Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, april 29, 2011

Kai's negentiende verjaardag alweer

Onze dag begint natuurlijk met het kijken naar de Royal Wedding. Rick is er zelfs vroeger voor opgestaan, maar daarvoor is mijn nachtrust me te lief. Net voor de eerste zoen ben ik beneden.

Kate's jurk vind ik mooi, niet zo stijf, als ik had verwacht. Ook de kleding van haar zus en moeder vind ik zeer smaakvol. De Queen in het geel, ze leek wel een kanarie schreef iemand en daar ben ik het mee eens. De ergste kleding vond ik toch wel de nichten, Eugenie en Beatrice. Ze leken wel de boze stiefzusters van Assepoester! Wie draagt er nu zulke hoeden?


Heerlijk, zo'n kind, dat gewoon kind is en die menigte veel te luid vindt

Bij de herhaling van de huwelijksvoltrekking bedenk ik me, dat Rick en ik precies dezelfde woorden tegen elkaar herhaalden tijdens onze plechtigheid. Opeens vind ik dat zo'n vreemde gedachte, ik weet niet waarom.

Ook tijdens Sharons core training klas gaat het over bruiloften. Sharon is een jaar later, dan ik, getrouwd, maar zo te horen waren onze jurken in dezelfde poeferige jaren tachtig stijl, die toen in was. Het gesprek over de jurken van onze bruidsmeisjes is helemaal hilarisch. Al lachend vliegt het uur voorbij. Na afloop lees ik op de crosstrainer verder in mijn boek. Ook dat halve uur gaat zo snel.

Vandaag ben ik ook negentien jaar moeder van een zoon. Onvoorstelbaar, dat Kai zijn laatste tienerjaar alweer ingaat! Ieder jaar herleef ik de dag van zijn geboorte weer, die niet zonder problemen verliep, net als de eerste paar maanden van Kai's leven. We zijn dus erg blij, dat hij tot zo'n gezonde jongeman is uitgegroeid!

Kai komt vanmiddag thuis om zijn verjaarsweekend hier te vieren. Ik heb een chocolade cake besteld bij Pastry Xpo op zijn verzoek. Daar eet ik dan ook maar gelijk hun overheerlijke linzensoep als lunch. Niemand thuis houdt van linzen, terwijl ik er dol op ben. Ook kan ik de maccarons daar niet weerstaan, die zijn precies, zoals ik me ze uit Frankrijk herinner.

Christine belt en eindelijk krijg ik het hele verhaal over de afschuwelijk angstige woensdag, die zij meemaakten, te horen. Ze vertelt, dat ze banger was, dan op 9/11, wat wat wil zeggen.

Eenentwintig tornado's kwamen over hun stadje heen in zestien uur. Een ervan ging zo rakelings langs hun huis, dat een buurhuis in hun straat zware schade opliep. Drie electriciteitscentrales zijn ernstig beschadigt, dus niemand weet, wanneer hun stroom weer aan zal gaan.

Christine, Chuck en Mallory zijn nu onderweg naar Nashville, waar ze bij vrienden zullen logeren. Ze zijn natuurlijk en heel begrijpelijk zeer onder de indruk van de ernst van de ravage. Zij hebben een beschermengeltje bij zich gehad! Ik ben blij, dat ik haar stem weer heb gehoord.

Na alles thuis te hebben afgezet, ga ik de van laten wassen bij Mr. Wash. Ik wijs de nauwelijks Engels sprekende medewerkers op de vele insektenlijkjes, die het DRAAKJE tijdens de rit naar Orlando en terug heeft verzameld. Ze moeten er wel om lachen en poetsen hard om ze eraf te krijgen. Ik geef ze een goede fooi, want zo lang hebben ze nog nooit aan mijn auto gewerkt.

In mijn blinkendschone van rijd ik naar Party Mania. Hier kies ik een paar ballonnen uit voor Kai, een zingende en een met zijn naam erop. De zingende doet het zo goed, dat hij bij iedere aanraking weer begint!


Helaas hebben we gisteren vernomen, dat een ex-Alles Amerika forummoderator is overleden. Richard kreeg een fataal ongeluk met zijn helicopter. Ze hebben bij Party Mania ook kaarten, dus nu ik er toch ben, koop ik een mooie condoleancekaart, die ik namens het forum naar zijn vrouw zal sturen. Dit is weer zo'n voorbeeld, dat we van iedere ons gegeven dag moeten genieten.

Als ik de cul de sac binnenrijd, zie ik, dat Kai net is aangekomen. Ik kan hem, na een grote knuffel, meteen zijn ballonnen geven. Saskia en Cosmo zijn net zo enthousiast om hem weer te zien. Rick komt ook lekker vroeg thuis.

Kai heeft een voor ons nieuw restaurant uitgekozen voor zijn verjaarsmaaltijd. Bij The Counter in Reston kun je vrijwel alleen hamburgers krijgen. Behalve van rundergehakt hebben ze ook kalkoengehakt en vegetarische burgers. Je kunt kiezen welke kaas en andere dingen je erop wilt.

De mijne wordt een kalkoenburger met blauwe kaas, gegrilde ananas, jalapeno's, komkommer en champignons op een English muffin. Het is werkelijk erg lekker! Ook de anderen smullen, Saskia van haar vegetarische burger. Kai krijgt een gratis apple pie milk shake voor zijn verjaardag. De rekening is onvoorstelbaar laag voor vier personen! Een aanrader, dit restaurant!

Thuis is het tijd om cadeautjes uit te pakken. Althans, een van de cadeaus is zo groot, dat hij niet in te pakken is. Het is een nieuwe amp voor zijn basgitaar. Saskia geeft hem een cadeaubon voor Amazon.com.


De birthday boy met zijn nieuwe aanwinst

Later vanavond gaan we de cake aansnijden, maar eerst kijken we de herhaling van de Royal Wedding. Wat een pracht en praal, erg mooi vind ik het. Hopelijk heeft dit huwelijk meer succes, dan dat van Williams ouders.

Met negentien kaarsjes op zijn cake zingen we "Happy birthday" voor Kai. Heel snel, want de kaarsjes smelten de chocola van de cake. Kai blaast de kaarsjes in een keer uit en Rick snijdt de cake aan. Ik neem letterlijk twee hapjes. Hij is heerlijk, een van de lekkerste cakes, die ik ooit heb gegeten, maar heel machtig.

donderdag, april 28, 2011

Gevaarlijk weer deel twee

Midden in de nacht word ik gewekt door de telefoon. Het is een noodberichtje van Virginia Tech, dat de studenten dekking moeten zoeken, want er is een tornado gesignaleerd bij Blacksburg. Sinds de schietpartij in 2007 krijgen wij die telefoontjes ook.

Hopend, dat Katja en Leah ernaar luisteren, val ik weer in slaap. Later hoor ik, dat het wel meeviel daar, maar niet ver ten zuiden zijn zeven mensen door een tornado gedood.

De nacht verloopt verder rustig, maar voor hij naar zijn werk vertrekt, drukt Rick me op het hart de radar in de gaten te houden. Ten westen van ons is een tornado gezien. Ik vraag hem, of hij dan wel naar zijn werk moet gaan rijden wat ook naar het westen is. Hij wil per se wel gaan, want hij heeft nu nog tijd voor de storm in deze buurt komt.

De lucht ziet er raar uit en het is heel vochtig warm. Met het nieuws, dat vrijwel alleen over het weer gaat, aan, eet ik ontbijt. De tornadowaarschuwingen zijn niet van de lucht, maar hier blijft het wonder boven wonder droog. Het valt me vaker op, dat de ergste stormen hier meestal omheen trekken. Reston, aangrenzend aan Vienna, kreeg het veel harder te verduren, zo plaatselijk zijn die stormen.

Cosmo is intussen heel nerveus. Hij voelt vast de luchtdrukverschillen, want het dondert niet. Om kwart over tien krijgen we even een gigantische plensbui, maar ook dan hoor ik geen donder. Ik besluit het ergste weer af te wachten, want ik vind het zielig om hem nu alleen te laten.

Tegen elven lijkt het voor ons althans voorbij te zijn. De zon komt zelfs aarzelend tevoorschijn. Ik ga gauw naar de sportschool en doe een half uur op de stairmaster.

Intussen komen de beelden uit Alabama telkens voorbij. Christine en Chuck hebben duidelijk geen stromen, want er is complete radiostilte van die kant. Ik ben blij, dat we gisteravond gesms't hebben, zo kan ik hun vrienden op Facebook een beetje geruststellen. Honderden doden hebben de stormen van de afgelopen dagen geeist. Ze waren het ergst in 40 jaar!

De meteoroloog van ons plaatselijke ABC kanaal zei, dat hij zich geen ochtend herinnert met zulk zwaar weer, als we hier vandaag hadden. Hier foto's van de tornado's in ons gebied.

Na de lunch is het compleet opgeklaard. Alsof de lucht schoon is gewassen. Daar kan ik me na al die jaren nog steeds over verbazen. Zo laat de natuur haar ergste furie over het land heenkomen om daarna weer lieflijk te gaan stralen. Ik hoop, dat het nu gedaan is met deze tornadoactiviteiten voor dit seizoen.

Mijn afspraak met Thu bij de nagelsalon is om half twee. Eerst tank ik even benzine bij Safeway. Ook daar is het weer het gesprek van de dag. Een oudere man vertelt, dat zijn zoon in Washington County woont, waar de zeven doden in Virginia zijn gevallen. Gelukkig zijn hij en zijn gezin ongedeerd. Een mede Toyota Sienna eigenaarster kent mensen in Tuscaloosa, die de zware tornado daar hebben gezien. Zo grappig toch, zo'n gesprekje met wildvreemden, terwijl ik de auto volgooi.

Na een uurtje zijn mijn nagels weer keurig. Ik ga naar de Safeway naast de salon en koop de kip voor vanavond. Die ga ik met pindasaus en bruine rijst serveren en de andere dames nemen de bijgerechten mee. Ik heb weer zin in een gezellig Nederlands keuvelavondje.

Aangezien het weer erg lekker is buiten met 25 graden, ga ik na mijn voorbereidingen voor vanavond nog een uurtje buiten lezen. Ik moet zeggen, ik vind Something Borrowed een heerlijk boek! Ik ben benieuwd naar de film.

woensdag, april 27, 2011

Gevaarlijk weer en kreeft

Het voelt als een sauna, als ik met mijn ontbijt en koffie naar buiten stap. Het is bewolkt, warm en vochtig. Als ik naar de sportschool rijd miezert het zelfs een beetje, een heel warme regen.

De stairmaster is bezet, dus ik begin met een half uur crosstrainer. Mijn boek nadert zijn ontknoping, dus de tijd gaat lekker snel. Als de stairmaster na dat halve uur vrijkomt, doe ik daar ook een intervaltraining van dertig minuten op.

Tijdens de cool down lees ik mijn boek ook gelijk uit. Helaas was het de laatste in een leuke serie. Mijn volgende boek is "Something Borrowed", waar binnenkort de film van uitkomt. Ik ben benieuwd.

Thuis verf ik mijn uitgroei, want ik vind zo'n grijze streep zo lelijk! Gelukkig werkt het goed en zie ik er weer keurig uit. Een bezoek aan Mona is nogal duur, dus ik ben blij, dat ik dat met dit spul een paar weken uit kan stellen.

Als ik Vienna inrijd voor een paar boodschappen komt de zon aarzelend tevoorschijn. Ik stuur een pakje naar Nederland bij het postkantoor en rijd langs Manhattan Bagel. Opeens heb ik enorme zin in een dunne bagel met tonijnsalade. Die hebben ze daar zo ontzettend lekker! Buiten peuzel ik hem met kleine hapjes, al Nederlandse tijdschriften lezend, op.

Alweer begint het licht te regenen, gelukkig duurt het maar kort. Nu zitten er wel mooie regendruppels op de bloemen, dus tijdens mijn wandeling met Cosmo neem ik een aantal foto's. Zo fijn is het weer die kleur in de natuur te hebben en zoveel mooie fotografieonderwerpen. De foto's staat hier.

Intussen maak ik me zorgen om Christine, Mallory en Chuck. Zware onweersbuien en tornado's zorgen er daar in noord Alabama voor, dat ze al de hele dag in de badkamer moeten schuilen. Via Facebook houdt Christine me op de hoogte.

Terwijl ik dit schrijf is er weer een tornado waarschuwing voor hun county. Bij een collega van Chuck niet ver bij ze vandaan is het dak van het huis gerukt door zo'n wervelwind. Tot nu toe zijn er vandaag 15 tornadoes geweest in hun buurt en vijf doden. Hopelijk komen onze vrienden hier ongedeerd doorheen!

Ook wij hebben weer een "tornado watch", wat betekent, dat de omstandigheden gunstig zijn voor het vormen van tornado's. Het zware weer zal vanavond, vannacht en morgenochtend over ons heenkomen. Als ik iets eng vind zijn het tornado's, zo onvoorspelbaar! Jaren geleden kwam er een kleintje neer hier in de buurt. De ravage, die dat zelfs veroorzaakte, was niet te geloven.

