Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, mei 31, 2011

Hittegolf

Het is de afgelopen dagen zo heet geweest, dat de airconditioner op onze bovenverdieping moeite heeft de kamers af te koelen. Ik heb nog het winterdekbed op ons bed liggen en de combinatie maakt voor een heel zweterige nacht. Zodra Saskia opstaat ben ik ook klaarwakker. Ook Rick staat vlot naast zijn bed.

Dat is dan wel een voordeel, want zo ligt er nog een lange dag voor ons. Sharon kon vanochtend pas om half elf personal training doen, dus ik neem de tijd. Het is al 29 graden, als ik buiten ontbijt eet en koffie drink. Het belooft een zenderende dag te worden en mensen met longproblemen, zoals asthma, wordt aangeraden binnen te blijven. Gelukkig hebben wij daar geen last van.

Omdat de personal training zo laat is, ga ik mijn halve uur cardio daarvoor doen. Mijn boek is uit, dus ik begin in Angels and Demons (het Bernini Mysterie heet het in het Nederlands, geloof ik). Ik wil de plaatsen, die daarin besproken worden, zoveel mogelijk gaan bezoeken in Rome. Het is zo'n lekker spannend boek, dat de interval op de stairmaster voorbij vliegt.

Daarna staat Sharon klaar met haar training. Het moet gezegd, ze is geen zachte heelmeesteres! Sommige oefeningen vind ik echt vreselijk en zou ze alleen nooit doen. Daarom vind ik de uitdaging van personal training zo fijn. Het laatste kwartier besteden we aan rekken en strekken, iets wat ik eigenlijk veel te weinig doe.

Thuis zie ik een email, dat Saskia's school om kwart voor twaalf dichtgaat vanwege de hitte. Het zware onweer van vrijdagavond heeft hun airconditioning geraakt. Saskia belt op, dat ze bij haar (sinds dit weekend en eerste) vriendje Ben is. Mijn kleine meisje wordt wel echt opeens erg groot!

Op de thermometer staat 97.8 F, want tegen de 37 graden is. Daarmee zijn wij, volgens de plaatselijke nieuwswebsite, de warmste locatie in de VS. Warmer, dan Miami, heter, dan Houston, kortom het voelt als een oven buiten.

Een vette (en zeer smakelijke) Hollandse haring (uit Scheveningen) is mijn lunch en dan maak ik me klaar om naar het zwembad te gaan. Heerlijk, dat het die tijd van het jaar weer is. Net als vorig jaar is het meteen bij de opening warm genoeg om te zwemmen.

Het water is koel, maar ik ben vrijwel meteen "door". Ik zwem twintig banen, een halve kilometer, en dat gaat lekker. Daarna heb ik mijn ligstoel verdiend, waar ik onder anderen de mij door Naomi toegestuurde (nogmaals hartelijk dank!) Donald Duck en Libelle over Italie lees. Vooral die laatste gaat heel handig zijn. Er staan allerlei tips in, die gaat mee op reis.

Als het halve zwembad wordt overgenomen door het zwemteam wordt het me te lawaaierig. Saskia is inmiddels ook thuis en heeft wat spullen voor haar maaltijden nodig. Bij Safeway halen we die. Ik neem dan ook gelijk uitjes mee voor Ricks haring, want ik vind het lekkerder zonder.

Deze haringen zijn werkelijk ontzettend smakelijk. Net of we ze zo van de haringkraam eten. Ik neem me voor dit jaar, als het enigszins lukt, naar de haring- en palingavond van de Nederlandse Vereniging te gaan, want dat is vrijwel de enige kans om deze lekkernijen in deze omgeving te genieten.

Intussen klets ik met Katja online. Haar avondeten situatie is nog steeds vreemd. Tot nu toe moet ze telkens zelf een sandwich maken, terwijl haar andere Amerikaanse studiegenoten wel warme diners krijgen, door hun gastmoeders bereid.

Het probleem is, dat Katja echt honger heeft. Ze heeft nu haar professor gesproken, die er erg boos om werd en Katja gaat morgen op haar aanraden met de coordinator van het programma spreken. Volgens de professor zijn er nog een heel aantal gastfamilies beschikbaar, mocht dat nodig zijn. Katja voelt zich natuurlijk schuldig, want ze vindt haar gastmoeder verder aardig, maar ze kan niet twee maanden met een hongergevoel rondlopen.

Vanuit Oostenrijk, waar Kai en Grandpa inmiddels beland zijn, komen gelukkig enkel goede berichten. Kai zet allerlei foto's op Facebook en zendt zo af en toe een sms.

Voor morgen is er weer een "heat advisory" voor temperaturen van rond de 35 graden. Ik heb vier Belgische klanten, die Washington willen zien, die hier (als het goed is) net vanavond vanuit Belgie zijn aangekomen. Dat zal een schok zijn voor ze, vooral met de jet lag. Enfin, ik laat het maar weer gebeuren. Tot nu toe heb ik me altijd voor niets druk gemaakt, dus dat ga ik nu niet weer doen. Ik hoop ze alleen een onvergetelijke dag te kunnen bezorgen.

maandag, mei 30, 2011

Ottawa bezoek

Zaterdag

We zijn net op als Saskia opbelt. Ze krijgt de televisie in de family room niet aan en het alarm werkt niet goed. Kennelijk is er vannacht weer een stroomuitval geweest. Beiden zijn dingen, waar ze ook zonder kan, gelukkig, want van zo ver kunnen wij er niets aan doen.

Bij Starbucks halen we ontbijt, een spinaziewrap en een misto voor mij, een turkey bacon and egg sandwich en een hazelnootlatte voor Rick. Dan rijden we verder naar het noorden. Dit keer ga ik achter het stuur.

Al gauw komen we bij de Canadese grens. Er staan maar een paar auto's voor ons, dat is andere jaren weleens anders geweest. De Canadese immigratiebeambte ziet er geen dag ouder uit, dan Kai en is nogal onvriendelijk. Gelukkig mogen we na een paar vragen doorrijden.

Bij het grenswisselkantoor wisselt Rick wat Amerikaanse dollars voor Canadese en dan zetten we onze tocht voort. We hebben nog 99 mijl te gaan, zo'n 160 kilometer. Via de Thousand Islands brug met prachtig uitzicht over de St. Lawrence met zijn duizend eilanden rijden we highway 401 op.

Opvallend vind ik altijd, hoe onbewoond het hier is. Na een kilomater of zestig komen we bij highway 416, die ons naar Ottawa brengt. Zo af en toe komen we langs kleine plaatsjes, maar verder is alles boerenland. Tot we opeens Ottawa in de verte zien.

Om klokslag twaalf uur komen we bij mijn broer, BJ, en schoonzus, AM, aan. Na even bijkletsen gaan we met zijn allen, Sandy van 14 en Athena van 10 ook, bij Tim Horton's lunchen. Deze Canadese keten hebben wij niet in onze omgeving, dus dat is leuk. De tomatensoep en het broodje ham en kaas gaan er goed in.

Rick en ik moeten ons nog even aanpassen aan het weer hier. Gelukkig hebben we regenjassen mee. Het is droog, maar bepaald koel, hoewel dat BJ niet lijkt te deren, die loopt gewoon in korte broek en t-shirt.

Het is enorm druk in de stad en BJ klaagt steen en been. Voor ons is het eigenlijk wel normaal, want het is altijd druk in Washington. Toch willen we geen risico lopen, dat onze hotelkamer wordt vergeven.

Daarom willen we liever vroeg bij het Novotel inchecken. Terwijl de rest in de auto wacht loop ik naar binnen. Inderdaad hoor ik de receptionist een ander stel vertellen, dat ze geen kamers meer hebben. Ik ben blij, dat ik ver van tevoren heb gereserveerd. Ik krijg de sleutels dan ook zo mee.

De volgende stop is het Nederlandse winkeltje in Nepean. Daar weet Rick, dat ze Zaanse mosterd hebben en neemt er meteen vier potten van mee. Verder nemen we heel wat Cup a Soup pakjes, Pickwick thee en andere lekkernijen mee. Ook BJ en AM hebben een hele doos spullen. Ik benijd ze wel, dat ze zo'n winkel dichtbij hebben, vooral omdat ze er ook haring, kroketten en bitterballen verkopen.

Thuis maakt BJ een pakje bitterballen als snack. Met de Zaanse mosterd smaken ze super. Intussen deel ik onze meegebrachte cadeautjes uit. Die vallen allemaal goed in de smaak. Het is zo fijn ze weer te zien! De kinderen zijn enorm gegroeid sinds de laatste keer.

BJ en ik gaan bij Costco inkopen doen voor de barbecue van morgenavond. Rick houdt AM gezelschap. Het voelt allemaal weer zo vertrouwd. BJ en ik zijn ons hele leven al heel close en AM is een heel goede vriendin. We verzuchten altijd weer, dat we wilden, dat we dichter bij elkaar woonden.

Voor vanavond heeft BJ een reservering gemaakt bij de Empire Grill in het centrum van Ottawa. Alleen wisten we niet, dat vanavond ook een 10k gelopen zou worden. Hierdoor zijn allerlei straten afgesloten en komen we helemaal in het verkeer vast te zitten.

Gelukkig kan het restaurant ons tafeltje vasthouden. We zijn met zijn allen in onze van gekomen, die we eindelijk in de parkeergarage van ons hotel kunnen parkeren. Drie kwartier na de oorspronkelijke reserveringstijd zitten we eindelijk aan tafel!

Het is een heel mooi en modern restaurant. We bestellen cocktails("virgin" voor Sandy en Athena) en toasten op ons samenzijn dit weekend. Het eten is voortreffelijk. Mijn tonijn is precies, zoals ik het heb besteld en de anderen zijn ook zeer tevreden. We blijven nog lang natafelen, tot Athena tekenen van vermoeidheid laat zien.

Bij ons hotel nemen we afscheid en gaan de anderen met de bus terug naar huis. Rick en ik lopen naar de van om onze bagage naar de kamer te brengen. De Novotel zou zo in Europa kunnen zijn, het meubilair is zeer modern en Europees ogend. Onze lichten gaan al heel snel uit na deze gezellige, drukke dag.

Zondag

Na lekker geslapen te hebben in de rustige kamer (we hebben uitzicht op een binnenplaatsje) zoek ik de fitnessruimte op. Zoals bij de meeste hotels stelt die niet veel voor. Gelukkig is er wel een crosstrainer, waar ik een half uur op ga. Dat moet maar genoeg zijn voor vandaag.

Met BJ en AM en de kinderen hebben we afgesproken in de stad te gaan brunchen. Zij komen met de bus naar het hotel. Helaas plenst het van de regen en is het ietwat kil.

We duiken gauw het Rideau Centre aan de overkant van de straat in, waar de Rich Tree Market is. Dit restaurant bestaat uit verschillende stations, waar je allerlei gerechten kunt bestellen. We krijgen ieder een soort credit card, waar onze bestellingen op worden geregistreerd.

Hier in Canada is zalm een nationaal produkt, dus ik bestel een omelet met groentes en gerookte zalm. De anderen hebben pannenkoeken, wafels en broodpudding. Het wordt een gezellige maaltijd. We genieten echt van het samenzijn, misschien nog wel meer, omdat we elkaar zo weinig zien.

Na het eten regent het nog steeds. BJ, de optimist, dacht, dat het rond elf uur droog zou worden en de kinderen hebben geen regenspullen mee. Op de Byward Market gaat BJ een paraplu voor ze kopen. De rest van ons wacht bij een typisch Canadees maple syrup standje. AM koopt maple syrup snoepjes voor ons allemaal en die zijn erg lekker.

Met dit grijze weer is het wel leuk om een museum in te gaan en BJ stelt de National Gallery of Canada voor. Dit museum hebben Rick en ik nog nooit bezocht. Na de $9 per persoon entree te hebben betaald, gaan we naar boven.

Het gebouw is mooi en gigantisch! We beginnen met de moderne kunst. Vooral Louise Bourgeois heeft hier veel werken staan, waaronder een gigantische spin buiten voor het museum, “Maman” genoemd. Zeker een artieste wiens werken je aan het denken zetten. De kinderen zijn nogal geschokt door een paar ervan.

Na de moderne kunst lopen we naar het klassieke gedeelte. Ik moet toegeven, dat mij dat toch meer ligt. Wellicht ook vanwege mijn interesse in geschiedenis, ik vind het altijd zo knap, dat men 400 jaar geleden zo kon schilderen. Er hangen Breughels, een Frans Hals, een Rembrandt en bij de impressionisten ook een van Gogh. Hier zou ik nog wel uren kunnen lopen.

