We zijn terug en hebben een heel leuke paar dagen gehad in Philadelphia, of om precies te zijn in Yardley, Pennsylvania, ongeveer een half uur ten noorden van Philadelphia.

Op donderdagochtend vertrokken Katja, Saskia en ik en kwamen na nogal slecht verkeer (wat gewoon is op Interstate 95) in de loop van de middag bij de Fitzpatricks aan. Ann en Kevin en hun kinderen Meghan, Kathleen en Sean (ja, de familie is helemaal van Ierse afkomst) zijn vorig jaar uit Vienna naar het noorden verhuisd.

Onze eerste reactie bij het zien van hun nieuwe huis, of een beter woord ervoor is "landgoed", was een welgemeend "Wauw!". Ze wonen in een enorm huis op een groot stuk land. De buurt doet nogal Engels aan en het is duidelijk een rijke buurt, hoewel ze volgens Ann in een "blue collar" (industriele banen) gebied wonen, terwijl Washington voornamelijk een "white collar" (kantoorbanen) plaats is.

Na een rondleiding genoten te hebben door hun heel mooi ingerichte huis zijn we gaan zwemmen. De kinderen vonden het zwembad prachtig, het was enorm groot en had allerlei hoogtes duikplanken. Het was ongeveer 3 keer zo groot als ons buurtzwembad hier.

Als avondeten haalden we Pizza Hut pizza. Ik realiseerde me hoe verwend wij zijn, dat we allerlei eten thuisbezorgd kunnen krijgen. Zij wonen zelfs te afgelegen voor Pizza Hut!

Na een lekker ontbijt van muffins en cereal gingen we de volgende ochtend met een van vol kinderen (de 3 van Ann en mijn meisjes) naar Philadelphia. Als eerste besloten we naar het Franklin Institute te gaan, waar een enorm standbeeld van Ben Franklin uitkijkt over alle in wetenschap geinteresseerde bezoekers van zijn museum. Kamer na kamer staat vol met interactieve proeven en testen. De kinderen waren er uren zoet en Ann en ik kregen goed de kans bij te kletsen.

Rond een uur of een werd iedereen hongerig en hadden we het museum wel gezien. Bovendien werd het enorm druk met allerlei kampgroepen. Zo druk, dat de kinderen nauwelijks meer ergens bij konden en dat ontlokte een flink gemopper van Saskia vooral.

We reden naar het centrum van de stad en parkeerden daar in een garage. In Philadelphia, zoals in Washington, moet je vaak je sleutel achterlaten bij de garagemedewerkers. Dit omdat de garages opvullen en zij auto's dubbel parkeren om er zo meer toe te laten. Ze moeten de auto's dus kunnen verplaatsen als dat nodig is. Het is altijd weer een heel vertrouwen om zo je hele auto over te geven aan complete vreemdelingen, maar ik heb nog nooit gehoord, dat er gestolen werd of iets anders mis was aan de auto.

Op de hoek buiten de garage vonden we al een buurtrestaurant, Midtown II. Daar hadden ze een uitgebreid menu met sandwiches. Tot afschuw van de rest van de groep bestelde ik een sandwich met sardines, mosterd en uien, hmmmm!!!

Gesterkt door de flinke Philadelphia steak and cheese subs, die de rest van de groep besteld had, liepen we het historische district in. Philadelphia heeft kwa geschiedenis heel wat te bieden, maar omdat we met zoveel kinderen waren en het flink warm was, beperkten we de te bezoeken plaatsen drastisch. We besloten de Liberty Bell in zijn nieuwe verblijfplaats te gaan bezoeken.

Onderweg liepen we langs Kevin's kantoor en bezochten hem daar. Hij werkt notabene voor een Nederlands bedrijf: Wolters Kluwer. Daarvoor schrijft hij medische publicaties en doet veel PR. Hij heeft een heel sjiek kantoor op de 7e verdieping met prachtig uitzicht over de stad.

