Presidents Day

Gisteravond kregen we te horen, dat de scholen vandaag toch weer gesloten zullen zijn. Een goede beslissing, wat mij betreft, want onze buurt is dan wel redelijk goed, maar wat ik zo online lees, is het in veel buurten nog heel slecht gesteld.

Gewoonlijk zou dit ook een vrije dag geweest zijn voor de scholen, want het is de Federale feestdag "Presidents Day". Omdat de kinderen echter door hun "gratis" sneeuwdagen waren, zou een daarvan vandaag ingehaald worden.

Tot mijn ergernis merk ik, dat het weer me begint te deprimeren. Ik heb steeds meer dat gevoel van "overleven", in plaats van leven, en moet mezelf echt toespreken om de negatieve gedachtes te verbannen. Ik had me nog zo voorgenomen, dat me dat deze winter niet zou overkomen.

Natuurlijk weet ik, dat mensen, die noordelijker wonen, nog veel langere winters hebben, maar er is een reden, waarom we daar dus niet wonen. Bovendien kan men in dit gebied gewoon niet omgaan met zoveel sneeuw. Het is vechten tegen de bierkaai om alles een beetje begaanbaar te maken. En ja, er zijn ergere dingen, ik ben me daar ook terdege van bewust.

Vanochtend heb ik moeite met opstaan, veel pijn, en voel me erg neerslachtig, omdat er nu weer wat sneeuw wordt voorspeld. Bah, ik moet wat aan die depressieve gevoelens doen!

Rick zal aan het einde van de ochtend op reis gaan naar Seattle, maar staat er eerst op om Saskia mee naar de orthodontist te nemen. Daar ben ik heel blij mee, want ik moet er gewoon uit. Daglicht, buiten zijn, dat is nu belangrijk.

De mogelijkheden om met Cosmo in de buurt te wandelen zijn zo beperkt! Ook voor hem is er niets aan om tussen dezelfde sneeuwwallen te lopen de hele tijd. Dan zie ik iemand langlaufen op het sportveld van de school en opeens is er een lichtje in mijn duistere brein.

Mentaal geef ik mezelf een schop onder mijn achterwerk en neem me voor op het positieve van het sneeuwpak te focussen. Het is hier heel uniek om zoveel te hebben liggen, natuurlijk, en ik heb tenslotte sneeuwschoenen, waarmee ik erin kan lopen. Mijn plan voor vandaag is gevormd: ik ga op sneeuwschoenen lopen op het W&OD pad met Cosmo.


Waar heb ik die noot nu begraven?



Oh jee, hond alert!

Nadat we afscheid van Rick hebben genomen, rijd ik naar de parkeerplaats langs het pad, hopend, dat die schoon zal zijn. Gelukkig is dat het geval. Ik doe mijn sneeuwschoenen onder en zie meteen een man met twee honden. Oh jee, dat wordt moeilijk om Cosmo in toom te houden, want mijn evenwicht is op sneeuwschoenen minder en in dit gedeelte hebben al zoveel mensen gelopen, dat de sneeuw wel een maanlandschap lijkt. Het lukt me en ik ben blij, dat dat de rest van de wandeling de enige honden zijn, die we tegenkomen.

Al gauw geniet ik van mijn omgeving. De rode cardinaaltjes zingen hun liefdeslied, wat mij toch een beetje een lentegevoel geeft. Onderweg kom ik enkel een paar langlaufers tegen, waar Cosmo bang voor is en tegen blaft. Verder wordt het een heerlijke wandeling.

Op de sneeuw ligt een dun laagje ijs en mijn sneeuwschoenen blijven redelijk aan de oppervlakte. Ik heb dan ook geen idee, hoe diep de sneeuw nog is, want Cosmo loopt op het al uitgesleten skispoor (hij heeft al gauw door, dat het in de diepe sneeuw niet prettig lopen is). Dan slipt een van mijn laarzen uit de sneeuwschoenen en meteen sta ik tot mijn knie in de sneeuw! Zo, dat zal hier ook nog even duren, voor we weer kunnen fietsen!


