Weekendje met Katja

Zaterdag

Bijtijds staan Rick en ik op, want we gaan vandaag Katja bezoeken in Blacksburg.  Eerst druk ik nog een medisch formulier af om de ouders van Laura toestemming te geven medische hulp voor Saskia te zoeken, mocht dat nodig zijn.  Morgen vertrekt Saskia voor een week naar de Outerbanks in North Carolina met Laura en haar familie.  Het zal vreemd voor Rick en mij zijn om een hele week zonder kinderen te zijn!

Na Saskia nog de nodige instructies te hebben gegeven, want ze wil per se vannacht in ons huis slapen, laden we de van in, inclusief Cosmo, die vannacht bij Katja gaat logeren.  Het zal hier vandaag nog heter worden dan gisteren, met temperaturen over de veertig graden en gevoelstemperaturen nog hoger.  Gelukkig hoef ik daar vandaag niet in rond te lopen!

De weg naar Blacksburg is altijd zo mooi.  Eerst de I-66 naar het westen en richting de Blue Ridge.  Het landschap wordt steeds heuvelachtiger.  We zien de waas van de vochtigheid over de bergen hangen en de koeien staan allemaal in de schaduw van de bomen.

Net voor we de I-81 opdraaien stoppen we in Front Royal voor een ijskoffie van Starbucks.  Cosmo ligt intussen rustig achterin te slapen.  Hij is zo'n goede autoreiziger.  Heel anders dan onze vorige hond, die er heel zenuwachtig van werd. 

Bij Staunton tanken we benzine en laat ik Cosmo even plassen.  Katja sms-t dat ze nog bij het kamp is, want ze wacht op een vader, die zijn zieke zoon moet ophalen.  Ook deze jongen heeft een buikgriep.  Tot nu toe is Katja nog gespaard, maar het lijkt me ook helemaal niets om de hele tijd met al die overgevende en zieke kinderen te moeten zijn, zelfs op haar vrije dag.

Gelukkig wordt het kind opgehaald en is Katja thuis als wij aankomen. We laten Cosmo in haar huis en gaan gauw lunchen.  Katja en Rick kiezen Buffalo Wild Wings uit.  Daar heb ik nog nooit gegeten, maar Rick heeft bij die keten in Nebraska de wedstrijd heel pittige kippenvleugeltjes eten gewonnen en er nu een zwak voor.

Dit filiaal heeft die wedstrijd (gelukkig, want Rick zou het zo weer doen) niet, maar wel heel veel lekkere sauzen, die bij de vleugeltjes kunnen, maar ook bij andere gerechten.  Ik bestel de gegrilde kip sandwich met de "Asian Zing" saus, die erg lekker is.  Verder vragen we nog twee extra sauzen, ook flink pittig, maar erg lekker.  We hebben worteltjes en selderij om erin te dopen.

Het is inmiddels al halverwege de middag en we bedenken wat we willen gaan doen.  Het is hier wat minder warm, dan bij ons, en we besluiten Cosmo op te halen om een stuk van het Huckleberry Trail te gaan lopen.  Dit is een ongeveer tien kilometer lang pad en het gedeelte dat wij lopen heeft veel schaduw.  Katja is moe, dus we lopen niet ver, maar wel genoeg om Cosmo even wat beweging te geven.

We zetten Cosmo weer bij Katja's huis af en gaan dan naar Christiansburg.  Daar laat Katja ons trots de Christiansburg Rescue Squad zien waar zij vele uren als EMT (Emergency Medical Technician) doorbrengt.  Ze toont ons de "crash" truck, die moet helpen bij erge autoongelukken en "haar" ambulance, waar ze Ricks bloeddruk opneemt en de heel luide sirenes even aanzet. 