De kinderen zijn lange tijd goed geinteresseerd, maar na een paar uur beginnen ze tekens van verveling te vertonen. We besluiten, dat we genoeg cultuur hebben gezien en na een bezoek aan de winkel lopen we weer naar buiten. Het is gelukkig droog en de zon komt langzaam tevoorschijn.

We lopen door de gezellige Byward Market en besluiten een terrasje te pikken. Bij The Grand pizzeria bestellen de volwassenen een biertje. Ook hebben we wel zin in een snack en nemen een Catalana pizza om te delen.

Sandy wil niet langer bij ons blijven, dus gaat de bus terug naar huis nemen. Wel handig, dat de tieners door het goede openbaarvervoerssysteem zo onafhankelijk kunnen zijn. Dat hebben onze kinderen ook met de metro, maar in ons gebied is dat verder ongewoon. Ottawa is niet alleen een heel gezellige stad, maar heeft ook fantastisch openbaar vervoer.

Athena had geen zin in pizza, maar wel in een typisch Canadese “beavertail”. Dat is een plat gefrituurd broodje, dat je zowel zoet als hartig kunt bestellen. Athena neemt er een met suiker en kaneel, waar ze citroensap over sprenkelt. Ik mag ook een stukje, want ik moet toch kunnen zeggen, dat ik beavertail heb geprobeerd. De combinatie van suiker, kaneel en citroen is verrassend lekker.

Op de terugweg gaan we de enorme snoepwinkel Sugar Mountain binnen en voelen we ons weer even kind. We vullen een zakje met allerlei lekkere zoetigheden en delen die met zijn allen. Langzaam lopen we terug naar ons hotel. In het Rideau Centre zoek ik nog even naar een Canadees bedeltje voor mijn Pandora armband, maar ze hebben helaas niets leuks.

Bij het hotel halen we onze van op en rijden naar het huis van BJ en AM. Zij hebben een bovendegronds zwembad, waarvan de belijning (geen idee, of dit het Nederlandse woord is) lek is. BJ heeft de nieuwe belijning en Rick helpt hem de oude vervangen.

Na een tijdje hebben de mannen ook de hulp van AM, Athena en mij nodig. Met vereende krachten krijgen we het voor elkaar en kan het zwembad weer gevuld worden. Precies op tijd voor het warme weer, dat er hier na een erg natte en koele lente eindelijk aan lijkt te komen.

Als tractatie na gedane arbeid snijd ik de gisteren gekochte haringen in stukjes. Die smaken werkelijk heerlijk, alsof ze zo van de haringkraam komen! Het is alweer een aantal jaren geleden, dat ik haring at en ik heb spijt, dat ik maar een pakje met twee haringen heb gekocht gisteren. Rick en ik besluiten te kijken, of het Nederlandse winkeltje morgen voor we vertrekken open is, zodat we wellicht haringen mee naar huis kunnen nemen.

Het is zo lekker warm, dat we de door BJ gegrilde zalm en biefstuk buiten opeten. De zalm is wild gevangen en dat proef je goed. De kleur van het vlees is ook een dieproze, niet het lichte roze van gecultiveerde zalm. Het smaakt allemaal prima en is beregezellig. Met veel moeite nemen Rick en ik pas na tienen afscheid. Ons familieweekend zit er alweer op. Hopelijk lukt het hen om deze zomer nog naar Washington te komen.

Maandag

Om de een of andere reden ben ik al heel vroeg klaar wakker. Om kwart over zeven besluit ik op te staan. Rick is ook wakker en we kleden ons gauw aan. Het is prachtig weer en we willen nog gaan fotograferen in deze mooie stad, voor we vertrekken.

Eerst lopen we naar de Byward Market op zoek naar een tentje, dat ontbijt serveert. Bij Le Moulin de Provence heeft president Obama ook gegeten, weliswaar alleen maar een koekje, maar dat moet dan toch goed zijn, denken wij. Ik bestel een stokbroodje met ham en kaas en koffie en Rick een meergranen croissant en een capuccino. Op het terrasje met uitzicht op de markt eten we het op. Waarom Obama uitgerekend hier kwam eten is ons een raadsel, want het voedsel is allerminst om over naar huis te schrijven. Maar goed, het vult de maag.

We lopen verder richting de Houses of Parliament. Deze gebouwen zijn enorm fotogeniek en we schieten plaatje na plaatje. Boven op Parliament Hill hebben we ook uitzicht op de Ottawa rivier en Gatineau, Quebec aan de overkant. Het weer kan bijna niet mooier, de wolken van de afgelopen dagen zijn nergens meer te bekennen.

Op weg terug naar de kamer kopen we een koelbox bij een drugstore. Op onze terugweg willen we nog langs het Nederlandse winkeltje om meer haring te kopen en mee naar huis te nemen. Vis mag gelukkig wel in de Verenigde Staten ingevoerd worden en die haringen smaakten naar meer!

Op de kamer maken we ons gauw klaar en pakken in. Een telefoontje naar de Dutch Grocery wijst uit, dat die open is, helemaal perfect. Er zijn nog vier pakjes haringen, die we dus meteen maar allemaal meenemen. Bij de Petro Canada aan de overkant kopen we twee zakken ijs in de hoop, dat de haringen daarmee bevroren zullen blijven tijdens de lange weg naar huis.

Het is net na tienen, als we de terugweg officieel inzetten. Rick rijdt het eerste stuk, terwijl ik Italiaanse lessen doe. Bij de Thousands Islands brug parkeren we de auto en lopen halverwege de brug op. Van daaruit hebben we mooi uitzicht over de St. Lawrende rivier en de eilanden.

Even verderop is het 1000Islands Skydeck, een toren met uitzicht over de eilanden. Rick is daar nog nooit naar boven geweest, dus dat gaan we vandaag doen. Voor $9,95 per persoon kopen we een kaartje en worden met de lift naar boven gebracht.

De toren heeft drie uitkijkplatforms en wij nemen de trap naar de bovenste. Van daaruit is er schitterend uitzicht over een van mijn favoriete gebieden. Het diepblauwe water met de al even diepgroen begroeide eilanden, ooit wil ik hier weer eens een vakantie houden. Vroeger, toen mijn broers nog in Kingston studeerden, hebben we er regelmatig een boottocht door gemaakt.

Na nog even een lekker zachte pluche Canada eland voor Saskia te hebben gekocht, rijden we verder naar de grens. Ook vandaag is het er weer vrij rustig. De Amerikaanse immigratiebeambte is beduidend vriendelijker, dan zijn Canadese collega zaterdag. We vertellen eerlijk, wat we bij ons hebben en met een vriendelijk "drive safely" mogen we verder.

In Watertown gaan we door de drive thru bij McDonald's en tanken bij. Ik neem het stuur van Rick over en rijd de rest van de staat New York. Naar het zuiden tellen de mijlpalen af, dus ik weet precies hoe ver de grens met Pennsylvania is.

In Pennsylvania heeft BJ ons een andere weg aangeraden rond Scranton, de I-476. Dat is wel een tolweg, maar het scheelt enorm in tijd en verkeer, een goede tip! Bij Wilkes-Barre stoppen we bij een tankstation van onbekend merk, waar de benzine heel goedkoop is.

We vullen de tank voor de laatste keer deze reis. In de Minimart kopen we water en ik mijn gewoonlijke zakje met beef jerky. Dat is zo'n beetje mijn traditionele snack tijdens een autotocht.

Hoe verder we naar het zuiden rijden, hoe warmer of liever heter het wordt. Het lijkt erop, dat de zomer hier in de mid-Atlantische staten zeker is gearriveerd met 35 graden!

Aangezien we het niet voor het avondeten thuis gaan halen, gaan we bij Hagerstown, Maryland, eten. Daar weet ik Barefoot Bernie's, een leuk restaurant met tropisch thema, waar ik een keer met Pat heb gegeten. Rick vindt het ook een leuk restaurant.

We bestellen allebei een Old Bay (speciale Maryland specerij, die wordt gebruikt voor crabben) tortilla met een crab cake erin. We zijn hier tenslotte in Maryland, de blue crab wordt in de Chesapeake Baai hier gevangen. Het blijkt een heel goede keuze te zijn.

Voor we verder rijden maken we nog een pit stop en Rick "nodigt" mij uit om in de mannen wc te komen kijken. Daar zijn een aantal dames op de muur geschilderd, die geschokt richting de urinoirs kijken. Ha ha, echt heel grappig. Ook boven een urinoir is een telescoop geschilderd met een oog erin. Ik ga nog eens kijken bij de vrouwen, maar daar is het alleen maar rustgevend strandtafereel op de muren.

Na het eten hebben we nog 67 mijl te gaan. Het is toch altijd wel een lange rit voor zo'n weekend, bijna tweeduizend kilometer bij elkaar. Maar het is het zo waard om de familie weer te zien!

Zonder verder oponthoud komen we thuis. Saskia wacht ons al op en Cosmo ook. Ik ben trots op onze jongste. Het huis ziet er keurig uit en de dieren zijn goed verzorgd. Dat terwijl ze gisteren toch wel een stel vrienden en vriendinnen hier had voor voorbereidingen voor de Relay for Life. Ook ons kleintje groeit op, dat is duidelijk.

Foto's van deze "road trip" staan hier.

vrijdag, mei 27, 2011

Op weg naar Canada

Voor de verandering staan we met Saskia op, zodat we haar nog wat instructies kunnen geven voor de komende dagen. Volgens mij ziet ze er helemaal naar uit. Het is natuurlijk ook al erg "volwassen" om met een vriendin thuis te blijven.

Na afscheid van Saskia en Rick, die nog even naar zijn werk gaat, te hebben genomen, ga ik naar Sharons klas. Halverwege realiseer ik me, dat ik de Rosetta Stone, die ik gisteren afmaakte, ben vergeten. Die heb ik aan Marcella beloofd uit te lenen, want zij gaan 20 juni ook naar Italie. Ik ga toch maar terug om hem op te halen, dus kom iets te laat binnen.

Het is druk vandaag en ik vind nog maar net een plekje tegen de deur aan. Natuurlijk gaat het gesprek voornamelijk over dit komende lange weekend, het onofficiele begin van de zomer. De meesten gaan naar het strand, op de radio hoorde ik, dat er al vroeg files begonnen te vormen.

Na nog een half uur op de crosstrainer haast ik me naar huis. Ik klets even met Katja online, die leuke plannen heeft voor het weekend. Dan rijd ik gauw naar Staples om het Rosetta Stone vervolg te kopen.

Gisteravond heb ik ze opgebeld en werd me gezegd, dat ze het voorradig hadden. Ik zie het echter nergens staan en er is in geen velden of wegen een medewerker te bekennen. Bij de ene open kassa staat een lange rij, dus daar hoef ik ook geen hulp van te verwachten.

Dan maar naar Barnes and Noble, die toch weer een flink stuk verderop ligt. Voor de zekerheid bel ik ze en er wordt een doos voor mij opzij gelegd. Dat scheelt ook weer tijd. Gelukkig is de interstate 66 niet zo druk, als de andere snelwegen in de buurt en ik haal het programma vlot op.

Op de terugweg stop ik bij Giant. Gisteren kon Saskia geen Weight Watchers brood vinden bij Safeway en haar favoriete ijslollies waren ook op. Bij Giant vind ik ze zo, die winkels zijn toch beter gesorteerd.

Thuis pak ik gauw in, want ik loop achter op mijn schema. Rick en ik waren van plan om half een te vertrekken. Alleen emailt hij, dat hij ook verlaat is, want toen hij zijn lunch wilde kopen was er stroomuitval in Reston. Prima, dan ga ik wel even een lox en cream cheese bagel halen bij Manhattan Bagel voor mijn lunch.

Saskia is vandaag twee uur vroeger uit, dus de vertraging is eigenlijk nog wel leuk, nu zien we haar nog even. Om een uur nemen we dan toch echt afscheid en rijden de cul de sac uit.

Rick begint met rijden en ik met het installeren van mijn nieuwe Rosetta Stone. Dat heeft alleen nog wat voeten in de aarde, want eerst lukt het activeren niet en daarna is het heel onduidelijk, hoe je andere niveaus moet toevoegen. Gelukkig krijg ik goede hulp van Rosetta Stone technical support en kan nu voort met leren. Ik hoop in de auto lekker op te kunnen schieten.

Inmiddels zijn we in Winchester beland en draaien daar de interstate 81 naar het noorden op. Deze snelweg zal ons helemaal naar de Amerikaanse grens brengen. We komen door een stukje West-Virginia en Maryland en dan door het Amish Pennsylvania Dutch gebied in Pennsylvania. Dit is een mooie weg met allemaal typisch Amerikaanse boerderijen erlangs. We zien zelfs een Amish paard en wagen over een viaduct rijden.


