Alweer de laatste stranddag

Gisteravond zijn we toch weer vergeten de gordijnen te sluiten en met de deur open in slaap gevallen. Dat gaf wel het rustgevende geluid van de golven, maar ook werd ik al vroeg gewekt door de zon. "Zon!", is mijn eerste gedachte, want de voorspellingen voor vandaag waren niet bepaald goed.

Eigenlijk zou ik meteen op willen staan, maar Rick en Saskia liggen nog in diepe rust. Ik draai me dus ook nog maar een paar keer om, maar om half negen vind ik het tijd worden om op te staan. Saskia is ook wakker en samen porren we Rick uit bed.

Beneden bij het ontbijt is het een nog erger gekkenhuis, dan gisteren! Er zijn twee torens in dit hotel en ook twee ontbijtkeukens. Die van ons is vrijwel leeg, letterlijk alles is op en er is geen personeel te bekennen. De andere keuken daarentegen heeft van alles en daar loopt een dame van het hotel aan en uit met schalen. Zij lijkt in haar eentje deze hele ontbijtboel gaande te houden. Haar drie collega's zien we nergens.

Ook een tafeltje vinden duurt even, maar dan zie ik drie mensen van het balkon vertrekken en neem hun tafeltje. Dat is genieten, ontbijten in de zon met zicht op het zwembad en de oceaan. De stoelen zijn ook heel comfortabele schommelstoelen. We nemen ruim de tijd om te eten en lekker te relaxen.

Maar dan is de koffie toch echt op en moeten we aan de beweging. Rick gaat weer hardlopen op het strand en voor mij is het ook een cardiodag. Saskia wil eerst mee, maar besluit dan alleen te gaan lopen.

Rick en ik gaan er samen op uit. Het is erg warm buiten, mede door de hoge luchtvochtigheid, maar het koele zeewater voelt lekker aan. Rick gaat hardlopen, ik snelwandelen. Ik blijf de hele tijd niet meer dan honderd meter bij hem vandaan, dus we lopen niet eens zo heel verschillende tempo's.

Na ongeveer drie kilometer is Rick klaar met zijn hardlopen en ik vind het ook wel voldoende inspanning. We lopen rustig terug naar het hotel, onderweg foto's nemend en kwallen bekijkend. Want die zijn er veel. Op het strand zien ze er mooi uit, maar ik heb nu twee redenen niet de zee in te gaan. Het water is te koud en van kwallen moet ik al helemaal niets hebben!

Terug in het hotel is de schoonmaakster bezig in onze kamer en van Saskia is geen spoor te bekennen. Rick en ik gaan op het balkon in het zonnetje roosteren, eh, lezen. Het is er verschrikkelijk warm en ik zie later dat ik best verbrand ben.

Al gauw komt Saskia ook terug van haar loopje, zij is de andere kant op gegaan dan wij. We douchen en maken ons klaar voor de lunch. Die gaan we, net als gisteren, bij Landshark Bar and Grill eten.

We krijgen een tafeltje aan het strand in de zon, die al verstoppertje begint te spelen. Ik bestel de ongepelde garnalen, want die zagen er gisteren zo lekker uit. Dat zijn ze ook zeker! Om gezond te doen neem ik er ook een fruit salade bij, die eindelijk eens geen meloen bevat. Het is ananas, papaya, sinaasappel en mango, superlekker! Ook de anderen smullen van hun lunch.

Saskia wil niet in een helicopter, helaas, maar is wel geinteresseerd in het SkyWheel naast het restaurant. Dit grote rad doet me denken aan de London Eye. We kopen kaartjes en zitten al heel snel in onze cabine.

Boven zien we de buien letterlijk hangen. Het is duidelijk gedaan met het mooie weer, helaas. We houden het gelukkig nog droog en kunnen goed foto's maken. Het is een leuke belevenis weer, deze vakantie gaan we dus een paar keer op verschillende manieren de hoogte in.

Net voor het onweer losbarst zijn we terug bij het hotel. Er volgt een enorm gedonder en meteen wordt het kouder. Saskia is heel moe, dus we laten de plannen voor Ripley's e.d. varen.

