Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, april 30, 2013

Live de gebeurtenissen in Nederland volgen


Gisteren had ik op het internet naar het schema van plechtigheden omtrent de abdicatie van Koningin (nu dus Prinses) Beatrix en de inhuldiging van Koning Willem Alexander gekeken.  Ik was niet zo geinteresseerd in de abdicatie en ben daar dus ook niet voor opgestaan.

De inhuldiging begint echter keurig om acht uur onze tijd vanochtend en met koffie en een beschuitje kijken Rick en ik ernaar via de live stream van de NOS.  Wat een prachtige kleding heeft iedereen aan, vooral de royal blue jurk van Maxima vinden wij een van de mooiste jurken, die we een koninklijk iemand hebben zien dragen, zo niet de mooiste.


Na de inhuldigingsplechtigheid vertrekt Rick naar zijn werk en ik besluit eens te kijken of skypen met Kai lukt.  Na een aantal pogingen krijg ik contact en ook video.  Wat is de huidige technologie toch bijzonder!  Zomaar zie ik daar ook Claudia bij wie Kai mag logeren, al heb ik haar nog nooit in persoon ontmoet.

Kai laat de vrolijke boten in de Herengracht waar ze zich op dat moment bevinden zien en het lekkere blikje Heineken in zijn hand.  Hij heeft het duidelijk zeer naar zijn zin.  Zeker heel speciaal dat hij dit kon doen!  Makkelijk van een leien dakje gaat het skypen jammer genoeg niet, dus we maken het niet lang.

Tijd om met mijn dag verder te gaan.  Gelukkig heb ik niet veel gepland zodat ik fijn de tijd heb ook het avondprogramma straks live te bekijken.

Bij de sportschool doe ik een intensief uur op de ARC trainer.  Daarna is het tijd om de van een slokje benzine te geven.  Intussen probeer ik een oranje lunch te bedenken, want ik ben helemaal in de Nederlandse stemming.  Hier vind ik natuurlijk geen oranje muisjes of tompoucen of wat ook.

Tegen beter weten in kijk ik bij Dunkin Donuts of ze toevallig een donut met oranje glazuur hebben.  Vergeefse hoop, dus dan maar naar Whole Foods voor wat boodschappen.   Thuis maak ik op een oranje IKEA bordje een broodje gerookte zalm, die met wat fantasie voor oranje door kan gaan, met cream cheese en daar drink ik een glas jus d'orange bij.  Toch een feestelijke en zeker erg lekkere lunch, dus.

Intussen heb ik nog een uurtje voor de koninklijke vaart begint.  Gekleed in mijn Jip "orange fan" t-shirt en een oranje sjaal, want het is hier vandaag nogal kil, besluit ik het interview met Willem Alexander en Maxima van een paar weken geleden eindelijk eens te gaan bekijken.  Wat een leuk paar is het toch! 

Keurig om half twee zit ik klaar om het koningspaar en hun kinderen (wat een schatjes!) weer te zien.  Kai sms-t dat hij vlak langs de weg staat om de auto's met de koninklijke familie langs te zien komen.  Volgens mij heeft hij een superdag met Claudia en haar vriend.  In zijn eentje had Kai vast niet geweten waar heen te gaan, dus ik ben hen heel dankbaar.


Zo dichtbij was Kai

Op Facebook kijken er ook een aantal van mijn NederAmerikaanse (en natuurlijk ook Nederlandse) vriend(inn)en mee en we communiceren over Maxima's jurken en de prachtige uitvoering van de Bolero.  Het geeft zo'n saamhorigheidsgevoel zo, veel leuker dan alles in mijn eentje kijken. 

Kai schrijft dat zij op de brug staan met zicht op het concert.  Dat is ook weer een heel goede locatie.  Bij de blauwe vlag, zegt hij, maar natuurlijk staan er zoveel mensen dat hij er niet uit op te maken is.  Na de straaljagers fietsen zij terug naar huis.  Kai krijgt het dan wel even heel koud want zoals gewoonlijk is hij niet warm genoeg gekleed.

Tijdens die prachtige Bolero gaat de deurbel.  Wie durft mijn beleving van Koningsdag te onderbreken?  Buiten staan twee mannen van Harmony Ponds die onze vijver komen schoonmaken.  Ik heb Rick hier niet over gehoord, maar neem maar aan dat hij dat zo heeft afgesproken.  Later blijkt dat dat Ricks bedoeling helemaal niet was en hij veel klachten over het ontwerp van de vijver heeft. Oeps!

Na de mannen onze vijver te hebben gewezen zet ik mijn kijken naar de feestelijkheden in Nederland voort.  Vroeger vond ik die deinende  oer-Nederlandse meezingliedjes van Andre van Duin en Andre Hazes e.d. vreselijk, maar na jaren weg te zijn uit Nederland krijg ik er een nostalgisch gevoel bij.  Ik vind Andre van Duin bovendien zeer vermakelijk vanavond.



Pas als Andre Rieu zijn prachtige "An der schoene blaue Donau" heeft gespeeld vind ik het tijd worden toch nog wat andere dingen te gaan doen.  Om te beginnen Cosmo uitlaten, want die heeft wel geduldig aan mijn voeten gelegen, maar heeft toch wat beweging nodig.  Onderweg maak ik foto's van de bedrupte azalea's, zo mooi!




Met de rest van het concert en nabeleving van de dag op de achtergrond adresseer ik de eerste aankondigingen van Katja's graduation.  Dat is nu de volgende grote gebeurtenis.  Ik vind de aankondigingen erg mooi geworden.  De foto, die ik een paar weken geleden nam, staat er goed bij, hoe slecht het weer toen ook was.
Zo'n aankondiging van een graduation is echt iets Amerikaans.  Het is de gewoonte om bij ontvangst ervan een felicitatiekaart aan de graduate te sturen en als je diegene goed genoeg kent een cadeautje. Gewoonlijk geld, want de meeste afgestuurdeerden hebben een flinke studieschuld.  Nu heeft Katja die nog niet, maar dat gaat wel komen als zij naar Medical School gaat.

Rick heeft op zijn werk ook af en toe naar de Nederlandse tv gekeken.  Hij vond het ook allemaal heel mooi gedaan. Op zulke momenten (en eigenlijk bijna altijd, hoor) vind ik het erg leuk om Nederlands te zijn.

Vanavond is er een groot Oranjefeest bij de Nederlandse Ambassade in Washington.  We hebben erover gedacht te gaan, maar het begint pas om acht uur en is niet om de hoek.  Te laat voor mij en ik ben nu maar blij dat ik ons niet heb opgegeven want met dit weer heb ik veel pijn en ben daardoor erg moe.  Het is het niet waard om maar voor een uurtje te gaan.  Ik vind het jammer, maar heb vandaag heel veel live gezien en echt het gevoel de sfeer meegeproefd te hebben. 

maandag, april 29, 2013

Rondleiding, pot luck en een miezerige maandag

Zondag

De zon schijnt lekker als we opstaan.  Ik heb vandaag een rondleiding te boek staan en het weerbericht is wat verwarrend.  Ik twijfel of ik een paraplu mee zal nemen, maar de regen wordt pas na middernacht verwacht, dus ik besluit dat ding niet de hele dag mee te willen dragen.

Op weg naar de stad halen we ontbijt bij Starbucks en eten dat daar voor de verandering op.  Dan rijdt Rick mij naar het Smithsonian metrostation.  Althans dat is de bedoeling, maar alles blijkt afgezet te zijn voor de Nike Women's halve marathon.  Op een gegeven moment zegt Rick dat het waarschijnlijk sneller zal gaan als ik erheen loop.

Net na de afgesproken tijd van tien uur kom ik bij het station aan en zie meteen het gezin dat ik vandaag ga rondleiden.  Ik maak kennis met P. en B. en hun dochters L. en S. van zestien en dertien.  Na eerst de vroege geschiedenis van Amerika en Washington verteld te hebben, beginnen we aan onze wandeling.

Overal bloeien de azalea's mooi wat een genot voor het oog is.  B. is fotografe en ziet heel wat mooie plaatjes om te schieten.  Ook ik maak weer de nodige foto's, natuurlijk, hoewel niet zoveel als anders.  De klik is er ook meteen met B. en P. en het wordt een gezellige dag.

