Dag 1: Monaco verkennen

Gisteravond na de receptie vonden we twee van onze drie tassen in onze kamer. Dat was al een hele opluchting, want die bevatten onze kleding en toiletspullen. Om de een of andere heel stomme reden hadden we echter alle schoenen in de derde tas zitten. Ook bevatte die mijn speciale fibromyalgie kussen, wat mij nerveus maakte, want daarmee heb ik de minste pijn en die wil ik dus absoluut niet kwijt! Gelukkig kunnen we extra kussens van het hotel krijgen, die helpen op de juiste plekken steun te geven.

De missende tas was dus inderdaad de tas, die ik het vliegtuig naar Stuttgart in had zien gaan. Hoe de andere twee dat vliegtuig niet haalden zal altijd een raadsel blijven. De twee tassen, die in de kamer stonden, waren uit Frankfurt gekomen. Helaas zijn alle winkels hier op zondag dicht, dus we zagen ons al op onze niet bepaald nette schoenen uit het vliegtuig naar het gala gaan (de mijne waren wel zwart, maar wel echt wat je noemt "stappers"). Gelukkig zijn wij geen “sneakers” mensen (die overal witte gymschoenen onder dragen), maar toch.

Bang, dat die andere tas helemaal kwijt zou zijn tussen Lufthansa en Air Berlin (waarover een van de medewerksters van de Platinum Club allerminst positief was), belde ik Air Berlin om te vragen, of zij wisten, waar de tas zich bevond (dat hij in Stuttgart was, was zeker). Het was inmiddels 22 uur en er was niemand meer aanwezig, die Engels sprak. Gelukkig is mijn Frans goed genoeg, dat ik de situatie uit kon leggen en ik kreeg het telefoonnummer voor bagage in Stuttgart. Dat kon pas vanochtend gebeld worden.

De hele nacht droomde ik rare dingen van naar gala's gaan op modderschoenen en zelfs helemaal bloot. Dan is het echt maar goed, dat dromen bedrog zijn, hoor, want dat was voor alle partijen een schokkende gebeurtenis. Wat jetlag al niet me je doet! Ver voor de wekker gaat ben ik klaar wakker! Rick heeft ook geen moeite met opstaan, we hebben al met al toch goed geslapen.

Om kwart voor negen wordt de hele Platinum Club winnaars groep voor het casino verwacht voor een groepsfoto. Het is werkelijk schitterend weer en we hebben zin om Monaco te gaan verkennen. Eerst willen we echter zekerheid over de verloren tas. Inmiddels werken de Platinum Club mensen in de VS er ook aan en een ervan zegt, dat het erop lijkt, dat de tas gisteravond om half elf nog is aangekomen. Niemand in Nice kan dat bevestigen.

Rick en ik gaan eerst ontbijten in de hoop, dat de tas intussen boven zal staan. Voor de Platinum Club is er een speciale, prachtige ontbijtzaal opgezet. De muren en plafonds zijn met goudverf beschilderd. Het is helemaal in de negentiende eeuwse stijl van het hotel. Het buffet is erg lekker, vooral de croissants, die krijg je toch nergens zo lekker, als in Frankrijk (ok, Monaco). Tijdens het eten kletsen we gezellig met een Brits stel. De Platinum Club winnaars komen van over de hele wereld, er moeten ook een paar Nederlanders zijn, maar die heb ik nog niet ontdekt.

Eenmaal boven bel ik naar Stuttgart en leg in mijn beste Duits onze situatie uit. Ik verbaas me erover, dat ergens achteruit mijn brein deze talen, die ik al jaren niet heb gesproken, weer zo boven komen drijven. Na enig onderzoek wordt me meegedeeld, dat onze tas is gevonden en via Zurich naar Nice zal komen. Wanneer precies kunnen ze me niet vertellen, maar we zijn natuurlijk al heel blij met die mededeling, want de volgende vlucht uit Zurich komt om 15 uur aan, op tijd voor ons gala, dus.

Net als ik op heb gehangen, horen we een bescheiden klop op de deur. Daar staat een hotelmedewerker met onze tas!!! De arme gereserveerde Fransman weet niet, wat hem overkomt, zo enthousiast begroeten we hem. Hij blijft maar herhalen "Ce n'etait pas moi!", maar vindt Ricks fooi toch wel erg leuk.

Opgelucht, dat we er vanavond toch keurig uit zullen zien, beginnen we aan ons dagprogramma. We lopen via de haven met de prachtigste jachten naar het oude Monaco stad. Daar lopen we de heuvel op naar het paleis, want we hebben gehoord, dat de wisseling van de wacht om 11:55 uur plaats zal vinden.

