Op weg naar Canada

Voor de verandering staan we met Saskia op, zodat we haar nog wat instructies kunnen geven voor de komende dagen. Volgens mij ziet ze er helemaal naar uit. Het is natuurlijk ook al erg "volwassen" om met een vriendin thuis te blijven.

Na afscheid van Saskia en Rick, die nog even naar zijn werk gaat, te hebben genomen, ga ik naar Sharons klas. Halverwege realiseer ik me, dat ik de Rosetta Stone, die ik gisteren afmaakte, ben vergeten. Die heb ik aan Marcella beloofd uit te lenen, want zij gaan 20 juni ook naar Italie. Ik ga toch maar terug om hem op te halen, dus kom iets te laat binnen.

Het is druk vandaag en ik vind nog maar net een plekje tegen de deur aan. Natuurlijk gaat het gesprek voornamelijk over dit komende lange weekend, het onofficiele begin van de zomer. De meesten gaan naar het strand, op de radio hoorde ik, dat er al vroeg files begonnen te vormen.

Na nog een half uur op de crosstrainer haast ik me naar huis. Ik klets even met Katja online, die leuke plannen heeft voor het weekend. Dan rijd ik gauw naar Staples om het Rosetta Stone vervolg te kopen.

Gisteravond heb ik ze opgebeld en werd me gezegd, dat ze het voorradig hadden. Ik zie het echter nergens staan en er is in geen velden of wegen een medewerker te bekennen. Bij de ene open kassa staat een lange rij, dus daar hoef ik ook geen hulp van te verwachten.

Dan maar naar Barnes and Noble, die toch weer een flink stuk verderop ligt. Voor de zekerheid bel ik ze en er wordt een doos voor mij opzij gelegd. Dat scheelt ook weer tijd. Gelukkig is de interstate 66 niet zo druk, als de andere snelwegen in de buurt en ik haal het programma vlot op.

Op de terugweg stop ik bij Giant. Gisteren kon Saskia geen Weight Watchers brood vinden bij Safeway en haar favoriete ijslollies waren ook op. Bij Giant vind ik ze zo, die winkels zijn toch beter gesorteerd.

Thuis pak ik gauw in, want ik loop achter op mijn schema. Rick en ik waren van plan om half een te vertrekken. Alleen emailt hij, dat hij ook verlaat is, want toen hij zijn lunch wilde kopen was er stroomuitval in Reston. Prima, dan ga ik wel even een lox en cream cheese bagel halen bij Manhattan Bagel voor mijn lunch.

Saskia is vandaag twee uur vroeger uit, dus de vertraging is eigenlijk nog wel leuk, nu zien we haar nog even. Om een uur nemen we dan toch echt afscheid en rijden de cul de sac uit.

Rick begint met rijden en ik met het installeren van mijn nieuwe Rosetta Stone. Dat heeft alleen nog wat voeten in de aarde, want eerst lukt het activeren niet en daarna is het heel onduidelijk, hoe je andere niveaus moet toevoegen. Gelukkig krijg ik goede hulp van Rosetta Stone technical support en kan nu voort met leren. Ik hoop in de auto lekker op te kunnen schieten.

Inmiddels zijn we in Winchester beland en draaien daar de interstate 81 naar het noorden op. Deze snelweg zal ons helemaal naar de Amerikaanse grens brengen. We komen door een stukje West-Virginia en Maryland en dan door het Amish Pennsylvania Dutch gebied in Pennsylvania. Dit is een mooie weg met allemaal typisch Amerikaanse boerderijen erlangs. We zien zelfs een Amish paard en wagen over een viaduct rijden.


Net voor Harrisburg maken we een korte pitstop. Gelukkig, want niet veel later komen we in langzaamrijdend verkeer terecht. Deze interstate heeft enorm veel vrachtverkeer en maar twee banen. Bij Harrisburg is het op vakantieweekenden altijd heel druk hier. Gelukkig valt het oponthoud vandaag mee.