In plaats daarvan gaat Saskia slapen en Rick en ik op het balkon lezen. Dat laatste weliswaar met jassen en in Ricks geval een capuchon aan. De zee is intussen veranderd van kalm tot flinke golven, onvoorstelbaar wat een verschil met maar een paar uur geleden!

Mijn boek is weer heel spannend, dus erg vind ik deze rustige middag "thuis" niet. Als het echt gaat onweren verplaatsen Rick en ik ons naar de bedden. Saskia slaapt rustig door, die had dat duidelijk nodig.

Tegen vijven maken we haar wakker, want zij wil graag bij Margaritaville eten en dat is waarschijnlijk het populairste restaurant hier. We denken om half zes op tijd te zijn voor een tafeltje, maar zelfs nu al is er een wachttijd van anderhalf uur!

We gaan eerst even een drankje drinken in de bar om de tijd door te komen. Daar komen al gauw drie stoelen vrij en ook hier kun je van het menu bestellen. Dat vind ik heel fijn in restaurants met een bar, want heel vaak hoef je dan niet te wachten en kunt toch de hele ervaring meemaken.

Wij besluiten dus aan de bar te eten, we hoeven niet per se een tafeltje. Om ons heen maken mensen op stelten ballonfiguren en wordt er meegezongen met de Jimmy Buffett liedjes. Rick en ik bestellen conch fritters als voorafje en die zijn verrukkelijk, veel beter dan die we bij Key West Grill kregen een paar avonden geleden!

Mijn hoofdgerecht is gegrilde vistaco's met verse groente, i.p.v. de bonen en rijst, die altijd met een Mexicaans gerecht worden geserveerd. Saskia heeft een vegetarische burger en Rick de kip teriyaki. Om het eten ga je eigenlijk niet naar dit restaurant, want mijn gerecht heeft helemaal geen smaak, zelfs met de salsa. Ook dat van Saskia ziet er als karton uit, eerlijk gezegd.

De aantrekkingskracht van dit restaurant is de grote "vulkaan", die vult zich ieder uur met margarita's (neem ik even aan). Verder lopen er dus mensen op stelten, die ballon figuren maken. Het liedje "Margaritaville" vind ik wel erg leuk. We maken de "vulkaan" een keer mee en dat is inderdaad erg leuk en ezellig.

Eigenlijk wilde Saskia nog wat winkelen naderhand, maar het regent en is koud. We besluiten dit tot morgen te laten wachten. Ik denk nog dat ik slim ben, want ik heb als enige van de drie een paraplu mee. Bij de eerste windzucht knapt de staaf daarvan doormidden, dus die doet niets om mij droog te houden! Ik gooi hem meteen maar weg.

De zee is inmiddels nog wilder geworden en Rick wil dat vastleggen. Ga je gang, zeggen Saskia en ik, wij wachten wel op de kamer. Eerder vandaag hebben we onze laatste nacht hier, morgennacht, geannuleerd.

Het weerbericht voor morgen is erg slecht en Katja en Kai zullen zaterdag thuis zijn. Die twee kunnen ook wel wat ouderlijke steun gebruiken, want Katja is er om de begrafenis van de vader van haar huisgenote bij te wonen. Vanavond was de "viewing", de open kist.

Kai heeft andere besognes, want hij belde me eergisteren dat hij opeens uit zijn band werd gezet. Allemaal heel onprofessioneel gedaan via SMS. Ze vonden het vervelend dat hij er deze zomer niet zal zijn, dat is begrijpelijk.

Maar ze zeiden ook dat ze dachten dat hij de richting, waarin de band zou gaan, niet waardeerde. Dat is grote onzin en dat is waar Kai terecht moeite mee heeft. Hopelijk vindt hij spoedig een andere band, want hij genoot erg van het spelen.

Hoe leuk ik het hier ook vind, ik heb eigenlijk enorme behoefte om die twee "kinderen" een flinke knuffel te geven. Stiekem ben ik Moeder Natuur dus dankbaar dat het weer hier echt niets zal zijn morgen. Vijftien graden, regen en strand gaan niet samen.

Foto's van vandaag staan hier.