Voor het gaat stormen neem ik het er buiten nog lekker van. De Italiaanse lessen vlotten goed. Ik hoop alleen, dat ik het allemaal straks weer kan reproduceren. Het is wel een interessant programma,dat Rosetta Stone. Ik ben natuurlijk altijd gewend een taal te leren met rijtjes en regels. Die krijg je hierbij niet, alleen plaatjes en de tekst.

De maand april is alweer bijna voorbij en daarmee ook de kreeft special bij Clyde's voor $18,95. Ik ben helemaal gek op kreeft en Rick stelt voor er vanavond te gaan eten. Daar ben ik natuurlijk meteen voor te vinden!

Vlak voor we weggaan wordt er een tornado waarschuwing afgegeven voor onze county. Saskia wil niet mee uit eten, dus we wachten eerst tot we zeker zijn, dat die hier niet komt. Gelukkig gaat de tornado ten oosten van ons langs. De "tornado watch" wordt verlengd tot twee uur vannacht. Ik hoop dat het allemaal mee gaat vallen.

Bij Clyde's is er een rauwe oester "happy hour", dus ik bestel een zestal. Rick neemt een uiensoep. Dan krijg ik mijn kreeftenslab, die ik gehoorzaam omdoe (maar goed ook, want een stuk vliegt alle kanten op). De kreeft zelf ziet er prachtig uit en smaakt net zo lekker, als ik hoopte. Wat een tractatie is dit toch altijd. Ik zuig zelfs alle pootjes uit.


Op de terugweg gaan we naar Guitar Center om Kai's verjaarscadeau te kopen. Hij krijgt een nieuwe amp voor zijn basgitaar. Intussen ziet de radar er hier ook steeds verontrustender uit, In de omgeving zijn telkens tornadowaarschuwingen, maar gelukkig (nog) niet bij ons in de buurt.

Al een paar uur heb ik niets van Christine gehoord, dus ik sms haar. Ze mochten eindelijk uit de badkamer en hebben een van de angstigste dagen van hun leven beleefd. Ze zitten nu zonder stroom, maar gelukkig is hun huis niet geraakt. De omgeving is wel flink getroffen door het natuurgeweld.


Dit was net ten zuiden van hen, doodeng!

Vanavond kijk ik naar The Voice, het programma van John de Mol is hier nu ook. Gisteren heb ik de eerste aflevering gemist, maar kennelijk was die een groot succes. Hij "won" van Dancing with the Stars en Glee, vooral dat laatste is opmerkelijk, want dat is een heel populaire serie hier.

PS: De tornado's zijn hier tot nu toe voorbij gegaan. Alabama is echter zwaar getroffen met tientallen doden. Gelukkig zijn Christine, Chuck en Mallory veilig, ik heb me vandaag serieus zorgen om hen gemaakt. Zoals een andere Nederlander hier in de VS schreef, het weer kan hier zo extreem zijn, dat waren wij in Nederland en zelfs Europa niet gewend.

dinsdag, april 26, 2011

W&OD pad

Alweer een prachtige warme dag lacht ons tegemoet. Saskia gaat zonder problemen naar school en ook Rick heeft een vroege afspraak. Wat vind ik het dan altijd gezellig om Cosmo te hebben. Die houdt me gezelschap tijdens mijn ontbijt op het deck. Buiten ontbijten vind ik de ultieme luxe!

Zoals iedere dag beraam ik me op mijn sportroutine van vandaag. Ik wil graag met Cosmo een heel eind op het W&OD pad gaan lopen, maar overweeg ook nog een half uur op de stairmaster te doen. Ik kan me er echter niet toe zetten binnen te gaan sporten met zulk weer. Ik neem me dus voor tien kilometer op een flink tempo te gaan lopen. Ik doe mijn Garmin 305 weer eens aan om dat bij te houden.

Na de van bij het Community Center te hebben geparkeerd, loop ik het W&OD pad op in westelijke richting. Het blijft heerlijk om dit pad zo dichtbij te hebben. Een stuk natuur in de voorsteden is het.

Net als ik aan mijn wandeling begin, belt mijn zus. We hebben heel wat bij te kletsen en ik heb er al vijf kilometer opzitten, als we weer ophangen. Imtussen geniet ik van de natuur om me heen. Helaas geen herten vandaag, maar wel lieflijk babbelende beekjes, die zijn er in de sportschool nu eenmaal niet.


Onderweg denk ik een bruin blad op het pad te zien liggen. Ik stap er zelfs bijna op. Opeens beweegt het "blad" en springt weg! Ik schrik en slaak een kreet. De kikker is duidelijk net zo erg geschrokken, want hij verdwijnt zo snel hij kan.

Het is puur genieten, al is tien kilometer toch wel lang en ben ik na de laatste mijl heuvelopwaarts blij om de van weer te zien. Cosmo ook, ik had genoeg koud water voor ons bij me, maar hij heeft het duidelijk warm. Het is weer even wennen aan de warmte.

Het is ook te heet om Cosmo in de auto te laten wachten, dus ik breng hem thuis voor ik boodschappen ga doen. Om te beginnen ga ik naar Rite Aid. Daar koop ik onder anderen Nice 'n Easy Root Touch Up, vorige keer stelde dat mijn kapperbezoek met drie weken uit.

Rick heeft gisteren nieuwe propaantanks voor de barbecue gehaald, dus we willen vanavond grillen. Bij Whole Foods haal ik daarvoor bisongehakt, broodjes, gele en rode tomaten en paarse ui. Wij vinden bisongehakt veel lekkerder, dan rundergehakt voor hamburgers. Er zit bovendien heel weinig vet in, wat Saskia waardeert.

Het is zulk mooi weer met alles in bloei, dat ik overweeg naar Meadowlark Gardens te gaan na de lunch. Er staat echter ook een fikse wind, wat goede foto's onmogelijk zou maken. Ik besluit dat bezoekje nog even uit te stellen.

In plaats daarvan neem ik de grote stapel Margrieten, die Naomi voor me meenam, mee naar buiten en ga die lezen. Donderdagavond wil ik een stapeltje doorgeven aan de andere Nederlandse dames. Margriet en Libelle moesten eens weten hoe vaak hun bladen door verschillende handen gaan, als ze eenmaal hier zijn!


Ik ben niet de enige luilak!

Al lezend valt het me op, dat ik nog maar bar weinig bekende Nederlanders ken. Veel van de interviews zeggen me niets. Het zijn de columns en brieven en Sanne, die ik leuk vind. Ook de geadverteerde Nederlandse produkten doen me soms watertanden. Een pure chocolade Bros reep bijvoorbeeld, die lijkt me zo lekker!

Een tijdlang had ik hier een abonnement op Margriet, maar met 300 euro per jaar werd dat wel erg kostbaar. Nogmaals veel dank aan Naomi en degenen, die de Margrieten voor haar opspaarden!

Het is heerlijk op het deck, maar het waait wel flink. Ik word regelmatig "bekogeld" met de helicoptertjes van de esdoorns. Geen wonder, dat we de hele zomer mini esdoornboompjes uit de tuin trekken. Onze achterburen doen dat duidelijk niet, want hun achtertuin verandert met de jaren in een waar bos.


Onze achtertuin met de bloeiende dogwoods

De bisonburgers smaken voortreffelijk. We eten ze buiten op. Helaas gaat het zomerse weer nog niet duren, dus het is zaak er volop van te genieten. We blijven dan ook tot ver na zonsondergang nog buiten zitten.

maandag, april 25, 2011

Het Floridiaanse weer meegenomen

Gistermiddag in de auto begon het al, ik kon mijn nek niet links of rechts draaien zonder pijn. Gisteravond was mijn nek zo stijf, dat ik mijn hele lichaam moest draaien om opzij te kijken. Helaas heeft de nachtrust, die toch heel goed was, niet geholpen. Stijf als een plank is die nek, dat wordt nog wat met sporten!

Saskia is keurig op tijd op, maar een half uurtje later vertelt ze, dat ze heeft overgegeven. Gisteren hebben we multivitamines voor tieners voor haar gekocht, want met haar dieet krijgt ze waarschijnlijk niet alles binnen, wat ze nodig heeft.

Saskia heeft na haar ontbijt zo'n vitaminepil genomen en voelde zich daarna opeens heel misselijk. Nu heb ik die reactie ook op vitaminepillen, dus ik vermoed, dat het overgeven daarvan kwam. De school heeft echter een strikte regel, dat de kinderen 24 uur niet hebben overgegeven voor ze naar school mogen. Rick meldt Saskia dus maar ziek.

Gelukkig lijkt het inderdaad de vitaminepil te zijn geweest. Als ik om acht uur opsta vraagt Saskia of ze nog een ontbijt mag eten. Ze heeft weer honger, nadat ze het eerste eruit heeft gegooid. Samen eten we op het deck, want het is al lekker warm buiten. Ik drink koffie uit mijn zwembad van een Tinkerbell mok, die ik vrijdagavond nog bij Epcot kocht.

Met dit mooie weer heb ik geen zin om laat bij de sportschool te blijven, dus ik zorg, dat ik er om half tien ben. Als Sharon niet beschikbaar is, wil ik het halve uur cardio voor de personal training doen. Het is echter beter om de gewichten eerst te doen, dus ik ben blij, als Sharon meteen kan beginnen.

Helaas helpt geen enkele oefening mijn nek, maar gelukkig wordt het ook niet erger. Na het uur gewichten doe ik een half uur op de crosstrainer. Ik gebruik mijn armen flink in de hoop, dat dat mijn nekspieren ook wat losser zal maken, maar dat is niet het geval.

Het vervelendst is deze stijve nek met rijden, want ik kan niet goed links en rechts kijken bij het oversteken. Zolang ik maar recht vooruit kijk, voel ik geen pijn. Maar ja, dat is niet echt handig. Nu merk ik pas, hoeveel die nekspieren worden gebruikt!

Thuis haal ik mijn tas op en rijd naar de kennel. Daar krijg ik een heel blije Cosmo mee. Zoals altijd staat er op zijn "rapport", dat hij het prima heeft gedaan en een "Sweet boy" was. Ook is hij weer gebaad, al heeft hij dit keer geen kleurig sjaaltje om. Cosmo weerzien is altijd een hoogtepunt na een reis, ik mis hem iedere keer weer.

Na een snelle douche ga ik boodschappen doen. Bij Giant haal ik onder anderen posterpapier en stiften voor Saskia. Eigenlijk had ze tijdens de vakantie met een jongen een Engels project moeten doen. Aangezien Saskia de hele vakantie op reis was, ging dat dus niet. De lerares droeg hen daarom op het ieder individueel te doen en woensdag klaar te hebben.

Whole Foods is de volgende stop. Ik haal avondeten en met dit warme weer heb ik zin in rose vanavond bij het eten. Helaas is die wijnsoort hier nog steeds niet zo populair, maar ik vind een fles voor $7,99. Voor de lunch trakteer ik mezelf op hun multigrain sushi.

Nu zit het rijden en het moeten draaien van mijn nek er gelukkig op. Ik installeer mezelf met laptop op het deck en ga verder met mijn Italiaanse lessen. Saskia werkt buiten aan haar schoolwerk. Zodra haar vrienden terug zijn uit school gaat de deurbel en gaat ze met hen op de trampoline. Dit was een lekker extra dagje vrij voor Saskia!

Met Cosmo loop ik een stuk door de buurt. Het is net of we in een park wonen op het moment. De dogwoods en azalea's en andere bloeiende bomen en struiken zijn helemaal uit. Sommige tuinen, die in de zomer gewoon saai groen zijn, lijken wel in brand te staan met de felle kleuren azalea. Ik neem foto's van de prachtige straat achter ons, want Cosmo moet ik telkens meetrekken. Hij heeft het veel te warm.


Rick komt vroeg thuis om het flink lange gras te maaien. Daarna eten we lekker buiten. Zalm met venkel (van Whole Foods), spinazie en hun meergranenbrood, het smaakt prima. In de week, dat we weg zijn geweest, is alles een stuk groener geworden. We kunnen de straat nog net zien, maar het scheelt niet veel of we zitten hier weer helemaal afgeschermd van buren en straat.

zondag, april 24, 2011

Terugreis en Paaslunch met Katja

Zaterdag

Hoewel we vandaag niet vroeg op hoeven voor een parkbezoek zijn we toch bijtijds uit de veren. Ik hoop dit ritme thuis ook een beetje aan te kunnen houden, want nu het weer lekkerder wordt, is het fijn om vroeg klaar te zijn met sporten e.d.

Saskia doezelt nog wat en eet haar yoghurt op de kamer. Rick en ik hebben geen zin in weer een ontbijtreep, dus gaan in het restaurant van het resort eten. Ik bestel een omelet met tomaat, paprika en ui en Rick een Zuidwest omelet.

Buiten in het zonnetje vinden we een tafeltje. In ons gebied komen dan de musjes om brood bedelen, hier zijn het de witte ibissen met hun mooie lange rode snavel. Een jonge vogel pikt mijn stukjes biscuit zelfs uit mijn hand. Hij poseert ook even netjes voor een foto.