Net voor Harrisburg maken we een korte pitstop. Gelukkig, want niet veel later komen we in langzaamrijdend verkeer terecht. Deze interstate heeft enorm veel vrachtverkeer en maar twee banen. Bij Harrisburg is het op vakantieweekenden altijd heel druk hier. Gelukkig valt het oponthoud vandaag mee.


Een van de typische boerderijen in Pennsylvania

Na Harrisburg rijden we de heuvels van Pennsylvania in. De weg wordt hier een stuk bochtiger en om ons heen is enkel dichtbegroeid bos te zien. We gaan omhoog en omlaag en de oren gaan dichtzitten. Zo af en toe hebben we de prachtigste uitzichten over valleien.

Bij Scranton komen we weer in de file terecht en nemen Route 11 als sluipweg. We besluiten dan maar op zoek te gaan naar een restaurant voor het avondeten. We komen in het centrum terecht, dat nog best leuk is. De ingang is geverfd met "Scranton" en "The Electric City", blijkbaar zo genoemd, omdat het de eerste stad in de VS was met een electrische tram. De architectuur is mooi en oud en er zijn een aantal monumenten.


Het centrum van Scranton



Ricks telefoon laat ons de dichtstbijzijnde restaurants zien. Hem lijkt de Brixx Tavern wel wat. We vinden een parkeerplaats binnen loopafstand, maar die Tavern blijkt gesloten. Niet getreurd, ik heb al een leuk ander restaurantje gespot, de Martini Grill.

Daar is het vrij leeg, maar het ziet er leuk uit. We krijgen een tafeltje, het martini menu (ik bestel een dirty martini (met olijfsap)) en het menu. Rick en ik bestellen de hummus, die duidelijk zelfgemaakt en werkelijk heerlijk is. Ik neem een burger met blauwe kaas, ook lekker, en Ricks pizza met allerlei spul erop gaat er ook goed in.

Minder is het, als we tijdens het eten allebei denken iemand te horen overgeven in het toilet. Als een klant niet veel later daarbinnen gaat, rent hij er net zo hard weer uit. Bah! Gelukkig hebben ze boven ook toiletten, zodat wij het verder niet hoeven te zien.

Na het eten zetten we onze tocht voort. Op de radar van Vienna zie ik een zware onweersbui. Ik bel Saskia om te zien, hoe het is, en hun stroom is uitgevallen. Zal je net weer zien! Gelukkig is Laura bij haar en heeft ze de grote zaklamp uit de basement gehaald. Het is ook nog niet donker en Laura's ouders zijn dichtbij, indien nodig. We balen natuurlijk wel, dat dit nu net weer moet gebeuren, als wij weg zijn.

Tussen Binghamton en Syracuse komen wij ook in een flink onweer terecht. Heel vervelend, want we willen vanavond Watertown halen en dat wordt zo wel een latertje. Gelukkig belt Saskia intussen, dat hun stroom weer terug is. Een hele opluchting, want zo werken het alarm en de airconditioning ook weer.

Wij hebben Rain-X op onze voorruit en dat maakt enorm verschil met zicht. Het water klatert op de auto, maar we kunnen nog duidelijk de weg zien. Echt een aanrader, dat produkt!

Tussen de steden in is het hier uitgestorven en een beetje eng met de vele bliksem, die in het donker nog eens wat feller is, en harde regen. Je voelt je, behalve de enkele langsrazende bus of vrachtwagen, alleen op de wereld. Het blijft maar onweren, het lijkt wel of we met het slechte weer meerijden.

Als je zo over de Amerikaanse snelwegen rijdt ligt er nogal wat dood wild langs de weg. Herten, wasberen, vossen, opossums, maar die ruik je niet. Wat je wel ruikt is een overreden stinkdier. Een onbeschrijflijke lucht is dat, die nog een aantal mijlen in de auto blijft hangen.

We zijn net weer langs eentje gereden. Ik vind het niet onaangenaam ruiken, maar kan me voorstellen, dat je er snel genoeg van krijgt, als je door zo'n beest wordt besproeid. Het schijnt ook heel hardnekkig te zijn en moeilijk uit kleren, honden etc. te wassen.

Een paar uur geleden heb ik een kamer geboekt bij de Hampton Inn in Watertown. In de klaterende regen arriveren we. Gelukkig is er een afdak, maar Rick wordt kleddernat, als hij de van parkeert. Wat kan het hier ook stormen!

Morgen hebben we nog iets meer dan 200 kilometer te gaan voor we de hoofdstad van Canada bereiken. Hopelijk verbetert het weer!

donderdag, mei 26, 2011

Hazy, hot and humid

Het voelt al flink warm, als ik Cosmo uitlaat om half negen. Dit belooft weer een zomerse dag te worden. De drie Washingtonian "H"'s hoor ik even later op de radio: hazy, hot and humid. Voor velen is dit te heet en vochtig, maar ik vind het heerlijk!

Hoewel, even later in de sportschool is het wel heel erg warm binnen. Ik blijf hierheen gaan vanwege het gemak en Sharon en de andere sociale interacties, maar de mannen, die deze club runnen zijn zo lui als het achtereind van een varken, zoals mijn opa vroeger zei. Ze komen altijd te laat en de hygiene hier houdt ook te wensen over.

Officieel staat er op de deur, dat ze er om tien uur zijn. Nou, om half elf is geen van beiden nog te bekennen. De leden mogen niet aan de airconditioning zitten, dus ik houd me maar voor, dat je in de hitte meer calorieen verbrandt. Dat voelt zeker zo na een uur zwoegen op de stairmaster!

Gisteren bij de mall ben ik straal vergeten een paar kleinigheidjes voor onze Canadese familie, waar we dit weekend heengaan, uit te zoeken. Bij Walgreens hebben ze soms leuke zomerdingen en ik vind er een grappige bal voor in hun zwembad voor mijn tienjarige nichtje. Mijn neef is veertien en voor die leeftijd is het een stuk lastiger uitzoeken, dus ik laat hem nog even zitten.

Voor mijn broer en schoonzus koop ik Virginiaanse pinda's en een fles Virginiaanse rose bij Whole Foods. Als ik er dan toch ben, kan ik het niet laten hun lekkere tonijn en zalm sushi van meergranenrijst voor mijn lunch mee te nemen.

Nadat ik daarvan heb genoten neem ik Cosmo mee naar Petco. De medewerkers daar zijn dol op hem en hij weet al precies bij wie hij zijn snoepjes kan halen. Met een grote zak hondenvoer en een "big bite" koekje voor Cosmo gaan we weer huiswaarts. Ik heb nog meer boodschappen te doen, maar het is nu te warm om Cosmo in de van te laten.

Rick belt om te vragen, of ik eten voor Zorro heb gekocht. Nou nee, ik wist niet, dat hij eten nodig had en zin om terug naar Petco te gaan heb ik niet. Ik vraag Rick of hij ideeen heeft voor onze neef en hij stelt een paar stripbladen voor. Prima voor een tiener lijkt me inderdaad.

Als ik weer terugrijd naar Vienna geeft de thermometer maar liefst 94 graden (34 graden Celsius) aan! Het lijkt wel juli! Bij E.G. Comics koop ik een paar Superman strips voor neeflief. Ik bedenk me, dat ik Zorro's eten ook bij Pro Feed hier in de stad kan kopen. Daar hebben ze geluk zijn merk en de vissmaak, die hij lekker vindt. Volgens Katja is Zorro een kieskeurige eter, nou, daar hebben Rick en ik nog niets van gemerkt!

Inmiddels is Saskia thuis van school. We gaan naar Safeway om eten voor dit weekend voor haar en Laura in te kopen. Dit weekend is de jaarlijkse kermis Viva Vienna! hier en Saskia wilde die per se niet missen.

Wetend, dat een reis met een bokkende tiener geen lol is, mag ze van ons thuisblijven mits er een vriendin komt logeren. Zo zijn de ouders van de vriendin en twee van onze naaste buren er, mocht er iets aan de hand zijn. De meisjes vinden het natuurlijk prachtig en hebben samen al een gezond menu samengesteld. Het zal vreemd zijn voor Rick en mij om na vele jaren weer met zijn tweeen dit traject naar Canada af te leggen.

Bij het Safeway benzinestation gooi ik ook gelijk de van maar vol. Tot mijn genoegen krijg ik maar liefst 30 cent korting per gallon. Ik wist niet, dat Safeway dat ook deed (Giant geeft die kortingen bij Shell stations), dus dat is mooi meegenomen.

Thuis installeer ik me met computer op het deck. Opeens is het helemaal niet meer vochtig en staat er een aangenaam briesje. Het is nog wel 31 graden, maar hier in de schaduw goed uit te houden. Ik ga verder met de Italiaanse lessen en maak het eerste niveau van Rosetta Stone af.

Dat is het enige deel, dat Rick ervan gekocht heeft en ik wil verder leren. Helaas heeft geen enkele plaatselijke winkel alleen het tweede deel, het moet als combinatie 1, 2 en 3 gekocht worden, wat het ook een stuk duurder maakt. Ik had gehoopt op weg naar Canada verder te leren, dus besluit de rest van mijn inkomsten tot nu toe bij te leggen om die drie delen te kopen. Dat maakt het beter te veroorloven, want het programma is bepaald niet goedkoop. Morgen voor we vertrekken ga ik het kopen.

Het zal in Canada een stukje koeler zijn. Vandaag werd het er maar 13 graden, maar voor in het weekend worden temperaturen in de 20 voorspeld. Ik heb enorme zin om te gaan, want het is alweer een aantal jaren geleden.

woensdag, mei 25, 2011

W&OD pad en shopping

Allereerst heel hartelijk bedankt voor de vele reacties op mijn blog van gisteren. Ik ben blij te lezen, dat zulke "toeristische" blogs ook interessant worden gevonden.

De zomer is hier opeens in volle glorie gearriveerd. Ook voor vandaag worden weer temperaturen rond de dertig graden voorspeld. Het is zo lekker zonnig, ik moet gewoon van mezelf buiten sporten.

Na mijn ontbijt lijn ik Cosmo aan en rijd naar het Community Center. Daar parkeer ik de van en loop het W&OD pad op. Iedere lente weer sta ik versteld hoe snel de natuur hier in een dichtbegroeide jungle verandert! Mede door de vele regen van de afgelopen weken groeit alles uitbundig en is het megagroen. De kamperfoelie staat in bloei en het ruikt zo lekker!

Mijn oorspronkelijke plan was om tien kilometer te gaan lopen. Het is echter toch warmer en vochtiger, dan ik dacht, en wellicht te warm voor Cosmo. Ik beluit dus twee mijl naar het westen te gaan lopen voor een totaal van vier mijl.

Na zo'n tweeeneenhalve kilometer hijgt Cosmo zo hard, dat ik stop om hem water te geven. Terwijl ik zijn bakje vul, springt hij opeens weg en voor ik weet, wat er gebeurt, heeft hij een skater in het struikgewas geduwd! Ik schrik me rot en ga haar gauw vragen of ze zich bezeerd heeft.

Gelukkig valt het mee en heeft ze alleen een paar schrammen. Ik weet niet hoe vaak ik mijn excuses moet aanbieden, ik sta helemaal te trillen! Jeetje, ze had zich serieus pijn kunnen doen en wat zou dat dan voor gevolgen hebben voor Cosmo (en ons)?

Twee fietsers stoppen ook om hun duit in het zakje te doen, dat ik mijn hond beter onder controle moet hebben. Ja, duh, hij heeft zoiets nog nooit gedaan (al werd hij wel zenuwachtig met skaters) en reken maar, dat ik voortaan enorm goed op zal letten! Ik vraag de vrouw op skates of ze mijn telefoonnummer wil voor het geval ze toch last krijgt, maar dat vindt ze niet nodig. Met een "die wielen maken wel meer honden gek" schaatst ze verder. De fietsers druipen, na nog een heel verwijtende blik in mijn richting, ook af.

Pfff, ik heb meteen geen zin meer om verder te lopen en begin nog trillend aan de terugweg. De kinderen in de cul de sac skaten vaak genoeg en daar heeft Cosmo helemaal geen problemen mee. Ik vraag me af, hoe ik hem dit springen naar mensen, die hem niet aanstaan, kan afleren. Ik wou dat de Dog Whisperer hier aan de oostkust woonde!

