Tudor Place, een reisje door de Amerikaanse geschiedenis

Alweer schijnt de zon vrolijk onze kamer binnen. Tot mijn vreugde heb ik de hele nacht doorgeslapen. Dat komt niet veel voor. Pas als Rick opstaat word ik wakker. Ik heb enorme zin in vandaag, dus sta gauw op.

Rick gaat naar zijn werk en ik laat Cosmo gauw uit. Mijn voornemen om hem een lange wandeling te geven deze week is nog niet bewaarheid geworden en ik voel me een beetje schuldig. Ik geef die stomme blaar de schuld, maar ga vandaag toch een heel stuk lopen met dat ding en zonder Cosmo.

Het is woensdag, dus Max Capacity dag. Ik doe twee routines achter elkaar en dat is intensief sporten! Voor ik op pad ga naar de metro geef ik Cosmo een botje. Ik weet het, hij is geen mens en denkt niet zoals ik, maar ik beloof hem morgen, weer of geen weer (en ik vrees het laatste) een goede wandeling te geven.

De wandeling naar het metrostation duurt een kwartier en de trein staat al klaar. Bij Metro Center stap ik over van de oranje op de rode lijn en stap bij Dupont Circle uit. Bovenaan de ellenlange roltrap staat Irene me al op te wachten. We gaan eerst lunchen en met dit lekkere weer hebben we wel zin in een terrasje.

Dat vinden we meteen aan de overkant bij Circa. Dupont Circle is de naam van de buurt rondom het plein dat zo heet.  Het is de "homo" buurt van Washington en erg gezellig en "artsy".  Er zijn allerlei restaurant, musea, kunstgalerijen en meer.  Circa blijkt een goede keuze.  We bestellen beiden de "jerk" tonijnsandwich met gegrilde tonijn, mango salsa en zoete aardappelfrietjes.  Het smaakt allemaal prima.

Na het eten beginnen we aan onze wandeling naar Georgetown.  We hebben een afspraak om twee uur voor een rondleiding door het historische Tudor Place.  Het is pas kwart voor een dus we hebben ruim de tijd om er te komen.  Toevallig komen we op Embassy Row terecht. De ene na de andere ambassade zien we.  Natuurlijk lang niet allemaal, want de Nederlandse ambassade ligt bijvoorbeeld in een heel ander deel van de stad, maar alle kleurrijke vlaggen zijn erg leuk om te zien.

Op een gegeven moment zijn we de weg een beetje kwijt.  Mijn telefoon brengt uitkomst.  Inderdaad zijn we te ver doorgelopen en moeten terug.  Zonder problemen vinden we daarna het landgoed.  We hebben nog een half uur voor onze rondleiding, dus gaan de mooie tuinen verkennen.  Alle rozen staan al in bloei, erg mooi!

Onze rondleiding is samen met een Engels echtpaar.  Onze gids weet heel veel en we hebben ook heel wat vragen.  Sommigen kan ze niet beantwoorden en dan komt mijn telefoon weer te hulp, want alle antwoorden zijn online te vinden, tenslotte.  De gids is me dankbaar voor de naam van de eerste Britse acteur, die tot ridder geslagen werd, want zijn portret hangt om onverklaarbare redenen in het kantoor van de laatste bewoner van het huis (Sir Henry Irving voor de nieuwsgierigen).

Het is allemaal erg interessant en we leren en zien van alles.  We gaan er zo in op dat een medewerkster de gids moet komen halen, omdat er een andere groep op haar wacht.  Ik vind het zo leuk om dit soort huizen te bezoeken, want de vroege geschiedenis van dit land en hoe de families bij elkaar pasten is net een puzzel, soms. 

De bewoners hier (maar vier families vanaf 1795, want iedereen werd enorm oud) hebben alles zoveel mogelijk gelaten zoals het eind 18e eeuw was.  Er zijn nog 150 voorwerpen uit Mount Vernon, het huis van George Washington, te zien, bijvoorbeeld.  Zo mooi, allemaal, ik vond het weer superinteressant.

Via een andere route door Georgetown lopen we terug naar Dupont Circle.  Irene nodigt me uit om op hun deck een drankje te komen drinken en dat neem ik graag aan. Zij wonen in een historisch pand in die mooie buurt.  Een deel van hun huis is rond (zie de laatste foto in het album). 

Hun huis is erg mooi van binnen en op het deck zou je niet zeggen dat je midden in een grote stad bent.  We genieten van een glaasje wijn en kletsen erop los.  Ik vind het jammer dat Irene volgende week naar Michigan vertrekt tot november.  Ik kan het enorm goed met haar vinden, dus ben blij dat ze in ieder geval weer terugkomt.

Rick belt intussen dat hij langer in Washington zal blijven.  Zijn manager heeft ontslag genomen om meer bij zijn familie te kunnen zijn.  Rick vindt dat erg, want hij kon het goed met hem vinden en het is altijd maar weer bekijken wie ervoor in de plaats zal komen.  Ze hebben vanavond een afscheidsdiner voor zijn vorige manager.

Na een telefoontje aan Saskia, die al gegeten heeft, blijf ik nog even hangen op dat lekkere terrasje in Dupont Circle.   Het is zo gezellig!  Maar ik moet toch huiswaarts, dus ik loop tegen half zes weer naar het metrostation.  Daar is het een drukte van jewelste, maar ik hoef toch maar twee haltes, dus kan best staan.

Bij Metro Center staan er zoveel mensen te wachten op de oranje trein dat ik besluit een halte de andere kant op te gaan.  Als het dan druk is kun je zeker na Metro Center, het overstappunt, zitten.  Het blijkt een goede strategie te zijn, want ik hoef maar een minuut te wachten op de trein en heb ook meteen een zitplaats. 

Mijn blaar speelt me weer parten, dus ik neem een taxi terug naar huis.  De chauffeur denkt beter te weten waar wij wonen dan ik.  Ondanks mijn aanwijzing om rechtsaf te slaan gaat hij linksaf.  Grrr!!!  Ik verdenk ze er dan altijd van om meer te willen verdienen.  Hij staat erop dat adres ook zo te kunnen bereiken, maar ik houd vol dat hij om moet draaien.  Hij knipmest daarna en maar goed ook, want ik heb zin om hem bij Red Top aan te geven. 

Rick eet dus niet hier en Saskia is zo moe dat ze al slaapt als ik thuis kom.  Ik bestel voor mezelf een Chinese maaltijd van East Chateau.  Dit restaurant maakt alles ook biologisch en zonder nare bijprodukten.  Rick en de kinderen houden niet van Chinees, dus dit is mijn kans.  Het smaakt me zeer goed.  Een dag met een sterretje weer vandaag, wat is Washington toch een leuke stad!

Foto's van vandaag staan hier.