Terug in de kamer is Saskia al bepakt en bezakt. Ook Rick en ik zijn zo klaar en net voor tienen zeggen we gedag tegen de grote Welcome to Walt Disney World borden. We zijn zeer te spreken over het Caribbean Beach Resort. Voor een volgende vakantie zouden we er zo weer boeken.

Zoals ik al vreesde is vandaag de exodus voor alle noordelijke reizigers. Het wemelt van de New York, New Jersey, Pennsylvania en Virginia nummerborden. Dat gaat natuurlijk mis op de eeuwig drukke interstate 95.

Ter hoogte van Daytona Beach komen we in een flinke file terecht. Allerlei noodvoertuigen komen met gillende sirene langsrijden. Duidelijk is er een ongeluk gebeurd. Als we er eenmaal langsrijden, word ik misselijk bij het aanzicht.

Een man met bloedende hand en arm leunt tegen een boom, zijn (?) auto staat omgekeerd en helemaal aan de passagierskant gemangeld tegen een andere boom. Hulpverleners zijn bezig aan die kant, wat ons doet vermoeden, dat er nog iemand in de auto zit. Het zal een wonder zijn, als die persoon het heeft overleefd. Brrrr!!!

Het tweede ongeluk, dat we zien, is gelukkig alleen materiele schade, maar ook weer flink. Dan baal je wel, als je vakantie zo eindigt! We zijn pas bij Jacksonville, als we voor de lunch stoppen. Saskia en ik halen een broodje bij Subway, maar Rick wil liever een paar wraps van McDonalds.

Eindelijk zijn we Florida uit en rijden Georgia binnen. Bij Savannah komen we compleet stil te staan in een, zo zie ik op het internet, mijlenlange file. We stellen de GPS in voor een omweg van 15 mijl. Die leidt ons over de US 17 door mooi graslandschap en langs oude boerderijen. Savannah heeft een goede naam, want dit landschap heeft wel wat weg van een savanne.

Weer terug op de I-95 lijkt het even beter, maar niet veel later is het weer hommeles. Dit keer geeft de GPS aan, dat er geen omweg mogelijk is, dus we ondergaan het maar. Telkens in stop and go verkeer rijden is heel vermoeiend voor Rick, dus bij de grens met South Carolina neem ik het stuur van Rick over.

Gelukkig hoef ik nog maar dertig mijl op de I-95 te rijden. Daarna laat ik het drukke verkeer achter me en draai de I-26 naar het westen op. Tot Columbia kan ik 130 km/u rijden en haal zo lekker wat tijd in. Het ziet ernaar uit, dat we het vanavond tot in de buurt van Charlotte, North Carolina gaan halen.

Ook de I-77 van Columbia, SC, naar Charlotte is allerminst druk. Het is een stuk prettiger rijden, als je lekker kunt opschieten. Bij Charlotte gaan we op zoek naar een restaurant. Saskia wil weer graag bij een Ruby Tuesday eten.

Die zoeken we op de GPS op en de dichtstbijzijnde is zo'n twintig kilometer verderop, ietwat om voor ons, maar wat is die afstand op deze hele rit nou eenmaal. Onderweg zien we een heel gunstig gelegen Hilton Garden Inn, waar ik meteen maar een kamer reserveer.

Bij Ruby Tuesday staat het aantal calorieen van sommige gerechten op de menukaart, vandaar dat Saskia hier graag eet. Zij bestelt weer de kleine biefstuk en Rick de ribeye. Saskia vond een coupon voor twee gerechten voor $20 in een tijdschrift, geen geld voor steak natuurlijk.

Dit keer neem ik het seafood trio, een kreeftestaartje, drie garnalen en een crabcake met spaghetti squash en tomatensla. Rick en ik nemen ook de salad bar nog vooraf. We hebben het gevoel erg gezond en zeker lekker te hebben gegeten.

Bij de Garden Inn zijn we zo ingecheckt. We krijgen een gerieflijke kamer met twee bedden. Saskia wil liever op het opblaasbed slapen, dan bij een van ons in bed, dus we hebben ieder ons eigen bed. Ik vind de bedden van de Hilton keten hotels altijd prima, dus ga met graagte slapen.

Zondag

Eerste Paasdag is het vandaag in Nederland en hier gewoon Paasdag. Net als vorig jaar worden we in een hotel wakker. Toch is de Paashaas wel geweest voor Saskia en ook voor mij, zo blijkt.

Voor Saskia, die natuurlijk geen snoep wilde, zijn er een pluche Minnie en Mickey in een paasei en ik vind dezelfde Minnie in haar ei naast mijn kussen. Erg leuk van de Rickhaas (of Rick Bunny, zoals hij zichzelf noemt, ha ha)!

We maken ons snel klaar en laden de auto in. Saskia wil eigenlijk naar een benzinestation om een proteine reep als ontbijt te halen, maar ik haal haar over yoghurt, cereal en vers fruit van het buffet in het hotel te eten. Voor mij is het geen Pasen zonder een ei bij het ontbijt, dus ik bestel een paar gepocheerde eieren. Voor $9,95 per persoon heeft het hotel een uitgebreid en lekker buffet.

Met de GPS ingesteld op Blacksburg gaan we de I-77 weer op. Een paar uitritten verderop vindt Rick een Starbucks en haalt een hazelnoot latte voor hem en een caramel misto voor mij. Het is nog 150 mijl naar Katja's appartement.

Een uurtje later rijden we Virginia binnen. Iedere keer weer kan ik er niet over uit, hoe ver we nu nog moeten in onze eigen staat. Een volle derde van onze rit is in Virginia! Nog 328 mijl te gaan voor we in het noorden van de staat zijn.

Om half twaalf rijden we Blacksburg binnen. Het is altijd zo'n vrolijk stadje met zijn gekleurde Hokievogel standbeelden en alles donkerrood met oranje. Het is ook schitterend weer en alles staat in bloei, prachtig!

Gisteren sms-te Katja mij, dat ze nog steeds ziek was op vrijdag en nu aan de antibiotica, steroiden en codeine is. Toch was ze vannacht bezig met het rescue squad, want ze was de enig aanwezige vrouwelijke EMT, toen een bevallende vrouw een ambulance nodig had. Zucht!

Gelukkig heeft ze intussen wel wat kunnen slapen en staat onder de douche, als wij aankomen. Zorro komt meteen als een hondje op ons afrennen om ons te begroeten. Zijn motortje slaat aan en al spinnend geeft hij ieder van ons kopjes. Hij is alweer flink gegroeid en wordt, getuige zijn dikke pootjes, straks een flinke kater!

Na wat bijgekletst te hebben bepraten we waar we willen gaan lunchen. Dat wordt Cabo Fish Taco, want daar kunnen we buiten eten. We moeten even op een tafeltje wachten, dus Rick blijft in het restaurant, terwijl de meisjes en ik naar de Virginia Tech winkel gaan.

Mijn VT "pijama" (korte broek met t-shirt) is versleten, dus ik koop een nieuwe. Hij is zo comfortabel! Saskia kiest een t-shirt en Katja een korte broek om in hard te lopen. Als we bij het restaurant terugkomen, zit Rick al te genieten van het zonnetje aan tafel. Het is zo'n 28 graden, dus erg lekker hier buiten.

Zoals zo vaak bestellen Katja en ik hetzelfde, de garnalen taco's met een Nopalito salade (allerlei bonen en stukjes cactus). Rick neemt een quesadilla en Saskia een Southwest kip wrap. Het is zo gezellig met zijn viertjes en er is zoveel te bespreken, dat er zo een uur voorbij is. Onze avontuurlijke oudste heeft weer van alles gaande in haar leven.

Op de terugweg stoppen we nog even bij de Kroger voor wat spullen voor Katja. Dat scheelt weer voor haar in haar zakgeld. Ook troggelt ze mij mijn verzamelde kwartjes af voor de wasmachine en droger in hun appartement. Terwijl Rick haar nog even helpt met een computerprobleem, spelen Saskia en ik met Zorro. Wat een leuk katje is dat!


Om klokslag drie uur nemen we weer afscheid van Katja. Gelukkig dit keer maar voor een week of drie, dan zit haar derde jaar er alweer op. Door de mooie, bloeiende Shenandoah Vallei rijden we naar het noorden.

De I-81 is bij tijd en wijlen flink druk en we komen een paar keer in langzaamrijdend verkeer terecht. Ook regent het heel eventjes, maar het zware onweer, dat ik op de radar bij Washington zie, missen we gelukkig. De I-66 is rustig en na vier uur rijden we Vienna weer binnen.

Rick en Saskia gaan meteen door naar de supermarkt om lunch voor Saskia te kopen. Ik heb veel pijn in mijn nek en schouders door de lange autorit, dus installeer me met een wijntje op het deck. Heerlijk is het om weer thuis te zijn en te genieten van de mooi bloeiende tuin!

vrijdag, april 22, 2011

Onze twee favoriete parken

Voor onze laatste Disney dag hebben we onze twee favoriete parken op het programma staan. Dit zal onze volle dag in de Magic Kingdom worden en vanavond eindigen we, waar we begonnen zijn, bij Epcot.

De Magic Kingdom blijft het populairste park, dus we verwachten grote drukte. De officiele opening van het park is om acht uur en wij willen daarvoor aanwezig zijn. Rick heeft derhalve zijn horloge's wekker voor tien voor half zeven gezet.

Dat is even moeilijk wakker worden, maar met een kop Via ben ik al gauw in het land der levenden. Aan Saskia is te merken, dat ze het vroege opstaan voor school gewend is. Of ze heeft mijn vermogen van meteen klaarwakker zijn geerfd. Rick heeft dat vermogen zeker niet en is het eerste uur weinig aanspreekbaar.

Om kwart over zeven al parkeren we bij het Disney Transportation en Ticket Center. We staan zo dichtbij, dat we geen tram hoeven te nemen. We lopen naar de monorail, maar zien tot onze teleurstelling, dat de hekken nog gesloten zijn.

Toch lopen er enkele mensen door. Het blijken gasten van Disney hotels te zijn en hee, laten wij dat nu ook zijn! Dit is een voordeel van de Disney resorts, dat wij vergeten waren. Met de resort monorail rijden we naar de Magic Kingdom.

Daar is het nog vrijwel leeg, het is pas vijf over half acht. Na de nodige foto's op Main Street lopen we meteen naar Space Mountain. We waren van plan daar een Fast Pass te halen, maar dat is niet eens nodig. We kunnen zo doorlopen en instappen.

Er is hier van alles verbeterd in de vroeger zo saaie wachtrij. Er zijn overal electronische spelletjes om de wachttijd door te komen. Wij hebben daar geen tijd voor, want er is geen rij. Space Mountain was vroeger Saskia's favoriete (en enige, waar ze in durfde) achtbaan.

Nu ze de grote achtbanen, zoals de Hulk en Dragon Challenge bij Islands of Adventure maandag, heeft gedaan zijn de Disney achtbanen maar tam. Ik moet toegeven, dat ik Space Mountain altijd al erg schokkerig heb gevonden.

Dit keer vind ik het zelfs maar zeer matig. Hij lijkt nog donkerder, dan ik me herinner. Ik dacht, dat er tenminste nog "sterren" te zien waren. Het vervelende van niet kunnen zien is, dat je niet van tevoren weet welke kant de coaster op gaat. Ik probeer dan altijd met die route mee te leunen, maar dat kan bij Space Mountain niet, waardoor ik er nekpijn aan overhoud. Tot mijn opluchting vonden Rick en Saskia het ook maar matig, dus we gaan niet nog een keer.

Het is nog voor achten, dus we zijn nog steeds alleen met de resortgasten in het park. Nummer twee op ons lijstje is de Haunted Mansion, mijn persoonlijke favoriet in dit park. Kennelijk is Disney hard bezig de wachtrijen op te leuken, want ook hier zijn interactieve muziekinstrumenten en boeken, die uit de muur springen.

De vorige keer, dat we de Haunted Mansion met Saskia deden, was ze doodsbang. Nu natuurlijk niet meer, dus het is voor haar de eerste keer om het griezelritje bewust mee te maken. We kunnen meteen de lift in. Saskia vindt dit toch nog wel een beetje eng en grijpt Ricks arm vast.

Met zijn drieen kunnen we in een karretje en Saskia en ik zoeken weer naar verborgen Mickeys. Ook zien we de verborgen Donald Duck op de achterkant van een stoel. De "Happy Haunts" zijn weer heel grappig. Voor we het weten hebben we een liftend spook bij ons en moeten we weer uitstappen.

Het is nog steeds voor achten en we hebben twee van onze favoriete attracties al gedaan! Ideaal! Het is al warm en Rick en ik willen graag Splash Mountain doen. Saskia wil echter per se niet nat worden. Geen gepleit over hoe schattig het binnen is helpt. Zij blijft dus op onze camera's passen, die ook niet nat willen worden.

Splash Mountain is zo leuk van binnen met Broer Konijn en zijn consorten en de liedjes van Song of the South. Het is ook een vrij lang bootritje met halverwege een stijle val in het water.