Omdat het zondag is, is de Library of Congress gesloten.  We proberen het nog wel even omdat er mensen binnen leken te gaan, maar alleen de buitenste deur is open.  Gelukkig heeft de familie nog een paar dagen in de stad en gaat het ze hopelijk lukken dit mooie gebouw dan te bekijken.


Wij zetten onze tocht voort langs het Capitool, Newseum en dan Chinatown in.  De komende dagen worden wat regenachtig en in Chinatown zijn ook een paar interessante musea om aan te raden.  Vooral het Crime and Punishment museum vind ik super.  Niet gratis, want geen Smithsonian museum, maar het geld waard.

Langs Ford's Theatre, waar van achteren door zijn hoofd werd gescholten, en het huis waar hij overleed, waar een enorme rij staat.  Dat huis vind ik nooit zo de moeite waard en al zeker niet voor buitenlanders.  Het is meer de gedachte dat de president daar overleed, want de meubelen, die er staan, hoewel wel uit die tijd, zijn niet degenen, die er stonden toen Lincoln zijn laatste adem uitblies.  Zelfs het bed is niet "zijn" bed.

We komen langs de finish van de halve marathon bij de Old Post Office Pavillion.  Het is vijf uur geleden dat de race begon en de laatste loopsters zijn dus waarschijnlijk allang binnen.  Na de finish zijn er altijd allerlei tenten met dingen te koop, te eten of, zoals ik hier zie en waarschijnlijk omdat de race alleen voor vrouwen was, make up "make overs".  Waarom je helemaal bezweet een make over zou willen is me een raadsel, maar goed.

Wij lopen door naar de Old Ebbitt Grill.  Daar is het, zoals altijd, een drukte van jewelste.  Gelukkig heb ik, ook zoals altijd, gereserveerd.  We moeten even wachten met een "beeper", maar die gaat al gauw af. 

Iedereen is weer zeer tevreden met zijn of haar keuzes.  Dit keer neem ik eens de French dip, een stokbroodje met rosbief en een bouillon om in te dopen.  Daarbij vers fruit in plaats van frietjes dat bestaat uit een half mandarijntje, verse ananas, aardbei en druiven, erg lekker.

Als we klaar zijn om de rondleiding voort te zetten is het helaas helemaal bewolkt.  We bekijken eerst de voorkant en dan de achterkant van het Witte Huis.  Vandaag kunnen we overal dicht bij het hek komen, al staat er wel Secret Service op het dak, meestal een teken dat de "eerste" familie thuis is.

Dan beginnen we aan de monumenten.  Het wordt echter steeds grijzer en bij het Tweede Wereldoorlog Monument voelen we al wat druppels.  Bij het Lincoln Memorial zijn dat wel meer dan een paar druppels geworden, genoeg om nat te worden.

Gelukkig is er binnen in de "tempel" een winkeltje dat goedkope paraplu's verkoopt.  Ik kies een rode om aan de altijd groeiende verzameling toe te voegen.  De anderen delen met zijn vieren twee paraplu's.

Het is natuurlijk wel jammer dat het regent en het wordt ook een stuk koeler.  De meisjes hebben het ook volgens mij wel gezien.  Ik stel dus voor het Jefferson Memorial over te slaan.  Dat kunnen we vanaf het Martin Luther King Jr. Memorial ook goed genoeg zien om erover te vertellen.

Als laatste bekijken we het Franklin Delano Roosevelt Memorial en lopen dan terug naar de Mall.  Intussen is Rick ook in Washington gearriveerd en wacht me bij het Smithsonian station op.  Daar neem ik ook afscheid van het gezin.  Gelukkig zullen we via Facebook contact kunnen houden, want dit was ook weer een erg leuke dag samen.

Ons drukke weekend is echter nog niet voorbij.  We zijn uitgenodigd voor een potluck diner bij een vroegere klasgenote van Rick van de Copenhagen International School.  Zij hebben nog drie andere stellen uitgenodigd en er is een alleenstaande man. 

Na even de verkeerde kant op te zijn gereden, aangezien Rick dacht dat het in Frederick, Maryland, was, in plaats van in Fredericksburg, Virginia, komen we keurig om half zes aan.  Veel van de aanwezigen heb ik een paar jaar geleden bij de reunie in New York ontmoet en ik moet weer zeggen dat ik me meteen in de groep opgenomen voel.

De regen is weer even weg, dus we eten de vele voorafjes buiten in de tuin.  Wat een lekkernijen!  Wij hebben drie soorten kaas mee, Robusto (Nederlands), Jarlsberg (Noors) en brie.  Daarbij rozemarijn crackers, die zonder iets erop al heel erg lekker zijn!  Er is bijna genoeg eten dat het hoofdgerecht niet meer nodig is!

Intussen grilt Greg, de gastheer, toch wel een heerlijke London Broil.  De rest van ons heeft bijgerechten mee, wij een Bhutanese rijstsalade van Whole Foods.  We zijn er eerlijk over dat we het niet zelf hebben gemaakt, maar kennelijk heeft niet iedereen dat begrepen.  Ik krijg na afloop van drie mensen de vraag of ik het recept op kan sturen.  Ook frappant vind ik dat ze dan allemaal aannamen dat ik het gemaakt had, terwijl Rick degene van ons is die nog weleens culinair wil worden.

In ieder geval is het een dolgezellige avond, maar we moeten ook allemaal weer werken morgenochtend.  Tegen negenen nemen we dan ook afscheid met de belofte zo'n avond vaker te houden.  Wij hebben een terugrit van meer dan een uur en thuis gaan we dan ook gauw bedwaarts!

Maandag

Mijn eerste gedachte vanochtend: ik ben de moeder van een 21-jarige zoon!  Kai is vandaag jarig en helaas kunnen we dat dus niet met hem vieren.  Gisteren heb ik hem op weg naar het diner op Skype gesproken en hij had enorme zin in zijn Amsterdam avontuur.  Wie had gedacht dat onze verlegen zoon zo avontuurlijk zou zijn!  Straks terug in de VS mag hij dan ook eindelijk legaal een biertje drinken!

Mijn tweede gedachte is minder vrolijk!  Waarom, oh, waarom heb ik op een maandagochtend een afspraak met de endocrinoloog gemaakt?  Ik heb na een aanvaring met een dokter jaren geleden een ware doktersfobie ontwikkeld.  Maar ja, ik heb het medicijn voor mijn schildklier nodig, dus er zit niets anders op.

Waarom ik me zo opwind voor deze dokter is ook een raadsel.  Het is gewoon een heel aardige man, die goed naar zijn patienten luistert.  Hij vraagt ook altijd naar de kinderen en Rick, al zie ik hem maar eens per jaar.  Toch laat mijn bloeddruk weer "white coat anxiety" zien.  Wat ik ook probeer om te relaxen, het lukt niet.  Gelukkig zijn ze daar aan gewend, de verpleegster vertelt dat ik lang niet de enige ben.

Na een kort gesprek en onderzoek door de dokter wordt er bloed afgenomen om te kijken of mijn medicijn moet worden bijgesteld.  Ik hoop het niet, want ik voel me erg goed met deze dosis.  De verpleegster prikt me op een rare plaats en nu heb ik daar een flinke bloeduitstorting. 

Opgelucht verlaat ik het gebouw weer.  Mijn maag knort, want ik was te nerveus om ontbijt te eten voor ik vertrok.  Om half elf heb ik met Sharon afgesproken voor personal training en ik heb nog veertig minuten. 

Opeens heb ik enorme zin in een power breakfast sandwich van Panera.  Daarbij neem ik ook een kop koffie, die hier bijna nog lekkerder is dan bij Starbucks.  Het gaat er allemaal heel goed in bij een opgeluchte Petra dat dit doktersbezoek weer voor een jaar voorbij is!

Sharon wacht me bij de sportschool al op.  Na even kort opwarmen gaan we er hard tegenaan.  Vandaag zijn het heel veel beenoefeningen, maar ook het bovenlichaam komt ruim aan bod.  Daarna lees ik al "rennend" op de ARC trainer mij boek weer uit.  Uiteindelijk sport ik twee uur, wel nodig na al het lekkere eten dit weekend!