Het was ook erg grappig, hoe je de kantoren daar binnen komt. Je ziet namelijk bij de receptie alleen een grote wand met boeken. Het blijkt dat een van die "boekenkasten" geen echte boeken huist, maar een deur is, die enkel door het naar voren trekken van een bepaald boek uit de kast ernaast, te openen is, een geheime ingang dus!

Na weer afscheid te hebben genomen liepen we verder langs Independence Hall naar de Liberty Bell. Omtrent de Liberty Bell is een heel museumpje met de geschiedenis ervan gecreeerd. Ann vertelde, dat alles vroeger door een park ranger werd verteld, nu staat het allemaal beschreven op borden met bijbehorende foto's.

Bij de Bell hebben we allerlei foto's genomen, de kinderen ook en werd ons herhaalde malen door buitenlandse toeristen gevraagd een foto van de familie met de bel te maken.

Inmiddels was het al na drieen en besloten we huiswaarts te gaan om het Philadelphia rush hour te missen. Helaas kwamen we alsnog in het verkeer vast te staan, het lijkt er wel bij te horen. Gelukkig was het oponthoud kort.

De kinderen wilden bij thuiskomst zo snel mogelijk weer naar dat leuke zwembad, maar het weer gooide roet in het eten. Het donderde en bliksemde, hoewel er geen drup regen viel. Maar in zo'n geval gaan alle zwembaden voor onbepaalde tijd dicht.

Toen Kevin thuiskwam was hij in een fantastische bui en bood aan alle kinderen mee naar de film te nemen, zodat Ann en ik lekker ergens konden gaan eten. We lieten ons dat geen tweede keer zeggen en reden naar de nabije Yardley Inn.

Het plaatsje Yardley is een schattig oud stadje met allerlei snuisterijen winkeltjes. Het ligt aan de Delaware rivier, de grens tussen New Jersey en Pennsylvania. Hier vlakbij was het ook, dat George Washington de Delaware overstak. Er is een historisch park dichtbij, dat "Washington Crossing" heet.

De Yardley Inn is een gezellig restaurant met interessante gerechten op het menu. We genoten van een cocktail en wat voorafjes, terwijl we gezellig bijkletsten.

Op zaterdagochtend kregen we een heerlijk Amerikaans ontbijt voorgeschoteld door Kevin. Hij en Sean hebben ook een groentetuin aangelegd en de tomaten daaruit werden gebruikt in het ontbijt, allemaal even lekker. Katja besloot, dat mijn ontbijten daar nooit bij haalden. Ik geef het ruiterlijk toe, ik kook enkel voor zeer bijzondere gelegenheden ontbijt.

Meghan en Kathleen waren inmiddels klaar met pakken en toen de auto was ingeruimd vertrok ik met 4 meisjes achterin weer richting Washington. Om 16 uur reed ik opgelucht Vienna weer binnen, want we hadden onderweg een paar gevaarlijke situaties overleefd en Kathleen had last van wagenziekte gekregen, waardoor we een tijdje bij een wegplaza in Maryland bleven rusten.

Twee uur nadat we thuis waren gekomen werden we bij de party van onze straat verwacht, waarvoor ik dus geen tijd had gehad een gerecht klaar te maken, ik had verwacht eerder thuis te zijn. Gelukkig had Kevin allerlei tomaten, paprika's, komkommers en meloenen uit zijn tuin meegegeven. Die heb ik gauw opgesneden en meegenomen, wat een uitkomst!

De party was erg gezellig, het was een zogenaamde "Potluck", waarbij iedereen iets meebrengt, zodat je een volledige maaltijd bij elkaar krijgt. Ook was er een moonbounce, zo'n opblaasbaar springding, voor de kinderen. Helaas lukt het maar eens per jaar zoiets te organiseren, want we hebben een heel leuke straat met mensen van nagenoeg dezelfde leeftijd en zo samenkomen wordt altijd dolgezellig!