Hokies weekend

Zaterdag

De Hampton Inns adverteren, dat je in hun bedden als op “cloud nine” slaapt en daarmee is niets teveel gezegd. We hebben een lekker grote kamer en ieder ons eigen bed (Kai slaapt op het sofabed). De matrassen zijn hard, maar hebben een zachte bovenlaag en de dekbedden zijn licht, maar lekker warm. Ik heb in ieder geval heerlijk geslapen en word om kwart voor acht helemaal uitgerust wakker.

Buiten zie ik weer staalblauwe lucht en zonneschijn, dus het belooft een lekkere wedstrijddag te worden. Gauw maken we ons klaar en willen dan beneden het gratis ontbijt gaan eten. Daar is het echter beredruk, we zijn niet de enige VT fans, die hier logeren. We besluiten dus maar naar de McDonald’s op weg naar Katja’s appartement te gaan. Een egg mcmuffin en hun lekker sterke koffie gaan er goed in.

Ons hotel ligt zo’n vijftig kilometer buiten Blacksburg, omdat de hotels in Blacksburg op wedstrijdweekenden idioot duur zijn. Roanoke is de dichtstbijzijnde grote plaats. Onderweg zien we allerlei met Virginia Tech vlaggetjes, magneten en andere spullen versierde auto’s. Iedereen heeft er duidelijk zin in.

De meisjes staan al klaar en we lopen naar de busstop vlakbij Katja’s flat. De bus komt er net aan en de chauffeur vraagt 50 cent per persoon van ons. Katja had ons voorbereid op $5 per persoon vanwege “game day” en maakt ongewild een verbaasd geluid.

Daardoor gaat de buschauffeur twijfelen en vraagt om opheldering aan zijn hoofdkantoor. Daar blijkt, dat het wel $5 kost, dus wij kijken al boos naar Katja. "Ach", zegt de chauffeur, "ik zie hier vijf studenten staan, veel plezier bij de wedstrijd!" Zo mogen we gratis mee en dat bespaart toch even $20! Heel aardig!

In het centrum stappen we uit. We hebben nog bijna twee uur voor de wedstrijd begint, want de bus gaat maar eens per uur en we wilden ons niet hoeven haasten. Nu hebben we ook nog even tijd voor de Virginia Tech boekenwinkel, waar iedereen zoals gewoonlijk wel wat leuks vindt. Kai “moet” bovendien een Hokie t-shirt hebben, want hij heeft alleen zijn VCU trui mee.

Iedere keer sta ik er weer versteld van, hoeveel spullen je in het oranje met bordeaux rood kunt krijgen! Bij andere scholen is het lang niet zoveel, althans bij VCU zeker niet. Er is ons weleens verteld, dat VT de rechten op hun logo makkelijk verkoopt, heel handig, want dat zijn natuurlijk ook weer inkomsten voor de school.

Bij Starbucks gaan we nog even wat drinken en daar heeft Katja haar eerste pech. Ze heeft haar mobieltje in haar broekzak zitten en dat is er natuurlijk om vragen. Ontdaan komt ze met een kleddernatte telefoon uit de wc, hij is uit haar broekzak in het toilet gevallen. Nu zit er in de Amerikaanse toiletten een hele vijver water, dus de telefoon ging zwemmen.

Natuurlijk is hij niet meer aan de praat te krijgen en Katja heeft net een nieuw baantje, waarbij ze juist haar telefoon regelmatig nodig heeft. Bovendien hebben ze in hun appartement geen landlijn, haar mobieltje is de enige manier om haar te bellen. Gelukkig blijven hier de winkels op het weekend open, dus hopelijk vinden we later vanmiddag een nieuwe telefoon voor haar.

Bij het stadion aangekomen zit de sfeer er al goed in. Overal staan tentjes met “tailgaters” en de Virginia Lottery heeft een rad van fortuin, waarmee ze gratis spullen verloten. We winnen twee t-shirts, twee dekens en een backpack, die de meisjes onderling verdelen. Een zee van in oranje en donkerrood geklede supporters loopt richting stadion.

