Orchideeen

Gisteravond heb ik mezelf gedwongen op tijd naar bed te gaan, zodat ik energie heb om Sharons klas bij te wonen. Als ik de zaal binnenloop, is alleen Sharon er nog. Langzaam druppelen drie andere dames binnen, dat is veel minder, dan gewoonlijk.

Leuk vind ik altijd, dat er meteen wordt opgemerkt, dat zij mij vorige week gemist hebben. Er is toch wel een beetje sociale controle zo en geeft mij het gevoel er echt bij te horen.

Er is heel wat bij te kletsen, dus het uur vliegt voorbij. Ik kan merken, dat ik een tijdje niet buiten hardgelopen heb, want vooral de binnenkant van mijn dijbenen voel ik flink van gisteren! Kennelijk gebruik je die spieren voor heuvels lopen, want van het lopen op de lopende band binnen krijg ik die spierpijn niet.

Na het uur gewicht heffen, wil ik nog wat cardio doen. Helaas is de stairmaster bezet, dus ik kies een van de fietsen en stel die in op een zwaar programma. Na vijf minuten komt de stairmaster vrij en al lezend gaat het kwartier snel voorbij.

Thuis wacht Cosmo ongeduldig op zijn wandeling. Er is regen voorspeld, maar de zon schijnt nog. Om hem een beetje afwisseling te geven, loop ik een aantal cul de sacs met hem. Ik heb, merk ik, toch wel de neiging altijd maar hetzelfde rondje te lopen. Met de sneeuw is dat doodsaai voor de arme hond, dus ik probeer wat te varieren.

Zoals ieder jaar in de winter heeft de U.S. Botanic Garden een orchideeententoonstelling. Rick stuurt me een email, dat hij wil, dat ik daar met mijn fototoestel heenga op deze grijze dag. Volgens hem is het precies, wat ik nodig heb. Nu, dat laat ik me geen tweede keer zeggen!

Na de van op Claudia's oprit te hebben geparkeerd (ik heb nog geprobeerd haar mee te krijgen, maar helaas kan ze niet), loop ik naar de metro. Nu zijn de stoepen nog met sneeuw bedekt, maar ik kan niet wachten weer naar de metro te fietsen! Tot mijn verbazing doen een aantal mensen dat kennelijk nu ook, want in de met sneeuw bedekte fietsenrekken staan zeker tien fietsen. Met al de sneeuw vind ik dat veel.

Onderweg lees ik lekker verder in mijn boek en iets meer dan een half uur later stap ik uit bij Federal Center SW. Na de lange roltrap naar boven te hebben genomen, sta ik opeens weer midden in de stad. Het is waterkoud, maar nog steeds droog. Gauw loop ik naar het American Indian museum, waar ik hoop te lunchen.


Deze roltrappen zijn nog lang niet de hoogste van het metrosysteem

Na de veiligheidscontrole (die hier niet veel voorstelt, ze kijken even door je tas en je moet door een poortje) loop ik meteen naar Mitsitam. Daar volgt een teleurstelling, want er staat er lange rij tot buiten het cafe. Kennelijk zijn er een paar bussen. Ik heb geen zin om te wachten, dus bedenk snel een alternatief.

Van de meeste museumcafe's dichtbij ben ik niet zo gecharmeerd, maar bij de National Gallery of Art is het heel gezellige Garden Cafe. Goedkoop is het niet, weet ik, maar dat is Mitsitam ook niet.

Het westelijke (klassieke) gebouw van de National Gallery of Art ligt aan de overkant van de Mall. Het is nog best een wandeling, want de Mall is enorm. Ook hier wordt even door mijn tas gekeken, maar is geen poortje. Ook hier hoef ik geen toegang te betalen. Ik ben via de hoofdingang binnengekomen, dus sta meteen in de mooie rotunda, waar de fontein al omringd is met bloeiende azaleas. Dit gebouw is een van mijn favorieten in de stad, zo mooi en sereen is het overal.

Het Garden Cafe is beneden en ik krijg daar een tafeltje naast de fontein. De cuisine van het buffet hier wordt aangepast aan de grote tentoonstelling van het moment. Vorig jaar was het ook een keer Nederlands. Nu is het Frans en absoluut verrukkelijk!