We zijn er ruim op tijd en stellen ons vooraan op. Te laat realiseren we ons, dat we beter ergens anders hadden kunnen gaan staan, want het vult zich enorm snel op met toeristen. Het regiment komt vlak langs ons lopen, maar de werkelijke wisseling zien we dan wel van verre, maar is toch erg mooi. Interessant detail is, dat geen van de paleiswachten Monegasken zijn, maar Fransen. Dit om een coup te voorkomen.

Nadat de ceremonie voorbij is, kopen we kaartjes voor een bezoek aan de appartementen in het paleis. Prins Albert is niet thuis en dus mogen we naar binnen. We krijgen een audiotour en ik kies de mijne in het Nederlands voor de verandering. Ik vind het bere-interessant hierbinnen. Deze Grimaldi familie is voor mij toch altijd een beetje een sprookjesfamilie geweest met Grace Kelly en haar mooie kinderen. Vooral de troonzaal voldoet helemaal aan dat sprookjesgevoel!

Het is inmiddels al lunchtijd geweest, dus we zijgen neer op een van terrasjes in het pittoreske stadje. Het St. Nicolas restaurant ligt aan een gezellig pleintje. Het is lekker warm buiten, dus perfect weer voor een salade Nicoise. Waar beter die te eten, dan in dit gebied? Hij smaakt dan ook prima.

Het restaurant ligt naast de cathedraal, dus dat is onze volgende stop. In deze prachtige kerk liggen alle prinsen en hun echtgenotes (er was slechts een prinses ergens in de 18e eeuw) begraven, zo ook Prinses Gracia en Prins Rainier. Het graf van Prinses Gracia heeft als enige (permanente) bloemen. Overal in Monaco word je aan dit stel herinnert, zoveel gebouwen en wegen zijn naar hen genoemd.

We hebben het voornaamste van Monaco stad nu gezien en nemen de bus naar de Jardins Exotiques. Dit is de grootste cactustuin, die ik ooit heb bezocht. Hij is helemaal tegen een heuvel op gebouwd en levert prachtige uitzichten op Monaco en het prinselijk paleis. We lopen hier even rond, maar beginnen onze voeten en de jetlag flink te voelen. We willen vanavond nog lang mee, dus besluiten terug te gaan voor een paar uur rust.

De bus neemt ons terug naar boven het casino en we lopen, al foto's nemend, via de fonteinen naar beneden. Grappig is, hoe er telkens een hele groep toeristen voor het casino staat om te kijken, welke dure auto's er parkeren.

Ons hotel, Hotel de Paris, ligt vlak naast het casino. Het is een prachtig hotel en onze kamer super deluxe. Het enige vreemde vinden we, dat het internet idioot langzaam is, terwijl je er 20 euro per dag voor moet betalen! Vreemd voor zo'n heel luxe hotel.

Na een paar uur lekker rustig op ons balkonnetje met uitzicht op de jachthaven te hebben gelezen, kleden Rick en ik ons voor de gala avond. We waarderen onze kleding en schoenen natuurlijk extra! Nu kunnen we erom lachen, maar het was toch echt niet leuk geweest om als enigen met schuiten van schoenen onder elegante kleding te lopen. De hoogste bazen van Microsoft zijn aanwezig en dit is toch ook wel een manier voor Rick om opgemerkt te worden (hoewel, de COO zag ons gisteravond in de lift en herkent ons, als we er, keurig gekleed, vanavond weer uitstappen, misschien was onze ongewone kleding gisteravond toch nog ergens goed voor).

Als eerste worden we naar buiten genomen voor een foto met het casino op de achtergrond. Daarna worden we in bussen naar de Salle des Etoiles vervoerd. Daar begint de avond met een cocktailreceptie gesponsord door het koninklijk huis van Monaco. We voelen ons meteen heel belangrijk en dat gevoel wordt de hele avond bevestigd. Slechts 289 mensen van de meer dan 90000 medewerkers van Microsoft hebben deze prijs gewonnen en ik voel me nog eens extra trots op Rick, die dat toch maar even voor elkaar heeft gekregen!

Na buiten gezellig met deze en gene gekletst te hebben (en bevestigend op de vele opmerkingen, dat onze bagage wel aan moet zijn gekomen te hebben geantwoord), worden we naar binnen geloodst voor het diner. Dat vindt plaats in de schitterende Salle des Etoiles, waarvan de zwarte muren met twinkelende lichtjes inderdaad het gevoel geven tussen de sterren te zitten.

Wij krijgen een tafel met vier andere stellen. Twee uit Michigan, wat meteen een band met Rick schept, want ze gingen vroeger allemaal naar Michigan State University. Opvallend vind ik dat hier altijd, die "school spirit" nog lang na het afstuderen. De andere twee stellen komen uit Colorado en Oregon. Al gauw is het gesprek geanimeerd over van alles en nog wat.