Erg nat worden we niet, maar we zitten wel in water, dus onze korte broeken zijn wel doorweekt. Dat was het ons zeker waard en met deze warmte droogt het toch snel op. Saskia vindt dat de reden om blij te zijn, dat ze er niet in is gegaan.

Big Thunder Mountain Railroad ligt naast Splash Mountain en ook daar kunnen we zo doorlopen. Dit is een leuk, maar volgens Saskia ook weer te tam, ritje voor het "Wilde Westen". Ook hier hoeft ze geen tweede keer in, terwijl ze dat vroeger zeker had gewild.

Het is echt anders om met een tiener door de parken te gaan. Het magische is er voor Saskia duidelijk (hopelijk tijdelijk) een beetje af hier. Ze zegt ook herhaaldelijk, dat ze haar broer en zus mist. Vooral Kai, want met hem had ze een verborgen Mickeys wedstrijdje kunnen doen. Ik ben een leuke tweede daarin, maar toch niet hetzelfde. Heel begrijpelijk.

Rick en ik genieten wel met volle teugen en Saskia gaat gewillig met ons mee de attracties in. De volgende is It's a Small World. Voor mij is een bezoek aan de Magic Kingdom niet compleet zonder dat liedje te horen en de vrolijk gekleurde poppen te zien.

Aan het eind met alle "tot ziens" borden in verschillende talen, staat er op het Nederlandse bord "Vaarwel". Rick kent dat woord niet en ik leg uit, dat het een nogal formele groet is en meer definitief, dan tot ziens.

Zelf gebruik ik "Vaarwel" nooit, vandaar, dat hij dat woord niet kent. Al probeer ik het wel, ik merk toch, dat ik na zoveel jaren in het buitenland een beperktere Nederlandse vocabulaire heb. Er is nu eenmaal veel minder gelegenheid die te gebruiken. Daarom is het schrijven van dit blog o.a. zo goed voor mijn Nederlands.

Peter Pan's Flight wil Saskia niet doen en Snow White's Adventures ook niet, maar Winnie the Pooh lijkt haar wel leuk. Nog steeds is het maar net na negenen en zijn de wachttijden op zijn hoogst een kwartier. We hebben nog geen Fast Pass hoeven halen.

Rick heeft trek in een snack en Saskia en ik hebben dorst. We nemen dus even pauze in het midden van Fantasyland. Achter ons is men hard bezig een nieuw gedeelte van het park te bouwen. Volgend jaar zal Fantasyland twee keer zo groot zijn. Het Mickey's Toontown gedeelte is daarvoor afgebroken.

Bij Winnie the Pooh kunnen we zo in ons "honingpotje" stapje. Het is een schattig ritje door het Hundred Acre Wood. We "springen" met Teigetje en worden bijna weggeblazen met Knorretje en rijden door een heel oerwoud Lollifanten (ik hoop, dat deze namen correct Nederlands zijn, ik heb ze bij Wikipedia opgezocht). Deze zomer komt er een nieuwe Winnie the Pooh film uit, ik kan niet wachten!

Nu zijn we "klaar" met Fantasyland en lopen naar Tomorrowland. Het is nog steeds supervroeg en we hebben al heel wat gezien. Onze eerste en enige Fast Pass halen we voor Buzz Lightyear, waar we binnen het halve uur mogen terugkomen ermee.

Intussen gaan we naar de Monsters Inc. Laugh Floor show. Mike Wazowski en andere "monsters" zijn zeer vermakelijk. Mensen uit het publiek worden op het tv scherm als "spelers" in hun verhaal gezet. Rick ook, die is Randall, en speelt, vind ik, het leukst mee van iedereen.

Het werkt enorm op de lachspieren allemaal. Ik vind dit soort shows, waar de tekenfilmkarakters het publiek duidelijk kunnen zien, iedere keer weer hilarisch.

Met de Fast Pass lopen we zo Buzz Lightyear binnen en Rick en ik houden een wedstrijd voor de meeste punten. Voor de verandering win ik die ruimsschoots met 13400 punten tegen Ricks 3600. Ook Saskia heeft maar weinig punten. Ik schoot meerdere malen op hetzelfde doel en zo schoot ik omhoog. Erg leuk ook weer, dit ritje.

Bij de Buzz Lightyear fast pass zat een bonuspas voor de Carousel of Progress. Ook dit is een attractie, die Rick en ik bij elk bezoek aan dit park vinden horen. De carousel begint in het begin van de 20e eeuw op Valentijnsdag en volgt een familie door de jaren en seizoenen, eindigend met Kerstmis 1999. Deze carousel is nog een origineel idee van Walt Disney zelf. Zelfs Saskia vindt hem leuk.

Het loopt tegen half twaalf en onze magen knorren. Het ontbijt was tenslotte al weer heel wat uurtjes geleden. We besluiten een vroege lunch te gaan eten bij het Starlight Cafe. Daar hebben ze een gegrilde kipsandwich op een bruin broodje, waar je zelf zoveel tomaten op kunt doen, als je wilt. Het is erg lekker en passend in Saskia's dieet.

We hebben nog maar een attractie op ons lijstje om in dit park te doen, de Hal met Presidenten. Obama staat daar ook bij en vooral Rick wil dat graag zien. Onderweg zien we van de zijkant de show over dromen met Mickey, Minnie, Donald en Goofy en de prinsen en prinsessen van de sprookjes.

Bij de presidenten hebben we de show net gemist. Geen zin hebbend om twintig minuten te wachten, stelt Rick voor wat winkeltjes te bezoeken. Al lopend zien we, dat de parade bijna van start gaat. Die wil Saskia heel graag zien, dus we stellen ons op bij een plekje helemaal vooraan.

Als er iets is, dat Disney goed doet, dan zijn het parades. Die zijn zo vrolijk en kleurig, dat je er gewoon blij van wordt. Om de een of andere reden krijgt Saskia heel wat aandacht van de voorbijkomende paradegangers. Woody van Toy Story klopt haar op het hoofd, Abu, de aap, doet haar gevouwen armen na en Tweedle Dee van Alice in Wonderland high five-t haar.

Nu hebben we de presidentenshow weer gemist, maar besluiten dan maar het kwartiertje tot de volgende in de airconditioned ruimte te wachten. Intussen zoeken Saskia en ik weer naar een verborgen Mickey in een van de schilderijen, maar vinden die niet.

De show met de presidenten heeft, behalve een nieuwe president, ook een nieuwe voorafgaande film. Morgan Freeman vertelt over de geschiedenis van het presidentschap. Daarna gaat het doek op en worden alle animatronische presidenten in chronologische volgorde voorgesteld. Als laatste dus Barack Obama, die een toespraakje geeft. Het einde vinden we wat overdreven patriottisch, maar de rest is wel interessant.

Net als de afgelopen dagen willen we het heetst van de dag aan het zwembad doorbrengen. Op weg naar de uitgang zien we, dat de show voor het kasteel, die we van verre van de zijkant zagen, over vijf minuten weer zal worden opgevoerd.

Saskia en ik willen hem wel goed zien en we staan dit keer vrijwel vooraan. Naast mij staat een als piraat verkleed jochie van een jaar of vier, die mij er heel ernstig van verzekert, dat hij een vriendelijke piraat is. Zo schattig!

Op weg naar het hotel tanken we benzine, zodat dat morgen niet meer hoeft, en halen wat frisdrank voor bij het zwembad. In de kamer maken we ons gauw klaar voor een frisse duik in het water. Nou ja, fris, het water is net iets koeler, dan lichaamstemperatuur, maar ik vind dat heerlijk.

We zwemmen wat en lezen wat en na een uurtje voel ik me weer helemaal uitgerust. Ik vind dit schema ideaal! Tijdens vroegere reizen naar Disney bleven we de hele dag in de parken, omdat we alles wilden doen en zien. Het gevolg was, dat ik tegen de avond uitgeblust was en de kinderen ook. Op deze manier heb ik weer nieuwe energie om ook van de avond te genieten.

We eindigen onze Disney vakantie, waar we ook zijn begonnen, bij Epcot. Als eerste gaan we in Spaceship Earth in de grote bal, want dat hebben we deze week nog niet gedaan. Siemens heeft deze attractie gemoderniseerd en we krijgen een interactief tv scherm, waar we op moeten aangeven, waar we vandaan komen en onze foto's worden genomen.

Langzaam gaan we naar boven de bal in, terwijl Dame Judy Dench ons over de geschiedenis van communicatiemiddelen vertelt. Net voor het leuk wordt, staan we stil. Duidelijk mechanische problemen en allerlei medewerkers rennen met zaklampen de trap op en af. Intussen wordt er telkens omgeroepen, dat we moeten blijven zitten. Het is pikkedonker, dus iets anders doen kunnen we toch niet.

Na zo'n tien minuten is het euvel gelukkig gemaakt. Dit is de tweede keer, dat we in een Disney attractie vast komen te zitten. De vorige keer was zeker een half uur in de Carousel of Progress. Daarna konden we dat "It's a great big beautiful tomorrow" liedje een tijdje niet horen, ha ha.

Turtle Talk with Crush is een van mijn favoriete shows hier in Epcot. Rick en Saskia zijn er niet in geinteresseerd. We splitsen dus even op. Rick gaat met Saskia een ring met haar naam erop bestellen en ik ga naar de schildpad luisteren.

Dit is net zoiets, als de Monsters Inc. show van vanochtend. "Crush" kan ons zien en praat met kinderen en volwassenen in het publiek. Sommige dingen zijn standaard, zoals de kinderen Dude en Dudette noemen en onze armen vinnen. Verder is het echter helemaal geimproviseerd en ik vind het iedere keer weer knap hoe grappig de acteurs zijn.

Het loopt inmiddels tegen zessen, onze reserveringstijd voor het avondeten. We gaan bij Bistro de Paris in het Franse paviljoen eten. Ik ontmoet Saskia en Rick weer bij de ingang. We moeten even wachten en mogen dan mee naar boven naar de sjieke eetzaal. Dit is het duurdere restaurant in Frankrijk en het enige in Epcot, waarvoor we nog een reservering konden krijgen een aantal weken terug.

Toch vallen de prijzen ons, in vergelijking met het Canadese restaurant, nog mee. Goedkoop is anders, maar het is dan ook heel erg lekker. Rick en ik bestellen de voortreffelijke gerookte zalm vooraf. Daarna neem ik een tweede voorafje als hoofdgerecht, de tuna tartare, ook heerlijk.

Rick en Saskia nemen beiden de biefstuk, die prima bereid is. Als dessert delen we met zijn drieen een prachtig opgemaakt toetje van een paar hapjes chocoladeijs, verschillende bessen en hazelnootmousse op meringue. Om je vingers bij af te likken!

Vanavond willen we vanuit een andere ooghoek de vuurwerk en lasershow Illuminations of Earth bekijken. Rick vindt een heel goede plek bij het Italiaanse paviljoen en zet daar het statief klaar. Hij stelt voor, dat Saskia en ik nog door de World Showcase lopen, want die heb ik dit keer nog niet helemaal gezien. Rick blijft bij het statief om onze plek te reserveren.

Saskia en ik lopen eerst naar Noorwegen. Er staat een wachttijd van twintig minuten voor Maelstrom, het bootritje daar. We sluiten aan in de rij, die vrij snel gaat. We vinden ook onze laatste verborgen Mickey in de viking boot op de muur.

Het bootritje is leuk met trollen en dergelijke, maar wel heel kort. We slaan de film over Noorwegen over (die heb ik nog nooit helemaal gekeken, moeten we een volgende keer toch eens doen). In de winkel kijken we snel rond, maar zien niets van onze gading.

Saskia's zilveren naamring is inmiddels klaar en we halen hem op bij het Mexicaanse paviljoen. Hij staat leuk aan haar duim. Op de terugweg haal ik een glaasje pinot grigio in Italia en Saskia en ik bedenken ons, dat we dit over een paar maanden in het echt gaan zien. Vreemd idee is dat!

Rick heeft mijn fototoestel inmiddels helemaal opgezet. We kletsen wat met de mensen naast ons. De man heeft ook een Canon 60D en Rick en hij wisselen wat tips uit. Dan begint onze laatste show van deze vakantie. Van deze show krijg ik nooit genoeg, vooral de muziek vind ik prachtig.

Toch een beetje bedrukt, omdat deze heerlijke Orlando vakantie er weer bijna opzit, lopen we naar de uitgang. Nog een laatste zwaai naar de bal van Epcot en dan draaien we de weg naar ons hotel op. In de verte zien we het vuurwerk voor de Magic Kingdom. Wat Disney zo heel goed doet, is, dat je je echt in een andere wereld waant, waar alles mooi, vrolijk en kleurrijk is. Gelukkig is ons echte leven dat over het algemeen ook.

Foto's van vandaag staan hier.

donderdag, april 21, 2011

Hollywood Studios en Electrical Parade

Zoals vrijwel iedere ochtend deze week (en eigenlijk tijdens alle vakanties) speel ik om kwart over zeven weer voor wekker. Vandaag staat Hollywood Studios op ons programma en dat gaat om acht uur open. Net als gisteren maak ik water voor een kop Via oploskoffie en eten we ontbijt op de kamer.