Nu heb ik maar vijf kilometer gelopen en dus maar de helft van wat ik wilde gesport. Even overweeg ik dan toch maar een half uur bij de sportschool te gaan doen, maar bedenk dan, dat ik ook kan gaan fietsen en dan op de terugweg in Vienna lunchen. Dat plan staat me een stuk beter aan.

Weer rijd ik naar het W&OD pad, dat net opnieuw geasfalteerd is. Dat merk je op de fiets een stuk meer, dan wandelend. Het gaat lekker naar het westen en ik rijd tot Reston, tien kilometer verderop. Volgens mij heeft de politie deze winter heel wat herten afgeschoten hier, want ik heb er de laatste tijd geen gezien. De enige dieren, die ik vandaag zie, zijn twee chipmunks.

Terug in Vienna besluit ik bij Starbucks te gaan lunchen. Duidelijk ben ik niet de enige, die vandaag de fiets heeft genomen. De fietsenstalling staat vol. Ook de terrasjes zitten vol met zonliefhebbers.

Door het fietsen in de hitte heb ik enorme dorst gekregen, dus bestel een venti passievruchtijsthee en daarbij een ham en kaas sandwich. Onder een parasol buiten is nog een tafeltje vrij en ik geniet al mensen kijkend van mijn lunch. Wat is dit weer toch super, ik heb vandaag ook bijna geen pijn.


Vanmiddag heb ik Saskia beloofd haar mee naar de mall te nemen. Al haar kleren zijn veel te groot nu en ik kan me goed voorstellen, dat ze na al deze zelfdiscipline er ook leuk bij wil lopen. We gaan dus shoppen bij Tysons Corner.

We beginnen bij Old Navy, waar Saskia twee leuke bikini's scoort. Daarna vindt ze bij Delia's een heel leuke korte broek en topje. Alles staat haar nu zo leuk! Niet dat dat vroeger niet zo was, maar het zit nu allemaal zo goed en flatteert haar echt.

Bij Hollister probeert ze van alles aan, wat ik allemaal leuk vind staan, maar Saskia is kieskeurig. Het wordt alleen een leuk rood zonnejurkje daar. Ik ben altijd weer blij als we uit die winkel zijn, de muziek is er zo idioot luid!

Pacsun en de Gap zijn helemaal geen succes, dus gaan we nog even terug naar Delia's. Daar waren nog twee topjes, die Saskia bij nader inzien toch wel leuk vindt (ik vond dat al meteen). Dan is zij tevreden voor vandaag.

Al een tijdje wil ik met mijn verdiende centen mijn zomergarderobe nog wat aanvullen. Op het moment vind ik Esprit erg leuk. Saskia helpt me met kiezen en ik slaag leuk. Een nette bermuda koop ik in drie neutrale kleuren, een aantal t-shirts en een turquoise korte broek. Omdat ik voor meer dan $70 koop, krijg ik 40% korting op alles. Dat is nog eens leuk!


Mijn, eigenlijk wel heel goedkope voor dit merk, buit

Thuis maak ik wat formulieren klaar en breng ze naar buurvrouw Jeanne. We kletsen even bij over onze tieners. Haar zonen zijn Saskia's goede vrienden en zullen dit weekend ook met haar naar Viva Vienna gaan.

Op Facebook zie ik eindelijk een teken van leven van Kai. Hij heeft wat prachtige foto's van Wengen, Zwitserland, op zijn prikbord geplaatst. Ik krijg prompt heimwee naar Zwitserland. Wat zijn die chalets toch leuk!

Ook Katja komt weer op MSN. Ze schrijft, dat ze ons en Zorro erg mist, maar niet zo erg, als anderen, die ze heeft ontmoet. Katja heeft het wel even moeilijk gehad en vindt twee maanden toch wel lang, maar sommige anderen hadden al flinke heimwee. Het is natuurlijk ook wel een heel andere cultuur, zeker als je nog nooit buiten Amerika bent geweest. Katja heeft het voordeel al aardig wat van de wereld te hebben gezien.

Als avondeten bestellen we makkelijk pizza van Pizza Hut. Hun dunne korst pizza "mag" Saskia ook, want die is maar 190 calorieen per punt. Het is alweer een tijdje geleden, dat we pizza aten, en het gaat er goed in.


Zo leuk om weer een nieuwsgierige kitten in huis te hebben!

Na het eten computeren Rick en ik buiten. Het is nu tien voor half tien en een zeer aangename temperatuur. Als dit zo doorgaat zullen we volgende week alweer meteen kunnen zwemmen. Net zag ik ook mijn eerste vuurvliegje van dit seizoen. Doet me meteen weer aan dit liedje denken.,

dinsdag, mei 24, 2011

James Madison's Montpelier

Vandaag heb ik met Scarlett afgesproken om een stukje Virginiaanse geschiedenis te gaan bekijken, namelijk het huis van onze vierde president, James Madison en zijn heel interessante vrouw Dolley. Dit landgoed ligt op zo'n anderhalf uur rijden hiervandaan, dus het is zaak op tijd te vertrekken. Tijd om te sporten heb ik dus niet, maar dat is ok.

We wonen nogal ver bij elkaar vandaan, dus hebben bij een winkelcentrum dicht bij de snelweg afgesproken. Om half tien tref ik Scarlett bij de grote Trader Joe's in Centreville. Ik laat mijn van staan en stap in haar auto, want zij wil graag rijden.

Na een stukje interstate 66 draaien we de US 29 op. Meteen rijden we door lieflijk glooiend landschap met oude boerderijen en schuren. Ik neem me voor hier weer eens een keer een fotografieexcursie heen te maken. Het is allemaal zo fotogeniek!

Na een uurtje rijden heb ik opeens enorme dorst. Scarlett wil ook wel wat drinken, dus we gaan op zoek naar een winkeltje. Dat valt nog niet mee hier in de "boondocks", maar na een tijdje zien we een schattig oud supermarktje. Op het bordje staat "Flag out, store is open" en de vlag hangt uit.

Binnen worden we door een vriendelijke meneer met een heel zuidelijk accent geholpen. We zijn hier nog geen anderhalf uur buiten Washington en toch al helemaal in het "Zuiden". Hij maakt een opmerking over mijn fototoestel en voor we het weten zijn we in gesprek over mooie hiking trails hier in de buurt. Hij weet er een met watervallen, die ik wel een keer met Kai wil lopen. De man zit zo op zijn praatstoel, dat we maar aangeven verder te moeten.

Niet veel later komen we door het leuke oude stadje Orange en nemen ons voor hier op de terugweg te gaan lunchen. Het landgoed Montpelier (spreek uit "Montpieljer) ligt net buiten Orange. Bij de ingang betalen we de $16 toegang en rijden dan naar het bezoekerscentrum.

Tot onze verbazing is het flink druk. Allerlei keurig aangeklede met hoed en wel oudere dames stappen uit. Vandaag blijkt de Dolley Madison lunch te worden gegeven. Dolley's 243ste verjaardag was afgelopen zaterdag en zij is nog altijd een van de meest geliefde first ladies. Gelukkig kunnen wij wel gewoon het huis bezoeken.

Toen ik hier voor het laatst was, in 2005, werd er net begonnen met het terugbrengen van dit huis in de staat, dat het was ten tijde van de Madisons. Na de Madisons woonde de bekende familie DuPont in het huis en bouwde er rijkelijk aan. Door middel van allerlei archeologisch onderzoek ziet het huis er nu van buiten net zo uit en gemaakt van dezelfde materialen, als in 1809. De restauratie van de binnenkant is nog in volle gang.

Met de miljoenen, die voor de restauratie werden gegeven, werd ook een interessant bezoekerscentrum gebouwd. Wij komen een kwartier voor de aanvang van de film aan en kijken even rond in de galerijen, waar onder anderen Dolley's verlovingsring te bewonderen valt. Ook kunnen we over de geschiedenis van de familie lezen.

De film duurt ongeveer een kwartier en vertelt verder over deze twee interessante mensen en hun huis. James Madison was de jongste van de "Founding Fathers" en een belangrijk figuur bij het schrijven van de Constitutie. De eerste tien wijzigingen van dat document, The Bill of Rights, zijn allemaal zijn initiatief.

Dolley was een intelligente dame, die erg populair was. Zij hielp de vrijgezel Thomas Jefferson, de derde president, als hostess in het Witte Huis. Het verhaal gaat, dat de tegenstander van James Madison, die de kleinste president ooit was, na de presidentsverkiezingen zei, dat hij nog van James had kunnen winnen, maar Dolley was teveel voor hem.

Na de film krijgen we een rondleiding door het huis, iets wat in 2005 niet mogelijk was. Alles, en dan ook letterlijk alles, wordt weer zoals in 1809. Gelukkig had de familie DuPont heel veel originele materialen hergebruikt, zelfs de open haarden. Met uitzondering van een, die men niet kon vinden. Tot een buurman kwam vertellen, dat zijn grootvader die open haard waarschijnlijk had gekregen. Inderdaad paste zijn open haard perfect in de eetkamer van de Madisons.

Nadat de gids interessant over het leven van dit echtpaar heeft verteld, mogen we naar boven. Hier staan nog geen meubels, maar wel heel veel informatie over hoe de restauratie in zijn werk gaat. Heel interessant allemaal, maar ik heb dan ook veel interesse in archeologie.

Eenmaal weer buiten lopen Scarlett en ik nog door de keuken, die heel ongewoon onder het huis ligt. Vanwege brandgevaar was dat bij de meeste coloniale plantages niet het geval. Ook hier bij Montpelier werkten zo'n honderd slaven. James Madison had een hekel aan slavernij, maar een man in zijn tijd had ze nodig om welvarend te kunnen zijn.

Even verderop ligt een klein tempeltje, waar James zich weleens terugtrok. Onder die tempel lag een ijsdoos. De Madisons hadden zeven maanden van het jaar ijs, heel ongewoon in Virginia, waar de zomers al vroeg heet worden. Als laatste lopen we door de prachtig aangelegde tuinen, waar we nog een slang zien wegritselen. De graven van James en Dolley zijn een eindje lopen en we hebben honger, dus besluiten die niet te bezoeken.

Op mijn telefoon zoek ik restaurants in Orange op. Ik vind het Hornet's Nest en dat vinden we een leuke naam. Ze serveren echter alleen bbq en daar hebben we geen van beiden zin in. Even terug bij het station hadden we The Light Well zien liggen en gaan daar dan maar naartoe.

Dat blijkt een goede keuze te zijn. We bestellen allebei hun verse champignonsoep, die werkelijk heerlijk is. Daarbij neem ik een veggie wrap met hummus en groentes en Scarlett een salade. Na afloop lopen we nog even door de leuke hoofdstraat van Orange en beginnen dan aan de terugrit.

Onderweg vertelt Scarlett, die heel veel over de vroege Amerikaanse geschiedenis weet, interessant over de eerste presidenten van dit land. Het was een interessant groepje mannen, dat moet gezegd.

Terug bij de Trader Joe's nemen we afscheid. Ik ga naar binnen, want ik heb beloofd om voor ons Nederlandse vriendinnenavondje vanavond dessert mee te nemen. Ze hebben ruime keuze en na enig dubben kies ik voor vier verschillende koekjes, waaronder maccarons en ministroopwafeltjes. Vanavond is ons etentje bij Karin en waarschijnlijk buiten, want het is zalig weer.

Foto's van vandaag staan hier.

(Ik ben wel benieuwd hoeveel reacties ik op deze blog ga krijgen, want meestal zijn er net zoveel lezers, maar veel minder reacties, als ik over iets plaatselijks schrijf. De reacties zijn mij dierbaar, dus hoe meer, hoe beter)

maandag, mei 23, 2011

En toen waren we weer met zijn drieen

Rick gaat vandaag van huis uit werken, maar staat toch bijtijds op. Als ik hem met zijn vader hoor praten, ga ik er ook uit. Met zijn drieen eten we ontbijt. Het is al lekker warm, dus dat kan in het zonnetje op het deck.

Na de nodige koppen koffie maak ik me klaar om naar personal training te gaan. Sharon wacht me al op en heeft allerlei nieuwe oefeningen in petto voor mij. Volgens mij ga ik morgen een aantal spieren voelen! Zoals iedere week doe ik naderhand nog een half uur op de crosstrainer.

Thuis merkt Rick op, dat ik lang wegbleef. Ik antwoord, dat dit mijn gewoonlijke maandagroutine is, wat me bewonderende opmerkingen van Rick en Dad bezorgt. Dad doet ook veel aan sporten en fietst als 75-jarige zo nog zo'n vijftig mijl op een dag! Een van de redenen, waarom hij zo'n toch fysiek vermoeiende reis met Kai kan gaan maken. Ze reizen per trein en er zal heel wat gelopen worden in de bergen.