Op de terugweg bedenk ik me dat het echt een soepdag is vandaag.  Zo miezerig en grijs, bah!  Ik kan het niet laten naar Panera terug te keren.  Vanochtend zeiden ze dat ik een gratis soep op mijn Panera kaart had en die ga ik nu halen.  De boerenkool, bonen en kalkoenworst soep daar is zo lekker! 

Vanmiddag hoop ik wat te rusten.  De afgelopen week is wel erg druk geweest en dit weer is ook niet bevorderlijk voor mijn spieren.  Ik zet de tweede dag San Antonio foto's online en lees bij online. 

Voor ik het weet is het echter tijd om Saskia naar haar SAT bijles te brengen.  Zij rijdt achter mij aan, want ik wil alleen ze bijleslerares even ontmoeten.   Daar aangekomen zegt de lerares dat ze Saskia om drie uur op de agenda had staan. 

Opeens twijfel ik of ik dat verkeerd heb gelezen dan en jawel, hoor.  Voel ik me even dom!  Gelukkig kent Saskia het meisje dat om half vijf bijles krijgt en vindt dat meisje het niet erg als Saskia met haar meedoet.  Een grote "brain fart" zoals we dat hier noemen van mijn kant!

Door de motregen rijdt ik terug naar huis.  Rick komt vroeg thuis en stelt voor naar het nieuwste restaurant hier in de buurt te gaan.  Er opent op het moment bijna ieder weekend wel een restaurant hier!  Wat een verschil met toen mijn ouders hier in begin jaren tachtig kwamen wonen. 

Toen waren er alleen naar onze mening verschrikkelijk slechte "Amerikaanse keuken" restaurants.  Nu kunnen we meer dan twee weken eten zonder dezelfde cuisine te hebben.  De "Amerikaanse keuken" is ook erg veranderd sindsdien met veel Europese, Zuid-Amerikaanse en Aziatische invloeden.

Dat zien wij vanavond op het menu van Blackfinn Ameripub.  Wij nemen een tafeltje bij de bar en het is nog Happy Hour.  De drankjes zijn dan goedkoper en bepaalde voorafjes ook.  Rick en ik delen een Mediterranese schotel met hummus, olijven en dergelijke.

Als "hoofdgerecht" doe ik wat ik zo vaak doe, namelijk twee voorafjes.  Ik neem de garnalen "spring rolls", een soort rauwe loempia gevuld met groentes en garnalen, en de gemarineerde rauwe tonijn.  Het is allemaal meer dan genoeg en ik krijg het dan ook niet op.  Ricks jambalaya pasta ziet er ook heel erg lekker uit.

Saskia is inmiddels ook weer thuis en is tevreden over haar bijleslerares.  De tv gaat aan en ik kijk The Voice.  Kai moet intussen bijna in Nederland zijn, de reis duurt toch nog zeven uur.  Ik ben blij dat de kroning in de kerk pas om 14 uur Nederlandse tijd plaatsvindt.  Ik neem me voor op tijd (8 uur 's ochtends hier) daarvoor op te staan.

zaterdag, april 27, 2013

Taste of Vienna en QBP

Rick en Saskia zijn vroeger op dan ik, maar ik voel het uur verschil met San Antonio nog en slaap wat langer uit.  Het is een prachtige zonnige dag en de achtertuin is nog steeds een genot om naar te kijken als ik de lamellen open. 

Rick is alweer bezig in de tuin en ik maak een bakje Crispix met melk als ontbijt met een flinke kop koffie, die Rick al klaar heeft staan.  Crispix is mijn favoriete cereal, maar er zit niet veel in, dus ik gun het mezelf maar zelfden.

Na in San Antonio niet serieus gesport te hebben is het vandaag tijd er weer flink tegenaan te gaan.  Ik doe een flink uur op de ARC trainer bij Anytime Fitness.  Al lezend en Wordfeudend (een woord dat ik trouwens anders uitspreek dan jullie, kwam me vorige week ter ore, Wordfjoed zeggen wij hier) gaat het snel voorbij.

 
De straat achter ons is nu zo mooi!
 
 
Saskia is intussen naar haar werk vertrokken.  Rick en ik gaan naar Taste of Vienna wat voor het tweede jaar achtereen wordt gehouden.  Hier gaan we onze lunch eten.  We zien ook meteen een aantal bekenden.  Al wonen we hier in een voorstad van Washington, het voelt toch ook altijd heel "small town", iedereen kent elkaar gevoel.

We lopen langs de standjes om uit te zoeken waar we zin in hebben.  Rick neemt een bbq slider, een broodje met barbecue varkensvlees en ik kies een margarita garnalencocktail van Maplewood Grill.  Beiden smullen we van een garnalen taco van Bazin's

Mad Fox heeft een heel erg lekkere gegrilde oester waarvan ik er zelfs twee neem.  Rick doet zich tegoed aan een pasty van Pure Pasty, waarvan ik ook een hapje steel.  Het is allemaal even lekker en er hangt een leuke sfeer.  Er speelt een live bandje en mensen dansen.  Voor de kinderen is er ook van alles.
 
De lekkerste oester ooit!
 
We sluiten ons bezoek hier af met een miniatuur cupcake van Sweet City Desserts.  Ik neem mango en Rick chocolade.  Ze zijn lekker en precies een leuk hapje zoetigheid.  Meer hoeft van mij absoluut niet.
 
Baby cupcakes
 
Op weg naar de auto zien we hoe Redskinettes, cheer leaders voor het footballteam de Washington Redskins, poseren met de oude brandweerwagen van Vienna.  Die wagen doet altijd mee in parades in de omgeving en rond Kerst komt de Kerstman erin langs.  Natuurlijk nemen we de nodige foto's met de cheerleaders daar.


Bij Whole Foods halen we dingen voor een pot luck feestje waar we morgenavond uitgenodigd zijn.  Daarna hebben we ongeveer anderhalf uur om even te ontspannen.  Dat doe ik achter op het deck.  Rick gaat binnen van alles doen.

Opeens hoor ik allerlei gezoem boven mijn hoofd.  Ik kijk naar boven en zie daar een ware bijenkorf, althans de bijen daarvan, zwermen!  Het lijkt erop dat een bijenkolonie zich onder het hout van ons huis heeft gevestigd. 

Het zijn gewone bijen en we willen ze niet uitroeien aangezien er steeds minder bijen zijn.  Rick leest erover online en we gaan waarschijnlijk proberen om een professioneel iemand in de arm te nemen.  Als iemand (vooral hier in de VS) daar raad voor heeft horen we het graag.

Tegen vieren maken we ons klaar om naar de QBP (Queen's Birthday Party) te gaan.  Deze wordt georganiseerd door een groepje Nederlanders van het JSF programma.  Ieder jaar is het bij iemand anders in McLean, een plaats die aan Vienna grenst. 

Rick heeft een oranje Adidas shirt aan en ik mijn Jip "orange fan" t-shirt.  Het is wel wat koel in de schaduw, dus ik neem ook mijn HOLLAND jasje mee.  Als we aankomen wordt er door een Nederlandse jongen een foto van ons genomen onder de boog oranje ballonnen, die er staat.  Rick krijgt een Nederlands vlaggetje om vast te houden en ik een paar klompen.  Ik ben benieuwd naar het resultaat.

Eenmaal in de tuin worden we enthousiast begroet door John en later door Natasja.  Het wordt weer erg gezellig.  Vrijwel iedereen draagt oranje.  We praten een tijdje met een Turkse man en zijn zoontje. 

Er wordt oranje bitter of jus d'orange uitgedeeld om een toast op de koningin uit te brengen.  De militaire attache hier in Washington geeft een korte speech.  We horen het Wilhelmus en de Star Spangled Banner volkslieden, erg mooi. Dan wordt er een toast uitgebracht op de koningin en nog een op de president van de Verenigde Staten (die is nieuw dit jaar).
 

Rick is dol op oranje bitter en John ook, dus er volgen bij hen nog meer vingerhoedjes van de likeur.  Aan mij is die hoestdrank niet besteed, ik houd het bij water en rose.  We genieten van een sate stokje met pindasaus, die Indonesisch smaakt. 

Dan hoor ik opeens Italiaans vlak naast mij. Na even meegeluisterd te hebben en me weer eens verbazen over hoeveel ik versta, stel ik me aan het gezelschap voor.  Opeens ben ik verwikkeld in een Italiaans gesprek!  Help!  Maar het gaat, soms wel met Engelse woorden er tussendoor, goed.  We wisselen Facebook adressen uit, want dit gezin woont ook in Vienna en het zou leuk zijn ze weer te zien en zeker goed voor mijn Italiaans!