Hollywood Studios is lekker dichtbij en na een minuut of vijf rijden kunnen we er al parkeren. Met de tram worden we naar de ingang gebracht. De tassencontrole en vingerscan gaan, zoals bij ieder park, heel snel en dan lopen we op Hollywood Boulevard. Hollywood Studios is ook weer zo'n heel kleurig park.

Dit keer is de Rockin' Roller Coaster met Aerosmith ons doel voor een fast pass. Die halen we voor 8:55 en sluiten ook meteen in de rij aan. Al na 20 minuten kunnen we in onze "limousine". Het is wel leuk om Aerosmith jaren geleden te zien in het filmpje, want Steven Tyler is nu natuurlijk een American Idol jurylid (hoewel ik die competitie dit seizoen niet volg).

Deze achtbaan maakte van Saskia een achtbaanliefhebster. Het is dan ook een erg leuk ritje. Wel wat tam in vergelijking met de grote achtbanen, waar we aan "gewend" zijn, maar het thema van over de Californische freeways racen is natuurlijk erg leuk.

Buiten zien we, dat de naast de achtbaan gelegen Tower of Terror maar een wachttijd van tien minuten heeft. Rick is dol op deze attractie, maar Saskia weigert pertinent erin te gaan. Ik heb hem een keer gedaan en vond hem doodeng, maar verman me toch, zodat Rick niet alleen hoeft.

Wat ik niet fijn vind is het gebrek aan een schouderharnas in de lift. Vorige keer kreeg ik het gevoel eruit te vallen. Dit keer weet ik, wat me te wachten staat, dus houd me aan de bank voor me vast. Nu vind ik het wonder boven wonder wel een leuke rit. Niet om twee keer achter elkaar te doen zo op de vroege ochtend (het is nog geen negen uur), maar wel weer bij een volgend parkbezoek.

Eenmaal buiten zie ik een standje, dat verschillende koffies verkoopt. Ik bedenk me, dat ik straal vergeten ben de Via te maken in de kamer! Het standje heeft een heerlijk sterke capuccino en Rick neemt een vanilla latte.

Inmiddels kunnen we onze fast pass voor de Rockin' Roller Coaster gebruiken. Ook de tweede keer is hij weer erg leuk. Ik geef Saskia nog de optie om nog een keer te gaan door de "single riders" rij te gebruiken, maar twee keer is voor haar genoeg.

We lopen verder naar Toy Store Mania, maar dat is duidelijk op het moment de populairste attractie in dit park. De wachttijd bedraagt een uur en de fast passes zijn al voor vanavond. We laten dat dit keer dus maar zitten.

Ernaast ligt een voor ons nieuwe attractie over Narnia. Deze valt wat tegen. Het blijkt enkel een film over een avontuur van Prins Caspian te zijn. Ook van anderen hoor ik na afloop "was dat alles?".

We proberen bij de net beginnende show van "The Little Mermaid" binnen te komen, maar die zit al vol. Dan lopen we maar door het Animation gedeelte en wachten daarna in de rij voor de volgende Zeemeerminshow. Ik vind dit een van de leukste shows in Walt Disney World. Het hele theater is de "zee" en de tentoonstelling is zo vrolijk en kleurrijk (bovendien kan die zeemeermin bijzonder goed zingen!).

Als laatste voor de lunch gaan we een van de Disney tekenfilmfiguren leren tekenen. Rick heeft geluk, het is vandaag Donald Duck. Stap voor stap leren we een vrolijke Donald te tekenen. De mijne is goed gelukt, al zeg ik het zelf. Ook die van Rick en Saskia zien er heel goed uit. We zouden alle drie bij Disney kunnen solliciteren, hi hi.

Ons favoriete restaurant voor de lunch hier is de Scifi Diner. Tot onze vreugde kunnen we daar meteen aan tafel. Dit restaurant is ingericht als een drive in theater uit de jaren vijftig. Saskia zit voor ons in de "auto" en we vermaken ons met de hilarische filmpjes, die er gespeeld worden. Het eten is er ook erg goed. Ik bestel voor de verandering eens eeen hamburger, die met ui en champignons wordt geserveerd.

Mijn hoofdpijn, die er al sinds het opstaan is, heeft inmiddels proportie erg aangenomen. Saskia heeft alle attracties, die zij wilde doen, gedaan en wil graag terug naar het hotel om hard te lopen. Omdat ik dit park een paar jaar terug in mijn eentje intensief heb bezocht, bied ik aan om met haar terug te gaan. Rick wil graag nog langer blijven en meer zien.

Terug in het hotel neem ik een Excedrin Migraine en ga even liggen, terwijl Saskia gaat hardlopen. Na een half uurtje is zij terug en voel ik me een stuk beter.

We hebben een zwembad op loopafstand ontdekt, dus verkleden ons in badpak en gaan erheen. Het water is een heerlijke temperatuur en we dobberen wat rond. Na een half uurtje zijn we lekker opgefrist en gaan ons klaarmaken voor vanavond.

Om half vijf halen we Rick op bij Hollywood Studios en rijden naar Downtown Disney. Daar shoppen we wat bij de enorme Disney winkel. Rick koopt een Donald Duck bedeltje voor mijn Pandora armband voor me. Precies dezelfde kop van Donald, als we vanochtend leerden tekenen.

Voor het avondeten gaan we naar Wolfgang Puck. Daar bestellen Rick en ik allebei een groene salade en de gerookte zalm pizza, die als voorafje op het menu staan. Groot is dan ook onze verbazing, als we ieder een enorme pizza voorgezet krijgen! Ik kan er nog niet eens de helft van op. Zonde, als we dat hadden geweten, hadden we er een gedeeld.

Saskia is moe en wil aan een project voor school werken. We zetten haar dus bij het hotel af en Rick en ik gaan door naar de Magic Kingdom. Daar willen we de Electrical Parade zien. Het is enorm druk in het park, maar we vinden nog een eerste rangsplekje bij de ingang.

Deze parade keken we vroeger iedere keer, als we hier waren. Toen werd hij opeens gestaakt door Disney en werd met stelligheid gezegd, dat hij niet weer terug zou komen. Maar de parade was te populair en kwam terug. Gelukkig, want het is erg mooi, al die verlichte wagens!

Voor het einde ontsnappen we de drukte. We kunnen met de eerste monorail mee terug naar de parkeerplaats. Morgen in alle vroegte zullen we weer hier zijn, want onze laatste dag willen we in de Magic Kingdom doorbrengen.

Foto's van vandaag staan hier.

Filmpje Little Mermaid:


Filmpje Electrical Parade:

woensdag, april 20, 2011

Epcot en de Magic Kingdom

Na alweer een fijne nacht wek ik Rick en Saskia. Het is onze "late" dag, want Epcot opent "pas" om negen uur. Met deze drukte willen we zo dicht mogelijk bij openingstijd in de parken zijn.

Om toch een beetje te "sporten", doe ik een aantal FitDeck oefeningen met rubberen banden. Het is niets intensiefs, maar zet vooral de bovenlichaamspieren weer even aan het werk. De benen krijgen genoeg te verduren met het lopen en staan in de parken.

Na onze gisteren gekochte ontbijtjes te hebben verorberd, begeven we ons naar Epcot. Dit resort hoort bij Epcot, maar Hollywood Studios ligt dichter bij ons. Epcot is een minuut of tien rijden, nog steeds niets, natuurlijk. We zijn er net voor de opening en parkeren in de tiende rij.

Als de tassen gecheckt zijn en de vingers gescand, zetten we er flink de pas in naar het Land paviljoen om een fast pass voor Soarin te scoren. Daar staat nu, vijf minuten na de opening van het park, al een rij van een half uur! Met de fast passes kunnen we tussen elf en twaalf terugkomen, dus we hebben ongeveer twee uur.

De tweede populairste attractie hier is Test Track. Daar staat zelfs al een rij van vijftig minuten, maar er is een "single rider" optie. Die rij is maar een kwartier. Na enig beraad besluiten we daarin aan te sluiten.

Al wachtend lezen Saskia en ik in ons "Hidden Mickeys" boek, waar die zich in deze attractie bevinden. We vinden er een heel aantal, maar sommigen ontgaan ons. Het is een leuke bezigheid, die de wachttijd snel doet verlopen.

Saskia en ik mogen uiteindelijk in hetzelde wagentje en Rick een paar wagentjes achter ons. Dit is altijd een leuke attractie, vind ik. Vooral het heel snelle gedeelte aan het einde is super, al is het funest voor mijn kapsel, dat zich de hele dag niet meer zal herstellen.

Voor je hier in de winkel aankomt, die na iedere attractie standaard kost is, loop je door een autotentoonstelling van GM. Hier staat ook de nieuwe electrische auto, de Volt. Tot onze verbazing vinden Rick en ik het een aantrekkelijke wagen.

We hebben nog ongeveer een uur voor onze fast pass en kiezen Ellen's Adventure in het Energy paviljoen. Dit is een vrij oude attractie, maar een van mijn favorieten. Ellen DeGeneres heeft een nachtmerrie over een Jeopardy spelletje over energie. In rijdende theaters komen we langs animatronische dinosauriers en krijgen mooie films te zien.

Dan is het eindelijk tijd om naar Soarin te gaan. Deze "vlucht" over alle bekende gebieden in Californie is niet voor niets zo populair. Al "vliegend" over sinaasappelboomgaarden ruik je de sinaasappels en het woud geurt ook. Het jochie naast mij heeft Down's en is zo schattig enthousiast, hij sleept mij helemaal mee. Veel te snel "landen" we weer.

Saskia voelt zich niet zo lekker. Ze heeft wat last van haar buik. Daardoor wil ze niet lang staan. We kiezen Captain Eo als volgende attractie. Daar is geen wachttijd voor en we kunnen na een korte introductiefilm zitten.

Deze 3D film stamt uit 1986 en het is te zien. Michael Jackson speelt de hoofdrol en Disney heeft hem kennelijk na diens dood weer van stal gehaald. Michael ziet er nog jong en vrij "normaal" uit in die film. We zijn het er allemaal over eens, dat het pure Michael Jackson nostalgie is, want de film stelt verder niet veel voor.

Bij de Mouse Gear winkel koop ik wat pijnstillers voor Saskia en zij vindt er de nachtjapon met Eeyore erop, waar ze naar zocht. Ik koop er ook een Tinkerbell haarborstel. Waarschijnlijk is het de duurste haarborstel, die ik ooit heb gekocht, maar ik moet en zal mijn haar verfatsoenlijken!

Onze magen knorren en het is gelukkig tijd voor onze lunchreservering bij het Coral Reef restaurant in het Living Seas paviljoen. Door het Innoventions gebouw lopen we erheen. Daar is het lekker koel en zijn wat leuke tentoonstellingen te bekijken.

Coral Reef is een van onze favoriete restaurants in Epcot, maar het is bijna onmogelijk erin te komen. Ik was dus blij met deze reservering! De hele achtermuur van het restaurant is een gigantisch aquarium, heel mooi.

Het menu is beknopt, maar gelukkig is er een geroosterde kippenborst met groente voor Saskia. Ik bestel de mahi mahi met een superlekkere mangosaus en Rick de forel met witte bonensalade. Het is weer prima eten, zoals vrijwel altijd in de Disneyparken.

We zijn een beetje op Epcot uitgekeken voor vandaag en besluiten onze Park Hopper optie te gebruiken. We nemen de monorail naar het Ticket en Transportation Center en dan de boot, die al klaarligt, over het meer naar de Magic Kingdom.

Hier worden we weer vriendelijk begroet door iedereen van tassencontroleur tot rotzooiopruimer. We zien ook net nog het staartje van de parade. Ook hier is het flink druk, maar tot onze verbazing is de wachttijd bij Pirates of the Caribbean maar een half uur.

We banen ons een weg daarnaartoe en zien, dat de wachttijd zelfs terug is gebracht naar twintig minuten. Al vanaf de eerste keer, dat ik naar de Magic Kingdom ging, meer dan twintig jaar geleden, is dit een van mijn "must do's" hier. "Yo ho, yo ho, a pirate's life for me", zo vrolijk en nu Jack Sparrow ertussen staat helemaal leuk. Die lijkt trouwens net echt Johnny Depp!

Saskia's rug doet pijn en Rick en ik zijn ook een beetje menigte moe. We besluiten nog een attractie te doen en dan even terug naar het hotel te gaan om wat bij te tanken. Dat is het voordeel van in een Disney hotel logeren. Je kunt even terug naar de kamer.

De Haunted Mansion heeft een te lange rij, dus wordt het Mickey's Philharmagic. Ook hier zoeken Saskia en ik weer naar de verborgen Mickeys, waarvan er heel wat zijn.

De 4D film met Donald Duck is hilarisch! Rick en Saskia waren vergeten hoe leuk die was en wilden er eerst niet heen. Ze zeggen beiden, dat ik gelijk had mijn zin door te drukken.