Rick en ik zijn beiden verbaasd over de grootte van deze faciliteit.  De brandweerkazerne ligt ernaast en is net zo groot.  In ons gebied zitten de brandweer en ambulances meestal in een gebouw.  Katja laat ons ook zien waar ze tijdens een nachtdienst slaapt en alle andere ruimtes, waaronder een gigantische keuken met allerlei massale apparaten. 

Intussen komt een van de ambulances terug en Katja wordt als een langverloren vriendin begroet.  Eerder vertelde ze ons dat ze zich er deze zomer buiten voelt vallen, omdat ze door haar baantje geen tijd heeft diensten te draaien.  Wij herinnerden haar eraan dat dit de eerste zomer is dat ze hier is en het er waarschijnlijk altijd zo aan toe ging.  In de herfst zal het weer anders worden.  Dat Katja geliefd is merken wij wel aan de reacties van de andere EMT's.

Na de rondleiding rijden we naar Walmart.  Katja en haar huisgenoten doen het al maanden zonder stofzuiger en vannacht komt Cosmo logeren.  Een stofzuiger is gewoon nodig en zo duur zijn ze nu ook weer niet.  We kopen er een, die ook goed is met huisdieren, want straks woont Zorro ook weer bij haar.

Katja zit helemaal onder de spinnenbeten door het kamp.  Voor de jeuk kopen we een speciale spray, die mij vorige week erg hielp.  Verder staan er nog wat kleinigheden, zoals snoepjes voor haar "patientjes", op Katja's lijstje.  In die schappen zien we ook zowaar zakjes met stroopwafeltjes!  En dat in het midden van Virginia. 

Voor we gaan eten checken Rick en ik in bij de Hilton Garden Inn.  Hier krijgen we een kamer met een king bed.  Dat niet alleen, maar we kunnen zelf bepalen hoe hard de matras moet zijn.  Wat een luxe!  Eigenlijk is het wel erg dat veel hotelbedden comfortabeler zijn dan ons bed thuis.  Ik heb er minder last van, maar Rick staat thuis regelmatig vroeger op vanwege rugpijn.  Ooit moeten we daar serieus iets aan doen.

Inmiddels is het tegen zevenen en tijd voor het avondeten.  Katja, die iedere week hetzelfde onavontuurlijke eten voorgeschoteld krijgt, wil dolgraag sushi eten.  Daar protesteer ik al nooit tegen en Rick heeft er met deze warmte ook zin in.  We gaan naar Sake House, een voor Rick nieuw restaurant, Katja en ik hebben er al een keer gegeten.

Het is er niet druk, in tegenstelling tot de restaurants in ons gebied op zaterdagavond, duidelijk zijn de studenten en hun familie er in de zomer niet.  We kunnen zo aan de sushi bar plaatsnemen en bestellen alle drie "Naruto" sushi.  Die wordt hier met komkommer in plaats van rijst en zeewier omringd.  Dat maakt het erg lekker en heel licht.

Daarna komen de "gewone" sushi en sashimi's.  Ik geniet weer van de rauwe garnaaltjes met hun gefrituurde kopjes.  Ook eet ik voor het eerst tilapia sushi, erg lekker.  Katja en ik delen een rol met zalm, tonijn en verschillende kleuren visseeieren.  Het smaakt allemaal prima!  Blacksburg heeft twee goede sushi restaurants, deze en Poor Billy's.  Alleen al daarom vind ik het leuk hierheen te gaan, ha ha!

Bij Katja thuis kletsen we nog wat na en laten Cosmo weer uit.  Katja is echter heel erg moe, dus we nemen al gauw afscheid.  Cosmo blijft dus bij haar logeren.  Rick en ik drinken nog een drankje aan de bar van het hotel en ontspannen ons dan op de kamer.  Ik kijk naar de herhalingen van de Wimbledon wedstrijden van vandaag.  Super dat Serena Williams haar vijfde titel in de wacht sleepte!  Katja sms-t dat ze wat last van haar maag heeft, hopelijk heeft het norovirus nu toch niet ook bij haar toegeslagen!