Net na zevenen zijn Rick en ik klaar om afscheid te nemen.  Gelukkig gaan de Italianen ook vertrekken dus dat maakt het makkelijker.  Na gedag tegen ons gastheren en -vrouwen gezegd te hebben, rijden we naar Cafe DeLuxe.  Het Vietnamese restaurant waar we eerst heen wilden gaan blijkt niet meer te bestaan. 

We krijgen een tafeltje buiten op het terras.  Heel veel trek heb ik niet meer, maar de flatbread met brie, appel, prei en walnoten klinkt wel heel erg lekker.  Rick neemt ook een flatbread en een voorafje van warme olijven.  Het is allemaal even smakelijk.  Precies goed na het Oranje feest.

Wat wij dinsdag gaan doen weten we nog niet. Kai zal in ieder geval wel ons gezin vertegenwoordigen in Amsterdam, mede dankzij een blog lezeres, dank daarvoor als je vandaag meeleest, Claudia! 

De foto's van de eerste dag in San Antonio staan hier (de tweede dag volgt over een paar dagen)

vrijdag, april 26, 2013

Schrik voor Rick en terugkeer uit San Antonio

Wetend dat ik er op een bepaalde tijd uitmoet slaap ik wat rusteloos.  Om het kwartier kijk ik op de wekker en bedenk me hoe lang ik nog kan blijven liggen.  Zo irritant!  Gevolg is wel dat ik klaarwakker ben als room service om acht uur belt dat mijn ontbijt op weg naar boven is. 

Dat stel ik erg op prijs, want meestal wordt er gewoon op een gegeven moment op de deur geklopt.  Nu kan ik me even verkleden zodat ik de serveerder niet in mijn pijama hoef te begroeten.  Gelukkig want het is een man, altijd een beetje ongemakkelijk zo in je slaapkamer.

Het eten is lekker.  Ik heb twee gebakken eieren "sunny side up", dus met de dooiers naar boven.  Daarbij is er een vers gebakken biscuit en ham steak.  De altijd aanwezige aardappeltjes laat ik links liggen.  De koffie is ook lekker sterk, gelukkig, want dat kan nog weleens slap slootwater zijn.

Omdat ik toch wel een beetje zenuwachtig ben om het autoverhuurbedrijf terug te vinden, neem ik ruim de tijd om terug naar het vliegveld te rijden.  Het weer is zeker geen reden om langer te blijven, want vandaag is het mistig en miezerig, geen weer dat je bij zuid Texas zou denken.  Gelukkig was het gisteren wel lekker en ik heb het weer mijn reisje hierheen niet laten beinvloeden.

Na uitgecheckt te hebben, brengt de valet mijn huurauto uit de garage.  Die auto had ik achteraf gezien helemaal niet nodig.  Ik had er geen idee van dat Kate en Tony mij woensdag mee zouden nemen in hun auto, vandaar dat ik er een gehuurd had.  Gelukkig zat hij bij het arrangement inbegrepen.

Door de mist rijd ik terug naar het vliegveld.  Om onverklaarbare redenen "spreekt" de GPS nu opeens wel en dat niet alleen, maar met een sterk accent in haar Nederlands.  Ik versta het ook nog net, maar Nederlands is het niet.  Ik moet er wel om lachen en na wat omrijden (niet de fout van de stem) kom ik weer bij Dollar aan.

De mederwerkster checkt mijn auto op schade, die er natuurlijk niet is, want het ding heeft drie dagen geparkeerd gestaan.  Ik lever de sleutels in, haal de bagage uit de auto en kan dan meteen met het busje naar het vliegveld mee.

Bij het inchecken vraag ik of ze een "Priority" sticker op mijn tas kunnen doen.  Ik heb namelijk maar 35 minuten overstaptijd in Houston en moet nog van terminal veranderen ook. Ik leg uit dat ik fibromyalgie heb en in die tas een kussen zit dat ik echt nodig heb 's nachts. 

Maar nee, dat kan absoluut niet en is alleen voor VIP's.  Gelukkig zijn er nog wel drie andere vluchten vanuit Houston naar Washington na de mijne, dus volgens de agent zal mijn tas zeker vandaag aankomen.  Vooruit dan maar, meer kan ik toch niet doen.

Er is absoluut geen rij voor de veiligheidscontrole en ik ben er zo doorheen.  Zoals altijd moeten na de scan mijn polsen gecheckt worden.  Ik moet daar altijd wel een beetje om lachen en deze TSA agente ook.  Dat zijn tenslotte duidelijk mijn Pandora armbanden.  Wat kan iemand nu aan zijn of haar polsen binden?

Eenmaal bij de gate bel ik Rick.  Ik had al eerder vanochtend geprobeerd hem te bellen, maar geen antwoord.  Dat is niet heel ongewoon, maar vandaag had het een vervelende reden.  Rick was op weg naar Baltimore en kwam plotseling in een file te staan en er reed een idioot keihard op hem in.

Hij had, zoals ze hier in de VS aan het einde van een file doen, zijn knipperlichten aan, maar hoorde opeens allerlei gerem achter hem en werd in volle vaart aangereden door een Acura.  Via sms stuurt Rick foto's van de auto's. 

De Acura zit helemaal in de kreuk, Rick heeft veel schade aan de bumper van zijn BMW, maar het is een wonder dat het niet meer is!  De jonge bestuurder van de andere auto heeft wat schrammen en volgens Rick trilde hij zo erg dat hij niet kon schrijven. Rick heeft nog meer pijn in zijn rug, maar weet niet of dat door het ongeluk komt. 

Als ik bel heeft Rick al een VW huurauto en is op weg naar zijn werk.  Hij heeft nota bene zo te horen nog medelijden met de Acura bestuurder ook!  Rick had ook ernstig gewond geweest kunnen zijn.  Aan de foto's te zien is het een wonder dat ze er beiden zo goed vanaf zijn gekomen.

Nu wil ik natuurlijk helemaal zo snel mogelijk naar huis!  Ik ben dan ook niet bepaald blij als de vlucht vanuit San Antonio vertraagd is.  We moeten zelfs een kwartier op de baan wachten voor we mogen opstijgen. 

Gelukkig krijg ik al wachtend een telefoontje van United dat de vlucht vanuit Houston vertraagd is.  Dat komt mij natuurlijk prima uit.  Dat extra halve uur maakt veel verschil.  Onze vlucht van San Antonio naar Houston duurt maar een half uur en we komen niet heel veel later dan het schema aan.

Hier moet ik van terminal veranderen.  Als mijn DC vlucht op tijd zou zijn geweest had ik het waarschijnlijk niet gehaald.  Nu neem ik rustig de trein naar de andere terminal en heb zelfs nog tijd om een sandwich met prosciutto en mozzarella te kopen bij Starbucks.

Niet veel later kunnen we aan boord en ik zie "Directv on this flight" bij het instappen.  Hoera, lekker de hele weg tv kijken!  Behalve dat zijn er ook een zevental films te zien.  Vroeger moesten wij onze kinderen iedere minuut bezighouden, ouders vandaag zetten ze gewoon voor Rapunzel of Mulan!  Ik kies Parental Guidance en dat is een goede keuze, soms moet ik me ervan weerhouden hardop te lachen.


Als de film voorbij is kijk ik een documentaire over Prins William van Engeland.  Voor het einde daaarvan is het alweer tijd om te gaan landen.  Dit keer helaas over Alexandria, dus ik ben blij op de heenweg de foto's van de monumenten te hebben genomen.

Het is zonnig en mooi weer hier in Washington en ik heb zo'n enorm "thuiskom" gevoel vandaag.  Waarschijnlijk ook omdat ik Rick zo graag wil zien en er zeker van zijn dat hij echt ok is na het ongeluk.  De foto's logen er niet om!

Gauw loop ik naar de baggage claim en sms intussen met Rick.  Het wordt een heel blij weerzien, want ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou kunnen zijn.  Rick vertelt dat hij een reservering heeft bij het Spaanse tapas restaurant Jaleo vlakbij.

