Over toch kersenbloesems en meer bloesems

Alweer is het schitterend weer en ik sta op tijd op. De ochtendroutine is nu weer dat ik ontbijt eet en koffie drink voor onze rit naar Starbucks. 

Gisteravond zag ik dat kennissen van ons toch ergens geparkeerd hadden en langs het Tidal Basin hadden gelopen. Ik merk aan Rick dat hij ook wel graag wil gaan. Hij heeft vanochtend geen vergaderingen, dus we besluiten nu de stoute schoenen aan te trekken en ons geluk te beproeven.

We halen koffies van de Starbucks in Pan Am Center en nemen dan de I-66 naar Washington. Die is tijdens het spitsuur een tolweg, maar als je met zijn tweeen bent hoef je die niet te betalen. Mijn nieuwe EZPass machientje heeft een HOV (high occupancy vehicle) switch, die we aanzetten. 

Het is super rustig op de weg en zelfs bij het Tidal Basin, waar het gewoonlijk file rijden is tijdens de bloei van de kersenbloesems, rijdt het verkeer gewoon. Zoals al verwacht zijn alle parkeermogelijkheden afgezet.

Rick stelt voor mij af te zetten en dan zelf rond te rijden om me later weer op te halen. Zo gezegd zo gedaan. Bij een van de stoplichten ga ik snel de auto uit en Rick rijdt verder. Meteen zie ik een groot bord dat mondkapjes verplicht zijn en ik ben in mijn haast vergeten er een mee te nemen!

Terwijl ik een manier bedenk om mijn neus en mond misschien met mijn jas te bedekken, herinner ik me dat ik altijd een mondkapje in mijn tas heb zitten. Met grote opluchting doe ik die aan, want er is hier veel politie en ik heb geen zin in een boete.

Er is wel wat volk op de been, maar het haalt niet bij andere jaren. Ik fotografeer erop los en loop langzaam langs de bloesempracht. Ik zou hier wel uren door kunnen brengen, maar ik ben al super blij dat ik deze gelegenheid krijg.  

Na ongeveer een half uur sms-t Rick met de vraag waar hij me op kan halen. Het Tweede Wereldoorlog monument ligt gunstig daarvoor, want er komt nauwelijks verkeer langs. Ik neem de gelegenheid waar ook wat foto's van de monumenten in zicht te maken. Ik mis mijn rondleidingen zo!

Rick haalt me inderdaad zonder problemen op en op de terugweg is er ook nauwelijks verkeer. Om kwart over tien zijn we weer thuis, alles bij elkaar waren we nog geen anderhalf uur onderweg! Zonder verkeer wonen we maar twintig minuten rijden van de stad. 

Rick gaat aan het werk en ik doe drie kwartier cardio. Het is lekker genoeg om buiten te zitten en dat doe ik tot het bijna lunchtijd is. Dan fris ik me op en trek mijn favoriete kersenbloesemtopje aan. Dat past wel bij het onderwerp van vandaag.

Bij Subway haal ik mijn salade en maak me klaar voor de wekelijkse lunch met Judith. Ik zit buiten met de magnolia achter mij. Judith heeft zo ook een lente uitzicht, want in Maine is het wel warmer dan het was, maar de natuur nog lang niet zo ver. We kletsen weer met gemak een uur en een kwartier vol.

Als we net voor tweeen afscheid hebben genomen vertrek ik naar Meadowlark Gardens. Dat was mijn plan al als ik niet naar de kersenbloesems in DC zou kunnen en van dit weer moet gewoon genoten worden. De rest van de week wordt het regenachtig en koud, dus pluk de dag.

Zodra ik de parkeerplaats oprijd wordt me duidelijk dat ik niet de enige ben, die er zo over denkt. Ik heb het, behalve met de kerstlichtjes, nog nooit zo druk gezien hier. Gelukkig is het een groot park. Ik betaal mijn $3 entree voor 55 plussers en loop een oase aan natuur binnen. 

De kersenboompjes langs het water zijn nog niet op hun hoogtepunt, dus waarschijnlijk wordt dat volgende week nog een bezoek. De huilende kersenbomen zijn wel heel mooi en de schildpadjes liggen te zonnen. Er is geen gebrek aan fotografie materiaal en ik geniet hier ook weer volop. 

Ik krijg heel wat complimenten over mijn shirt

Als ik uitgefotografeerd ben ga ik terug naar de auto. Het is zo mooi overal met alle bloesems! Er zijn eindeloos veel bloeiende boomsoorten in deze omgeving. Het is wel moeilijk voor mensen met allergieen, want ik zie de pollen op de auto's liggen. 

Bij Whole Foods haal ik ingredienten voor onze avondmaaltijd. Dan ga ik nog een paar uur buiten zitten. Rick komt net terug van een wandeling door de buurt. Hij moet van zijn werk een boek lezen en dat doet hij al lopend. Hopelijk let hij ook op waar hij zijn voeten neerzet, want onze stoepen zijn niet altijd vlak. 

Voor het avondeten grilt Rick filet mignons en daar hebben we haricots verts en komkommersalade bij. Het is een heerlijk zomers maal. Rick maakt de biefstukken via een methode, die de mijne perfect rare houdt en die van hem medium rare.

Wat een dag met een sterretje was dit! Ik ben blij dat ik mijn voet niet voel na toch wel meer wandelen dan gewoonlijk. Nu even teren op deze mooie dag, maar het fijne is dat het warme weer in deze tijd van het jaar telkens weer snel terugkomt.