Voor wij onze zitplaatsen gaan opzoeken, zien we het Corps of Cadets langs marcheren. Virginia Tech heeft daar een groot regiment van en alles gaat enorm gedisciplineerd.

Dan is het tijd om naar boven te lopen. Katja en Kai hebben andere zitplaatsen, dan Rick, Saskia en ik. Katja omdat ze een seizoensticket in een van de studentenvakken heeft en Kai omdat we zijn kaartje op het laatste moment moesten kopen.

Toch wil Katja proberen ons allemaal bij haar te laten zitten. Het is dit weekend een lang weekend, waardoor veel studenten naar huis zijn en de wedstrijd is allerminst uitverkocht. De kaartjescontroleur fluistert ons toe, dat hij het wel toe zou laten, maar zijn baas staat bovenaan de trap mee te kijken. De nors uitziende baas komt naar beneden en wil, als er na het begin van de wedstrijd nog plaats is, wel zijn hand over zijn hart strijken.

Zo gezegd zo gedaan, na het volkslied, dat aan iedere sportwedstrijd in de VS en Canada voorafgaat, en de startschop lopen we naar Katja en Leah’s gedeelte, waar inderdaad heel wat plaats is. Hier zit de sfeer er ook meer in zo tussen de studenten. In het vak, waar onze oorspronkelijke plaatsen waren, was het allemaal wat gezapiger.

Hier wordt, als er kalkoengeluiden worden gemaakt (de Hokie lijkt op een kalkoen), door iedereen met hun sleutelbossen gerinkeld. Er wordt rythmisch gestampt en gewezen, als de Hokies moeten aftrappen en nog meer van dat soort rituelen. Er hangt een supersfeer. Ik kijk mijn ogen uit, want dit is mijn eerste college footballwedstrijd ooit (voor Kai en Saskia ook)!

De Hokies spelen tegen Central Michigan University, wat een zwakke tegenstander moet zijn. Toch scoren de “Chippewa’s” al bijna meteen een touchdown! Dat laten de Hokies niet op zich zitten en maken de score vrijwel meteen gelijk. Iedere keer, als de Hokies scoren, gaat er een kanon af. Ook dansen de cheerleaders en de Hokie bird mascotte moedigt het publiek tot juichen aan.

De “officiele” wedstrijdlunch is, hoe kan het ook anders, een enorme geroosterde kalkoenpoot. Geen van ons heeft daar echter zin in. De andere keuzes zijn pizza, pretzels of hot dogs. Bij wijze van hoge uitzondering eet ik een (heel erg zoute) hot dog. Ach, het vult de maag zullen we maar zeggen.

Na de eerste helft staan de Hokies voor met 24-7. Tijdens de pauze speelt op het veld (ver, want we zitten bijna in de nok van het stadion) onder ons de band liedjes van West Side Story en lopen ze heel knap in allerlei formaties. Als de band klaar is, worden de piloten van de twee straaljagers, die voor het begin van de wedstrijd over het stadion vlogen, voorgesteld en krijgen een staande ovatie. In de resterende minuten van de pauze wordt de “wave” begonnen. Wat een gaaf gezicht is dat in zo’n groot stadion!

Dan begint de tweede helft. Leah vertrekt en een heel aantal andere studenten ook, want het is wel duidelijk, dat Virginia Tech ruimschoots gaat winnen. Wij blijven het derde kwartier nog kijken, want aan het einde daarvan wordt de Hokie Pokie gedanst. Zo grappig, om iedereen te zien draaien en dansen op aanwijzing van die gekke kalkoen op het veld!