Mijn tas komt keurig aan, naar mijn mening dankzij de vertraging.  Rick heeft een huurauto, een Volkswagen Passaat, terwijl zijn BMW wordt gemaakt.  In Arlington waar het restaurant is, is ook een hardloopwedstrijd gaande.  Het is een gezellige drukte. 

Na de auto geparkeerd te hebben, krijgen we een tafeltje aan het raam bij Jaleo.  Er staat van alles lekkers op het menu en we bestellen een selectie ervan die ons beiden lekker lijkt.  Mijn favorieten zijn de crab met een frisse salade van paprika en komkommer, asperges met yoghurt en hazelnoten en pittige gamba's. 

Alles smaakt echter goed.  Alleen krijgen we bij een gerecht een hele pan met vermicelli en een enkel stukje garnaal erin voorgeschoteld.  Daar zijn ze niet bijster gek op, maar ach, we eten wat we er lekker aan vinden (de stukjes garnaal).  Onze serveerder ziet dat we er niet zo dol op zijn, maar dat kan gebeuren, denken wij.
 
De asperges, zo lekker!

Een paar minuten later komt de manager vragen hoe alles is.  Prima, hoor, antwoorden wij.  Maar ik hoorde dat jullie de pasta met garnalen niet zo bijzonder vonden, zegt zij dan.  Ja, nu je het vraagt, we vonden het te veel pasta en te weinig garnalen.  Ze bedankt ons vriendelijk, want de chef vindt dat soort opmerkingen belangrijk en ze zal het gerecht van onze rekening halen.  Wauw, dat hadden we niet verwacht, maar geen protest, natuurlijk.

Het was een voortreffelijke maaltijd en ik ben zo blij dat ik Rick gezond en wel hier heb.  Wat komt een ongeluk toch geheel onverwachts en op een nare manier.  Rick had gehoopt foto's te nemen in het aquarium voor de app waar hij aan werkt.  De snelheidsduivel die op hem inreed stak daar een stokje voor, want de rest van de dag had Rick presentaties.

Thuis weet ik weer waarom ik zo graag een hond heb.  Cosmo komt naar buiten alsof ik al jaren weg ben geweest!  Zo lief!  Volgens Rick heeft hij mij ook echt gemist. 

Het is goed weer thuis te zijn, maar wat een leuk reisje was dit ook!  Ik ben blij Annette, Fred en Tosca weer gezien te hebben en Kate en haar man Tony na zoveel jaren te hebben ontmoet.  San Antonio en New Orleans blijven twee steden waar ik eindeloos heen zou kunnen gaan zonder me te vervelen. 

donderdag, april 25, 2013

San Antonio verkennen

Alweer heb ik heerlijk geslapen en wordt gewekt door een telefoontje van Rick, die vergeten was dat het hier een uur vroeger is.  Geen probleem, want het is acht uur en een prima tijd om op te staan.  Ik neem de tijd om mijn oefeningen te doen en te douchen en loop dan het hotel uit naar Starbucks.

Voor het ontbijt vind ik het makkelijk om hier wat te halen.  Vandaag is het wat warmer dus mijn Americano wordt een ijskoffie.  Daarbij bestel ik een spinazie wrap en eet die aan de lange tafel op.  In de rij hoor ik een stel Nederlands spreken en grappig genoeg blijf ik ze de hele ochtend tegenkomen. 

De man naast mij zit naar mij toegekeerd en wat ik vrees gebeurt ook.  Hij spreekt me aan en vraagt of ik de legende van Lucifer en Lucinda ken.  Ik voel een ellenlang religieus verhaal aankomen en dat is inderdaad het geval.  Gelukkig heb ik intussen mijn eten op en drink gauw de laatste slokken van mijn koffie. Midden in zijn stroom van woorden krijg ik een sms van Annette en gebruik dat als excuus dat ik er vandoor moet.

Kate sms-t helaas dat haar zoon ziek is en ze daardoor vandaag niet kan komen.  Gelukkig hebben we gisteren die leuke dag samen gehad en ik vermaak me ook prima in mijn eentje.  Later vandaag zal ik hopelijk ook Annette en Fred nog eens zien, dus helemaal goed.

Na op de hotelkamer mijn grote fototoestel opgehaald te hebben, loop ik weer naar de Riverwalk.  Dit keer loop ik een stuk de andere kant uit en daarna weer het paardenhoefvormige stuk dat ik gisteren liep.  Daar vraag ik ook informatie voor kaartjes voor een bootritje op de rivier.  Lijkt me leuk om te doen, hopelijk is daar vanavond tijd voor.


Riverwalk filmpje
 

Vanaf de Riverwalk ga ik richting de Alamo.  Deze vroegere missie is vooral beroemd vanwege het beleg ervan door de Texaanse vrijheidsstrijders tegen de Mexicanen in 1836.  Hierbij vocht ook de legendarische Davy Crockett mee.

Eerst lees ik uitgebreid over de gebeurtenissen in die tijd in het museumpje.  Daarna loop ik de kerk zelf binnen, die nu een schrijn is voor de gevallen strijders in 1836.  Het is er heel donker en druk binnen, dus lang blijf ik er niet.  Wel fotografeer ik nog een aantal mooie bloemen in de tuin achter het gebouw.

Het loopt inmiddels al tegen lunchtijd en is ook wat warmer geworden.  Ik ga even terug naar de hotelkamer om mijn regenjas weg te brengen en wat luchtigers aan te trekken.  Dan ga ik de Riverwalk weer op om naar een restaurant voor de lunch te zoeken.

De meeste restaurants zijn "Tex-Mex" en ik weet dat we dat vanavond ook gaan eten, dus zoek wat anders.  Bij Boudro's zie ik een salade met gegrilde zalm op het menu staan en dat lijkt me perfect.  Ik bestel er een glaasje wijn bij en geniet van de live mariachi muziek die in het restaurant aan de overkant wordt gespeeld.  Het is de perfecte temperatuur om op een terrasje te eten, ik schat een graad of 22.

Na de lunch ga ik verder met ontdekken.  Eerst koop ik een kaartje voor het rivierboottochtje dat ik vanavond wil gaan doen.  Volgend op mijn programma is de San Fernando kathedraal.  Deze week is het Fiesta in San Antonio en op het plein voor de kerk staan allerlei kleurige standjes, spelen live bandjes en vieren mensen vrolijk feest. 
 
Standje met Fiesta hoeden

Iedereen is vrolijk en kleurrijk gekleed.  Ik kijk mijn ogen uit en maak natuurlijk ook de nodige foto's.  Het enige jammere is dat de kathedraal nu gesloten is.  Ik had er graag binnen gekeken.

Als ik uitgekeken ben loop ik door naar het Paleis van de Spaanse gouverneur.  Dat is nu een interessant museumpje wat goed laat zien hoe de Spanjaarden hier in de 18e en 19e eeuw woonden.   Ook is er een mooie tuin bij.  Vooral de prachtig uit hout gesneden meubelen vind ik bijzonder en de houten voordeuren, die het verhaal over de Spaanse vestiging hier symbolisch vertellen.

Intussen sms-t Annette dat zij op weg zijn naar Market Square waar ik ze zal ontmoeten.  Ik kom er eerder aan dan zij en bekijk verschillende winkeltjes.  Ook hier is het een drukte van jewelste met feestende San Antonians en toeristen. 

Hier kan ik vast ook iets leuks voor Rick en Saskia vinden om mee te nemen.  Voor Saskia slaag ik al gauw met een onyx olifantje.  Daar is ze tegenwoordig dol op.  Ricks cadeautje vind ik moeilijker en ik vind dat dan ook niet voor Annette een berichtje stuurt dat ze in de Mariachi Bar van Mi Tierra zitten.

Dit is een heel gezellige bakkerij, restaurant en bar.  Ik vind Annette en Fred vrijwel meteen en we drinken een drankje.  Voor Annette en mij een "Arnold Palmer", half ijsthee, half lemonade, lekker fris.  Het is heel gezellig en er is geen moment dat we zoeken naar een onderwerp om over te praten.

Als de drankjes op zijn gaan we nog wat winkelen, ik op zoek naar iets leuks voor Rick.  Eerst denk ik een t-shirt, maar dan zie ik een zaakje met hete sausjes.  Precies waar Rick dol op is en ik koop een fles met Soda Pop saus, die hier in San Antonio gemaakt is. 