Er is uiensoep, verschillende soorten kazen en worst, waaronder een heel erg lekkere "faux gras" (met kippenlever), ratatouille, linzensalade (mijn favoriet), coq au vin en meer. Overal neem ik kleine hapjes van, zodat ik het allemaal kan proeven.

Het cafe is drukker, dan ik het ooit gezien heb, en dat op een maandag. De meeste mensen zijn ouderen, die samen genieten van een gezellige lunch, of buitenlandse toeristen. Ook ik geniet van de lekkere hapjes, al moet ik mezelf dwingen niet naar het gesmak van de man achter me te luisteren.

Die is heel zwaarlijvig en bijna vergaat de eetlust me, als ik zie, hoe hij al die verfijnde hapjes op een hoop opstapelt op zijn bord, wat hij vervolgens in recordtijd leeg eet en opnieuw opschept. Ik vraag me dan af, of zo iemand gewoon zijn eenzaamheid of gevoelens weg probeert te eten. Zo proef je toch de individuele gerechten niet eens meer?

Als dessert is er chocolade mousse en daar proef ik ook een paar hapjes van. Wauw, dit museum heeft een enorm goede chef! De mousse is lekkerder, dan in menig (echt door Fransen gerund) Frans restaurant hier in de buurt. Als je in DC bent en eens wat meer voor de lunch wilt betalen is dit cafe enorm de moeite waard.

Onderweg naar de Botanic Garden, die naast het Capitool ligt, vallen me de vele joggers in korte broeken op. Ik loop er met een skijack en handschoenen warm bij, maar ik vind het ook zeker geen korte broeken weer, zelfs niet joggend! Ik ben blij, als ik de warmte van de botanische tuin in kan!

Daar word ik vriendelijk begroet. Er staan twee veiligheidsbeambtes, maar die groeten ook alleen en openen zelfs de deur voor me. Binnen bevind ik me in een oase van rust en kleur. Klassieke muziek speelt en de hele ruimte staat vol met de meest exotische orchideeen.


De hoofdzaal wordt door natuurlijk licht verlicht, dus ik was bang, dat er met de bewolking niet genoeg zou zijn om zonder flits te fotograferen. Gelukkig valt dat alles mee. Ik fotografeer erop los en ben daarin niet de enige. Een man heeft zijn statief mee, maar merkt al gauw, zoals ik vorig jaar, dat je daar hier niets aan hebt. De bloemen hangen op allerlei hoogtes, de mooiste veel te laag voor een statief.


Alle foto's staan hier.

Wat is het hier heerlijk, ik wil gewoon niet meer weg! Na een paar uur heb ik echter iedere foto, die er genomen kan worden, genomen, en is het tijd om naar huis te gaan. In het metrostation neem ik voor het eerst ook een paar foto's. Ik ben altijd bang, dat er iemand zal komen zeggen, dat fotografie daar niet mag. Anderen hebben er wel gefotografeerd en inderdaad kan ik zonder problemen foto's nemen.


Mijn trein komt aanrijden



Inmiddels regent het, hoewel gelukkig niet hard. Harde regen zou met alle sneeuw desastreus zijn. Terwijl ik terugloop naar de van, belt Katja, dat ze misschien dit weekend ook nog thuiskomt. Ze wil graag een informatiebijeenkomst over "nursing" (verpleging) bijwonen bij Johns Hopkins in Baltimore.

Nu Katja bezig is met een EMT cursus heeft ze gemerkt, dat haar passie toch wel de medische kant opgaat. Medical school vindt ze te moeilijk om in te komen, dus nu richt ze haar aandacht op verpleging. Ik vind het niet vergezocht voor haar, ze heeft die instelling van willen zorgen altijd gehad. Ik ben benieuwd, wat ervan komt.

We eten vanavond makkelijk, pita's met kip, salsa, ui en kaas, erg lekker. Daarna is het weer tijd voor de Olympische Spelen (en ons ergeren aan NBC met zijn eindeloze interviews. Daarin zijn we duidelijk niet alleen, getuige dit blog van NPR, een van de meest neutrale nieuwszenders van de VS.