Als Kai is ingepakt is het inmiddels lunchtijd. Dad en Kai hebben nog wat laatste dingen nodig bij Rite Aid, dus daar stoppen we eerst. Ik heb iemand in Nederland beloofd een cd op te sturen, dus koop daar een envelop voor. Ook hebben ze hier mijn favoriete Neutrogena conditioner, dus dit bezoekje aan de drugstore komt goed uit.

Voor de voorlopig laatste Amerikaanse lunch stelt Rick Panera voor. Dad heeft daar nog nooit gegeten en Kai vindt het er ook erg lekker. Ik neem dit keer een soep en salade. De kip met orzo soep en de kip met vruchtensalade met maanzaad dressing, het smaakt super. Zo fijn om deze zaak nu zo dichtbij te hebben!

Dad is net als ik met reizen, beter te vroeg naar het vliegveld, dan vervelend haasten. Bijna drie uur voor hun vertrek rijden we dus naar Dulles. Rick parkeert en we lopen mee naar binnen.

Er staat een flinke rij om in te checken, maar het gaat vrij snel. Binnen het kwartier zijn Dad en Kai aan de beurt. Zelden heb ik twee mensen zo licht zien pakken voor een reis van bijna twee weken. Dad heeft twee minieme tassen en Kai zijn backpack, die bij lange niet vol is en de heel dunne bijbehorende mini-backpack voor aan boord. Ik ben heel benieuwd, hoe de reis zal gaan, want geen van beiden zijn het praters. Bij de veiligheidscontrole nemen we afscheid en ik vraag me serieus af, wanneer we iets van hen te horen of lezen zullen krijgen.

Op de terugweg horen we op de radio, dat er net ten westen van Dulles een zwaar onweer is. Hopelijk zullen ze daar geen last van krijgen. Hun vlucht naar Zurich is rechtstreeks, dus als ze iets later moeten vertrekken is het ook geen probleem.

Bij het Vienna postkantoor stuur ik de cd naar Nederland. Ik moet vrij lang wachten in de rij en dat geeft me de kans om de kunstwerken van Saskia's school, die aan de muur hangen, te bestuderen. Er hangt een mooie bloemen ets van Aoife en veel talent aan computer graphics en fotografie.

Thuis gaat Rick verder met zijn werk en werk ik, al buiten zittend, een aantal Italiaanse lessen af. Opeens begint het hard te regenen, dus ik ren naar binnen. Van onweer is niets te merken echter en op de radar bij Dulles is het ook zo te zien alleen maar regen. De mannen zullen dus hoogstwaarschijnlijk op tijd vertrekken. Toch een vreemd gevoel om ons gezin in drie werelddelen te weten.

Na de regen wordt het meteen weer zonnig en ik ga weer naar buiten. Wat mij betreft mag zo'n late namiddag buitje wel, dan hoeven we de planten geen water te geven. Die staan er dan ook allemaal zeer welvarend bij.

Rick brengt Saskia naar haar Relay for Life vergadering en haalt op de terugweg avondeten voor ons. Hij heeft zin in Plaka Grill en ik vind hun souvlaki sandwich ook altijd erg lekker. Onder het genot van een serenade door onze "tuin"cardinaal eten we het buiten op.

Intussen "klets" ik met Katja via MSN. Ze is doodmoe, maar weet niet, wat er met het avondeten gebeurt. Haar gastmoeder heeft haar dochter eten gegeven, maar niet Katja. Ze durft het niet te vragen. Dat herken ik dan weer heel goed van toen ik vroeger bij mijn Engelse vriendin logeerde. Je bent dan toch bij onbekenden en wilt niet tot last zijn.

Het is nog steeds lekker warm buiten en "mijn" cardinaal zingt om kwart over acht nog naar hartelust. Deze hele week worden zomerse temperaturen voorspeld, heerlijk! Wel heb ik net de eerste tijgermug gedood, maar dat zijn de kleine ongemakken van de zomer, die ik graag op de koop toe neem.

De New York Times heeft een mooie online reisgids voor Virginia. Klik hier om te zien, wat er allemaal te doen is in mijn staat.

zondag, mei 22, 2011

Vertrek Katja en aankomst Grandpa

Zaterdag

Om vier uur gaat Ricks wekker en ik ben meteen klaar wakker. Het is tijd om afscheid van Katja te nemen. Na een paar grote knuffels gaan zij en Rick richting het vliegveld. Haar vlucht gaat om half zeven en ze moeten er twee uur van tevoren zijn.

Terug in bed probeer ik weer in slaap te vallen. Ik heb erover gedacht om mee te gaan naar het vliegveld, maar ik vind dat altijd een naar afscheid. Katja is er niet mee geholpen een huilende moeder als laatste te zien, dus zo is het beter.

Ongeveer een uur later is Rick weer terug. Katja heeft beloofd te bellen, als ze aan boord gaat, en dat doet ze ook. Ik wens haar slaperig een heel goede reis toe. Daarna val ik in een slaap vol dromen.

Een uurtje later gaat de telefoon weer. Het is Saskia, haar beugel is gebroken. Kennelijk verkeerd gebeten in haar slaap, want ze werd wakker van de "knap". Slaapdronken vertel ik haar, dat ze gelukkig een tweede heeft en die dan maar moet dragen. We zullen een nieuwe bestellen, maar op zaterdag gaat dat niet.

Net doezel ik weer in, als die harde rinkel me weer wekt. "Out of Area" zegt de caller id. Ik neem op en hoor de zoemtoon. Dan weer "Out of Area", zoemtoon. Argh! Ik wil slapen! De derde keer is het mijn zus en daar wil ik graag mee praten, dus ik geef mijn slaappogingen maar op.

Rick ligt nog op een oor, dus ik ga met de telefoon naar beneden en naar buiten, waar het al heerlijk warm is. Mijn zus weet, dat ik het moeilijk vond afscheid van Katja te nemen, dus het is zo goed om haar stem te horen en even al mijn gevoelens te luchten. Er is in hun leven ook van alles gaande, dus voor ik het weet is er een uur voorbij en moet zij ophangen, want mijn nichtje is klaar met haar les.

Gauw maak ik koffie en ontbijt. Rick ligt nog steeds te slapen en Saskia belt, dat ze klaar is om opgehaald te worden. Ik eet gauw een yoghurt en drink een kop koffie en haal dan Saskia en Kaylee op. De dames gaan boven sporten.

De telefoon gaat alweer en nu is het Christine. Met haar heb ik ook alweer meer dan een week niet gesproken. We kletsen lekker lang bij. Christine en Mallory komen eind juni naar Washington en ik dacht, dat we elkaar zouden missen. Ik ben dus blij verrast, als dat niet zo is, ze zullen hier net voor we naar Italie vertrekken al zijn.

Online checken we af en toe Katja's vluchten, zo handig, dat internet! Rick gaat een bankje in elkaar zetten voor voor het huis, zodat ik voortaan niet meer op de stoep hoef te zitten lezen. Ik stel dus voor de meisjes naar de mall en Kai naar de kapper te brengen.

Andy's Barber Shop ligt op weg naar de mall, dus ik zet Kai eerst af. Onderweg vertelt Kaylee over haar reis naar Nederland in de paasvakantie.

Zij woonde daar van haar tweede tot haar zesde jaar en sprak ooit vloeiend Nederlands. Helaas is ze daar het meeste weer van verleerd, zegt ze. Zes is inderdaad net te jong om een taal te onthouden, dat weet ik van mijn broers vroeger. Ik ben de enige van ons drieen, die het Frans, dat we in Senegal leerden, nooit is verleerd (ik was tien bij terugkomst in Nederland, mijn broers acht en zes).


Saskia is inmiddels 27lbs (12,25kg) afgevallen en toont hier een strak rokje, dat ze vandaag kocht. Wij zijn heel trots op haar doorzettingsvermogen!

Kai is inderdaad alweer helemaal gekortwiekt, als ik weer bij de kapper langsrijd. Rick is inmiddels klaar en er staat nu een leuk rood bankje voor ons huis. Het is schitterend en warm weer, dus we willen wel graag ergens met Cosmo gaan wandelen.

De keuze valt op Great Falls en daarin zijn we niet de enigen. Er staat een file om het park in te komen en het duurt iets langer, dan een half uur, voor we bij de ingang zijn. Rick laat mijn America the Beautiful pas aan de ranger zien en dan zijn we binnen. Gelukkig is er nog ruimschoots parkeerruimte.

Kai heeft het adelaarsnest nog nooit gezien, dus we lopen eerst die kant uit. Alleen hebben we er niet op gerekend, dat het de afgelopen week enorm heeft geregend. De rivier raast voorbij en komt tot vlak aan het wandelpad.

Niet veel verderop is het pad afgezet met rood lint. Daar klimmen we, rebellen, dat we zijn, overheen, denkend, dat het wel mee zal vallen. Een kleine honderd meter verderop zien we de reden van het lint, het pad staat compleet onder water. Helaas voor Kai is het adelaarsnest van hieruit niet te zien.

Dan lopen we maar terug naar de uitkijkpunten van de watervallen. Daar is het een drukte van jewelste met dagtoeristen. Er wordt veel gebarbecued en gevoetbald. Kai merkt op hoe divers de bezoekers zijn. We zien mensen uit India, Spaanstalige mensen en zelfs een paar Nederlanders.

De rivier is vandaag enorm indrukwekkend. Van de soms zo lieflijke watervallen is niets te zien. Het water komt in een kolkende massa naar beneden zetten. Wat een natuurgeweld! Foto's van vanmiddag staan hier.

Katja had al eerder gesms-t, dat ze goed was aangekomen en dat haar telefoon gelukkig werkt in Ecuador. Nu zendt ze een berichtje, dat we haar op kunnen bellen. Dat doen we dan ook meteen, nieuwsgierig als we zijn naar haar reis. Die is gelukkig prima verlopen.

Ze werd in Quito door haar gastmoeder opgehaald en heeft een mooie eigen kamer in haar appartement in de stad. Internet werkt ook, dus we kunnen via MSN, onze gewoonlijke weg, contact houden. Ook is Katja een blog begonnen, hopelijk houdt ze dat vol. Voor de geinteresseerden is dat hier te vinden.

Saskia moet vanavond oppassen en Rick, Kai en ik willen graag buiten eten. We vinden nog een tafeltje op het gezellige terras van Cafe de Luxe. Ik kan het niet laten om daar weer mijn favoriete gerecht te bestellen, tonijnbiefstuk met geroosterde tomaten.

Thuis kijken we naar Easy A, een film, die we vorig jaar in de bioscoop hebben gemist. Hij is wel leuk, maar niet zo leuk, als ik had gedacht, dus maar goed, dat we er niet het volle bioscooppond voor hebben betaald.

Zondag

Alweer een mooi zonnige ochtend, die Saskia kennelijk vroeg wakker maakt. Ik probeer het slaan van de keukenkastjes te negeren, maar dat lukt niet goed. Dan maar opstaan en van deze zomerse dag gaan genieten.

Rick is van gelijksoortige gedachten en samen gaan we naar Starbucks. We parkeren naast een heel oude Suzuki Swift, waarop boven de "SWIFT" met permanente inkt "NOT SO" staat geschreven. Het kenteken is FIX CAR en van binnen is het ook een interessant geheel.

We bestellen ons ontbijt en voor het eerst dit jaar neem ik weer ijskoffie. Eindelijk is het er weer zomers genoeg voor. Ik neem meteen de "venti" met weinig ijs, want ik heb wel zin in een flinke bak koffie. Terwijl we op onze bestelling wachten, probeer ik te bedenken wie van de vele klanten de eigenares is van de auto, waar we naast parkeerden. Het geheel ziet er te vrouwelijk uit om een eigenaar te hebben. Helaas zal ik het nooit weten, want wij vertrekken voor haar (of hem).


Na het eten doe ik gauw een half uur op onze crosstrainer boven. Daarna maken we ons klaar om Ricks vader (die ik Dad noem, dus voor het gemak hier verder ook maar zo) van Reagan National Airportte halen. Meestal is het op zondag erg rustig op de weg, dus we vertrekken een half uurtje voor zijn aankomst.

Op de I-66 zien we echter meteen borden, dat er een groot DC evenement is, waardoor wegen zijn afgesloten. We hadden even niet op BikeDC gerekend (ik bedenk me, dat ik daar volgend jaar best aan mee zou willen doen). Een gedeelte van de interstate werd daar zelfs voor gesloten. Gelukkig horen we op de radio, dat de weg naar het vliegveld inmiddels weer open is en we komen maar heel even in de file te staan.