Na nog wat rondgekeken te hebben vragen we een tafeltje in het restaurant van Mi Tierra voor het avondeten.  Het menu is erg uitgebreid, maar uiteindelijk kies ik de gegrilde geit, aangezien ik nog nooit geit heb gegeten.  Het is erg lekker, al had ik liever wat meer vlees gehad.   Ook de anderen vinden hun eten smakelijk en de service is prima.

Voor we weggaan neemt de serveerder nog een foto van ons voor de grote wandschildering met allemaal mensen erop.  Het lijkt zo of wij deel van de wand uitmaken. 

Annette en Fred brengen mij terug naar het hotel en daar nemen we weer afscheid.  Erg leuk dat ik ze twee keer heb kunnen zien deze reis!

In het hotel kijk ik even naar Wife Swap en loop dan weer naar buiten voor het bootritje.  Ik ben derde in de rij en kan daardoor fijn voorin zitten.  Alex, onze gids, vertelt interessant over wat we zien.  Ik probeer de verlichte Riverwalk te fotograferen, maar of dat in een bewegende boot is gelukt valt nog te bezien. 

Regelmatig komen we een boot met een mariachi koor tegen, zo vrolijk!  Ik ben echt blij dat ik dit reisje per ongeluk tijdens de Fiesta heb geboekt.  San Antonio is altijd al een gezellige en vrolijke stad, maar nu helemaal.

Na vijfendertig minuten zijn we terug bij het beginpunt.  Ik bedenk me dat ik eigenlijk de Alamo ook graag in het donker wil fotograferen en loop daar snel heen.  Er is veel volk op de been, dus ik voel me niet onveilig als vrouw alleen in de donkere straten.  Dit keer krijg ik de Alamo zonder mensen ervoor op de foto en geniet nog even van de laatste blikken erop.  De geschiedenis van dit gebouwtje is zo indrukwekkend!

Terug in het hotel gaan de voeten omhoog en de televisie aan.  Wat een indrukken heb ik ook vandaag weer opgedaan!  Helaas is mijn bezoekje aan deze leuke Texaanse stad weer voorbij.  Morgen vlieg ik terug naar Washington waar ons een leuk en druk weekend te wachten staat.

RIverwalk en de missies

Vannacht heb ik heerlijk geslapen en omdat het hier een uur vroeger is dan thuis sta ik om half negen uitgerust op.  Ik besluit eerst even een 100-10 routine te doen en me dan klaar te maken voor de dag.  Mijn oorspronkelijke plan om naar de fitnessruimte hier te gaan laat ik varen, want ik wil San Antonio verkennen en zo proberen mijn 10000 stappen voor vandaag bij elkaar te krijgen.

Gedoucht en met een rommelende maag loop ik een half uurtje later het hotel uit.  Ik heb al gezien dat er een Starbucks en een ander tentje, Sip, op de hoek van de straat zijn.  Sip ziet er niet bijzonder uit, dus ik kies de Starbucks.

Met mijn grande Americano en voor de verandering eens een kalkoenbacon met kaas en ei sandwich ga ik bij het raam zitten.  Om me heen is het gesprek van de dag het koude weer.  Laat het aan mij over om de koudste lentedagen hier uit te kiezen om te komen!  Gelukkig heb ik mijn regenjas mee tegen de felle wind, die er staat.

Het weer weerhoudt me er dan ook niet van om de stad een beetje te gaan verkennen.  Dit is de derde keer dat ik in San Antonio ben, maar de vorige keer is ongeveer precies negen jaar geleden, dus alles lijkt weer nieuw.

Als eerste loop ik naar de Alamo.  Daar neem ik wat foto's maar ga er vandaag nog niet binnen.  Ik hoop morgen ietsje mooier weer te krijgen en de missie en tuinen dan te gaan bekijken.  Daarna loop ik naar de Riverwalk.

Mijn hotel ligt daar pal aan, dus heel gunstig.  Ik kijk op de kaart en besluit naar La Villita te lopen.  Kate sms-t dat ze wat later zullen zijn dan gedacht, dus ik heb tot ongeveer half twaalf.  Ruimschoots tijd om dit gedeelte van de heel lange Riverwalk te verkennen. 

Hier wordt het voornamelijk 's avonds druk en nu is het heel rustig.  Al fotograferend loop ik naar het oude gedeelte van de stad.  Daar is het ook nog uitgestorven, maar wel kleurrijk met de versieringen.  Ook hier neem ik de nodige foto's.


Dan loop ik terug naar het hotel en verander mijn schoenen.  Kate sms-t dat ze dichtbij zijn en als ik de lobby inloop herken ik haar meteen.  Haar man, Tony, rijdt even een blokje om en we wachten op hem.  Het is meteen ook weer alsof we elkaar al jaren kennen, wat ook eigenlijk zo is, maar dan virtueel.

Tony blijkt ook een heel gezellige man te zijn, ik voel me meteen helemaal op mijn gemak bij hen.  Als eerste gaan we lunchen bij Demo's.  Daar hebben ze werkelijk heerlijke kip souvlaki, zo blijkt.  Kate en ik nemen de "micro" wat nog een flinke portie blijkt te zijn.  Tony heeft een gerecht met lamsvlees.  We hebben er een lekkere Griekse wijn bij en nemen rustig de tijd om te eten.

Omdat ik graag de missies hier wil bezoeken heeft Kate uitgezocht wanneer er rondleidingen zijn.  Bij de grootste van de missies, San Jose, kijken we eerst een interessante film over de Spaanse Franciscaanse broeders, die deze missies begonnen met de Indiaanse inheemse bevolking. 

Helaas waren het zware tijden voor die Indianen en voor de Spanjaarden.  Ik vind het allemaal heel interessant en een deel van de Amerikaanse geschiedenis waar ik niet zo veel van weet.

Onze volgende stop is Mission Espada, een veel kleinere missie dan San Jose.  Kate had gezien dat ze om half vier een rondleiding gaven, maar daar is geen teken van.  We kijken zelf wat rond en bewonderen de prachtige bloembakken vol met kleur, die in het prive gedeelte van de Franciscanen staan. 

Hier wonen nog altijd Franciscanen en iedere missie, behalve de Alamo, heeft nog een werkend katholiek kerkje.  De families, die naar die kerken gaan, zijn veelal afstammelingen van die oorspronkelijke Indianen. 

In het kleine museum en bezoekerscentrumpje treffen we een heel enthousiaste National Parks ranger.  Als we laten blijken graag wat meer over de geschiedenis te leren, heeft hij allerlei interessante verhalen te vertellen.  Het valt me op dat iedereen hier echt hart voor de missies en de geschiedenis van Texas heeft.  Ik snap dat helemaal want zo voel ik me over ons gebied.

Het is vier uur als we klaar zijn met rondkijken bij deze missie.  Om vijf uur sluiten de missies en Mission San Juan Capistrano is ook dichtbij, dus daar gaan we nog gauw heen.  Deze missie is recentelijk gerenoveerd en is als enige wit gestuccoed (of dat een Nederlands woord is betwijfel ik, maar goed).  Ook dit kerkje is weer klein, maar net als de anderen nog steeds in werking.

In het museumpje hier zien we een aantal inheemse planten, die door de Indianen als medicijnen werden gebruikt.  Zo te lezen zijn die planten voor van alles goed en wij vragen ons af waarom we die niet overal in winkels zien in plaats van allerlei chemisch spul.

De enige missie waar we niet aan toekomen is Mission Concepcion.  Misschien dat we daar morgen nog aan toekomen, maar ik denk het niet en het zij dan maar zo.  Ik ben erin geinteresseerd, maar er is veel meer in de stad dat ik nog wil zien.

We rijden terug naar San Antonio en proberen bij de Tower of the Americas te parkeren.  Dat lijkt niet te lukken en alles is afgezet vanwege de Fiesta hier.  Tony besluit met een gastenpas in de garage van mijn hotel te parkeren en we nemen een taxi naar het restaurant.

Onze reservering is voor zeven uur en het is pas half zes.  We krijgen een "beeper" mee voor als er een tafeltje openkomt voor ons.  Eerst nemen we de lift naar het observatiedek waar het flink waait, maar het uitzicht is prachtig.  Deze toren is een overblijfsel van de World Fair van 1968, zo jammer dat er al zo lang geen World Fairs (Expos) meer in de VS zijn geweest (New Orleans in 1984 was de laatste).