Onderweg gaat mijn telefoon. Het is Katja. Gisteravond msn-de ze mij, dat ze haar auto- en huissleutels was verloren. Natuurlijk stond haar auto geparkeerd op een parkeerplaats, waar ze vandaag niet zou mogen staan. Rick heeft in allerijl een AAA lidmaatschap voor haar geregeld, maar het lukte gisteravond niet haar auto weg te slepen. Haar reservesleutel heeft Rick vanochtend verstuurd met FedEx, zodat ze hem morgen zal hebben.

Nu belt Katja, dat de AAA man haar nu ook niet kan wegslepen. Gelukkig ging hij met haar mee naar Parking Services van Virginia Tech om de situatie uit te leggen. Zo krijgt Katja geen parkeerbon. Nu maar hopen, dat ze de sleutels ergens op haar werk heeft laten liggen! Ironisch genoeg is ze precies een jaar geleden haar sleutels ook verloren. Valentijnsdag is kennelijk haar pechdag, wat dat betreft!

Na vijf kilometer zijn we terug bij de van. Tot mijn verbazing is het al half een, we hebben er bijna twee uur over gedaan! Toch heb ik voor mijn gevoel flink doorgelopen en ben flink bezweet. Op sneeuwschoenen lopen valt nog niet mee! Ook Cosmo is moe, want zo af en toe moest hij door diepe sneeuw lopen.

Bij Whole Foods haal ik avondeten voor vanavond. Ze hebben heerlijke zalm met roze peperkorrels, maar die vinden de kinderen natuurlijk niet lekker. Gelukkig hebben ze ook kip nuggets met buffalo saus voor Kai en een Mexicaanse magnetronmaaltijd, die Saskia lekker vindt. Kai en ik eten er spinazie en volkoren stokbrood bij.

Terugrijdend maak ik de vergissing een kleinere zijstraat in te slaan. Mijn hemel, het lijkt wel of ik op een van die stieren, die in een saloon staan, zit. Je weet wel, je doet er een kwartje in en het dier gaat wild op en neer, bijna net als bij een echte rodeo. Er ligt minstens vijf centimeter ijs met enorme gaten erin. Het is eng rijden, want zo af en toe raakt mijn band in een groef en wordt ik gestuurd door het ijs.


Een slecht gedeelte

Inmiddels is het ook weer begonnen met sneeuwen. Gelukkig is het dit keer gewoon een mooi gezicht, want vrijwel niets blijft liggen. Het maakt enkel de al gevallen sneeuw weer wat witter. Ten noorden van ons wordt wel meer verwacht, maar ik kan de opluchting niet beschrijven, dat het dit keer aan ons voorbij gaat!

Onder groot protest (zo erg, dat we een algemeen telefoontje van de superintendent krijgen om de beslissing uit te leggen) zullen de scholen morgen met een twee uur verlate start opengaan. Kai en Saskia zijn er klaar voor.

Het schooldistrict heeft een moeilijke taak, want het zal zeker gevaarlijk zijn met schoolbussen, die vast komen te zitten, en kinderen, die op de wegen moeten lopen. Deze situatie lijkt zich echter niet binnen afzienbare tijd te zullen verbeteren en ze kunnen moeilijk wekenlang gesloten blijven.

In het bericht wordt duidelijk gezegd, dat ouders, die het niet veilig vinden, hun kinderen thuis kunnen houden. Ik ben heel benieuwd hoe het morgen zal gaan. Hopelijk wordt het niet een complete chaos (zoals het spitsuur op vrijdag) en zullen er geen ongelukken gebeuren.

Vanavond kijken we natuurlijk weer Olympische Spelen. Ze beginnen met de ski downhill, want Amerikaan Bode Miller heeft een goede kans. Ik ben benieuwd, of we iets van de 500m gaan zien vanavond.

Deze website hielp mij vandaag ook de humor van de situatie in te zien. Wie weet krijg ik Kai en Saskia nog zover zoiets in onze voortuin te maken.