Wild weer

Als ik opsta is het mooi zonnig weer en al achttien graden. Dat is natuurlijk heel ongewoon voor 26 oktober, dus ik overweeg mijn voorgenomen uur bij de sportschool te vervangen door een lange wandeling met Cosmo. Tegen de tijd, dat mijn ontbijt op is, ziet het er echter zo dreigend uit, dat ik toch maar binnen ga sporten.

Gelukkig heb ik alweer een boeiend boek, "The Fire" van Katherine Neville, dus het uur op de stairmaster gaat snel voorbij. Dit boek gaat ook een beetje over de symboliek, die in de stad Washington verborgen ligt. Als ik eens tijd heb, wil ik daar meer over schrijven. Er is allerlei mysterieus aan onze vrij "nieuwe" hoofdstad. "The Lost Symbol" van Dan Brown gaat daar ook al over. Het is een van de redenen, dat ik zo gefascineerd ben door deze stad.

Deze hele week bakt de Great Harvest Bread Company een heus Jack O Lantern brood. Vorig jaar kocht ik er een, maar die hebben we nooit kunnen proeven, want die verdween zonder een kruimel over te laten, in Cosmo's maag. Saskia kon dus niet wachten er dit jaar een te proberen. Dat wordt mijn eerste boodschap in Vienna. Ik kies een brood met een flinke grijns.

Dan loop ik naar The Pure Pasty Co om voor vanavond pasties te halen. Rick is erg nieuwsgierig, hoe die smaken, en ik hoop, dat Saskia ze ook lekker vindt. Voor Rick en mij neem ik een traditionele en voor Saskia een Philly cheesesteak mee. Alweer staat er een rij, dit bedrijfje is in korte tijd heel populair geworden.

Daarna las ik nog een snelle stop in bij Whole Foods, waar ik zoals (bijna) altijd mijn buurvrouw Laurie zie. Zij is een ex-Hokie en vraagt dus iedere keer, hoe het met Katja bij Virginia Tech gaat. Het verbaast me telkens weer, dat Amerikanen hun hele verder leven bij "hun" college blijven "horen". Virginia Tech alumni zijn rijkelijk vertegenwoordigd in onze omgeving.

Aangezien zijn wandeling erbij inschoot, besluit ik Cosmo op een uitje naar het hondenpark te trakteren. Daar zijn nog twee andere mensen en maar liefst dertien andere honden aanwezig! Een meisje blijkt bij twaalf van die honden te horen, duidelijk een "doggie day care".

Cosmo heeft echter maar nauwelijks interesse voor de andere honden, iets, wat me vorige keer hier ook al opviel. Hij snuffelt wel wat, maar spelen, ho maar. Hij wordt vier over een paar weken, zou hij nu al te oud zijn daarvoor?

Net als ik terug naar huis rijd, belt Saskia, dat ze de schoolbus heeft gemist. Dat komt mooi uit, want ik ben nog geen vijf minuten bij haar school vandaan. De school is net uit, dus ik moet langs een tiental vertrekkende schoolbussen aan de ene kant en tieners, die rustig midden op straat lopen aan de andere kant. Ik verbaas me over de kleding van sommige meisjes, vooral de hakken, die zeker tien centimeter hoog zijn! Kennelijk is dat mode!

De Toyota Sienna moet zijn dertigduizend mijl beurt hebben.  Ik breng hem naar Koons Tysons Toyota, zodat hij morgen zijn beurt kan krijgen.  Die zal ongeveer vijf uur duren, dus ik heb een auto gehuurd.  Ik krijg een moderne Toyota Corolla mee.  Daar zit zelfs een GPS is!  "You've come a long way, baby!" Voor ik een minivan kreeg, had ik een Corolla, veel minder sportief, dan degene, waarin ik vandaag rijd!

In het middenwesten van het land is het noodweer, hoor ik al de hele dag op de radio. Het wordt de Cycloon van de Grote Meren genoemd, de ergste storm in 70 jaar in Chicago en omgeving. Ook in Alabama bij Christine zijn er tornado warnings, waardoor zij schrijft de hele middag in de badkamer (binnenste kamer van hun huis) te hebben doorgebracht.

Hier is het ongekend warm. De rest van de middag ga ik dan ook, ondanks de dreigende bewolking, buiten zitten lezen. Vannacht moet dat zware weer hier ook komen, we hebben al een "tornado watch". Hopelijk zal het niet zover komen!

Rick vindt zijn pasty heerlijk en ik de mijne ook. Voor Saskia had ik bij nader inzien ook beter een traditionele kunnen nemen, want in de Philly cheesesteak zit veel ui en paprika, waar zij niet van houdt.  Na het eten kijken we naar de Rocky Horror Picture Show versie van Glee, die me eigenlijk weinig zegt, want ik ken die film uit de jaren zeventig helemaal niet.

Intussen stuurt Katja mij foto's van haar Kevertje. Ze ging er vandaag heen om haar spullen uit de auto te halen. Het ziet er niet goed uit. Eeuwige optimist Rick wil nog niet aan een "total loss", maar kijkend naar de schade (vooral de twee airbags en het gedraaide wiel) en wetend, wat de auto waard is, vrees ik het ergste.

Hopelijk blijft het vannacht redelijk rustig. Als ik op de radar kijk word ik er niet vrolijk van. Maar vaak woedt het het ergste boven de bergen en krijgen wij een mindere versie. Dat zou ons goed uitkomen, want we willen ongestoord slapen.