Zondag

Na een heerlijke nacht gaat de wekker van Ricks horloge om acht uur af.  We hebben met Katja afgesproken dat we haar ontbijt zullen brengen voor we meegaan met haar om haar kamp te bekijken.  Eerst bel ik haar maar gauw om te kijken of de maagpijnen van gisteren erger zijn geworden.  Gelukkig is dat niet het geval!

We checken uit het hotel en halen bij Starbucks onze drankjes.  Rick bestelt hier ook zijn ontbijtsandwich, maar ik heb weleens zin in iets anders.  Aangezien Katja graag ontbijt van Panera wilde, neem ik daar ook de "power breakfast sandwich", bruin brood met ei, ham en kaas.  Het smaakt me prima!

Katja en Cosmo wachten ons al op.  Na Cosmo een korte wandeling gegeven te hebben, helpen we Katja haar auto weer inladen.  Vandaag begint voor haar de vijfde kampweek alweer.  Nog drie te gaan en dan komt ze aan het einde van de maand weer naar huis. 

We volgen Katja naar Camp Powhatan.  Zodra we van de I-81 af zijn rijden we schitterende natuur binnen.  Overal bloeien blauwe, gele en paarse wilde bloemen en het wordt steeds ruiger naarmate we de bewoonde wereld achter ons laten. 

Het kamp ligt aan een meertje zo'n tien kilometer van het dichtstbijzijnde plaatsje.  We bereiken het via een stoffig ongeasfalteerd weggetje met telkens smalle bruggetjes over de kabbelende beek met watervalletjes.  Overal staan hier waarschuwingen om niets achter te laten, want er zijn beren.  Katja vertelde dat er vorige week inderdaad een beer in het kamp gesignaleerd was.

Het kamp zelf is erg groot.  Honderden kinderen met hun begeleiders kamperen hier voor zes nachten, van zondag tot zaterdag.  Wij zijn expres wat vroeger dan Katja moet beginnen, zodat ze ons kan rondleiden.  Katja is "health officer" en heeft een kamer in het medische gebouw.  Zij zijn de enige gelukkigen met airconditioning.  De andere medewerkers slapen in cabines zonder airco.

Zodra we binnenlopen heeft Katja al haar eerste patient.  Een jongen was zijn vriendje aan het achtervolgen en stootte daarbij zijn linkervoet aan een stoel.  Nu doet die voet erge pijn.  Katja bekijkt de voet bekwaam maar ziet er niets ernstigs aan.  Ze geeft de jongen een plastic zak mee om ijs in te gaan doen en zegt hem terug te komen als het erger wordt.  Dankbaar hinkt hij weg.

We halen Cosmo uit de auto en wandelen rond, terwijl Katja ons aan bekenden voorstelt en de verschillende gebouwen laat zien.  Er zijn natuurlijk een eetzaal en verschillende ruimtes waar les wordt gegeven.  Katja geeft drie uur per dag EHBO les, maar er is ook bijvoorbeeld houtsnijden ("Vingers snijden noemen wij dat", zegt Katja, "daarbij gebeuren de meeste ongelukken.").

Om vijf voor elf nemen we afscheid, want Katja moet om elf uur bij een vergadering aanwezig zijn.  Rick en ik nemen op de terugweg naar de I-81 de tijd om van het uitzicht te genieten.  We zien ook nog een schattige "Bambi" met witte stippen en zijn of haar moeder.  Alleen blaft Cosmo en ze rennen weg voor we een foto kunnen nemen. Wat is Virginia toch een schitterend mooie staat! 

Bij een general store met uitzicht op het pittoreske Claytor Lake kopen we drankjes voor onderweg.  Dit meer is ontstaan door een dam in de New River, die helemaal niet "nieuw" is, integendeel er wordt gedacht dat het na de Nijl de op een na oudste rivier ter wereld is.  Hij stroomt ook nog een van zuid naar noord, wat ook heel ongewoon is.