Het weer kan bijna niet beter. Het is zo’n 26 graden en er staat een lekker briesje. Zelfs in de volle zon goed uit te houden, maar halverwege het laatste kwartier (dat overigens met al het stoppen vaak meer dan een half uur duurt) wordt het toch wel erg warm. De score is op dat moment 38-14 met 7 (lees tenminste 15) minuten te gaan. Er moet wel een wonder gebeuren wil Virginia Tech verliezen, dus we besluiten schaduwrijkere plekken op te gaan zoeken.

Als we opstaan, bemerkt Katja echter, dat de tas met Virginia Tech spullen, die ze eerder gekocht had, nergens te bekennen is. Iemand moet die in een onbewaakt ogenblik mee hebben genomen, want we probeerden hem allemaal in de gaten te houden. Katja baalt natuurlijk enorm, eerst haar telefoon en nu ook de nieuwe spullen, die voor een student flink duur zijn, weg.

Al lopend horen we het kanon nog een keer afgaan en inderdaad scoorden de Hokies weer. De uiteindelijke score wordt 45-21. Het was ontzettend leuk deze wedstrijd mee te maken! Ik kan me nu voorstellen, waarom Katja naar bijna iedere wedstrijd gaat. Wat een sfeer en saamhorigheidsgevoel in zo’n stadion, super!

Rick en ik hebben medelijden met Katja en ik ga, terwijl zij bij de Verizon winkel naar een nieuwe telefoon zoekt, als verrassing de kleding, die in de tas zat, voor haar kopen bij de Bookstore. Katja laat meestal niet veel emoties zien, maar als ik haar de tas overhandig, krijgen Rick en ik een enorme knuffel van haar. Een telefoon heeft ze echter nog niet gevonden bij deze winkel.

We nemen de bus, die nu weer gewoon 50 cent per persoon kost gelukkig, terug naar het appartement. Rick en Katja gaan erop uit om bij andere winkels naar een geschikte (lees goedkope) telefoon te zoeken en benodigdheden te halen om Katja’s ladenkastje te maken.

Kai, Saskia en ik blijven bij de honden in het appartement. Ik ga lekker met een boek in het oktoberzonnetje zitten (wat overigens nog flink sterk is, want vooral Rick en Kai zijn flink verbrand vandaag).

Voldaan komen de twee anderen na een uurtje thuis. Katja heeft haar telefoon en Rick de spullen om morgen aan het knutselen te gaan. We maken ons klaar voor het avondeten, want Katja heeft een reservering gemaakt bij Kabuki.

Het wordt een heel gezellige hibachi maaltijd met zijn vijven. Ik ben echt een moederkloek en op zijn gelukkigst, als ik al mijn kuikens bij me heb. We zijn allemaal blij, dat het zo liep, dat Kai ook kon komen, dat maakt het toch helemaal perfect.

Op de terugweg stoppen we nog voor een ijsje bij Maggie Moo’s. Ik kan het niet laten om een kinderijsje van kaneelijs met caramel, toffee en chocola te nemen. Dat krijg ik nog niet eens half op, want een “kinderijsje” hier is nog flink groot!

Na Katja en Saskia weer thuis te hebben afgezet, rijden Rick, Kai en ik de vijftig kilometer terug naar het hotel. We zijn moe en dan is die afstand best flink. Maar ja, we hebben hier een gigantische kamer voor twee nachten voor minder dan de prijs van een nacht in een hotel in Blacksburg!

Zondag

Alweer word ik verfrist wakker na een prima nacht. Hopelijk wordt dit een trend! De mannen liggen nog te ronken en we hoeven vanochtend niet zo vroeg op. Ik doe dus zo stil mogelijk, zodat ik ze niet wek.

Gisteravond heb ik mijn boek weer uitgelezen, dus ik kijk eens op de Kindle welke nieuwe boeken er op de New York Times bestsellers lijst staan. Tot mijn vreugde zie ik, dat Sophie Kinsella een nieuw Shopaholic boek heeft en dat het er voor de Kindle is! Ik download het en begin meteen te lezen, heerlijk, die onmiddellijke voldoening!