Na rondgelopen te hebben en vrijwel weggewaaid te zijn nemen we de lift naar een verdieping lager.  Daar is de lounge en happy hour is gaande.  We krijgen een tafeltje en bestellen lekkere drankjes.  Ik ben geen liefhebster van zoete drankjes en op hun menu staat een fiery komkommer martini.  Precies wat ik lekker vind, denk ik, en ik krijg gelijk.  Zo lekker!

We kletsen er lekker op los en de tijd vordert rap.  De "beeper" gaat echter telkens maar niet af.  Om kwart voor zeven gaat Tony eens vragen hoe het zit.  En kijk eens aan, we kunnen opeens meteen aan tafel.  We hebben ook prachtig uitzicht over de stad in dit langzaam ronddraaiende restaurant.  Ik heb nu in New York, Seattle, Washington, Ottawa en San Antonio in zo'n restaurant gegeten en het is altijd weer een bijzondere ervaring.
 
Alweer een bijzondere internet ontmoeting
 
Het Chart House restaurant heeft een heerlijk menu.  Het is moeilijk kiezen.  Kate houdt niet zo van vis, maar Tony wel en wij delen spiesjes met tempura garnalen en avocado en een lekker sausje als voorafje.  Ik neem weer eens twee voorafjes als hoofdgerecht: de tonijn rauw en met avocado en gazpacho voor de groentes.  Alles even lekker!

Tony volgt mijn voorbeeld en neemt de crabcake, die er heel goed uitziet, en clam chowder.  Kate neemt de kleinste prime rib, die nog zo groot is dat ze de helft mee naar huis neemt.  Alles is even lekker en ik vind het na deze dag jammer dat we zo ver van elkaar wonen.  Ik weet zeker dat Rick het ook goed met Tony (net als gisteren met Fred) had kunnen vinden.  Opeens mis ik hem echt, hoe leuk het ook is om alleen op reis te zijn.  Een romantisch reisje hier met Rick lijkt me super!

Weer beneden vragen we de hostess een taxi te bellen.  Buiten wachten we daarop en een minuut of vijf later verschijnt hij, maar een paar vrouwen stappen erin.  Tony, die moeilijk loopt en staat en moe is van de dag, gaat gauw checken of dit onze taxi is.  Dat blijkt het geval, dus exit dames.  Zij zijn natuurlijk niet blij, maar hebben geen taxi gebeld, dus we raden ze aan bij die hostess er een aan te vragen.

Vijf minuten later worden we bij het hotel afgezet.  Daar blijkt de lift naar de garage buiten werking te zijn.  Een medewerkster van het hotel vertelt Tony en Kate dat zij een makkelijkere manier weet dan vier verdiepingen trappen lopen. 

We nemen samen de lift naar boven en ik neem op de vijfde verdieping afscheid.  Zij moeten volgens de medewerkster naar de zevende verdieping om in de garage te komen. Tony zie ik waarschijnlijk niet weer, maar hopelijk Kate morgen wel.  In ieder geval was dit een heel erg leuke dag waar ik hen zeer dankbaar voor ben. 

Natuurlijk heb ik vandaag veel meer foto's genomen en die volgen later.

dinsdag, april 23, 2013

Naar San Antonio


Net na zevenen komt Saskia toch weer onze kamer in om te zeggen dat ze zich niet lekker voelt.  Ze zal later wel naar school gaan om een proefwerk te maken, maar wil verder liever in bed blijven.  Rick meldt haar dus ziek op school.  Kennelijk heerst het want twee van Saskia’s vriendinnen hadden gisteren in ieder geval al hetzelfde.
Rick staat ook gelijk maar op, maar ik blijf nog een tijdje liggen.  Ik voel me niet helemaal lekker met veel trekkingen in mijn spieren en ik ga vandaag op reis, dus wil goed uitgerust zijn.
Als ik eindelijk beneden kom heeft Rick de koffie al klaar staan.  Ik rooster een paar volkoren wafels met bosbessen en eet die met wat maple siroop erop op.  Dan spring ik gauw onder de douche en pak mijn laatste spullen in.
Na afscheid genomen te hebben van Saskia gaan Rick en ik op weg naar Reagan National Airport.  Het is nog spitsuur dus zaak de beste route te nemen.  We horen van de verkeersinformatie dat er op de I-66 nog een file staat vanwege een eerder ongeluk.
Dan maar de alternatieve route via de I-495 en I-395.  Rick merkt op dat we de express lanes wel kunnen nemen.  Dat hebben we nog nooit eerder gedaan en zo kan het komen dat we na decennia in dit gebied gewoond te hebben toch een verkeerde afslag nemen en de I-95 i.p.v. I-395 oprijden!
Gelukkig kan Rick bij de volgende afslag omkeren en nemen we de juiste banen.  Alleen blijkt daar vanaf de express banen geen directe afrit naar het vliegveld te zijn en voor we het weten steken we de rivier over de stad in!
Wat ben ik blij extra tijd genomen te hebben, want hier staan we in heel langzaam rijdend verkeer.  Eindelijk komen we bij het eerste stoplicht aan en zien dat je daar eigenlijk geen U-turn (omkeren) mag maken.  Rick zegt geen politie te zien en waagt het er toch op.  Gelukkig komen er geen zwaaiende lichten achter ons aan!
Zonder verdere kleerscheuren komen we een kwartier later dan ik gewild had bij het vliegveld aan.  Ik druk Rick op het hart de volgende keer dat hij een nieuwe route gaat proberen dat niet te doen als we op tijd ergens moeten zijn!
We nemen afscheid en ik loop naar de United balie.  Ik heb gisteren al ingecheckt en nu ik geen Premier status meer heb voor mijn tas betaald (als je Premier status hebt is de eerste tas gratis).  Er staat vrijwel niemand in de rij en ik ben meteen aan de beurt.  Na de tas gelabeld te hebben gekregen geef ik hem af aan TSA en loop naar de veiligheidscontrole.
Schoenen uit, laptop en zakje met vloeistoffen in een doos en ik kan door het hokje lopen.  Alleen is het dit keer zo’n ouderwets hokje en ik “piep”.  Na mijn horloge en armbanden afgedaan te hebben is dat ook verholpen en kan ik door.
Ongeveer een half uur voor we aan boord gaan kom ik bij de gate aan.  Daar is wel een restaurant met sandwiches, maar ik heb nog helemaal geen trek.  Ik koop water en een banaan voor het geval er geen eten te koop is aan boord. 
Intussen zie ik dat de vliegtuigen opstijgen richting de Mall.  Mijn Economy Plus zitplaats is echter aan de andere kant van het vliegtuig daarvan, zodat ik het uitzicht zou missen.  Gisteren was de F kant van het vliegtuig nog open en de gate agent bevestigt dat dat nog het geval is.  Gauw wissel ik mijn zitplaats van 12A naar 12F.
Omdat ik Economy Plus heb mag ik al met de tweede groep aan boord.  Ik sms Rick dat alles goed op tijd lijkt te zijn.  Er komt zelfs niemand in de middenstoel naast mij zitten. “Wat willen we nog meer!”, zeggen de man in de stoel aan het gangpad en ik tegen elkaar.

Inderdaad heb ik bij het opstijgen een prachtig uitzicht op de National Mall en neem er enkele foto’s van.  Ik heb vanaf zondag weer een aantal rondleidingen te boek staan en het is grappig de plaatsen waar we dan zullen lopen uit de lucht te zien.
 