In de winkel ziet Rick een aantal Donald Duck spullen, die hij leuk vindt. Donald is al sinds hij een klein jongetje was zijn favoriete Disney karakter. Hij kiest een leuke Donald mok uit. Saskia koopt een kleine Donald Duck voor op het dashboard van haar (nog in haar dromen) auto.

Terwijl we naar de uitgang lopen, begint er weer een parade. We nemen foto's van de eerste wagen, waar Donald Duck, Mickey, Minnie en Goofy op staan. Dan lopen we terug naar de monorail. We moeten bij het Ticket Center overstappen, maar zijn binnen de twintig minuten terug bij Epcot.

Net voor zessen zijn we terug bij het hotel. Ik voel me helemaal plakkerig en vies, dus spring meteen onder de douche. Saskia heeft rugpijn en gaat op bed liggen lezen. Rick kleedt zich in zijn zwembroek voor een duik in het zwembad. Het is wel even heel erg lekker, zo'n uurtje rust tussendoor!

Verfrist en met wat meer energie rijden we weer naar Epcot. Om acht uur heb ik daar bij het Mexicaanse restaurant gereserveerd. We mogen lekker vooraan parkeren zo laat op de avond en lopen ook zo het park in.

Saskia en ik doen in het Mexicaanse paviljoen het boottochtje, terwijl Rick buiten rondkijkt en zijn camera op statief uitprobeert. Hij heeft die vanavond, ik vrijdagavond. We hebben maar een statief en willen beiden nachtfotografie doen.

Het boottochtje is grappiger gemaakt. Er is nog steeds van alles Mexicaans te zien, maar de drie caballeros, waaronder Donald Duck, duikelen overal doorheen. Vroeger was het meer authentiek Mexicaans. Ik weet eigenlijk niet, wat ik leuker vind. Opvallend is, dat op de kaart van Mexico aan het einde Cabo San Lucas niet staat aangegeven.

Rick heeft inmiddels al onze naam opgegeven en een beeper gekregen. Na een kwartiertje mogen we plaatsnemen in het gezellige restaurant. Ook hier proberen we iedere keer, als we naar Disney World gaan, te eten.

We krijgen tortilla chips met een pittige salsa. Rick en ik bestellen een margarita. Gewoonlijk is dit niet mijn favoriete drankje, te zoet. Hier hebben ze echter een jalapeno margarita, helemaal niet zoet, zonder twijfel de lekkerste margarita, die ik ooit heb gedronken.

Als hoofdgerecht neem ik voor de tweede keer vandaag mahi mahi. Dit keer wordt die met een pittige saus van paprika, ui en olijven geserveerd, wederom erg lekker. Rick en Saskia nemen beiden de steak met mole saus, Saskia keurig met de saus ernaast. Rick heeft spijt, dat hij het ook niet zo heeft besteld, want het gerecht zwemt in die saus.

Precies op tijd voor de aanvang van de Illuminations vuurwerk en laser show zijn we klaar. We vinden ook nog een plekje met goed uitzicht. Rick zet zijn statief op en ik probeer met mijn kleine cameraatje op vuurwerkstand wat uit de losse hand te schieten. Die foto's lukken maar zeer matig. Hopelijk heb ik vrijdag meer succes.

Straks gaan we weer gauw slapen, want morgen weer een drukke en volle dag. Ik had niet gedacht vandaag een blog te kunnen schrijven, maar de indrukken zijn het verst op de dag zelf, dus toen ik de kans zag, heb ik het toch gedaan.

Foto's van vandaag staan hier.

Filmpje van Illuminations:

dinsdag, april 19, 2011

Animal Kingdom

Alweer hebben we heerlijk geslapen! Ook Rick zegt, dat hij hier beter slaapt, dan thuis. Het ontbreken van enig geluid, behalve de ventilator aan het plafond, heeft daar misschien ook wel mee te maken.

Vandaag staat Animal Kingdom op ons programma en dat park opent om acht uur. Dat halen we niet, maar we staan wel met moeite om half acht op. Gauw maak ik een bakje sterke Starbucks Via, een ware oogopener is dat!

Eerst waren we van plan om in het park te eten, maar besluiten toch maar wat in de food court van het hotel te halen. Veel soeps is het niet, maar met een halve bagel met cream cheese, een bakje meloen en een V8 ben ik gevoederd.

Net voor negenen lopen we het mooie Animal Kingdom binnen. Ook hier is het weer flink druk, maar Disney is zoveel beter georganiseerd, dan Universal. We zijn zo door de tasseninspectie en na onze wijsvingers te hebben laten scannen lopen het dit mooie park binnen. We zien allerlei dieren tussen het groen.

Al gauw doemt de enorme Tree of Life voor ons op. Ons doel is om een fast pass voor Expedition Everest te halen. Die attractive ligt helemaal aan de andere kant van het park. Door Azie lopen we er heen. De fast pass tijd is al van 11:45 tot 12:45 en zoveel willen we niet doen in dit park. De wachttijd bedraagt 45 minuten, dus we besluiten in de rij aan te sluiten.

Terwijl we er staan wordt het bordje teruggeschroefd naar 35 minuten. Prima! De rij loopt door allerlei aan expedities naar Mount Everest gerelateerde artikelen en huisjes. Het laatste deel is zelfs een waar museum.

De tijd gaat dan ook lekker snel en na een half uur mogen we in het karretje stappen. Zoals altijd is het een superleuk ritje. Achteruit racen is spannend, de yeti is lekker eng en door het donker rijden ook. Na afloop kijken we nog even rond en maken foto’s.

Dinosaur is de tweede attractie, die we hier willen bezoeken. Hier bedraagt de wachttijd maar tien minuten. Ook hier is het lekker griezelen met de dinosauriers, die op ons afkomen. Het is een leuk verhaal, dat wij een dinosaurier op gaan halen voor onderzoek. Als de T-Rex op ons afkomt, schrik ik echt, waardoor ik er op de foto heel gek uitzie. Ha ha!

In de Tree of Life bevindt zich “It’s Tough to be a Bug”. Deze attractie hebben we al jaren niet gedaan en ik wil hem nu wel weer eens zien. Het is zo leuk gedaan met Flick van Ants. Het is wel eng voor jonge kinderen, waardoor om ons heen allerlei jonge sirenetjes afgaan. Overal staan daar waarschuwingen voor, ik snap ouders, die babies mee naar binnen nemen, dus ook echt niet.

Het gaat lekker snel zo. We lopen naar Afrika om te kijken, of de safari ook nog haalbaar is voor de lunch, maar daar is de wachttijd meer dan een uur. Van mij hoeft het ook niet zo, want ik ben net met Kai naar een echt safaripark geweest. Ook Rick heeft het er niet voor over.

Vroeger hadden we in Tysons Corner een Rainforest Cafe. Sinds dat er niet meer is, proberen we bij een bezoek aan Orlando in het Rainforest Cafe te eten. We kiezen dat restaurant dus voor de lunch. Het is nog vroeg en we kunnen meteen aan tafel.

Het decor van dit restaurant blijft fantastisch met zijn echt lijkende dieren en mooie aquaria. Van het menu ben ik minder gecharmeerd. Ik vind alles er erg zwaar op. Ik kies uiteindelijk maar de kip quesadillas en eet daar niet nog niet de helft van op. Rick neemt de barbecue beef sandwich.

TIjdens het eten bespreken we, wat we vanmiddag willen doen. Rick wil graag meteen door naar Hollywood Studios, maar ik ben nog moe van gisteren en wil eigenlijk wel heel graag een beetje “downtime”. We sluiten een compromis en gaan een uurtje naar het zwembad van het hotel en daarna nog even naar Hollywood Studios.

Het zwembad is erg mooi aangelegd, maar er zijn relatief weinig stoelen. We hebben het geluk, dat na een paar minuten twee stoelen vrijkomen, want de rest lijkt er voor de dag te zijn. Het water voelt heerlijk, want het is een flink warme dag.

Rick gaat een paar keer van de glijbaan, maar dat is aan mij niet zo besteed. Ik ga lekker in het zonnetje mijn Kindle lezen. Het uur vliegt voorbij, maar ik ben wel lekker uitgerust. De komende drie dagen zullen we weer helemaal in de parken doorbrengen, dus het is fijn om een dag niet de hele tijd op mijn voeten te staan.

Hollywood Studios ligt het dichtst bij ons hotel, dus we zijn er in een wip. We lopen meteen naar het Animation gedeelte, waar we de film met Mu Shu willen zien, die over het tekenen van de karakters gaat. Intussen sms-t Saskia, dat ze wat eerder opgehaald wil worden, omdat ze zich voor het avondeten nog moet verkleden.

Na de show lopen we dus terug naar van en rijden naar Cocoa Beach, waar Lois en Jim een condo aan het strand hebben. Ze hebben een schitterend uitzicht over het strand en de zee en kunnen Cape Canaveral in de verte zien. Helaas zou de Space Shuttle eerst vanavond vertrekken, maar dat is uitgesteld tot de 29e.

We drinken een drankje op hun balkon en vertrekken dan weer naar Orlando. We hebben voor het avondeten afgesproken met onze buurman Ross en Saskia’s vriend Parker. Saskia verkleedt zich even snel op de kamer en dan rijden we naar Celebration.

Ross stelde het Cubaanse restaurant Columbia daar voor. Ik was al benieuwd naar Celebration, wat een door Disney gepland stadje is. Hier wil ik al een tijdje heen, want Chuck en Christine vinden het daar zo leuk, dat ze er met pensioen willen gaan.

Het is inderdaad een leuk stadje, al is het niets voor Rick en mij. Veel te klein en Rick vindt de huizenbouw te ouderwets. Ik vind het juist wel leuk met veel veranda's e.d., echt zuidelijk.

Ross, Parker en een vriend van Parker hebben al een tafeltje voor ons op het terras van het Columbia restaurant. Het is nog heerlijk warm en om ons heen flitst zo af en toe een typisch Floridiaanse warmtebliksem.

Ross heeft al een kan sangria voor ons besteld en we delen calamari en kreeftkroketjes als voorafje. De tieners zijn meteen heel geanimeerd in gesprek. Het wordt een gezellige en erg lekkere maaltijd. Ik bestel een paar tapas als hoofdgerecht, de crabcakes en gazpacho. Een zomerse maaltijd, die er heel goed ingaat.

Na het eten lopen we nog wat langs het meertje tegenover het restaurant. Daar blijken alligators in te zwemmen en een ervan bekijkt ons nieuwsgierig. Ik probeer er een foto van te nemen, maar zie er alleen twee reflecterende ogen op.

Het is tijd om afscheid te nemen van Ross en de jongens, want we moeten nog op zoek naar een supermarkt. Aan de drukke 192 zoeken we naar een Publix. We zien echter enkel een klein supermarktje, waar we wel aloe zalf voor Saskia's verbrande gezicht vinden, maar geen ontbijtspullen.

Op de terugweg zien we opeens wel een bord voor een Publix, waar we dus straal voorbij zijn gereden. Hier vinden we alles voor het ontbijt de komende dagen en nieuwe zonnebrandspray. De oude is aan het strand opgegaan.

Nu relaxen we lekker op de hotelkamer. Morgen weer vroeg uit de veren voor een (heel) volle Disney dag. De komende drie dagen zullen waarschijnlijk pas zaterdag in dit blog verschijnen. We gaan de avondparades en vuurwerk e.d. in de verschillende parken kijken en zullen dus pas 's avonds laat weer op de kamer zijn (en ongetwijfeld meteen ons bed induiken). Ik post wel updates op Facebook.

De foto's van vandaag staan hier.

maandag, april 18, 2011

Islands of Adventure (Harry Potter)

Om half zeven gaat de wekker al. Ik heb werkelijk heerlijk geslapen in mijn piratenschipbed. Gewoonlijk word ik halverwege de nacht wakker en heb dan moeite weer in slaap te komen, maar zo niet vannacht. Ook de andere twee hebben voor Pampus gelegen.

Rick staat als eerste op en neemt een douche. Langzaam komen Saskia en ik ook in het land der levenden. Gisteravond hebben wij een ontbijtreep en V8 gekocht voor ons ontbijt, maar Rick gaat het zijne in het food court van het resort halen.

Dit is namelijk geen gewoon hotel, maar een uitgestrekt resort met allerlei verschillende gebouwen. In het midden ligt het hoofdgebouw met allerlei eettentjes. Onze kamer ligt helemaal aan het uiteinde van het complex, dus Rick moet de auto nemen. Allerminst onder de indruk komt hij terug. Hij vond niets echt lekker, dus heeft maar een banaan en een croissant meegenomen.

Vandaag staat Islands of Adventure op het programma. Daar zullen we Laura en haar ouders ontmoeten. Het park gaat om acht uur open en we verwachten grote drukte, dus willen er voor de opening zijn.

Om kwart voor acht komen wij aan en nemen voor $5 extra preferred parking. Uit ervaring weten we, dat het een flink eind lopen is van de parkeergarages naar Citywalk en dan nog verder naar de parken. Na een lange dag op de been is het dan heel fijn om de auto relatief dichtbij te hebben.