Tegen negenen wek ik Rick en Kai ook maar en al gauw zijn we klaar om te vertrekken. Dit keer rijdt Kai achter ons aan, want hij zal vanuit Blacksburg weer terug naar Richmond rijden vanmiddag.

Kennelijk gaat iedereen in Roanoke op zondagochtend ontbijt halen bij de McDonald’s, want er staat een flinke rij voor de drive thru. Gelukkig gaat het snel en de egg mcmuffin en koffie smaken net zo goed als gisteren.

Voor vanochtend heeft Katja een “daddy do” lijstje gemaakt voor Rick. Een paar lades van haar IKEA ladenkastje, dat we een paar maanden geleden met zoveel moeite in elkaar hebben gezet, zijn nu al stuk. Ik verdenk haar ervan ze te vol te hebben gestouwd, want de bodems liggen eruit. Rick zet ze bekwaam weer in elkaar. Ook hangt hij haar gordijnen op en maakt nog wat andere kleinigheden in het appartementje.

Voor we het weten is het lunchtijd en onze laatste gezamenlijke maaltijd van dit reisje. Zoals al bijna traditioneel is bij een bezoek aan Blacksburg, gaan we bij Macado’s eten. Leah gaat ook mee, zodat we ook haar laatste nieuwtjes horen. Zo zal ze voor Virginia Tech meedoen aan de nationale triathlon. Een enorme prestatie!

Macado’s heeft een enorme lijst met verschillende sandwiches. Ik kies dit keer de Macado Flyer, die met een frisbee wordt geserveerd. De sandwiches zijn zo groot, dat je je mond er niet wijd genoeg voor open kunt doen! De combinaties zijn echter zeer smakelijk. Ik maak van de helft van mijn sandwich een “doggy bag”, zodat Katja hem morgen als lunch kan eten.

Al te snel komt dan toch weer het moment van afscheid nemen. Kai heeft over twee weken een lang weekend en zal dan thuis komen, maar Katja heeft waarschijnlijk tot Thanksgiving geen vrij weekend. Dat is toch wel vrij lang, dus ik hoop in de tussentijd door de weeks nog kans te krijgen haar op te gaan zoeken.

Al krijg ik niet meer zo’n huilgevoel bij ieder afscheid, het blijft een moeilijk moment. Maar ik ben trots op onze twee volwassen hard studerende kinderen, die het allebei naar hun zin hebben. Dat laatste is toch vooral van groot belang.

Op de terugweg zien we meteen een waarschuwing, dat er een ongeluk is gebeurd op de I-81 North en de file begint al bij onze afslag. Gelukkig kunnen we er nog af, de US 11 op. Dat blijkt een heel mooi stukje weg te zijn met kleurige boerderijen en op de heuvels de lappendeken van herfstkleuren. Helaas komen we ook hier even in de file te staan. Er is een ernstig ongeluk gebeurd met een motorfiets. Ik word er helemaal naar van, bah!

Al snel kunnen we de I-81 weer op en verloopt de rest van de rit voorspoedig. In die paar dagen zijn de herfstkleuren opeens een stuk gevorderd, dus ik neem me voor zeer binnenkort een bezoek aan het Shenandoah National Park te brengen.

Zonder verdere kleerscheuren komen we thuis aan, waar Rick meteen het gras maait. Daar heeft hij al een paar weken geen tijd voor gehad, dus het is hard nodig.

We bestellen makkelijk Chinees als avondeten. Het menu bestuderend krijg ik opeens zo'n zin in babi pangang of mihoen goreng! Maar ik houd het bij hot and sour soup en de sla "wraps" met kip. Ook erg lekker, overigens.

En zo eindigt een in alle opzichten heerlijk weekend. Thanksgiving is minder dan twee maanden van nu en de volgende keer, dat we met zijn vijven zullen zijn. Ik zie er nu al naar uit!

Alle foto's van gisteren staan hier.