Williamsburg en Busch Gardens

Zaterdag

Pff, ik kan wel merken dat de nachten op het moment niet erg afkoelen.  Ondanks de airconditioning heb ik het toch al gauw warm in bed en sta na wat draaien op.  Rick en de anderen liggen nog in diepe rust. 

Als ik deur naar het deck open zie ik dat een van de katten ons weer een "cadeautje" heeft gebracht.  Het is geen plesant gezicht, want het betreft een half opgegeten baby vogeltje.  Kennelijk is die uit het nest gevallen.  Ook in de garage ligt een slachtoffer.  Ik zou goed zonder deze presentjes kunnen op de vroege morgen, moet ik zeggen!

Om negen uur komt Saskia thuis van haar logeerpartij bij Delaney.  Ik neem de Starbucks bestellingen van iedereen op en ga ze halen.  Het is druk in de zaak en de man voor mij merkt op dat het Starbucks goed gaat.  Hij komt uit New York en daar is er een op iedere straathoek.  Daar heeft hij gelijk in.

Het is nota bene bijna te warm om buiten te ontbijten.  Ik vind nog net een schaduwplekje, maar dit weer lijkt meer op wat bij 4 juli hoort, dan Memorial Day.  Tijdens mijn uur op de crosstrainer boven heb ik het dan ook flink warm.  Deze kamer ligt recht onder het dak en dat is te voelen.  Al Wordfeudend en met Christine kletsend vliegt het uur wel om.

Dit weekend gaan we voor het eerst in jaren weer eens op een excursie met het hele gezin.  Ik breng Cosmo dus naar de kennel.  Die ligt tegenover de Harley Davidson winkel, waar het zwart ziet van de motoren en mensen.  Morgen is Rolling Thunder, dan gaan duizenden motorrijders, Vietnam veteranen en afstammelingen, van het Pentagon naar het Capitool.  Het klinkt in onze buurt vandaag al een beetje als Rolling Thunder, wat zijn die motoren luid!

Na de van volgegooid te hebben haal ik bagels bij Manhattan Bagel voor de lunch.  Onze doel vertrektijd van een uur halen we niet, want Katja moet nog wachten tot haar was droog is.  Maar met een half uurtje vertraging beginnen we aan de 160 mijl lange rit naar Williamsburg. 

Vanwege het zware weekendverkeer op de interstates besluiten we sluipwegen te gaan rijden.  Dat heeft als bijkomstig voordeel dat Saskia dan ook wat broodnodige rijuren kan krijgen.  Eerst rijdt Rick via de I-66 naar de 29 en daar neemt Saskia het stuur van hem over.   Vanaf de 29 rijdt ze naar de 17.

Rick vindt het altijd verschrikkelijk om bijwegen te rijden.  Hij prefereert de I-95 met al zijn verkeer en saaie bomen aan weerszijden.  Ik kan echter echt genieten van zo'n rit door het mooie landschap van Virginia.  We komen angs boerderijen, waar asperges en aardbeien worden verkocht, door oude plaatsjes en mooie bossen.  Zo wordt de rit voor mij ook deel van het uitje.

Na anderhalf uur rijden stoppen we bij een benzinestation voor een pitstop en wat snacks.  Katja en Kai houden er, net als ik, van om beef jerky te eten onderweg.  We eten dat anders nooit en wisten ook niet van elkaar dat we die gewoonte hebben.  Toch grappig!

Rick rijdt verder naar Williamsburg, waar we rond kwart voor zes aankomen.  Weliswaar deden we er langer over dan gewoonlijk, maar we hadden geen verkeer en een mooie weg met veel te zien en leuk gezelschap, want we kletsten wat af. 

We hebben vannacht een kamer gereserveerd bij de Residence Inn.  Het is eigenlijk een suite met drie queen bedden en een klein keukentje, heel gerieflijk.  Na de bagage op de kamer gebracht te hebben, rijden we naar Williamsburg om te gaan eten.

Als we in het coloniale gedeelte aankomen zien we net een bruid en bruidegom en hun entourage, die worden begeleid door een "fife and drums corps", echt Williamsburg en coloniaal!  Ik stap gauw uit om een foto te maken, terwijl Rick en de kinderen gaan parkeren.


We hopen bij The Trellis restaurant te kunnen eten, want dat is ook buiten Williamsburg goed bekend.  Helaas is er geen plaats op het terras, maar we kunnen wel binnen terecht.  Het wordt een heerlijke maaltijd!  Ik geniet van iedere hap. 

Vooraf nemen de meesten van ons de meloensalade met fetakaas.  Die is lekker en licht.  Mijn hoofdgerecht is forel gevuld met rum maisbrood, crab en rivierkreeft.   Dat is een combinatie, die ik nog nooit heb gegeten.  Het smaakt exotisch en lekker.

De piece de resistance bij dit restaurant is wel het "Death by Chocolate" dessert, waar het beroemd om is.  Daarvan bestellen we er twee en mijn hemel, alsof er een engeltje op onze tongen pist!  Katja en Kai krijgen die van hen helemaal op, dat lukt Rick en mij niet.  Helemaal de moeite waard, dit restaurant, ik raad het een ieder, die Williamsburg bezoekt, aan!


In het hotel computeren we wat, maar gaan al vroeg slapen, want we willen morgen voor de opening bij Busch Gardens zijn.

Zondag

Na heerlijk geslapen te hebben met Saskia naast mij, ben ik om acht uur klaarwakker.  Saskia is ook nooit zo'n lange slaapster en ik merk aan haar bewegingen dat zij ook wakker is.  Naast ons liggen Kai en Rick nog in diepe rust.  Katja was vannacht de enige, die geen bed deelde, maar op de slaapbank sliep.  Dat bleek een martelwerktuig te zijn, dus zij heeft heel slecht geslapen. 

Helaas voor haar moet ze er toch uit, want we willen voor de opening van het park bij Busch Gardens zijn.  We laten Katja wel ietsje langer liggen, terwijl wij ons allemaal klaarmaken.  Als wij ontbijt gaan eten, stapt zij onder de douche.  Grappig is dat we op weg naar de ontbijtkamer een van Ricks collega's tegenkomen.  Kleine wereld!  Zij gaan ook naar Busch Gardens.

Het ontbijt bij deze Residence Inn is best lekker.  Er is roerei met kaas en ik neem er een plakje ham bij op een English muffin.  Daarbij nog een bakje fruit en een flinke bak koffie en ik kan er weer tegenaan.  Voor Katja halen we onderweg ontbijt bij McDonald's.  Het belooft weer een mooie zonnige en vooral warme dag te worden, dus we smeren ons allemaal goed in met SPF 30.

Aangekomen bij Busch Gardens staan er al flinke rijen bij de parkeerkassa's.  Als wij aan de beurt zijn wordt ons medegedeeld dat de nieuwe achtbaarn, Verbolten, vandaag wegens technische mankementen gesloten zal blijven.  Helemaal als een verrassing komt dat niet, want we hoorden van Ricks collega al dat hij gisteren ook dicht was.  Het is wel een teleurstelling, maar niets aan te doen.

We kiezen voor de preferred parking, zodat we vanaf de auto het park binnen kunnen lopen.  Rick gaat alvast kaartjes kopen met (een heel klein beetje) AAA korting en ook daar staan rijen, waardoor we de opening van het park missen.   Nu Verbolten gesloten is, lopen we meteen door naar onze favoriete achtbaan hier, de Griffon. 

Terecht staat er bij de ingang een groot bord dat dit het mooiste amusementspark ter wereld is.  Het ligt in een bos en het is eigenlijk een grote tuin.  Overal keurig aangelegde perken en bloemenbakken, het is een kleurenzee waartussen de attracties staan. 


Via Ierland lopen we naar Frankrijk en kunnen vrijwel meteen de Griffon in.  Ik denk wel dat ik kan zeggen dat dit mijn favoriete achtbaan is.  Hij gaat zo lekker.  Bovenaan hebben we ook mooi uitzicht over de omgeving en ik vind de eerste steile val super! 


Voor Katja is dit de eerste keer in deze achtbaan, want zij is al jaren niet in Busch Gardens geweest. 
Omdat het tegenwoordig zo ongewoon is dat we met zijn vijven zo'n uitje maken, kopen we de foto van de rit, die erg leuk is geworden.  Natuurlijk is een ritje niet genoeg, dus we gaan een tweede keer.


Daarna is de Alpengeist aan de beurt.  Deze ligt in Duitsland en is weer een heel andere achtbaan.  Hier geen steile vallen, maar wel een heel aantal malen over de kop.  Ook dit vind ik een leuke achtbaan, hoewel hij op een gegeven moment een plotseling wending maakt, die ik geen fijn gevoel vind.  Ook deze verdient een tweede keer en dit keer komt Katja naast een meisje te zitten, die zich de longen uit het lijf gilt.  Mijn hemel, wat een stem!


De derde achtbaan, die we willen doen, Apollo's Chariot, ligt helemaal aan de andere kant van het park in Italie.  Onderweg doen we ook de Curse of Darkastle, een spannend ritje met allerlei heel echt lijkende 3D effecten.

Bij Apollo's Chariot staat ook nauwelijks een rij.  Het is toch wel duidelijk dat het het beste is vroeg in dit park te zijn, want naarmate de dag vordert en zeker na de lunch zwellen de rijen tot wachttijden van  een uur of meer.  Nu kunnen we ook deze achtbaan, die niet over de kop gaat, maar wel steile "heuvels" heeft, twee keer achter elkaar doen.

Nu zijn we wel klaar met de achtbanen en de magen rommelen.  We zien op de kaart dat er in Frankrijk nu een restaurant met bediening is.  Het menu ziet er ook goed uit met wat gezonde keuzes, dus daar gaan we eten.  Het wordt een goede keuze, al had mijn chef salade wel wat meer ham en kaas mogen hebben. Het duurt lang voor we ons eten krijgen en zonder dat we daar iets over gezegd hebben krijgen we 10% korting op de hele rekening.  Heel netjes, moet ik zeggen!

De enige achtbaan, die we nog niet gedaan hebben vandaag, is Loch Ness Monster.  Dit is een oudere baan en zeker niet een van mijn favorieten, want hij schudt nogal.  In de andere banen krijg ik geen last van mijn nek en schouders, maar bij deze meestal wel.  Ik laat dus weten er niet in te willen.  De anderen hebben er ook niet echt oren naar, dus we gaan in plaats daarvan een paar typisch kermisachtige dingen doen.

Saskia wil heel graag de pluche banaan, die met ringen om flessenhalzen gooien gewonnen kan worden.  Wetend dat dat niets gaat worden, koopt Rick de emmer met ringen voor haar, die al met een banaan erin wordt geleverd.  Dat is leuk, want er zijn zoveel ringen dat we alle vijf een aantal kunnen gooien.  Natuurlijk zoals verwacht zonder succes, maar Saskia is dolblij met haar banaan.


En maar ringen gooien!

Katja heeft intussen een standje ontdekt, waar je basketballen met het Virginia Tech logo erop kunt winnen.  Daarvoor moet je, hoe kan het ook anders, een basketbal door het mandje gooien.  Katja gooit best goed, maar mist telkens net.  Helaas voor haar dus geen VT bal dit keer.

Langs allerlei winkeltjes lopen we verder.  Het wordt nu beduidend drukker.  We doen de ouderwetse vliegende schommels in Duitsland en gaan dan naar Italie.  Onderweg zien we Ricks collega weer, die net als ons met zijn dochtertje in Da Vinci's Cradle, een enorme schommelende "slee" gaat.  We kletsen even in de rij en zijn het erover eens dat het wel bijzonder is om niet alleen in hetzelfde hotel te logeren, maar elkaar in dit enorme park met duizenden bezoekers ook weer te zien!

Rick en Katja hebben besloten dat ze nat willen worden.  Zij gaan Escape from Pompeii doen, terwijl Kai, Saskia en ik lekker in de schaduw blijven wachten.  Je zou denken dat deze attractie op zo'n warme dag heel populair zou zijn, maar Rick en Katja zijn wonderbaarlijk snel weer terug en zeiknat!

We beginnen een beetje genoeg te krijgen van de menigte en hitte.  We besluiten onze laatste attractie van vandaag "Europe in the Air' te laten zijn.  Ook deze is nieuw dit jaar.  Onderweg stoppen we nog even in de stallen met de prachtige Clydesdale paarden.  Er is nu ook een veulentje, Aidan, wat we mogen bewonderen.

Europe in the Air is een "rit" langs bekende bezienswaardigheden in de landen, die ook hier in Busch Gardens vertegenwoordigd zijn.  Het is een prachtige film en je hebt door de speciale effecten echt het gevoel over al dat moois te vliegen.  We gaan van Ierland naar Stonehenge en Londen, dan naar Parijs en in Duitsland het Neuschwanstein kasteel.  In Italie "vliegen" we over de Amalfi kust en het Colisseum in Rome.  Allemaal erg leuk gedaan en ook leuk dat we, met uitzondering van het kasteel, dat alles ook in het echt hebben gezien.

Op weg naar de uitgang halen we de foto op en dan zit ons dagje Busch Gardens er weer op.  Het blijft een erg leuk park en voor mij op de tweede plaats van parken, die ik bezocht heb.  Disney staat natuurlijk met stip op nummer een!

De rit naar huis verloopt vlot.  Dichtbij Fredericksburg stoppen we bij een Chili's voor het avondeten.  Helaas treffen we een serveerster, die haar fooi eigenlijk niet verdient.  Haar medewerkers vangen haar fouten echter dubbel zo goed op, zodat we toch een fijne maaltijd hebben. 

Het eten bij Chili's is altijd goed.  Mijn garnalentaco's zijn werkelijk heerlijk en de rest is ook zeer tevreden.  Nadat we echter ook nog eens achter de rekening aan moeten gaan, want die serveerster laat zich gewoon niet zien, zijn we het er wel over eens dat dit de langzaamste Chili's was waar we ooit hebben gegeten.


Mooie zonsondergang onderweg

Het is lekker rustig op de I-95 en we schieten lekker op.  Als dat nu eens altijd zo was!  Net ten noorden van ons is het noodweer horen we op de radio.  Hier lijkt niets aan de hand te zijn tot we een flinke bliksemflits zien en opeens lijken de hemels zich te open.  In de stortregen rijden we de oprit op, maar Ricks auto staat in de garage.  Gelukkig is Katja zo lief zich kleddernat te laten regenen om die eruit te rijden en plaats te maken voor de van.

 Behalve Katja halen we het dus verder droog naar binnen.  Zo eindigt weer een leuk uitje met zijn allen.  Morgen is het Memorial Day, dus gelukkig nog een vrije dag met iedereen thuis voor de boeg!

Foto's van vandaag staan hier.