Proberen de storm voor te zijn

Al is de Federale regering nog dicht, Rick wil vandaag proberen er tenminste een halve dag werk in te krijgen. Hij gaat voor mij bekijken, hoe de wegen zijn en belt even later. In Vienna is het goed begaanbaar, maar zodra hij de stad uit is, is het hommeles. Vervelend, want die weg is heel smal en bochtig. Gelukkig komt Rick heelhuids op zijn werk aan.

Om de een of andere reden (ik denk, omdat de kinderen de hele dag thuis zijn) vliegen we door onze melkvoorraad heen. Gewoonlijk zijn drie gallons (ruwweg 12 liter) per week voldoende, maar nu, op dinsdag, hebben we nog maar een halve gallon over. Er zit dus niets anders op voor mij, dan op zoek gaan naar melk.

Dat betekent ook rijden, waar ik me wat nerveus over voel. Gelukkig heeft de van all wheel drive en dat merk ik wel. De wegen zijn begaanbaar, maar het voelt meer, alsof ik op een ongeasfalteerde hobbelige weg rijd. Iedereen rijdt heel langzaam, behalve een figuur in een SUV, die een hele rij auto's inhaalt op een weg met dubbele gele streep (die natuurlijk nu niet zichtbaar is).

Saskia wil mee boodschappen doen en ik zet Kai af bij Pats huis. Hij begint daar aan haar oprit. Saskia en ik gaan naar de Giant in Vienna. Daar is het ronduit een gekkenhuis!

Er zijn geen parkeerplaatsen te vinden, dus ik rijd helemaal naar de andere kant en daar rijden net twee auto's weg. Voor Nederlandse begrippen is deze parkeerplaats enorm. We moeten een flink stuk lopen, voor we bij de winkels zijn. Ik denk nog slim te zijn en eerst bij de CVS te proberen melk te vinden. Die is echter helemaal uitverkocht.

Mijn hoop op melk zakt een beetje in mijn schoenen. Iemand geeft ons haar wagentje, want ook die zijn er anders niet meer te vinden. Binnen is het zelfs drukker, dan vorige week bij Safeway! Ik ren bijna naar de andere kant van de winkel naar de "dairy" afdeling, terwijl Saskia shampoo gaat halen (prioriteiten van een tienermeisje...).

In een file van karretjes baan ik mij een weg naar de ijskast met melk. Groot is mijn opluchting, als er nog (net) genoeg magere melk is. De volle melk is helemaal uitverkocht en er staan nog maar een paar halfvolle melk pakken. Kennelijk drinken er toch nog maar weinig mensen magere melk. Ons voordeel!

Op het nieuws werden supermarkten in de omgeving getoond met helemaal lege schappen. Gelukkig is dat bij deze Giant niet het geval. Wel zijn de verwachte schappen vrijwel leeg: melk en brood, maar ook eieren, die is eigenlijk nog het leegst.

Op mijn weekmenu staat een Mexicaans gerecht en tot mijn verbazing is die schap ook heel leeg, vooral de tortillas en salsa's zijn bijna uitverkocht. Kennelijk maken veel mensen Mexicaans eten in de kou. Gek eigenlijk, dat de cuisine uit zo'n (overwegend) warm land toch "comfort food" is. Ik vind dat eigenlijk ook wel, taco's zijn altijd een favoriet hier.


Saskia helpt me enorm goed mee. Alweer staan er flinke rijen voor de gewone kassa's, dus nemen wij een self checkout, waar we tweede in de rij zijn. Terwijl ik de produkten scan, pakt Saskia ze in. Zo vaak beschouw ik haar nog als "mijn kleintje", maar als ik haar zo bezig zie, is ze dat eigenlijk allang niet meer.

We duwen ons volle karretje door de dikke sneeuw naar de van. Dat op zichzelf is een workout! Andere mensen hebben hun karretjes ver van de Giant gewoon in de sneeuw gedeponeerd, maar ik vind dat niet kunnen. Ten eerste is er dan de kans auto's te beschadigen en ten tweede nemen ze parkeerplaatsen, die toch al schaars zijn, in. Ik breng die van ons dus netjes terug naar de winkel (dichterbij, dan de speciale "huisjes" op het parkeerterrein).

Het is inmiddels lunchtijd en ik bedenk me, dat Kai vast ook trek heeft, na twee uur zwaar sneeuwruimen. Saskia wil graag naar Noodles & Company en dat is wel een lekker warme lunch op zo'n koude dag. Ik weet ook, wat Kai daar lekker vindt.

Onder het mom, dat ik geinteresseerd ben in hun club, parkeer ik bij de Appalachian Mountain Club. De parkeerplaats bij Noodles is veel te klein voor de drie restaurants daar en deze is groot en alleen voor dit kleine clubje (violators will be towed (overtreders worden weggesleept)). De club lijkt toch dicht te zijn.

Voor de sier pak ik toch een van hun brochures (ik vraag me al een tijdje af, wat deze club inhoudt). Net als we richting Noodles willen lopen, komt een oudere man naar buiten om te vragen, of we iets nodig hebben. Hij overhandigt mij het materiaal over de club, maar verontschuldigt zich, dat ze vandaag toch echt dicht zijn. Ik voel me een beetje bezwaard, als ik daarna naar de restaurants loop, maar we zien de man niet meer. Een sleepwagen zou er vandaag toch niet doorheen komen, die hebben wel wat anders te doen.