Er staan een aantal lekkere opties op het vliegtuig menu.  Ik kies de kaas met gedroogd fruit (abrikozen, zo blijkt) en crackers.  Het voldoet als lunch, vooral het stukje brie is erg lekker. 
Verder breng ik de tijd door met het luisteren naar de piloten en verkeerstorens, altijd heel interessant vind ik.  Ook lees ik in alweer het derde boek (en helaas voorlopig laatste) van de Lexi Graves mysteries.   Ze zijn zo leuk geschreven, ik ga de andere serie van die schrijfster, die als “urban fantasy” wordt beschreven ook proberen.
We landen twintig minuten voor op schema en eenmaal buiten het vliegtuig blijkt mijn vlucht naar San Antonio hetzelfde vliegtuig, maar een ander vluchtnummer te zijn.  Geen kans dat mijn bagage deze vlucht niet gaat halen dus.
Na een half uurtje kunnen we aan boord en zit ik nota bene in precies dezelfde stoel als de vorige vlucht en ook deze keer zit er niemand naast me in het midden.  De vliegtijd naar San Antonio is zo kort dat er niet eens drankjes worden geserveerd.  Een half uurtje later landen we in een bewolkt maar warm San Antonio.
Mijn tas ligt al gauw op de lopende band en ik neem de shuttlebus van Dollar naar het autoverhuurbedrijf.  Daar krijg ik helemaal gratis en voor niets een gloednieuwe Ford Fusion!  Een heerlijke auto om te rijden kan ik wel zeggen.
Van thuis heb ik Kai’s GPS systeem meegenomen.  Dat krijg ik letterlijk niet aan de praat.  Ik kan de wegaanwijzingen wel zien, maar had liever ook audio aanwijzingen.  Gelukkig is het een heel eenvoudig te volgen apparaat, ook zonder zoetgevooisde stemmen, dus ik vind de Holiday Inn Riverwalk zonder problemen.
Daar geef ik mijn auto af aan de valet en check in.  Het gaat allemaal van een leien dakje vandaag en ik krijg een kamer op de vijfde verdieping met uitzicht op de Riverwalk.  Ik heb nog ongeveer drie kwartier voor ik met Annette, Fred en Tosca heb afgesproken, dus ga even de directe omgeving verkennen.  Zo zie ik al meteen een paar leuke tentjes om morgen ontbijt te halen, bijvoorbeeld. 

Om een uur of half zeven krijg ik een sms van Annette dat ze er zijn.  We hebben elkaar al negen jaar niet gezien, dus het wordt een hartelijk weerzien.  We hebben een reservering bij Acenar wat vlak naast mijn hotel aan de Riverwalk ligt en lopen daar vast naartoe.

We zijn bijna een half uur te vroeg voor onze reservering en dat is hoe lang de wachttijd voor een tafeltje buiten ook blijkt te zijn.  We gaan dan maar alvast even in de bar zitten, maar nog geen vijf minuten later krijgt Annette al een sms-je dat onze tafel klaar is buiten.  We zitten leuk precies aan de rivier.

Niet veel later komt Tosca ook aanlopen.  Ook haar heb ik al negen jaar niet gezien, al houden we allemaal contact via het internet.  Het gesprek verloopt meteen vlot en het wordt een heel gezellig avond.
 
 
Mariachi boot

Het eten is ook heerlijk.  We beginnen met verse guacemole, wat mij betreft de lekkerste die ik ooit op heb, want hij is ook wat pittig.  Daarna bestel ik de crab taco's, niet te versmaden.  De anderen lijken ook van hun maal te genieten.

Enig minpuntje is dat het heerlijk warm was toen we aankwamen, maar halverwege de maaltijd opeens hard gaat waaien en een heel stuk koeler wordt.  Laat ik nu weer de koudste paar dagen van de lente hier hebben uitgekozen om te komen!  Maar ach, ik laat het mijn pret niet vergallen, al is het gemeen dat het vandaag bijna 30 graden was en het dat vrijdag als ik vertrek weer zal worden met twee koele dagen tussendoor!

Het is heel gezellig, maar we krijgen het ook echt koud dus tegen negenen nemen we afscheid.  Ik geef Annette haar jack terug wat ze me vriendelijk tegen de kou had geleend.  Buiten neem ik afscheid van Annette en Fred en loop met Tosca terug naar mijn hotel.  Zij heeft in de parkeergarage daar geparkeerd.  We kletsen nog even na en nemen dan onze respectievelijke liften.

Morgen ontmoet ik de derde vriendin hier en gaan we van alles bekijken.  Ik heb er zin in!  Dit is zo'n leuke en unieke stad!

maandag, april 22, 2013

Een gewone maandag

Rick staat onder de douche en ik ben mijn ontbijt aan het maken als de deurbel gaat.  Het is de Verizon technicien.  Hij gaat ons de moderne tijd inbrengen en onze koperen telefoondraden vervangen met glasvezels.  We hebben ook een hinderlijke zoem op de lijn, die dan hopelijk verholpen zal worden.

Sprekend met de technicien denk ik een accent te horen en dat niet alleen, maar zelfs een Nederlands accent.  Aan de andere kant klinkt hij ook erg Amerikaans, dus ik vraag er verder niet over.  Niet veel later komt Rick na met hem gesproken te hebben naar boven en zegt ook dat hij denkt dat er iets Nederlands aan zijn accent is. 

We krijgen hier zoveel mensen met accenten over de vloer dat we geen van beiden zeker zijn.   Ik draag Rick op het ronduit te gaan vragen en inderdaad, Sander, zoals Rick me later vertelt, is Nederlands.  Onze conversatie beperkt zich tot "grappig, he?" en "tot ziens", want ik moet me naar de sportschool haasten.

Intussen heeft Saskia ge-smst dat ze zich niet lekker voelt.  Keelpijn en misselijk, daar klaagde ze gisteren al over.  Zij komt dus ziek terug uit school en Rick belooft te kijken of Saskia een dokter nodig heeft en dan eventueel een afspraak te maken.

Bij de sportschool wacht Sharon me al op.  Met al mijn nekproblemen van dit weekend doet ze het wat dat betreft rustig aan.  Veel been- en armoefeningen volgen en een volle tien minuten rekken en strekken, die hard nodig zijn. 

Na afloop doe ik een uur cardio. Alweer zit ik helemaal in mijn boek en wil het gewoon niet wegleggen.  Maar de plicht roept en thuis los ik Rick af.  Saskia heeft geen koorts en hoeft dus ook niet naar de dokter.  Hopelijk is het gewoon een vervelende verkoudheid. 

Het is een mooie, maar koele lentedag.  Bij Noodles & Co haal ik mijn favoriete Bangkok Curry met extra spinazie.  Het smaakt weer net zo goed als altijd en geeft me een flinke dosis vitamines met alle verschillende groentes erin.

Na de lunch neem ik Cosmo weer eens mee voor een wandeling.  Hij hoest nauwelijks meer, hoogstens nog wat gekuch (zover een hond dat kan).  Ik doe wel de gentle leader om om zijn keel nog te ontzien. 

Maar goed ook want hij gaat helemaal tekeer tegen de kleinste hondjes ooit!  Werkelijk nog geen tiende van Cosmo's grootte, maar hun geblaf is net zo heftig wat zeer op mijn lachspieren werkt.  Eenhapscrackers zou mijn opa ze noemen.

Intussen maak ik foto's van de prachtig bloeiende buurt.  Iedere straat is zo mooi!  Alle dogwoods, roze en wit, staan in bloei, de tulpen, de latere kersenbloesems en de azaleas beginnen ook.  Het is een zee van kleur en een genot om doorheen te lopen of rijden.

 
Ware St SW net achter ons huis

Saskia heeft wat dingen nodig van Whole Foods en ik wil dat ze vandaag uitrust, zodat ze morgen weer naar school kan.  Met een lijstje rijd ik er dus heen.  Nooit een straf voor mij om naar Whole Foods te gaan, dat zal de oplettende lezer al niet ontgaan zijn.  Ik neem meteen ook een paar Virginiaanse kleinigheden mee voor mijn vriendinnen in San Antonio straks.

Al is het maar een graad of veertien, in de zon en buiten de wind is het zeer aangenaam.  Ik pak voor zover ik kan mijn spullen voor morgen in en ga dan voor het huis zitten lezen.  En tja, dan kan ik mijn boek niet meer wegleggen.

Saskia kijkt naar de tv en dan kan ik niet lezen, dus ik verplaats me naar de voorkamer.  Cosmo en de katten komen gezellig om me heen liggen.  Zo treft Rick ons een paar uur later ook aan.  Hij merkt ook op dat ik sinds ik de Kindle heb veel meer lees.  Dat is zeker het geval.

We bestellen kabobs van Friends Kabob, voor mij de zalm, die altijd perfect bereid is.  Daarna wordt het een avondje bankhangen voor de tv.  Gelukkig lijkt Saskia verder niet zieker.

Foto's van vandaag staan hier.