Op ieder bord ligt een menu en dat ziet er heel erg lekker uit. We zullen getrakteerd worden op vijf gangen, maar eerst spreekt Kevin Turner, de Chief Operating Officer, ons toe. Hij maakt wel zeer duidelijk, hoe speciaal deze winnaars voor het bedrijf zijn en ook wij als partners, die het allemaal mogelijk maakten, krijgen een applaus.

Gisteravond stonden er al een paar cadeautjes in onze kamer voor Rick, waaronder een leuk rood Platinum Club jack. Vanavond krijgen de winnaas nog meer. Als eerste mogen ze een envelopje openmaken, dat hun nieuwe visitekaartje blijkt te bevatten. Daarop staat een heel duidelijk "Platinum Club" embleempje. Ik kan aan Rick merken, dat hij die niet gaat uitgeven aan klanten, daar is hij te bescheiden voor. Toch is zo'n erkenning leuk.

Kevin praat verder en kondigt dan het grote cadeau (alsof deze reis dat al niet was) aan: 's wereld's dunste laptop (waarop ik nu dit verslag typ en hij werkt lekker) voor iedere winnaar! Dat ontlokt natuurlijk een enorm enthousiast applaus, vooral, omdat de andere laptops altijd weer moeten worden ingeleverd, maar deze is voor persoonlijk gebruik.

De maaltijd bestaat uit een heerlijk groentetaartje vooraf, gevolgd door een champignon risotto (ik moet meteen aan Gordon Ramsay denken), het hoofdgerecht is zeebaars en filet mignon en we krijgen per stel een chocolade en een sorbet dessert, zodat we kunnen delen. Het smaakt allemaal even lekker en de wijnglazen worden vol gehouden door de attente serveerders. Koffie met diverse chocolaatjes maakt het geheel af.

Tijdens de laatste gang zien we het dak en de ramen achter ons opengaan. Opeens zitten we vrijwel in de open lucht. Kevin Turner komt weer aan de microfoon en kondigt aan, dat er nog een grote verrassing komt. Van een boot vlakbij wordt een schitterend vuurwerk afgeschoten! Niets is teveel vanavond!

Dan kondigt Kevin de artiesten van vanavond aan: KC and the Sunshine Band! Erg leuk, zo'n bekende band van zo dichtbij te zien, al grapt KC zelf over zijn omvang en is hij zeker niet meer de hartedief van weleer. Zijn stem is nog prima en Rick en ik dansen de eerste vijf liedjes mee.

De zo begeerde elegante schoenen beginnen nu wel erg te knellen, dus we nemen de volgende bus terug naar het hotel. Daar wil Rick dolgraag even het casino in, maar je moet 20 euro contant entree betalen (bijt de chagrijnige Francaise ons toe). Dat hebben we niet bij ons, maar de mensen achter ons logeren ook in ons hotel en vertellen, dat hotelgasten gratis naar binnen kunnen. Dat vindt de Francaise duidelijk niet fijn, maar ze kan er niets tegenin brengen.

We kijken even in het casino, waar we morgen ook wat willen spelen, rond. Het valt ons op, hoe weinig tafels er zijn, vergeleken bij de casino's in Las Vegas en Atlantic City. Duidelijk speelt men hier niet veel in het klein, de grote spelers hebben hun eigen deuren, zo te zien. Het is van binnen wel net zo'n schitterend historisch gebouw, als van buiten, jammer, dat er geen foto's mogen worden gemaakt.

Het is nog steeds heel aangenaam buiten, dus we nemen plaats op het terras van Cafe de Paris om mensen te kijken en een drankje te drinken.

Dan wil Rick ook graag nog de Bar Americain in het hotel aandoen. Daar raak ik in gesprek (in het Frans!) met de barman, die ons ook vertelt, dat de fles Louis XIII Black Pearl van Remy Martin, die op de bar staat, 50.000 euro kost! Hij laat ons trots de lijst met dure drankjes zien. Wauw, ik kan me niet voorstellen een cognacje van 400 euro achterover te gooien!

Van de Platinum Club hebben Rick en ik ieder een Mastercard gekregen voor al ons eten en drinken, echt super deluxe. Zoiets hebben we geen van beiden ooit meegemaakt. Wel, dat je eten betaald werd, als je met de groep ging eten, maar dan was alles, dat buiten de groep geconsumeerd werd voor eigen rekening. We voelen ons (letterlijk, ha ha) als koningen in Frankrijk (ok, Monaco). Wat hebben we vandaag genoten, de stress over de verlate bagage is alweer vergeten.