Een van de typische boerderijen in Pennsylvania

Na Harrisburg rijden we de heuvels van Pennsylvania in. De weg wordt hier een stuk bochtiger en om ons heen is enkel dichtbegroeid bos te zien. We gaan omhoog en omlaag en de oren gaan dichtzitten. Zo af en toe hebben we de prachtigste uitzichten over valleien.

Bij Scranton komen we weer in de file terecht en nemen Route 11 als sluipweg. We besluiten dan maar op zoek te gaan naar een restaurant voor het avondeten. We komen in het centrum terecht, dat nog best leuk is. De ingang is geverfd met "Scranton" en "The Electric City", blijkbaar zo genoemd, omdat het de eerste stad in de VS was met een electrische tram. De architectuur is mooi en oud en er zijn een aantal monumenten.


Het centrum van Scranton



Ricks telefoon laat ons de dichtstbijzijnde restaurants zien. Hem lijkt de Brixx Tavern wel wat. We vinden een parkeerplaats binnen loopafstand, maar die Tavern blijkt gesloten. Niet getreurd, ik heb al een leuk ander restaurantje gespot, de Martini Grill.

Daar is het vrij leeg, maar het ziet er leuk uit. We krijgen een tafeltje, het martini menu (ik bestel een dirty martini (met olijfsap)) en het menu. Rick en ik bestellen de hummus, die duidelijk zelfgemaakt en werkelijk heerlijk is. Ik neem een burger met blauwe kaas, ook lekker, en Ricks pizza met allerlei spul erop gaat er ook goed in.

Minder is het, als we tijdens het eten allebei denken iemand te horen overgeven in het toilet. Als een klant niet veel later daarbinnen gaat, rent hij er net zo hard weer uit. Bah! Gelukkig hebben ze boven ook toiletten, zodat wij het verder niet hoeven te zien.

Na het eten zetten we onze tocht voort. Op de radar van Vienna zie ik een zware onweersbui. Ik bel Saskia om te zien, hoe het is, en hun stroom is uitgevallen. Zal je net weer zien! Gelukkig is Laura bij haar en heeft ze de grote zaklamp uit de basement gehaald. Het is ook nog niet donker en Laura's ouders zijn dichtbij, indien nodig. We balen natuurlijk wel, dat dit nu net weer moet gebeuren, als wij weg zijn.

Tussen Binghamton en Syracuse komen wij ook in een flink onweer terecht. Heel vervelend, want we willen vanavond Watertown halen en dat wordt zo wel een latertje. Gelukkig belt Saskia intussen, dat hun stroom weer terug is. Een hele opluchting, want zo werken het alarm en de airconditioning ook weer.

Wij hebben Rain-X op onze voorruit en dat maakt enorm verschil met zicht. Het water klatert op de auto, maar we kunnen nog duidelijk de weg zien. Echt een aanrader, dat produkt!

Tussen de steden in is het hier uitgestorven en een beetje eng met de vele bliksem, die in het donker nog eens wat feller is, en harde regen. Je voelt je, behalve de enkele langsrazende bus of vrachtwagen, alleen op de wereld. Het blijft maar onweren, het lijkt wel of we met het slechte weer meerijden.

Als je zo over de Amerikaanse snelwegen rijdt ligt er nogal wat dood wild langs de weg. Herten, wasberen, vossen, opossums, maar die ruik je niet. Wat je wel ruikt is een overreden stinkdier. Een onbeschrijflijke lucht is dat, die nog een aantal mijlen in de auto blijft hangen.

We zijn net weer langs eentje gereden. Ik vind het niet onaangenaam ruiken, maar kan me voorstellen, dat je er snel genoeg van krijgt, als je door zo'n beest wordt besproeid. Het schijnt ook heel hardnekkig te zijn en moeilijk uit kleren, honden etc. te wassen.

Een paar uur geleden heb ik een kamer geboekt bij de Hampton Inn in Watertown. In de klaterende regen arriveren we. Gelukkig is er een afdak, maar Rick wordt kleddernat, als hij de van parkeert. Wat kan het hier ook stormen!

Morgen hebben we nog iets meer dan 200 kilometer te gaan voor we de hoofdstad van Canada bereiken. Hopelijk verbetert het weer!