Net als ik zijn richting op rijd, belt Kai, dat hij klaar is voor een pauze. Hij is ook al twee uur bezig geweest en heeft bijna de helft van Pats oprit uitgegraven, want dat is het letterlijk. Hij is dankbaar voor zijn geboterde pasta met kip en tomatensoep.

Na even thuis te hebben gegeten, gaan Kai en ik samen terug om verder aan die oprit te werken. Het is zwaar werk! Niet alleen neemt het vijf volle scheppen, voor het cement zichtbaar is, maar er is ook geen plaats om de sneeuw te gooien. Voor iedere schep moet ik dus een stukje lopen om het in de voortuin te deponeren.

Terwijl we bezig zijn, komt Sharon langs. Zij vertelt, dat haar zoon Teddy (zelfde leeftijd als Kai) $25 per uur verdient met een sneeuwblazer. Ook vertelt ze, dat de jongens $100 vragen voor een oprit. Kai wordt dus zwaar onderbetaald. Ik vind het moeilijk dit aan Pat te vertellen. Ik wil onze vriendschap niet in gevaar brengen, maar ik wil ook niet, dat Kai zijn rug breekt en ver onderbetaald wordt.

Na een uur zijn mijn spieren zeer vermoeid en er is nog heel wat te gaan. Kai heeft dorst (en ik ook), dus ik stel voor thuis drinken te gaan halen. Hij gaat intussen door, want hij heeft wel energie, waar die van mij vervlogen is.

Als ik met water terugkom, heeft Kai alweer een heel stuk weggewerkt. Ons doel is de oprit zover schoon te maken, dat er een auto op kan. Het moeilijkste is de muur, die de sneeuwploegen hebben gecreeerd voor de oprit. Dat is een brok ijs! Het neemt nog een uur, voor we daar doorheen zijn!


Moe, maar op tijd voor de nieuwe sneeuw, zijn we klaar. De eerste vlokken beginnen net te vallen, als we om vier uur naar huis rijden. Thuis stuur ik Pat een email met foto's van haar huis. Het moet moeilijk zijn om een huis te koop te hebben en zo ver weg te wonen onder zulke extreme weersomstandigheden. Ik vertel haar ook over Sharons opmerkingen, verder laat ik de financien aan haar en Kai over.

Een aantal van Saskia's vriendinnen heeft gevraagd, of ze hier vannacht mogen logeren. Ja, zo gaat dat hier, men nodigt zichzelf uit. Maar ik ben graag de zoete inval, zolang onze voedselvoorraden niet worden aangevallen, vooral met dit weer. De meisjes eten dus eerst thuis en komen dan hierheen.

Zelf eten we spaghetti met gehaktballetjes van IKEA (die om de een of andere reden zoveel beter smaken, dan de "Italiaanse" gebakjes uit de vrieskasten hier). Daarna komen buurjongens Cameron en Spencer ook en gaat het hele groepje (Saskia, Laura, Kaylee, Alexandra en de jongens) in de hot tub.

Vanochtend vertelde Saskia mij al, dat het haar "droom" was, om in de hot tub te zitten, terwijl het sneeuwt. Die droom wordt meteen vervuld, want het sneeuwt flink, inmiddels. Er wordt 20 tot 30 centimeter voorspeld uit deze storm, hierdoor gaat deze winter te boek als de meest sneeuwerige ooit.

Deze storm is echter erger, dan de vorige, qua wind. De vorige storm veroorzaakte ongeveer een kwart miljoen stroomuitvallen (waarvan er vandaag nog een paar duizend zonder zitten!!!), dit keer denkt men erger.

Graag weer allemaal duimen, dat wij stroom houden, want met dit koude weer zonder stroom zitten is mijn nachtmerrie. We hebben wel genoeg proviand, dat op een gasfornuis kan worden gekookt. Ook dat is nog niet zo eenvoudig, onvoorstelbaar, hoe de oven en magnetron vrijwel overal voor nodig zijn!

Behalve mensen maakt men zich ook zorgen om de zangvogeltjes, die in dit gebied overwinteren. Zoveel sneeuw is heel ongewoon voor dit gebied en overal wordt opgeroepen vogelzaad te strooien. Ik durf dat niet te doen, uit angst, dat onze katten de vogels dan te pakken krijgen. Geloof het of niet, maar Snickers wil nog steeds naar buiten.

Over dieren gesproken, het lijkt erop, dat Cosmo zijn linker achterpoot heeft bezeerd op het ijs. Hij hinkt al de hele dag. Ik heb zijn poot gemasseerd en hij piept nergens van de pijn. Ik denk ook, dat het wel meevalt, want als er iemand langs de tuin loopt, kan hij er opeens wel op staan. Toch vind ik het altijd zielig, als de dieren pijn hebben, en zou dan wel willen, dat ze konden praten!

Vanavond is Ellen DeGeneres voor het eerst jurylid bij American Idol en ik denk, dat ze een goede keus is. Ik vind haar humor altijd erg leuk, lekker droog en eerlijk. Ik was nooit een Paula Abdul fan, dus voor mij is dit een verbetering.

Een grappig kaartje: