Oh griezel, oh groezel, oh kakkerlak!

Volgens mij riep de vader van Ibbeltje van Annie M.G. Schmidt dat regelmatig en vanochtend ik ook!  Ik heb mijn ontbijt op en wacht tot Rick klaar is om me naar de metro te brengen, als ik Zorro schattige miauwgeluidjes hoor maken.  Denkend dat hij naar buiten wil of zo, ga ik kijken. 

En wat zie ik?  De grootste kakkerlak, die ik ooit hier in Virginia heb gezien!  Hij is ongeveer zo lang als mijn wijsvinger en Zorro vermaakt zich prima met hem.  Gauw maak ik een (helaas bewogen, waarschijnlijk van de zenuwen, maar jullie krijgen het idee) foto en zet dan een glas over de verdwaasde kever.  Gelukkig is Rick nog thuis om de griezel straks door de wc te spoelen.

Helemaal voorbereid op weer een hete dag, water mee, zeg ik bij de metro Rick gedag.  De trein staat al klaar en de airconditioning werkt in deze wagon zowaar, dat is wel anders geweest.  De prijzen van de metro zijn alweer omhoog, maar ik verbaas me over hoe slecht gemanaged dit systeem is!  Mooi en schoon, al mogen we bij gratie gods met dit warme weer tenminste water drinken onderweg, maar ook echt duur in vergelijking met andere openbaar vervoersystemen.

Enfin, na een half uurtje stap ik bij McPherson Square uit.  Het is altijd weer even gissen welk groepje mijn klanten zijn.  Ik zie een groepje van vijf dat Europees zou kunnen zijn bij de M pilaar van de metro staan.  Ik loop erop af en inderdaad, het zijn Belgische E., haar ouders en haar twee kinderen.  Het lijkt of ik dit jaar meer Belgen rondleid, dan Nederlanders. 

Het is weer een leuk gezelschap dat met veel interesse naar mij luistert.  We kunnen helaas vandaag de kerk van de presidenten niet binnen, vreemd hoe die soms helemaal open en leeg is en andere dagen op slot.  Al is het pas half tien, het is al flink warm!

Via het Witte Huis lopen we naar de monumenten.  Dit is de eerste keer dat iemand alleen de rondleiding langs de monumenten boekte.  Overal zijn al tekenen van de viering van 4 juli, Onafhankelijkheidsdag, morgen te zien.  Er staan hekken en openingen voor de veiligheidscontroles en overal borden dat het druk gaat worden.  Ook hangen overal vlaggen van de gebouwen, vooral het anders zo saaie Old Executive Building naast het Witte Huis ziet er een stuk beter uit met al het rood, wit and blauw.

Vandaag zie ik vreemd genoeg geen enkele veteraan bij het World War II Memorial of het Vietnam Veterans Memorial.  Ook zijn er geen brieven, vlaggen of andere herinneringen, heel ongewoon.  Deze monumenten lijken nu juist wat verlaten, de dag voor de feestdag.  Misschien is iedereen gewoon thuis om die te vieren.

Bij het Lincoln Memorial is het echter een drukte van jewelste.  Daar wordt een show van clogging en dansen gehouden.  Er lopen allerlei groepen in kostuum rond, vooral veel country.  Heel kleurig allemaal en ook leuk om een paar nummers te luisteren. 

We lopen verder naar het Koreaanse monument.  Daar zie ik eindelijk wel een veteraan, die trots tegen de muur met foto's poseert.  Dat is wel de enige, althans herkenbare, die ik vandaag zie.  Dat is zeer ongewoon.

We steken over naar het Tidal Basin met als eerste monument het Martin Luther King Jr. Memorial.  Dit duurt nooit lang, want heel veel is er niet te zien.  Alle politieke correctheid ten spijt vind ik dit het minste monument in het rondje.  Ik vind het beeld niet representatief voor de "spirit" van MLK Jr., bijvoorbeeld.  Hij ziet er ongenaakbaar uit met een nogal streng gezicht en zijn armen over elkaar.  Ze hadden hier zoveel meer van kunnen maken, naar mijn mening.

Het Franklin D. Roosevelt Memorial is juist weer zo'n monument waar zo over nagedacht is!  Er is overal symboliek hier.  En toch is het een van de minder bekende en vooral minder bezochte monumenten.  Zonde!  Deze president was ook al belangrijk hier in Washington, want hij liet het Jefferson Memorial bouwen.

Het is dus passend dat die twee monumenten naast elkaar langs het Tidal Basin liggen.  Morgen is Jefferson's 186ste sterfdag, overigens (als ik goed hoofdreken).  Hij overleed op 4 juli 1826, de vijftigste verjaardag van Amerika, en dat niet alleen, uren later overleed de tweede president, John Adams, ook.  Geen vrolijke vijftigste verjaardag voor dit land met betrekking tot zijn presidenten, dus.

We lopen verder terug naar de Mall, waar ik afscheid neem voor het Smithsonian Kasteel.  Daar is een lekker cafetaria of ertegenover in het Natuurhistorische Museum ook.  Het gezelschap wil vanmiddag naar Arlington National Cemetery en daarheen kunnen ze de Smithsonian metro nemen.  I

We nemen hartelijk afscheid.  Het was kort maar krachtig, maar hopelijk vonden ze het interessant.  Ik ben wel een beetje jaloers dat ze morgen het vuurwerk hier op de Mall gaan meemaken.  Het is zo mooi en bijzonder, maar de menigtes houden ons dit jaar weer tegen.  Rick en ik kijken uit naar een ontspannen dag morgen.

Mijn maag rommelt ook en zo dichtbij kan ik Mitsitam niet negeren.  Ik loop het American Indian Museum in na de veiligheidscontrole en het cafetaria is druk, maar niet vol met groepen.  Ik kies een ceviche van vis, zoete aardappel en een soort groene appel en een kop koude blauwe aardappelsoep.  Wie zei dat je alleen hamburgers en hot dogs kon eten in de Verenigde Staten?

Nu is het wel tijd om gauw naar huis te gaan, want de leenauto van gisteren moet voor half drie terugzijn.  Rond twee uur loop ik ons huis weer binnen.  Saskia heeft vandaag duidelijk niets gaande, want ze ligt in pijama te computeren.  Lekker vakantie houden, mag ook weleens.

Na gauw even wat koud water te hebben gepakt, ga ik op weg naar Toyota.  Ik moet de leenauto met dezelfde benzinestand terugbrengen.  Dat was driekwart en het gaat er net onder.  Tweestrijd in mijn brein, wel of niet een beetje bijtanken.  Als ik de Sunoco letterlijk naast mij zie, besluit ik er toch een gallon bij te gooien.  Dat doet de naald zelfs verder naar F gaan, dan toen ik de auto kreeg.  Nu zit ik duidelijk helemaal goed.

Niemand bij Toyota lijkt op de tijd van het terugbrengen van de leenauto te letten.  Het is feitelijk 23 uur en 55 minuten sinds ik hem meegenomen heb.  Net binnen de 24 uur gehaald dus!  Na de fikse rekening te hebben betaald, rijdt DRAAKJE ook wel weer erg lekker.  Veel mensen hier wisselen hun auto's zo ongeveer na vier jaar in voor een nieuwe, maar dat ben ik nog niet van plan.

Op de terugweg stop ik bij Lofty Salon.  Mijn uitgroei heeft aandacht nodig.  Mona's assistente doet het dit keer en het ziet er eerlijk gezegd beter uit dan ooit.  Mona knipt mijn pony ook nog bij, want ik word er gek van in deze hitte.  Ik heb een hekel aan haar in mijn ogen.

Rick komt net thuis, als ik ook terugkom.  Hij kondigt aan de gasfles voor de barbecue buiten te willen gaan vullen en vuurwerk te willen kopen.  Dat alles ligt heel dicht bij Hudson Trail Outfitters, waar ik heen wilde gaan om bermuda's te vinden.  Degene, die ik nu heb zijn te dik van stof en nat van het zweet na de helft van de rondleiding.

Rick zet mij bij Hudson Trail af en gaat zijn gastank laten vullen.  Na veel zoeken vraag ik hem toch te komen helpen met uitzoeken.  Dat helpt echt, want ik vind drie bermuda's, wel van hetzelfde merk, maar andere kleuren.  Ik heb ook meer topjes nodig, want heb er maar twee, maar die vind ik hier niet.  Volgende week maar eens naar Dick's gaan daarvoor.  Dat dit een hete juli gaat worden staat wel vast!

De volgende stop is vuurwerk voor 4 juli.  Nu zijn de standjes open en we hebben meestal een "vuurwerk" avond met de buren hiervoor.  Rick zendt een email uit om dat vrijdagavond te laten zijn.  Morgenavond gaan we naar het vuurwerk van Vienna kijken.  Zaterdag zijn we niet thuis, dus dat gaat niet lukken. 

Intussen sms ik met Kai.  Hij vindt het allemaal fantastisch, maar heeft tot nu toe niet goed geslapen, want het was heel erg warm en geen airco.  Hij heeft een fan gekocht, wat wel wat hielp en nu heeft het geregend en is het koeler.  Hij heeft een journaal online van VCU gekregen, maar vertelde mij dat dat hij niet van plan is veel te schrijven, want hij wil alles uit zijn tijd in Wenen halen en niet achter de computer zitten.  Fijn te weten dat hij het zo naar zijn zin heeft, in ieder geval!

Intussen hebben we al flink trek gekregen en Rick stelt Alegria in Vienna voor.  Prima, wat mij betreft.  Dit restaurant ligt onder mijn sportschool, waar de eigenaren ook sporten.  Ik sta dus regelmatig naast de chef of zijn vrouw. 

We bestellen de 3 taco's voor happy hour, ik met portobello champignon, kip en garnalen.  Ze zijn erg lekker en de margarita erbij ook, echt zomers.  Tijdens het eten horen we boven ons de zware gewichten in de sportschool neer bonken.  Er hangt daar een waarschuwing dat niet te doen, maar het verbaast mij hoe vaak het gebeurt. 

Als we terug naar huis rijden zien we de bliksem al in de verte.  Onweer maakt ons sinds vrijdag nerveus om weer stroom te verliezen.  Gelukkig is dat vanavond niet het geval, ondanks de vele donder en bliksem. 

Foto's van vandaag staan hier.

PS. De foto van gisteren was inderdaad een rasp.