Saskia sms-t met Laura en zij komen net in Orlando aan (ze logeren in Cocoa Beach, een uur hiervandaan). Dat geeft ons tijd om koffie te kopen bij een van de standjes op Citywalk. Hard nodig voor mij om wakker te worden!

We wachten op de andere drie, die al gauw aan komen lopen. We hebben allemaal onze kaartjes al bij AAA gehaald vorige week. Na een heel snelle tassencontrole moeten we onze wijsvinger laten scannen en kunnen dan het park in.

Wetend, dat het Harry Potter gedeelte enorm populair is, raad ik aan daar meteen naartoe te gaan. De Hulk achtbaan heeft echter volgens het bordje maar vijf minuten wachttijd en Rick en de meisjes willen daar dus eerst in. Jim and Lois gaan vast naar Harry Potter om daar voor ons in de rij te staan.

De Hulk is een van mijn favoriete achtbanen in de VS, dus ik vind het geen straf die om half negen 's ochtends als eerste te doen. Hij is spannend en duurt lekker lang.

Na afloop lopen we richting Harry Potter, maar al gauw blijkt, dat we de lange weg hebben genomen. We lopen en lopen en eindelijk komen we bij een brug, die ons naar de ingang leidt. Eenmaal daar aangekomen wordt ons verteld, dat deze ingang gesloten is en we terug de brug over moeten.

Daar blijkt, dat er teveel mensen in het Harry Potter gedeelte van het park zijn en we daarom of moeten wachten (minstens drie kwartier) of naar een ander gedeelte van het park gaan om een gereserveerde tijd, om naar binnen te mogen, te krijgen.

We proberen nog te vertellen, dat een deel van ons gezelschap al binnen is, maar dat mag niet baten. Laura belt haar moeder dus om weer naar buiten te komen en gezamelijk gaan we een kaartje met gereserveerde tijd halen.

Het gaat er allemaal heel chaotisch aan toe. We verzuchten herhaalde keren, dat ze een voorbeeld aan Disney kunnen nemen, waar alles altijd tot in de puntjes georganiseerd is. Ten eerste is het niet duidelijk, waar die kaartjes te krijgen zijn. Daarna is de rij chaotisch en niemand om uit te leggen, hoe het in zijn werk gaat. Uiteindelijk, na zo'n drie kwartier (die we ook in de standby rij hadden kunnen doorbrengen) krijgen we kaartjes om tussen 10:10 en 11:10 naar binnen te gaan.

Inmiddels is het kwart voor tien en de meisjes hopen nog "even" in Jurassic Park te gaan. Daarvoor bedraagt de wachttijd inmiddels echter een uur en we willen onze toegang voor Harry Potter niet missen. Daarvoor zijn we hier vandaag tenslotte eigenlijk.

Om de tijd te doden luisteren we naar de grappige fontein dichtbij de ingang. Die fontein "praat" (via iemand met een videocamera en microfoon ergens anders) met de omstanders. De meisjes gaan er na wat schroom ook bij staan en het wordt een hilarische uitwisseling van grapjes. Laura heeft een leuk gevoel voor humor, Lois en ik liggen dubbel!

Eindelijk is het tijd om Hogsmeade binnen te gaan. Het is werkelijk geweldig gedaan, alsof je zo in een Harry Potter boek terechtkomt! De namen zullen in het Nederlands wel anders zijn, maar die ken ik dus niet. Ik hoop, dat jullie een beetje wijs kunnen worden uit de Engelse namen.

De Hogwarts Express (trein) staat aan de ingang. Daarna een winkelstraat met allerlei interessante magische winkels. Het is duidelijk winter, want er ligt sneeuw op de daken. En het is druk!!!

Tot onze verbazing bedraagt de wachttijd voor de Dragon Challenge achtbanen (twee achtbanen, die een wedstrijd met elkaar houden) maar 25 minuten. Daar gaan we dus eerst heen. Lois en Jim wachten beneden op ons.

Ook dit is een heerlijke achtbaan, lekker snel, maar niet dat je hoofd heen en weer wordt geslagen. De meisjes nemen de rode kant, Rick en ik de blauwe, maar uiteindelijk is er geen "wedstrijd". Volgens ons is er iets mis met de achtbanen, waardoor ze niet tegelijk vertrekken.

De grote attractie hier is het Hogwarts kasteel, waar de school van Harry Potter is gevestigd (Zwijn-- iets of zo in het Nederlands?). Daarvoor staat een wachttijd van 90 minuten. We besluiten het wel te doen, want dit is waarvoor iedereen hier is. Terwijl we in de rij wordt het zelfs een twee uur wachttijd! Gelukkig staan wij er al een tijdje.

Eenmaal binnen het kasteel verbazen we ons over de slierten rijen met wachtende mensen! Met zijn allen staan we op een vrij klein stukje grond. Ik ben al in veel pretparken geweest, maar deze attractie slaat alles. Eindelijk lopen we het kasteel binnen en daar is tenminste wat te zien.

De schilderijen praten, net als in de boeken, met elkaar. In een volgende kamer vertelt professor Dumbledore ons van alles en tenslotte zien we Harry, Ron en Hermione ook in een avontuur. Eindelijk, na inderdaad precies 90 minuten, mogen we in onze karretjes stappen.

In een woord: fantastisch! Dat is hoe ik deze attractie wil bestempelen. We vliegen in en rond Hogwarts, worden aangevallen door een draak, spinnen, Dementors (geen idee, hoe die in het Nederlands heten) en een slang, onderwijl Quidditch spelend. Het was het lange wachten helemaal waard, daar zijn we het allemaal over eens.

In de winkel wil Laura graag een sjaal kopen. De rijen zijn overal flink, dus Rick, Saskia en ik gaan alvast bij het restaurant wachten. Wonder boven wonder gaat het daar heel gesmeerd. We zijn net weer allemaal bij elkaar, als we naar binnen mogen.

Daar bestellen we boterbier en voor Saskia en mij erwtensoep met salade. Rick en de anderen nemen de Shepherd's Pie, die kennelijk erg lekker is. Het boterbier smaakt grappig. De kraag lijkt wel van dunne marshmallow en het drankje is erg zoet (te zoet voor mij).

Eigenlijk hadden de meisjes ook nog wel de winkel met toverstokken in gewild, maar ook daar staat een flinke rij voor. Hetzelfde geldt voor de andere winkels. We besluiten, dat we klaar zijn met het Harry Potter gedeelte. Het is zo ontzettend druk, dat verder blijven geen zin heeft en we hebben het belangrijkste gezien.

De meisjes gaan er alleen op uit en Lois, Jim, Rick en ik bedenken, wat ons volgende doel gaat zijn. De keuze valt op Jurassic Park, waar je met een grote plons ook nat kunt worden. Het is flink warm, dus een beetje nat worden is wel lekker.

Terwijl we erheen lopen, sms-t Laura haar moeder, dat de attractie niet werkt en dicht gaat. Dat is jammer! De meisjes gaan naar Seuss Landing en wij lopen het Dinosaur Discovery Center binnen. Hier zijn we nog nooit geweest, dus het proberen waard met maar vijf minuten wachttijd (het gros van de attracties heeft inmiddels een wachttijd van meer dan 90 minuten).

Eenmaal binnen krijgen we een grappig praatje en mogen dan een hok met een "levende" dinosaurier binnen. De onze heet Sarah en is een triceratops. Volgens mij heten alle triceratops dinosaurien in de VS Sarah, om de een of andere reden.

Sarah ziet er echt uit en haar "verzorger" spreekt over haar, alsof ze zijn patient is. Ik weet zeker, dat heel wat kinderen na deze ervaring overtuigd zijn van het bestaan van dinosauriers!

De meisjes hebben intussen Cat in the Hat gedaan en willen ons weer zien (wat een goed gevoel is dat, ha ha!). Het is een warme dag in Florida en we halen eerst nog wat te drinken. Water kost hier een fortuin ($2,75 per flesje), maar het is niet anders.

De meisjes hebben het warm en zijn een beetje gedesillusioneerd. Alle attracties, waar zij in geinteresseerd zijn, hebben gigantische rijen. Wij zeggen ze er een te kiezen en dan maar te gaan wachten. Er zit niets anders op.

De keuze valt op Spiderman. Die vinden we allemaal leuk, dus we lopen erheen. Bij deze attractie is ook de mogelijkheid om de single riders rij te nemen (mensen, die alleen zijn). Die is beduidend korter en na enig overleg gaan Saskia en Laura daar ook voor. Al na een half uur kunnen we zo allemaal het grappige 3D ritje maken.

Lois en ik willen graag het Cat In The Hat ritje ook maken. Het hele Dr. Seuss gedeelte is zo schattig en deze attractie ook. Er staat, dat we 50 minuten zullen moeten wachten, maar in werkelijkheid is dat gelukkig maar een half uur. De mannen ondergaan dit zoetige gedoe, maar wij vrouwen genieten.

Als laatste vandaag willen we de Sindbad Stunt Show doen. We gaan vol verwachting zitten, want we hebben deze nog geen van allen gezien. We hebben goede zitplaatsen en zijn klaar voor de show. En dan...wordt er omgeroepen, dat de show door technische mankementen (blijkt een acuut zieke acteur te zijn) is afgelast.

Wel krijgen we nog even een vuurwerkshow te zien. Die duurt nog geen twee minuten en dan mogen we weer weg. De niet zieke acteurs komen nog wel naar buiten voor foto's en ondergaan een boe concert, wat ik ook weer zielig vind, want zij kunnen er ook niets aan doen.

Wat een anticlimax, maar wel een beetje passend voor de dag, die echt niet zo ging, als vooral Saskia en Laura zich hadden voorgesteld. Gelukkig hebben we de belangrijkste attracties wel kunnen doen. Onze voeten protesteren hard tegen het vele staan en lopen, dat ze vandaag hebben moeten doen!

We hebben er genoeg van, zelfs Rick, die gisteravond nog riep, dat hij absoluut ook nog naar Universal Studios wilde gaan om de Simpsons te doen. We slenteren naar de uitgang, want onze voeten doen pijn en het is warm.

Vanochtend zag ik al op Facebook, dat Mallory, Christine's dochter en Saskia's vriendin, ook in Islands of Adventures was vandaag. Laten we nu tussen de vele duizenden op het laatste moment voor de uitgang Mallory tegenkomen! Zij is ook superverrast en we krijgen een flinke knuffel. Mallory is hier met haar koor voor een competitie. We waren vandaag wel op de uitkijk voor haar, maar zij had haar telefoon niet mee, het is dus een klein wonder, dat we elkaar toch zagen!

Voor Margaritaville nemen we afscheid van Lois, Jim, Laura en Saskia. Saskia gaat vanavond met hen mee en we halen haar morgenmiddag weer op. Ze logeren in Cocoa Beach, vlak aan zee, dus Saskia heeft morgen een lekker stranddagje.

Rick en ik hebben de avond dus voor onszelf. We zetten onze naam op de lijst bij Margaritaville, waar een wachttijd van 35 tot 45 minuten is. In de tussentijd lopen we naar Hard Rock Cafe en drinken daar een biertje. De bartender is ontzettend aardig en maakt ook ongevraagd een paar foto's van Rick en mij met de draaiende auto erop.

Als we teruglopen naar Margaritaville bel ik Christine om haar te vertellen, dat we Mallory hebben gezien. Intussen ziet Rick ook een bekende. De halve (noord) oostkust is hier, vooral heel veel New Yorkers, maar we zien ook regelmatig Virginia kentekens.

Bij het restaurant blijkt, dat onze naam al geroepen was, maar dat is geen probleem. We kunnen gewoon naar binnen en krijgen meteen een tafel. Er hangt een super sfeer in dit restaurant, een van de redenen, dat ik Margaritaville zo leuk vind, al ben ik geen super Jimmy Buffett fan.

Het eten is ook prima (tweede reden en vast, waarom deze keten het zo goed doet). We bestellen conch fritters als voorafje, genoeg voor zes mensen, maar ze smaken voortreffelijk. Mijn hoofdgerecht is de crab en garnalen salade, lekker licht en koel met dit warme weer.

Ook na het eten is Ricks energie niet dusdanig, dat hij nog naar de Simpsoms wil (gelukkig, want ik wilde er niets over zeggen en had mezelf gedwongen mee te gaan). We rijden terug naar het hotel en kijken daar even rond bij het food court (niet veel soeps) en het zwembad (wel veel soeps, maar hopelijk vinden we daar een minuut tijd voor).

Net als de zon ondergaat komen we bij de kamer aan. Ik neem nog een foto en dan gaan de schoenen uit en de benen omhoog. Rick en ik bedenken nog even wat we morgen gaan doen. Animal Kingdom is een mogelijkheid, Hollywood Studios ook. We zien wel.

Foto's van vandaag staan hier.

zondag, april 17, 2011

Disney's Caribbean Beach Resort en Epcot

Na een redelijke nacht, want ik werd regelmatig wakker van de warmte in de kamer, staan we om kwart voor acht op. Saskia en ik maken ons klaar om in de fitnessruimte te gaan sporten en Rick gaat buiten hardlopen.

Helaas staan er alleen twee lopende banden (waarvan een niet werkt) en een fiets in de sportruimte. Saskia neemt de lopende band en ik dan uit armoede maar de fiets.