Net voor we de I-81 weer opdraaien staat een typisch Amerikaanse rode "Oma Duck" schuur.  Daar neem ik wat foto's van en dan beginnen we serieus aan de terugreis.  Bij Roanoke tanken we en halen lunch bij McDonald's.  Hun menu is wel niet mijn favoriet, maar Rick is niet gek op Subway, dus ik geef hem eens de keuze.  De gegrilde kipsandwich smaakt best lekker.

De rit over de I-81 door de Shenandoah Vallei met rechts de Blue Ridge bergen blijft een van mijn favorieten.  Ik kan niet genoeg krijgen van het glooiende landschap en de ouderwetse boerderijen met hun silo's en donkerrode schuren.  Het is druk vanwege de zondag na een feestdag en we zien heel veel electriciteitswagens rijden, die eindelijk iedereen in onze omgeving weer van electriciteit hebben voorzien.



Vandaag weer een 39 graden dag en deze is erg leuk!

Om een uur of twee wordt er een "severe thunderstorm watch" uitgegeven voor dit gebied en het onze.  Een blik op de radar laat zien dat het gros van de buien zich nog ver ten westen van ons bevinden.  Hopelijk halen we het droog naar huis.  Deze onweersbuien moeten flinke verkoeling brengen, morgen worden zowaar temperaturen onder de 30 graden voorspeld!

Cosmo vindt autoreizen helemaal prima

Op de I-66 zien we een paarse lucht onze kant uitkomen.  Bijna tegelijkertijd tsjirpt mijn Weatherbug krekeltje dat er een severe thunderstorm warning is.  Net voor de bui losbarst rijden we de garage in.  Het is weer een spectaculair gedonder en gebliksem met stortregens, maar gelukkig blijft de electriciteit gewoon aan.  Alleen Cosmo is natuurlijk weer erg bang, het arme dier.

Tijdens de storm skype ik met Kai.  Af en toe valt het internet weg, maar dat zal door het onweer komen.  Hij heeft het enorm naar zijn zin en zelfs een Zweeds meisje ontmoet.  Ook kan hij het heel goed met zijn Italiaanse en Amerikaanse huisgenoten vinden.  Ze hebben wel allemaal een eigen kamer, maar delen een appartementje. 

Kai vindt het eten ontzettend lekker en heeft al Wiener schnitzel op, maar is verder dol op de verschillende worsten.  Als we opgehangen hebben zet Kai zijn paar honderd foto's op Facebook.  Hij heeft al veel moois en interessants gezien, dat is duidelijk. 

Gelukkig gaan de ergste stormen ten zuiden van ons, maar de temperatuur is gedaald van 41 graden naar 25 graden in slechts een half uur!  Gisteren was het hier zo warm dat een US Airways vliegtuig vast kwam te zitten in het asfalt van de startbaan van Reagan National Airport!  Er moest van alles aan te pas komen om het los te trekken.  De komende week wordt het gelukkig een stuk koeler.

Het is vreemd om helemaal zonder kinderen te zijn deze week.  Het zal stil zijn zonder Saskia en haar grote stroom vrienden en vriendinnen.  Een voordeel is dat het huis netjes zal blijven.  Saskia heeft vannacht voor de tweede keer alleen hier in huis geslapen en werd vanochtend vroeg opgehaald door Laura en familie.  Ze zijn inmiddels in Nags Head in de Outerbanks van North Carolina aangekomen.

Alleen katten kunnen toch zo ontspannen slapen

Foto's van gisteren staan hier.

Foto's van vandaag staan hier.

PS: Reacties vind ik nog altijd erg leuk.  Ik weet dat het zomer is, maar er zijn net zoveel page hits als gewoonlijk, alleen veel minder reacties.  Hoeft niet, wordt wel erg op prijs gesteld.