Typend met het geluid van de zee op de achtergrond

We willen vanochtend bijtijds op weg, dus staan voor achten op. Gisteravond hebben we het voornamelijkste al ingepakt. Na het ontbijt stap ik dus meteen op de crosstrainer om daar een half uur op te doen. Dat is wel nodig met zo’n lange rit voor de boeg.

Intussen ruimen Rick en Saskia de van in. We hadden als doelvertrektijd tien uur genomen en tot ons genoegen lukt het zelfs al om vijf over half tien de voordeur achter ons te sluiten. Het gebeurt zelden dat we vroeger dan voorgenomen op pad gaan.

Cosmo gaat naar de Town and Country kennel tot Katja hem donderdag weer op zal halen. Hij wordt hier altijd met open armen ontvangen en vindt het duidelijk ook helemaal niet erg om er te komen. De verzorgster is dan ook duidelijk dol op hem.

Bij de CVS gaan we nog even een koptelefoon voor Saskia (haar oude is vorige week uit haar tas gestolen op school) en wat drinken voor onderweg kopen. Om kwart over tien gaan we officieel aan de 420 mijl rit naar Myrtle Beach beginnen.

Het is werkelijk schitterend weer, wolkeloos en naar mate we verder naar het zuiden komen steeds warmer. De I-95 is in dit seizoen zelfs mooi alle verschillende kleuren groen en bloeiende roze boompjes langs de weg. Het verkeer rijdt goed door, al is deze weg eigenlijk altijd wel druk.

Bij Richmond merken we dat we angstvallig weinig benzine hebben. Vlakbij Kai’s kamer vinden we een BP en gooit Rick de van vol. Het is een gek idee om zo dicht bij Kai te zijn en hem niet te zien. Ik zie weer allerlei bordjes van dingen, die ik nog in Richmond wil bezoeken en neem me meteen weer voor er eens een dag voor uit te trekken. Ik had gedacht dat dat makkelijk zou gebeuren nu Kai er studeert , maar het komt er telkens niet van.

We rijden verder tot over de grens met North Carolina, wat ruwweg 3 uur duurt, voor we naar een lunchrestaurant gaan zoeken. We stoppen meteen ook voor een “pit stop” bij het Welcome Center en nemen een foto van het Welcome to North Carolina bord.

Nu gaan we op zoek naar een Subway voor Saskia en mij en een Wendy’s voor Rick. Die vinden we al snel bij Roanoke Rapids, waar vrijwel iedere keten, die je je maar kunt bedenken, vertegenwoordigd is. Ik heb al een tijd geen Subway sandwich gegeten en mijn kipfilet met Buffalo saus en heel veel groente gaat er heel goed in.

Het landschap hier is vrij vlak en saai. Langs de weg staan allerlei reclameborden en al gauw zien we Pedro van South of the Border. We besluiten het vandaag letterlijk links te laten liggen. Misschien dat we er op de terugweg zullen stoppen.

Het is inmiddels 26 graden en we willen zo snel mogelijk uit de warme auto. We zijn dus blij als we de snelweg kunnen verlaten en richting de kust rijden. Alleen blijkt dit een heel langzame weg te zijn. We komen door allerlei plaatsjes, waar maar 35kmh mag worden gereden en pas om zes uur komen we bij ons hotel aan.

We logeren in het Hampton Inn Oceanfront, wat op TripAdvisor.com nummer een van de hotels in Myrtle Beach is. Hier hebben we drie jaar geleden ook gelogeerd en het is een mooi en schoon hotel. We krijgen een kamer op de twaalfde verdieping met vol uitzicht op zee.

De hoofdreden dat we hier in Myrtle Beach zijn is dat Saskia's vriendin Laura en haar ouders hier ook zijn. We willen samen gaan eten vanavond en de keuze valt op Margaritaville. Daar zullen we elkaar ontmoeten.

Toevallig komen we er tegelijkertijd aan en sluiten aan in de rij. Als ik vraag hoe lang de wachttijd voor een tafel voor zes is, antwoordt de medewerken drie tot drieeneenhalf uur! Even denk ik het niet goed verstaan te hebben, maar hij herhaalt het en dat is het echt! Dat gaan we natuurlijk niet doen!

Gelukkig heeft dit leuke complex van winkels en attracties nog een heel aantal andere keuzes. Uiteindelijk wordt het de Key West Grill. Daar ben ik stiekem blij om, want die hebben allerlei lekkere visgerechten.

We delen vooraf de conch fritters en calamari. Daarna bestellen Lois, Laura's moeder, en ik allebei de crawfish met een salade. Alleen blijkt er nog maar een portie crawfish (rivierkreeftjes) voorradig te zijn. Lois staat die heel aardig aan mij af en neemt dan de crab cakes.

De porties zijn werkelijk enorm! Mijn salade kan ik echt niet op, maar de crawfish wel. Die zijn ongepeld en "zwemmen" in een lekker sausje. Het is er nu het seizoen voor en ik hoop hier ergens een tentje te vinden, waar je gewoon een pond kunt kopen om te pellen en eten.

Over de gezellige boardwalk lopen we terug. Helaas voor de meisjes gaan de winkels net dicht. Ze hebben alleen nog tijd om in een winkeltje, waar alles van kleur verandert, als de zon erop schijnt, een paar haarspeldjes te kopen. Wie weet komen we hier morgen of overmorgen nog terug.

Eenmaal terug in het hotel gaan Rick en ik op bed computeren. Saskia gaat op het balkon skypen met vriendinnen. Het geluid van de golven is zo rustgevend, heerlijk!

Hopelijk wordt het morgen warm genoeg om op het strand te zitten, al bedenk ik me net dat we helemaal niet goed hierover hebben nagedacht en geen baddoeken, zonnebrandcreme of wat ook mee hebben! Gelukkig is dat hier overal ruim voorradig.