Wat een rotding blijkt dat ook nog te zijn, zelfs op de laagste stand zo zwaar ingesteld, dat ik nauwelijks kan trappen. Dit is een nieuw hotel, dus teleurstellend. Maar goed, ik volbreng met moeite 25 minuten en doe dan nog wat losse oefeningen. Saskia werkt haar gewoonlijke intervalprogramma af.

Dit hotel heeft een gratis ontbijtbuffet en Saskia en ik nemen een bordje mee naar de kamer. Gelukkig zijn er genoeg gezonde dingen te vinden, die zij ook lekker vindt. Ik houd het bij verse meloen en een boterham met ei. Saskia neemt yoghurt, fruit en wat Cheerios.

Na snel gedoucht te hebben laden we de van in en beginnen aan het laatste stuk. Het is schitterend weer, geen wolkje aan de lucht. We hebben zo'n honderd mijl in Georgia voor de boeg en om klokslag elf uur rijden we de Sunshine State binnen. Het is altijd meteen zo'n vakantiegevoel hier in Florida!

Van de grens is het nog meer dan een tweeeneenhalf uur rijden naar ons hotel, Disney's Caribbean Beach Resort.

Daar aangekomen checken we vlot in en krijgen de sleutels voor Trinidad South kamer 3822. Deze kamer heeft uitzicht op het meertje en een piratenthema. Saskia vindt het prachtig. De bedden zijn piratenschepen, de ijskast zit in een ton en het gordijn heeft een piratenhoofd. Zelfs het tapijt lijkt op scheepsplanken.

We leggen onze bagage neer en gaan dan gauw naar Epcot. Het loopt al tegen drieen en we hebben nog niet geluncht. Bij de ingang kopen we een pas voor vijf dagen voor Rick en mij en een voor vier dagen voor Saskia (zij zal een dag met Laura en familie doorbrengen).

Hopend, dat het om drie uur niet zo druk zal zijn, proberen we het Coral Reef restaurant bij de Living Seas. Dat is ons favoriete restaurant hier. Helaas zit het ook om deze tijd nog vol, maar gelukkig hebben we er woensdag ook een lunchreservering voor.

Dan lopen we maar naar The Land. Daar is een soort food court. We hebben een vroege reservering voor het avondeten, dus nemen een snack. Tot mijn genoegen hebben ze sushi, die ook nog eens erg lekker smaakt.

Eigenlijk zouden we graag Soarin' doen, maar de wachttijd daarvoor is 110 minuten en de fast passes zijn al vergeven. Living with the Land heeft geen wachttijd en Saskia herinnert zich dat bootritje niet. Het is interessant om te zien, hoe men hier in Epcot allerlei experimenten doet met het kweken van planten op een zo efficient mogelijke manier.

Daarna lopen we naar het Imagination paviljoen, waar we ons weer zeer vermaken met Figment, ons favoriete draakje. Jaren geleden verving Disney Figment met een meer serieuze attractie. Die sloeg helemaal niet aan en het draakje werd erg gemist. Het huidige ritje is kleurrijk en grappig.

Uiteraard komen we naderhand in de winkel terecht, waar Saskia een bedelarmbandje koopt, waar ze allerlei Disney figuurtjes aan kan hangen. Ik koop een speldje in de vorm van een MP3 speler met Figment erop.

Bij Mission Space halen we fast passes voor na ons avondeten en dan moeten we alweer naar Canada lopen. Hier hebben we al jaren niet meer gegeten. Het steakhouse Le Cellier is een gezellig restaurant. Onze serveerster komt uit Toronto en we kletsen even over dat gebied, waar wij ook al een aantal keer zijn geweest.

Rick vraagt, of Disney de calorieen, die in een gerecht zitten, bijhoudt. Dit, omdat Saskia probeert zo bewust gezond mogelijk te eten. Dat is niet het geval, maar de chef is bereid zich aan haar wensen aan te passen.

Saskia bestelt de filet mignon en worteltjes zonder de sauzen, die erbij op het menu staan. Rick neemt de reerug ook met worteltjes zonder saus, want hij houdt niet van de spruitjes, die daar als groente bij geserveerd worden. Ik ben makkelijk, gewoon twee voorafjes. De tomatensalade met blauwe kaas en steak tartar (filet Americain) met een gebakken ei erop smaken super lekker en zijn precies genoeg.

Rick bestelt ook nog een dessert van drie soorten chocolade. Ook dat is ontzettend lekker, want ik kan het niet laten er een paar hapjes van te nemen. Vooral het chocolade ijs is vrijwel pure chocolade, heerlijk!

Voldaan lopen we weer naar buiten. Het is tijd om de fast passes voor Mission Space te gaan gebruiken. Rick zou wel willen, dat we de oranje kant deden (met de G krachten), maar Saskia en ik doen liever de mildere variatie. Ik heb de volle kracht een keer gedaan en voelde me daar niet lekker bij. Saskia was toen nog te klein, dus dit is haar eerste keer.

Met de fast pass zijn we al gauw aan de beurt. Het is een leuke rit door de ruimte, die ook zonder G krachten best intensief is. Voor mij hoeft het dus niet meer intens en ook Saskia vindt het zo wel goed. Misschien gaat Rick er de komende dagen nog alleen in.

Tot mijn ergernis ben ik flink moe en mijn voeten doen pijn van de sandalen, waar ik anders altijd heerlijk op loop. Ook Saskia is moe. We besluiten op zoek te gaan naar Guest Relations in de hoop nog een paar reserveringen voor maaltijden te maken.

Dat blijkt bijna hopeloos, want alles zit vol. Alleen voor vrijdag lukt het in Frankrijk te reserveren. Dat vinden wij wel een minpunt hier in Disney World, als je niet ver van tevoren reserveert zit alles vol.

Op weg naar de uitgang wil Saskia nog graag in de grote Mouse Gear winkel kijken. Ook daar vindt zij weer een aantal leuke dingen. Ik ben op zoek naar een vervanging van mijn geliefde Tinkerbell jasje, dat onverklaarbaar zoek is geraakt (ik verdenk een van mijn dochters). Wat er hangt is echter niet mijn smaak.

Terwijl op de achtergrond het vuurwerk van Illuminations plaatsvindt, lopen we naar de uitgang. Die show staat als klap op onze vuurpijl op vrijdagavond op ons schema. Nu willen we de menigte voor zijn. De tram staat al klaar en spoedig lopen we bij Create 45 naar de van.

Voor we naar het hotel teruggaan, stoppen we om benzine te tanken. De prijs is, ondanks, dat we midden in Disney World zitten, goedkoper, dan thuis. Er is ook een supermarktje, waar we dranken en snacks inslaan. Lang leve de ijskast op de kamer!

Foto's van vanavond staan hier.

PS: Ik hoop dit blog een beetje bij te houden, maar zoals altijd hier in Orlando is het programma overvol.

zaterdag, april 16, 2011

Naar Florida

Het zal vast zijn, omdat ik zo'n zin heb om naar de warmte te gaan, want ik ben ver voor achten klaarwakker. Om acht uur sta ik dan maar op. Rick is al op en Saskia volgt al snel.

Terwijl Saskia en ik gaan sporten, maait Rick in de al beginnende regen nog gauw het gras. Saskia wil thuis hardlopen en ik ga naar de sportschool. Het regent al flink en er wordt nog veel erger voorspeld. Hebben wij weer, als we honderden mijlen moeten gaan rijden!

Na een intensief half uur op de stairmaster haast ik me naar huis. Cosmo moet nog naar de kennel gebracht, dus dat doe ik maar meteen. Onderweg hoor ik op de radio, dat het verkeer op de I-95, onze geplande route, mijlenlang compleet vaststaat. Ook wordt het zwaarste weer in dat gebied voorspeld.

Rick en ik overleggen en besluiten dan toch maar de westelijke route te nemen. Die is wel tachtig mijl langer, maar we kunnen dan tenminste doorrijden. Bijkomend voordeel is, dat het zware weer van west naar oost trekt en wij er zo hopelijk minder last van zullen krijgen.

Om kwart over elf rijden we ons pleintje uit. Ik begin met rijden en moet flink opletten door het opspattende water en de plensregen. Toch maken we goede tijd, stukken beter, dan als we in de file hadden gestaan, natuurlijk.

Na een uurtje zijn we klaar met de I-66 en draai ik de I-81 naar het zuiden op. Het begint langzaamaan lunchtijd te worden, dus in Staunton gaan we op zoek naar een Subway. Dit is het enige fast food restaurant, waar Saskia wil eten.

Je zult het altijd zien, overal zijn Subways vlak langs de weg, maar niet bij deze afslag. We moeten helemaal het oude pittoreske stadje in, een paar mijl verderop. De broodjes zijn net gebakken en smaken werkelijk heerlijk.

De reden, dat we deze afslag namen, is een Starbucks drive thru, waar Rick een latte haalt voor we verder gaan. Hij zit nu aan het stuur en we horen het al gevaarlijk donderen. Niet veel later breekt er een waar noodweer los!

Online zie ik, dat er een tornado waarschuwing is voor de stad, waar we bij rijden. Het bliksemt links en rechts van ons en regent zo hard, dat we het niet eens zouden zien, als er een tornado kwam. Daar wordt door de National Weather Service ook voor gewaarschuwd, maar we hebben weinig keus. Ik voel me in zo'n relatief kleine van absoluut niet veilig en Saskia is ook angstig. Gelukkig blijft Rick zijn kalme zelf.

Dan begint het te hagelen, stenen zo groot als golfballen!! Het verbaast ons, dat de voorruit heel blijft. Ik hoop van harte, dat de van er niet door wordt beschadigd. Het is doodeng, zeker het zwaarste weer, waar we ooit doorheen zijn gereden! Er is echter nergens om te schuilen, behalve een viaduct waaronder al allerlei auto's stilstaan.

Het lijkt even wat minder te worden, maar dan rijden we weer een gebied met tornado waarschuwing binnen. Horen en zien vergaan ons en weer is er nergens om te schuilen. Het bliksemt zoveel en zo dichtbij, dat ik blij ben, dat een auto een kooi van Faraday is. Hier staan de gevaarlijke weerssituaties in Virginia, North Carolina (waar een zware tornado over Raleigh heenkwam) en South Carolina beschreven.

Eindelijk klaart het wat op en rijden we met de schrik in de benen verder. Kennelijk had ons klokje nog niet geslagen! Gisteren waren er in Alabama al 9 doden door dit weerssysteem en nu staat het totaal op 17. Wat kan het toch huishouden! Washington moet dit weer nog krijgen, hopelijk zwakt het tegen die tijd wat af.

Even verderop komen we in een korte file terecht. Het blijkt "rubber necking" te zijn, want er zijn op de tegenliggende weghelft twee zware ongelukken vlakbij elkaar gebeurd. We vragen ons af, of die ook met het weer te maken hadden.

Vrij plotseling is het zware weer voorbij en wordt het helemaal zonnig. Katja had me dat al ge-smst, want wij rijden nu in haar buurt. Hun stroom was een uur uit, maar nu was alles weer gewoon. We zijn blij, dat we de I-95 niet hebben genomen, want dan hadden we dit zware weer nog veel langer gehad.

Bij de grens met North Carolina (Virginia is zo groot, dat een derde van onze reis in onze eigen staat is) neem ik het stuur weer over van Rick. Het waait behoorlijk en zo af en toe heb ik flinke moeite de van recht te houden. Later zie ik op tv, dat er windstoten van meer dan 100 km/u waren.

Net na Charlotte, North Carolina, en net voor de grens met South Carolina zoeken we een restaurant voor het avondeten. Het wordt Ruby Tuesday. Daar staan ook een aantal "fit and trim" gerechten op het menu met de calorieen erbij. Perfect voor Saskia, dus, en ik bestel er ook een van.

Het moet gezegd, het eten is erg goed en ik heb gewoonlijk niet zo'n hoge pet op van Ruby Tuesday. Ik heb gegrilde tilapia met een mango salsa, spaghetti squash en tomatensalade. Saskia en Rick hebben allebei de sirloin steak en die zijn ook precies, zoals ze bestelden, gegrild.

We zetten onze tocht naar het zuidoosten voort. Gelukkig is het helemaal helder en droog en schijnt de maan vrolijk naar binnen. Rick wil tot in Georgia rijden en dan meteen een hotel zoeken.

Bij het vliegveld van Savannah staat een heel nieuw hotelpark. Bij de Hampton Inn proberen we eerst, maar die zit vol. Het enige hotel, dat volgens hen nog plaats heeft hier, is de Staybridge Suites. Gelukkig is dat zo en we krijgen een grote kamer met een queen size bed en uitklapsofa.

Opgelucht gaan we naar boven. Ik kan eerlijk zeggen, dat we nog zelden (zeg maar nooit) zo'n enerverende rit hebben gemaakt! Gelukkig is de van niet beschadigd door de hagel (wonder boven wonder!) en is het extreme weer voorbij. Morgen nog 290 mijl (475 km of zo) en dan zijn we in Disney World!