Op de monitoren in de terminal zien we, dat Dads vlucht net is geland. Terwijl we op hem wachten belt Saskia, dat Shannons verjaarsfeest zo begint en zij is vergeten gisteren bij de mall een cadeautje te kopen. Ik bied aan even hier op het vliegveld te kijken, want er zijn erg leuke winkels. Al mijn suggesties zijn echter niet goed genoeg voor Shannon, dus Saskia gaat zonder cadeautje en zal volgende week iets kopen.

Net als ik ophang komt Dad aanlopen. Kai heeft hem al meer dan een jaar niet gezien, bedachten we ons onderweg. De rest van ons zagen elkaar in december bij de bruiloft van onze neef. De bagage komt al snel en we rijden de mooie route met uitzicht op de National Mall terug naar huis. Dad verzucht hoezeer hij deze mooie stad mist, maar hij is de drukte helemaal ontwend.


Reagan National Airport heeft een prachtige terminal, ik wil er een keer gaan fotograferen.

Voor de lunch halen we bagels van Manhattan Bagel. Dad heeft dezelfde smaak, als ik, en we bestellen beiden een cream cheese en nova lox bagel. Rick en Kai houden het bij rosbief en kaas. Buiten op het deck eten we en wisselen de laatste nieuwtjes uit.

Omdat hij vanochtend wel erg vroeg op moest, trekt Dad zich terug voor een middagdut. Rick gaat het vlees voor de barbecue van vanavond halen en ik ga door met mijn Italiaanse lessen en klets met Katja op MSN. Het Spaans spreken valt haar allerminst mee, maar ik stel haar gerust, dat dat met de tijd toch steeds beter zal worden. Nu ze er eenmaal is en we via het internet contact kunnen houden, voel ik me een stuk kalmer.

Het is gezellig om Dad hier te hebben. Rick en hij genieten van verschillende soorten bier, die Rick speciaal voor hem heeft gekocht. Rick grilt biefstuk en ik maak er maiskolven, asperges en brood in de oven bij. Het is een heerlijke avond om buiten te eten en we tafelen nog lang na.

We sluiten de avond af met een spelletje Kinect. Kai verslaat mij ruim met bowling en is ook veel beter, dan Rick, met ping pong. De heren gaan bijtijds naar bed, want morgen hebben ze een nachtvlucht voor de boeg.

vrijdag, mei 20, 2011

De laatste dag voor Katja's grote reis

We zijn maar met zijn vijven in Sharons core training vanochtend. Allemaal moeders van collegestudenten, dus daar gaat het gesprek voornamelijk over. Katja is niet de enige, die deze zomer in het buitenland gaat studeren. Andere dochters en zonen gaan naar Denemarken en Italie.

We gebruiken de bal en de bosu en alle spieren komen ruim aan bod. Het uur vliegt weer voorbij. Na afloop parkeer ik mezelf met de Kindle op de stairmaster voor een half uur intervaltraining.


Zorro's standaard zit

Thuis maak ik Katja op haar verzoek wakker. Dat wordt me nog niet in dank afgenomen, maar ze heeft vandaag zoveel te doen, ze kan het zich niet veroorloven tot na twaalven te slapen. Terwijl zij haar was doet en kleding uitzoekt, doe ik de nodige huishoudelijke taken. Met de drie kinderen thuis is dat weer hard nodig.

Gisteren is hier in Vienna een Panera Bread geopend. Dat is een van onze favoriete lunchplekken, dus Katja en ik gaan hem uitproberen. We bestellen allebei de YP2 (You pick two) met orzo kippensoep en een tonijnsaladesandwich. Het is druk, maar we vinden nog een tafeltje vrij. Zo langzamerhand hebben we hier in Vienna alles, wat je maar nodig kunt hebben, alleen een boekenwinkel en een kledingzaak ontbreken nog, bedenken Katja en ik ons.

Na de lunch gaan we naar Suntrust, onze bank. Katja heeft vernomen, dat het handig is om kwartjes en $1 biljetten mee te nemen. Er schijnt weinig wisselgeld te zijn in Quito en de bus moet met kwartjes worden betaald.

Bij Hudson Trail Outfitters zoeken we naar een nieuwe toilettas voor Katja. Daar betrap ik mezelf op een zeldzaam "dutchism". Als een medewerker vraagt, waar we naar op zoek zijn, kan ik even niet op het woord voor toilettas komen en antwoord de letterlijke vertaling: "toilet bag".

We zijn hier in een kampeerwinkel voor serieuze hikers, die ook in de wildernis kamperen. De medewerker neemt ons mee naar het gedeelte, waar ze spullen verkopen om met ontlasting e.d. om te gaan, zoals dit. Gauw verbeter ik mezelf en zeg, dat we een "toiletry bag" nodig hebben. Katja ligt inmiddels helemaal dubbel. Deze zal ik nog wel lang te horen krijgen!

Terwijl Katja verder inpakt, ga ik buiten zitten lezen. Het is een beetje koel, maar in het zonnetje erg lekker.


De dagelijkse serenade

Rick komt vroeg thuis en met zijn allen, inclusief Cosmo, gaan we bij Clare & Don's Beach Shack eten. We hebben geluk en krijgen meteen een tafel. Er zijn veel kleine kinderen, die allemaal dol zijn op Cosmo. Die geniet ook van de aandacht, die hij krijgt.


Over de regenton kun je hier lezen

Saskia gaat bij Kaylee logeren en Rick en Katja gaan nog voor wat laatste spulletjes naar de mall. Intussen check ik Katja in voor haar vluchten en dan voelt het opeens zo echt. Morgenvroeg vertrekt ze voor twee volle maanden, het langst ooit, dat we elkaar niet zullen zien. Ik ben zo benieuwd, hoe ze het gaat vinden daar!

Fonduen

Behalve Saskia, die op tijd naar school moet, slaapt de rest van ons een beetje uit. Ook Rick, die nog een jet lag van drie uur heeft, staat wat later op. Het is alweer regenachtig weer, overal flash flood waarschuwingen. Het mooie daarvan is wel, dat het lijkt of we in een jungle wonen, zo groen en begroeid is alles.

Bij de fitness is de ene stairmaster bezet. Ik heb al een paar keer om een tweede gevraagd, maar zie het vandaag maar als een teken en doe mijn uur cardio op de crosstrainer. Volgende week moet het gelukkig droger weer worden, want ik zou graag die twee apparaten eens afwisselen met een fietstocht of wandeltocht buiten.

Thuis zijn Katja en Kai net op. Kai geniet van een weekje helemaal relaxen. Vandaag is Katja en mijn verwendag. We gaan eerst bij Pho Thang Long lunchen. De pho is zoals altijd heerlijk en Katja haalt me over hun "bubble tea" te proberen. Dat is een soort theesmoothie in allerlei smaken en de "bubbles" zijn zwarte tapioca balletjes onderin. Ik vind het wel lekker voor een keertje, maar echt dol ben ik er niet op.

Bij Pro Nails laten we onze nagels weer mooi maken. Katja kan zo netjes naar Ecuador en ik heb weer keurig gelakte tenen voor in mijn sandalen. De massage, die in de stoelen zit, is zo lekker, ik wil er eigenlijk niet meer uit! Helaas zijn na een kwartier mijn nagels toch echt droog en gaan we verder met ons lijstje.

Met het fotoboek over Washington wil Katja toch ook graag nog iets speciaals uit Virginia meebrengen voor haar "host mom". Ik stel Virginia pinda's voor. Die heb ik eerder bij de Freeman Store gezien, waar ze allerlei plaatselijke souvenirs hebben. Helaas hebben ze nu maar een klein zakje met pinda's, niet de leuke blikken van voorheen.


Dan maar naar Whole Foods, daarvan weet ik zeker, dat ze ze hebben. De pinda's van Feridies komen in allerlei smaken, allemaal even lekker. Katja houdt het veilig en koopt gewoon de gezouten variant.

Bij Rite Aid halen we de anti-diarrhee medicijnen, die de dokter Katja heeft voorgeschreven. Terwijl we wachten kopen we ook een paar flessen Deep Woods Off! voor Katja tegen muggenbeten.

Saskia wordt uitgenodigd om vanavond naar Kyllopaloosa te gaan, een concert ter ere van de 18-jarige Khristin Kyllo, die een paar maanden geleden plotseling overleed. De opbrengsten gaan naar het Khristin Kyllo Memorial Fund, dat beurzen zal verstrekken aan studenten, die die nodig hebben.

Katja en Kai willen heel graag gaan fonduen en Rick en ik hebben daar ook wel oren naar. Bij de Melting Pot krijgen we een gezellig tafeltje. We beginnen met kaasfondue, die wordt geserveerd met brood, broccoli, worteltjes, bloemkool en appel. Ik doop er alleen de groentes in, brood is me te zwaar.

Daarna kiezen we de bouillon en ik de garnalen, scallops en zalm om erin te koken. Kai neemt kip, Katja een bord met biefstuk, kip en zalm en Rick de "French Quarter", in cajun kruiden gemarineerd vlees. Daarbij krijgen we broccoli, enorme champignons en aardappelen en allerlei heerlijke sauzen. Het is altijd weer smullen hier!


Katja en Kai hebben nog plaats voor het toetje en nemen de "s'mores". Ik doop er een aardbei en een stukje banaan in, maar meer kan ik echt niet op!


Als we buiten komen onweert het flink. Gelukkig is Saskia inmiddels alweer thuis. We liggen allemaal dubbel om Zorro, die keurig een haarelastiekje apporteert. Cosmo apporteert niet, maar dit katje wel. Zo grappig!

woensdag, mei 18, 2011

Naar de ambassade

Katja moet vanochtend alweer vroeg op Katie gaan passen. Ik blijf nog even liggen tot de telefoon niet veel later gaat. Onze pechvogel van een dochter heeft een lekke band! Gelukkig is ze wel bij haar oppasgezin aangekomen. Ik geef haar ons AAA nummer om de band te laten verwisselen. Katja kan dat zelf ook, maar niet met een kleintje erbij.

Als ik naar Anytime Fitness rijd zie ik donkere wolken zich boven ons samenpakken. Het is zulk vreemd weer deze week! Dan weer (vochtige) zon, dan weer opeens een fikse (onweers)bui. Als ik op de stairmaster sta, zie ik het inderdaad plenzen buiten. Na mijn uur cardio is het echt weer droog. Het voelt een beetje als een sauna buiten.

Het is zo leuk om Zorro hier te hebben! Hij wordt steeds brutaler naar de andere dieren toe. Ik lach me rot om hun gedrag. Op Cosmo vliegt Zorro af en slaat hem een paar keer. Cosmo denkt, dat hij wil spelen, en maakt het typische honden "ik wil spelen" gebaar. Dat verstaat Zorro echter niet en hup, zijn rugje gaat weer omhoog.

Ook bij Snickers probeert hij dichterbij te komen. Die moet er niets van hebben en blaast Zorro weg. Als Snickers op een gegeven moment kattensnoepjes uit een zakje, dat Kai heeft laten liggen, probeert te stelen, verzamelt Zorro toch nog wat moed, want die wil hij ook wel. Een vervaarlijk gegrom van Snickers verjaagt hem echter weer. Kostelijk om te zien!


Katja's goede vriend Kevin stopt hier om lunch te eten. Hij is halverwege zijn rit van Blacksburg naar zijn ouderlijk huis in New Jersey. Kevin is klaar met college, dus Katja vindt het moeilijk afscheid van hem te nemen. Het is niet zeker, wanneer en zelfs of ze elkaar weer zullen zien.

Intussen maak ik de papieren klaar om onze Nederlandse paspoorten te laten vernieuwen. Tot mijn schrik zie ik, dat er alleen met cash of een money order betaald kan worden. Gelukkig net op tijd, want ik had ons chequeboek al ingepakt. Gauw haal ik bij Suntrust de cash.

Onze Nederlandse paspoorten verlopen half juli en omdat Katja er alleen deze week is, is mijn vriendin L., die bij de ambassade werkt, zo vriendelijk om ons vanmiddag te helpen. We hebben een afspraak voor drie uur, dus halen Saskia op van school om meteen door naar Washington te kunnen rijden.

Dat valt alleen even tegen, want het is een drukte van jewelste bij de school en ik moet wachten tot alle schoolbussen zijn vertrokken! Dat zijn er nogal wat en ik zie de tijd wegtikken. Ik heb spijt, dat ik Saskia niet toch tien minuten voor de bel ging heb gehaald, zoals ik eerst van plan was.

