na een kortstondige ziekte. Wat zou ik nu willen dat ik beter was geweest in contact houden! Ze was zo'n lieve vrouw en heeft maar 52 mogen worden. Het heeft de hele dag door mijn hoofd gespeeld. Ze was iemand, die een veel moeilijker leven had dan ze verdiende.