Om zeker te zijn niet in verkeer terecht te komen neem ik de route binnendoor naar de ambassade. Dat is een mooie route, maar wel met veel stoplichten en lage snelheidslimieten. We komen langs het hoofdkantoor van de CIA en over de rivier in de stad rijden we door een prachtige, groene buurt. Net vijf minuten later, dan afgesproken, parkeer ik de auto bij de Nederlandse ambassade.


L. wacht ons al op en werkt ons een voor een af. Gelukkig zijn alle pasfoto's goedgekeurd. We moeten onze wijsvingers en duimen laten scannen en ik moet mijn bewijs van Nederlanderschap weer tonen. Alleen ben ik vergeten onze Amerikaanse paspoorten mee te nemen. Gelukkig kan ik die later geven om te copieren. Het was vandaag vooral belangrijk, dat Katja mee was om haar biometrische gegevens te geven.

Als we aan de terugweg beginnen loopt het bij vieren en om vier uur wordt de I-66 HOV2 (high occupancy vehicle met minstens twee personen erin). Ik besluit dus dit keer wel de snelweg te nemen. In Washington zelf is het nog erg druk, maar we rijden alweer door een mooi gedeelte en de kinderen zien de stad zo ook weer eens. Eenmaal op de I-66 schieten we lekker op en zijn binnen de twintig minuten thuis.

Rick belt, dat hij wel geland is, maar geen gate heeft. Er is net noodweer geweest, waardoor er een grondstop was. Een uurtje later is hij pas uit het vliegtuig. Terwijl Rick in zijn stoel moest blijven zitten, mocht hij wel zijn telefoon gebruiken. Hij benutte zijn tijd met bedenken, waar we met zijn vijven zouden kunnen gaan eten, en zette onze naam op de lijst bij Artie's.

Als Saskia klaar is met sporten en Rick zich even heeft verkleed, gaan we naar het restaurant. Onze tafel staat al klaar. Het wordt een gezellige maaltijd. Zelfs Saskia kan haar maaltijd zo aanpassen, dat hij in haar dieet past.

Na al deze jaren vind ik het nog steeds fantastisch, hoe restaurants (en de bediening) hier heel flexibel zijn met het aanpassen van gerechten. Geen saus op je vlees? Geen probleem. De groente zonder boter, natuurlijk kunnen we dat doen. Ik vraag mijn tonijn vanavond rauw en zo wordt die ook geserveerd. Het wordt allemaal rustig genoteerd, zonder enig gezucht of protest of enige toon van ergernis. Dat heb ik in Europa wel anders meegemaakt.

Als we klaar zijn merken we, dat het flink onweert. Rick offert zich op om de van te halen en we rennen allemaal naar binnen. Spectaculaire bliksemschichten begeleiden ons naar huis, waar we wel een heel zenuwachtige hond aantreffen. Arme Cosmo is doodsbang van onweer.

We gaan nog even heel hard genieten van de komende twee dagen met zijn vijven. De tijd gaat me weer veel te snel!

dinsdag, mei 17, 2011

Wachtkamers en shoppen

Gisteravond heb ik Katja al gewaarschuwd, dat ik voor de opening bij de Urgent Care Clinic wil zijn. Niet van vroeg opstaan houdend, was ze daar niet blij mee, maar ik ben vastbesloten. Als je later komt wacht je zo een paar uur.

Katja liet mij vorige week weten, dat zij voor haar reis een gele koorts inenting en een gezondheidsverklaring van een dokter nodig heeft. Op zo'n korte termijn heeft een "gewone" dokter geen tijd voor een check up, die meestal langer duurt, dan een gewone afspraak. Vandaar dat we op de Urgent Care zijn aangewezen.

Enfin, met enige moeite hijsen we onszelf op tijd uit bed. We eten samen ontbijt en zorgen, dat we tien minuten voor openingstijd bij de kliniek zijn. Daar staat al een vrouw te wachten, maar wij zijn nummer twee.

Katja vult de formulieren in en mag al gauw naar achteren. Denkend, dat het vrij snel zal gaan, blijf ik in de wachtkamer wachten. Die gedachte is echter altijd gevaarlijk bij een urgent care clinic. Voor Katja werd opgeroepen ging een oudere man voor iedereen naar binnen, omdat hij pijn in zijn borst had. Ik zei nog tegen Katja, dat ik naar het ziekenhuis zou gaan, als ik een hartaanval vreesde.

Al wachtend zie ik het steeds drukker worden. Er staat zelfs een rij voor de receptioniste, terwijl de wachtkamer niet zo groot is. Na Katja wordt er zeker een half uur lang niemand naar achteren geroepen, dus de stoelen vullen zich op.

Er zijn twee doktoren aanwezig komt een verpleegster vertellen, maar er is op het moment een noodgeval, waardoor andere patienten moeten wachten. Als er iemand is, die meteen hulp nodig heeft, moet die zich aan haar bekend maken. Ik bedenk me, dat ik net zo goed tussendoor had kunnen gaan sporten. Anytime Fitness ligt slechts een paar meter verderop.

Katja sms-t me na een half uur, dat ze nog steeds wacht op de prik en de dokter. Een verpleegster heeft haar bloeddruk opgenomen en sindsdien heeft ze niemand meer gezien. Net als ik die sms lees hoor ik sirenes, die heel dichtbij stoppen, en een ambulance parkeert naast de kliniek. EMT's komen binnen en mijn gedachten gaan meteen naar de man met pijn op de borst.

Even later komt er een tweede ambulance, waar een stretcher uitkomt. Daar wordt inderdaad de borstpijn man op naar buiten gereden. Als hij door de wachtkamer komt valt er opeens een stilte. Heel vreemd, alsof de tijd even stilstaat. Het is toch altijd indrukwekkend, als iemand in een ambulance moet. Gelukkig is de man bij kennis en alleen aan wat zuurstof, dus hopelijk is het enkel voor onderzoek.

Katja sms-t me intussen allerlei technische vragen, zelf EMT zijnde, die ik niet kan beantwoorden. Dan schrijft ze, dat ze eindelijk de prik heeft gehad.

In mijn herinnering, want wij moesten hem vroeger voor Afrika ook krijgen, is de gele koorts inenting een venijnige. Ik probeer maar te denken, dat de zware reacties erop maar in een op de 200.000 mensen voorkomen, maar ik maak me toch een beetje zorgen erover. Niet, dat ik er nu nog iets aan kan veranderen en het risico van gele koorts oplopen in de jungle is natuurlijk vele malen gevaarlijker.

De dokter laat daarna weer op zich wachten, maar eindelijk, na twee uur daar, komt Katja met haar inentingspaspoort en de brief van de dokter naar buiten. Mijn plan om naar de sportschool te gaan laat ik maar varen. In plaats daarvan doe ik een snel half uur op onze crosstrainer boven.

Dan rijden Katja en ik naar Tysons Corner. Zij kiest Coastal Flats om te gaan lunchen, ook een van mijn favorieten. Er is geen betere garnalencocktail, dan die van hun. Het zijn acht grote garnalen in een pittige tomaten en citrussalade, groot genoeg voor de lunch.

Ook hier bij de mall hebben we weer een lijstje af te werken voor Katja. Na een stop bij Victoria's Secret voor een schokkend dure bh, maar nodig voor haar officiele kleding, lopen we naar Lenscrafters.

Behalve de late vermelding van de inenting en dokter bemerkte mijn lieve dochter ook pas vorige week, dat ze (letterlijk) nog maar een contactlens had. Een telefoontje aan onze gewoonlijke oogdokter gisteren leverde niets op. De eerste afspraak zou vrijdag zijn en de contactlenzen besteld moeten worden. Dan zijn al de een uur wachten en het is klaar plaatsen hier wel fijn!

Bij Lenscrafters heeft Katja een afspraak voor half twee. Nog geen half uur later staan we weer buiten met zes maanden aan contactlenzen. Gelukkig, want Katja zag het echt niet zitten de hele twee komende maanden alleen een bril te dragen.

In Ecuador gaat Katja bij een alleenstaande moeder en haar negenjarige dochter logeren. Voor hen wil ze graag wat cadeautjes meebrengen. Voor het meisje is dat al gauw gevonden, een Zoo Purr kussen. Het is alleen even kiezen welk dier. We zijn het al gauw over de bij eens. Die zit ook nog in plastic en is helemaal plat, perfect om in het vliegtuig mee te nemen, dus.

Van haar professor heeft ze te horen gekregen, dat men zich redelijk netjes kleedt bij de universiteit in Ecuador. Geen t-shirts met logo's of teenslippers is het verhaal. Gelukkig is daar dan Wet Seal, een goedkope winkel met precies de topjes, die Katja zoekt.

Saskia sms-t, dat ze van school moet worden opgehaald. Gelukkig is Kai thuis en vindt het geen probleem dat even te doen. Stiekem vindt Saskia dat ook een stuk leuker. Kai is cool en heeft veel betere muziek in zijn auto, dan ik (die eigenlijk vrijwel altijd naar de nieuwszender luistert).

Bij Old Navy kopen we nog een paar korte vestjes voor Katja om over de topjes te dragen. We zijn nu wel een beetje uitgeshopt, dus maken onze laatste stop Barnes and Noble. Daar kiezen we een mooi boek met foto's van Washington DC uit voor Katja's "host mom". Dat en een doosje Virginia peanuts zullen een leuk cadeautje zijn.

Al de hele dag wordt er zwaar onweer voorspeld, maar dat komt maar niet. Als we terug naar huis rijden is het zelfs zonnig, al ziet het er in het westen onheilspellend uit. Leah is in de tuin bezig met bloemen planten, Diego met haar. Katja en ik laten Cosmo ook naar buiten en wij kletsen, terwijl de honden spelen, met Leah. Ik ben blij te zien, dat de vriendschap tussen de meisjes weer helemaal heel is.

Intussen dondert het vervaarlijk en daar is Cosmo erg bang voor. Ik neem hem dus gauw mee naar binnen, voor hij in paniek raakt. Zoals zo vaak krijgen wij enkel wat regen, het zware onweer blijft ten zuiden van ons.

Rick at gisteravond in Los Angeles al sushi en aangezien dat Katja's favoriete eten is, gaan wij dat vanavond doen. Kai en Saskia hebben geen zin in Aziatisch eten, dus Katja en ik gaan samen naar Sushi Yoshi. Ik moet zeggen, dat ik echt geniet van deze tijd met mijn oudste. Over drie dagen zal ze weer lange tijd weg zijn, maar voor nu zijn we gezellig samen.

Zoals altijd krijgen we een waar stukje kunst van sushi en sashimi voorgeschoteld. Ik hoor, dat een van de serveerders Indonesisch is en maak een praatje met hem. We zijn het erover eens, dat er veel meer Indonesische restaurants in dit gebied zouden moeten zijn. Van hem verneem ik, dat de chef van Cafe Asia in Arlington Indonesisch is. Helaas staat er niets Indonesisch op hun menu.

Na een heerlijke maaltijd gaat Katja uit met haar vrienden naar Red Mango. Rick belt uit LA, waar het nota bene kouder is, dan hier. Morgenmiddag komt hij weer thuis, gelukkig. Zonder hem zijn we niet compleet hier.

maandag, mei 16, 2011

Het lijstje afwerken

Midden in de nacht hoor ik Ricks wekker afgaan. Hij moet er voor dag en dauw uit om de vlucht van zes uur naar Los Angeles te halen. Helaas moet hij twee nachten naar Huntington Beach. Hij mist zo een paar kostbare dagen met Katja en is daar helemaal niet blij mee.

Nadat hij is vertrokken val ik weer in slaap tot ik Saskia bezig hoor. Ook zij vertrekt op tijd en ik doezel nog verder. Als Katja om acht uur opstaat om zich klaar te maken te gaan babysitten, stap ik ook uit bed.

Samen eten we ontbijt en dan gaat Katja op Katie passen. Daar heeft ze vorige zomer ook op gepast en ze is dol op het kleintje. Ook krijgt ze flink goed betaald, $15 per uur. Ze zal dat geld in Ecuador zeker kunnen gebruiken.

Sharon wacht me al op en heeft een uur met veel gewichten in petto voor mijn spieren. Het is druk bij de fitness, duidelijk zijn alle collegestudenten vrij. Na het uur met gewichten ga ik zoals gewoonlijk nog een half uur op de crosstrainer.

Inmiddels is het zonnig en lekker warm. Leah komt Cosmo halen om met Diego te spelen. Die twee matten elkaar wel af, dat is zeker. Diego en Zorro spelen ook even hier binnen en Zorro lijkt wat minder bang van Cosmo. Hopelijk worden zij ook goede vriendjes.

Katja belt en vraagt of ik op haar wacht om te gaan lunchen. Ze moet tot een uur oppassen, dus dat is wel laat, maar ik wil deze week zoveel mogelijk tijd met haar doorbrengen. Al wachtend spelen Kai en ik met Zorro op het deck. Die kat is hilarisch, ik moet binnenkort weer eens foto's van hem nemen.

Pas om half twee komt Katja binnenlopen. Ze is wat verlaat, want er zat een nare wesp in haar auto. We hebben allebei flinke trek, dus gaan naar Vienna. Bij Chipotle haalt Katja een burrito bowl, maar ik houd niet zo van hun eten. Noodles & Company is twee deuren verderop en ik bestel hun Japanese pan noodles. Op het terras van Noodles vinden we nog een tafeltje en lunchen gezellig samen.

Als Saskia uit school komt gaan we met zijn vieren naar Motophoto om paspoortfoot's te laten maken. Een van de dingen, die deze week moet gebeuren, is de verlenging van ons Nederlandse paspoort. Ik geef de fotograaf de twee pagina's met instructies van de Nederlandse Ambassade, die hij gelukkig wel helemaal leest.

Kai offert zich op om als eerste te gaan. Je zou denken, dat we bij de tandarts zijn, niemand wil eerst. De kinderen lukt het er zonder te lachen ook leuk op te staan, mij niet. Ik heb ronduit een boeventronie, maar ach, gelukkig kijken maar weinig mensen in mijn paspoort zullen we maar denken.

Na een kwartiertje zijn de foto's klaar, hopelijk allemaal volgens de regels gemaakt. Na Kai en Saskia thuis afgezet te hebben, gaan Katja en ik verder met ons gisteren gemaakte lijstje. Daarvoor moeten we naar Fair Lakes.

Bij Petsmart kopen we eten voor Zorro. Ik kan het niet laten ook het een en ander aan lekkers voor Cosmo mee te nemen. Vooral de botjes met pindakaassmaak zullen bij hem in goede aarde vallen, daar ben ik van overtuigd.

Katja heeft van haar professor gehoord, dat men geen teenslippers draagt in Quito. Ze wil daarom naar DSW voor sandalen. Het is maar goed, dat ik hier niet vaak kom, anders zou onze garage nog voller met schoenen liggen. Deze winkel ligt vol met de leukste paren, allemaal afgeprijsd.

Terwijl Katja op zoek gaat naar haar paren bedenk ik me, dat ik wel een legitieme reden heb om nieuwe schoenen te zoeken. Ik heb maar een paar (dichte) schoenen, die geen sportschoenen zijn, om lange wandelingen in te maken. Met mijn rondleidingen in de zomer in het vooruitzicht wil ik wel graag heel comfortabele en toch leuke sandalen vinden.

Dat lukt tot mijn grote genoegen goed. Ik ben helemaal dol op een paar Merrell sandalen. Die zitten zo lekker, dat ik ze niet eens meer uit wil doen! Ze lijken wel een beetje op deze in het zwart, maar zijn iets anders. Ik zie me hier de hele stad mee door lopen.

Met wat hulp van mij en Leah, die hier ook toevallig blijkt te zijn, vindt Katja ook wat zij zoekt. Het worden een turquoise paar sandalen en een balletschoen in beige en zwart. Tevreden rekenen we af.

Onze laatste stop van vandaag is Target. Katja verwacht heel wat boeken te gaan lezen op reis en wil daarom graag een Kindle. Dat is ook handig, want zo kan ze mijn al gekochte Kindle boeken ook lezen. We hebben wel ongeveer dezelfde smaak in boeken.

Behalve de Kindle koopt Katja ook andere benodigdheden voor haar reis. Zo is zonnebrandcreme heel belangrijk, want Quito ligt hoog en dicht bij de evenaar. Ook andere toiletspullen belanden in het wagentje. Ik zie een leuke sportcapri en t-shirt, mijn enige aankoop hier vandaag.

Op de terugweg zien we een prachtige regenboog en de hele tijd blijft het dreigend. Het dondert in de verte en we zien af en toe een bliksem, maar zoals zo vaak het geval is gaat het slechte weer net langs ons heen.

Katja heeft zin in kabobs. We bestellen van Friends en Katja gaat het halen. Het is wel makkelijk om de rijdende kinderen weer thuis te hebben, moet ik zeggen. Saskia is aan het leren voor haar learner's permit, maar het zal nog meer dan negen maanden duren voor zij haar rijbewijs mag halen. Maar goed ook, want ik vind haar nog wel erg jong!

Nu Rick weer weg is, vind ik het extra gezellig om de twee oudsten ook thuis te hebben en dat vertel ik ze ook. Het is gewoon alsof een paar goede vrienden hier logeren. Morgen hebben we weer een volle agenda.

zondag, mei 15, 2011

Rustig familieweekend

Zaterdag

Het is donker en miezerig weer, maar gelukkig gaan de sportwedstrijden wel door en daardoor ook de bake sale. Met een auto vol cupcakes, een groot aantal daarvan in een superhandige cupcake"tas" van Aoife's moeder, rijden we naar Flint Hill Elementary School.

Daar zetten de tieners twee tafels op en maken posters met "Relay for Life", "Cure Cancer" en meer. Anderen hebben lemonade mee om bij de cupcakes en andere lekkernijen te drinken. Er zijn Little League baseball en lacrosse wedstrijden bezig. Alles vindt meteen gretig aftrek.

Thuis maken Rick en ik een wandeling met Cosmo. Al is het somber weer, de temperatuur is heel aangenaam, dus er zijn veel mensen buiten bezig. Daaronder onze vrienden Mary en David, die we alweer een tijdje niet hebben gesproken. We kletsen even bij, blij, dat de sociale zomer weer om de hoek ligt.

Na de lunch beginnen we met het uitmesten van de garage. Dat is heel hard nodig. We maken plaats voor Kai's dormkamerspullen, die de hele week nog in mijn van hebben gelegen. Nu de stapels schoenen nog doorzoeken en uitdunnen. We doen altijd onze schoenen aan en uit in de garage, dus er liggen heel wat paren. Daar hebben we vanmiddag echter geen tijd (lees zin) meer voor.

Als ik Saskia ophaal vind ik een heel tevreden groepje Relayers. Ze hebben nog heel wat gebak over, maar toch maar liefst $127 opgehaald! Saskia is sterk geweest en heeft geen cupcake geproefd. Daardoor heeft ze wel flinke honger en maakt gauw een late lunch voor ze bij de buren gaat babysitten.

Helaas ging het voor vandaag geplande "QBP" feest (Queen's Birthday Party, a.k.a. Koninginnedagfeest) in McLean door het weer niet door. Ik kon mijn Jip shirtje dus (nog) niet dragen. Hopelijk gaat het volgend weekend wel lukken.

Katja gaat naar de mall met een stel vrienden en Rick wil naar Big Planet Comics. Daar hebben ze vaak ook stripboeken, die ik leuk vind, waaronder Asterix en Obelix, dus ik ga mee.

Helaas zit er dit keer niets voor mij tussen, maar ik zie tot mijn verbazing wel een paar Nederlandse boeken van Bert van der Meij. Ik heb nog nooit van hem gehoord, maar bijna koop ik er een, gewoon, omdat hij in het Nederlands is.

Voor het avondeten ontmoet Katja ons bij de Daily Grill. Saskia past nog op, dus we zijn met zijn vieren. We eten hier niet vaak, maar nemen ons voor dat meer te gaan doen. Het eten en de bediening zijn beiden voortreffelijk. Mijn zalm met champignons en gestoomde spinazie is helemaal mijn ding.

Na deze gezellige maaltijd kijken we thuis nog even naar oude Donald Duck tekenfilmpjes, die Rick op de kop heeft getikt. Niets zo tijdloos als de capriolen van die makkelijk ontvlambare eend!

Zondag

Zie ik daar een zonnestraal door de lamellen? Dat kan toch helemaal niet? Gisteravond, toen we nog even het nieuws keken tussen de zware onweersbuien door, werd er toch echt een "carbon copy" van gisteren voorspeld. Mij hoor je niet klagen!

Rick haalt Starbucks en buiten in het zonnetje eten we ontbijt. De kinderen liggen alle drie nog in diepe rust. Eigenlijk is er niets fijner, dan een mooie dag, als er rotweer voorspeld wordt. Een cadeautje van de natuur!

Iedere zondag wordt er een heerlijk dikke Washington Post bezorgd. Meestal gun ik mezelf de tijd niet om die helemaal uit te pluizen en kijk ik gauw tussen de coupons of er nog iets voor ons tussenzit. Vandaag staat er echter niets op de agenda, of althans, wat erop stond heb ik meteen uitgesteld om van dit weer te kunnen genieten.

Nu heb ik dus ruim de tijd om mijn kijk op de wereld en onze omgeving te verruimen. Ik begin met de "Spring Dining Guide" van Tom Sietsema, Ricks ex-collega. Daar lees ik, dat er hier in de buurt een paar restaurants zijn, waar wij altijd gewoon langsrijden, maar die de moeite van een bezoek zeer waard zijn. Altijd leuk voor mijn foodie zelf, ik maak er een mentale notitie van.

Ook staat er een interessant artikel over Manassas in. Er wordt hard gewerkt aan de "viering" van het begin van de Burgeroorlog daar 150 jaar geleden. Er is een grote push om Manassas net zo belangrijk en bekend als Gettysburg te maken. Ik lees nog veel meer interessants en voor ik het weet is de ochtend voorbij.

Katja is inmiddels ook op na nogal een late nacht. Om kwart voor drie werd ik wakker en was zijn nog op! Gelukkig is zij het met mij eens, dat het zonde is om met dit weer naar de mall te gaan. Bovendien is het daar op het weekend vreselijk druk.

Saskia gaat wel met een vriendin naar Fair Oaks Mall en Rick gaat met Kai nog wat laatste dingen voor zijn reis kopen. Katja en ik halen pho bij Pho Thang Long, iets waar ze al een tijdje naar uitkeek.

Na de lunch maken we een schema voor de rest van de week, want Katja gaat heel vroeg zaterdagochtend alweer op weg naar Ecuador. Ook werk ik de nodige administratie bij, wat zoveel leuker is in de zon met het gezang van vogels om me heen.

Katja computert intussen ook buiten en merkt op, dat iedereen om haar heen aan hun volwassen leven gaat beginnen. Inderdaad gaan drie van de "kinderen" uit de cul de sac dit jaar trouwen!

Een ervan, de middelste dochter van onze Mormoonse overburen, is maar een paar maanden ouder, dan Katja, de anderen een paar jaar ouder. Voor Mormonen is het vrij normaal om zo vroeg te trouwen.

Katja heeft het er duidelijk een beetje moeilijk mee, dat ze straks alweer aan haar laatste collegejaar gaat beginnen. Die volwassen wereld is ook voor haar niet meer zo ver van haar bed.

Het is altijd zo lekker, als het deck een verlengde van onze keuken wordt in de zomer. Helaas horen we tegen vijven vervaarlijk gerommel in de verte en vallen de eerste druppels niet veel later. Ons plan om op een terrasje te gaan eten laten we dus maar varen.

Saskia heeft huiswerk en heeft te lang in de mall doorgebracht. De rest van ons bedenkt, waar we zullen gaan eten. Katja en Kai hebben nog nooit Koreaans geprobeerd, dus we gaan naar Cho's Garden. Daar zitten verder alleen Koreanen, altijd een teken van een goed ethnisch restaurant.

Kai neemt een pittig kipgerecht en Rick, Katja en ik de barbecue met vlees en vis. We krijgen eerst een salade en een miso soep en dan allerlei bakjes met "kimchi" en andere mini gerechtjes. Het lijkt zo wel een beetje op een rijsttafel, maar dan Koreaans.

We bestellen bruine rijst en die blijkt rood te zijn, met rode bonen er doorheen. Het vlees is werkelijk heerlijk, maar de vis gaan we een volgende keer overslaan. Katja verklaart, dat dit een van de meest exotische maaltijden was, die ze ooit heeft gegeten. Ik grap, dat ze volgende week misschien wel een cavia voorgeschoteld zal krijgen, die schijnen daar in Zuid-Amerika een populaire lekkernij te zijn.

Het is inmiddels weer opgeklaard en we krijgen een schitterende zonsondergang te zien. Die zijn hier vaak prachtig, alleen jammer, dat er zoveel gebouwen op de voorgrond staan.